Η Βαγία μου

Γιαγιά Μαρία,
γιαγιά Φώτο,
μπαρμπά Γρηγόρης,
κυρ Σώζος,
o "Θησαυρός της Βαγίας" και η Ζωρζ Σαρή
...
αξέχαστες παιδικές παρέες και παιδικά παιχνίδια κάτω από το Μεγάλο Πεύκο, φωνές μεγάλων, μυρωδιές από τηγανιτές πατάτες και καρπούζι, τα παγωτά με τις τσίχλες, μυρωδιά θάλασσας, μυρωδιες από κοτέτσι, ντιρλανταντάς... ιστορίες και κουβέντες φιλοσοφικές, γλυφιτζούρια και μικυ μαους τις Παρασκευές...
... αλλά και τσούχτρες και βουτιές με μεγάλες παρέες, σκανδαλιές και χαστούκια, γιορτές, μια μεγάλη φλόγα στην κουζίνα, η μικρή α/μ τηλεόραση στο μπαλκόνι, ένα οπελ καντέτ γεμάτο μέχρι την σχάρα, μονοπάτια, η μυρωδιά του φορτηγού με τα φρούτα και τα λαχανικά, ο νερουλάς, ο παπάς και το κατηχητικό, οι περίπατοι πάνω από το λιμάνι, το λιμάνι, τα κοχύλια και οι αστερίες, οι ιστορίες για Γερμανούς, τον θείο Πάππα και το Γερμανάκι,...

... η γιαγιά...

Η Βαγία άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της πάνω μου!


ps. Θυμήθηκα την Βαγία και πάλι έντονα σήμερα που άκουσα για τον θάνατο της Ζωρζ Σαρή, θυμήθηκα την περσινή μου επίσκεψη με τα παιδιά, σκέφτηκα πόσα πολλά με δίδαξε, πόσες σκέψεις ακόμη κουβαλάω από κουβέντες με φίλους μου της παιδικής μου ηλικίας τότε που ανακαλύπταμε μαζί τον κόσμο, αναρωτήθηκα πως σκέφτεται σήμερα ο μεγάλος γιος μου, ο μικρός, πόσο θέλω να χαλαρώσω φέτος το καλοκαίρι...να πάρω δύναμη και να συνεχίσω!

Η δική μου ημέρα!

"Σήμερα ήταν τα 7α γενέθλια του Γ. και αποφάσισα να του χαρίσω αυτή την τόσο πολύτιμη για εκείνον αλλά πιο πολύ για εμένα μέρα της κάθε χρονιάς που περνάει!

Αποφασίσαμε μυστικά με τον μπαμπά του λοιπόν να τον αφήσουμε με την δικαιολογία της "μύξας" (μην φανταστείτε... μια ιδέα ήταν και σήμερα σχεδόν είχε εξαφανιστεί) να κάνει κοπάνα από το σχολείο και να του κάνουμε όλα τα χατίρια! 

Έτσι λοιπόν, χωρίς κανένα πρόγραμμα και χωρίς τίποτα προσχεδιασμένο χτίζαμε εγώ και ο Γιώργος λεπτό προς λεπτό την "Δική του μέρα".

Μία Κερασιά και φραουλιές από κάτω! Έργο 7χρονου

Στην αρχή λοιπόν απολαύσαμε οι δυο μας βολτούλα στον ήλιο ήπιαμε μαζί καφέ και χυμό, αγοράσαμε και ξεφυλλίσαμε τον καινούριο Μίκυ Μάους και μετά αποφασίσαμε ότι δεν θέλουμε τούρτα αλλά κέικ...(άλλωστε ο Γ. δεν τρώει τούρτες, μόνο κέικ) αφού αυτό το τρώει και θέλει να το απολαύσει! 

Έτσι λοιπόν επιστρέψαμε στο σπίτι και φτιάξαμε μαζί το δικό του κέικ-τούρτα γενεθλίων χωρίς ίχνος στολισμού, (άλλωστε δεν "μας" αρέσει τίποτα συμβατικό πόσο μάλλον οι συμβατικοί στολισμοί και πανηγυρισμοί)! 

Το αρχικό μας πλάνο ήταν να φάμε το βράδυ απλά με παππού, γιαγιά, και ξαδερφάκια, δεδομένου όμως ότι η ξαδερφούλα μας καιγόταν στον πυρετό τα μόνα παιδάκια στο "μίνι πάρτυ" ήταν άφαντα... Έτσι λοιπόν για να μην υπάρξει τούρτα χωρίς χαρούμενα γελάκια και φωνούλες, κυριολεκτικά όμως τελευταία στιγμή, του επέτρεψα να καλέσει δύο φίλους του μόνο! 

Φυσικά η πρώτη του επιλογή ο κολλητός του και γεννημένος την ίδια ακριβώς ημέρα αλλά και την ίδια στιγμή δίπλα δίπλα στο ίδιο μαιευτήριο (ναι όσο απίστευτο και αν ακούγεται "κόλλησαν" αμέσως μόλις γνωρίστηκαν στον ίδιο παιδικό που πηγαιναν στα 3 τους!!!) κατέρρευσε γιατί φυσικά είχε και αυτουνού η μαμά του είχε κανονίσει δειπνο με τους δικούς του παππούδες, γιαγιάδες κτλ.

Έτσι καλέσαμε τις επόμενες δύο επιλογές του: τις εξίσου κολλητές "μας", 2 Εβ. (που πλέον είναι σε κάθε μας μεγάλη στιγμή και πολύ χαίρομαι που o Γ. έχει κολλητές), και το νέο "μας" κολλητό από το καινούριο μας σχολείο!

Αφού λοιπόν έριξα τα μούτρα μου απέναντι στους ανθρώπους και ήταν όλοι ευγενέστατοι που δεν με έβρισαν για την πρόσκληση της τελευταίας στιγμής (σύνηθες φαινόμενο.... δυστυχώς τα τελευταία 2-3 χρόνια όλο και χειροτερεύω) ήρθαν και κόψαμε την τούρτα (γιατί φυσικά τα φυσιολογικά παιδιά θέλουν τούρτα...) και μετά ακολούθησε πραγματικά ένα υπέροχο βράδυ!

Ομολογώ ότι σήμερα ήταν και η δική μου μέρα... μου είχε λείψει τόσο πολύ να κάνουμε μαζί βόλτα χωρίς σκοπό, να τον βλέπω τόσο χαρούμενο, τόσο λαμπερό!!! 

Ήταν μια μέρα που του έκανα όλα μα πραγματικά όλα τα χατίρια και αυτό μου είχε λείψει εξίσου... δυστυχώς όσο και να το θέλω.... πρέπει εγώ να βάζω όρια... σήμερα λοιπόν δεν είχαμε όρια σε τίποτα! Φτιάχναμε μαζί την επόμενή μας στιγμή χωρίς κανένα πρόγραμμα και χωρίς καμία προετοιμασία! Ήταν η δική του μέρα και εγώ ήμουν απλά ο "βοηθός παραγωγής" στο δικό του σενάριο... μακάρι λοιπόν πάντα να φτιάχνει ο ίδιος το σενάριό του και εγώ να είμαι πάντα εκεί να το κάνω πραγματικότητα!

Στον υπέροχο σκηνοθέτη μου... ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλες τις όμορφες στιγμές που μου έχει χαρίσει!

Ήταν και η πρώτη φορά στην ζωή μου που αισθάνθηκα ότι θα ήθελα να κρατήσω αυτή την ημέρα δυνατά στην μνήμη μου και στις δικές του αναμνήσεις!!!"

Το παραπάνω κείμενο το έγραψε χθες αργα το βράδυ η μαμά του Γιώργου αμέσως μολις τέλειωσε το μίνι πάρτυ μας και έπεσε ο Γιώργος ... αλλά και ο μπαμπάς του... για ύπνο!

Εγώ απλά το μορφοποίησα λίγο και διάλεξα φωτογραφία...

Φαίνεται ότι το νέο μας "παιδί" ... το Μικροί Μεγάλοι έκανε το θαύμα του και η παρέα μας απέκτησε και νέα blogger! 

Εγώ πάλι δεν έπαψα στιγμή χθες να χαίρομαι την κάθε αγκαλιά του Γιωργου που την ακολουθούσε η φράση "εισαι ο καλύτερος μπαμπάς" και σήμερα το πρωί που μιλούσε ενθουσιασμένος για το πάρτυ, τους φίλους του και τα υπέροχα δώρα που του έφεραν οι κολλητοί του!

Σε ευχαριστούμε Γιώργο που και πάλι μια τέτοια μέρα μας έκανες το δικό σου ανεκτίμητο δώρο, βλεποντάς σε τόσο χαμογελαστό, τόσο ευτυχισμένο!

Το μουσείο της Ακρόπολης με τα μάτια ενός 4 χρονου και ενός 7 χρονου

Τελικά πήγαμε στο μουσείο
αλλά δε θα σας τα πω εγώ... θα αφήσω τον μικρό να σας τα πει, όπως τα είπε στη γιαγιά του όταν επιστρέψαμε σπίτι:

Κάνετε zoom in... 

Ήταν μεγάλο, περπατήσαμε πολύ, εγώ κουράστηκα και με πήρανε αγκαλιά... όλοι με πήρανε αγκαλιά, ο μπαμπας, η μαμά, η γιαγιά η Ολυμπία, ο Χρήστος....
... δεν αγγίζαμε πράγματα...
... έγινε μια μεγάλη έκρηξη στην Ακροπολη...
... λείπανε μερικά πράγματα ... ειναι (σ)το Λονδίνο...
... ήταν πολύ ωραία... αλλά κουράστηκα... γιατί είμαι μικρός... και ο Γώγος κουράστηκε...
... άκουγα από το κινητό της μαμάς... τα είχε όλα, εγώ πηγαινα κοντά στα αγάλματα και άκουγα...
... τώρα θα ξαναπάμε πάνω στη Ακρόπολη γιατί η μαμά δεν είχε παπούτσια και δεν πηγαμε....



Οι ξεναγοί όντως μας κοιτάζαν περίεργα που ο μικρός κουβαλούσε παντού και άκουγε από το κινητό όλη την ξενάγηση χάρη σε μια εκπληκτική εφαρμογή που έχουμε κατεβάσει σχεδόν 2 χρόνια τώρα στο iphone, ενθουσιάστηκαν και οι δύο και έμαθαν πολλά από το βίντεο στον 2 όροφο, ο Γιώργος έμαθε πολλά και από τον Χρήστο, όπως για τα χρώματα που είχαν τα γλυπτά, ή που μερικά γλυπτά είχαν πρόσθετα χέρια "όπως τα playmobil", αλλά στο τέλος ήταν εξαντλημένοι αλλά χαρούμενοι.
Αποτέλεσμα φάγανε όλο τους το φαγητό στο εξαιρετικό πάντα εστιατόριο του Μουσείου και ζωγραφίσανε από 2 ζωγραφιές ο μεγάλος και μία ο μικρός επί τόπου.

Λίγοι επισκέπτες, 3 σχολεία (ένα αμερικάνικο), υπέροχος ήλιος για καφέ έξω στο αίθριο (είδαμε αρκετούς που ήρθανε μόνο για αυτό), και στο τέλος ο μικρός επανέλαβε την δική του επιθυμία μόλις αντίκρυσε όλα αυτά τα νομίσματα (ξανά) στα πηγάδια που είχαν τα αρχαία στον προαύλιο χώρο και ρωτήθηκε τι επιθυμία θα ήθελε να πραγματοποιηθεί (όχι δεν ρίξαμε νόμισμα κι εμείς):

Μαμάαα... θέλω να μάθω να γράφω και να διαβάζω...

... όπως έμαθε να διαβάζει και ο Γώγος σχεδόν ένα χρόνο τώρα... όταν από μια εφαρμογή για την Ακρόπολη ανακάλυψε (με την βοήθεια του μπαμπά ... πάντα) μια άλλη με το αλφαβητάριο... και έτσι σήμερα το βράδυ έκρυβε το βιβλίο του για να μην τον δω ότι αντί να κοιμάται διάβαζει...

Προσευχηθείτε για μας!

Τα παιδιά εξαντλημένα από την σχολική εβδομάδα κοιμηθήκαν νωρίς Παρασκευή βράδυ. Σαββάτο πρωί είναι ξύπνια από τις 7. Παιχνίδι, λίγο "παιδικούλια" και γκρίνια... μόλις αντιληφθήκαν την έξοδο. Βάλε βγάλε το παντελόνι γιατί ενοχλεί, τις κάλτσες, τα γυαλιά και αφού τελικά καταφέραμε να πείσουμε το μικρό ότι δεν φοράμε πέδιλο με τις κάλτσες, όσο και αν αυτός προετοιμάζεται για την Γερμανική εισβολή, τελικά με λίγα κορν φλέικς για σνακ μπήκαμε στο αμάξι εν ειρήνη!
Γνώριμες καταστάσεις.

Φτάσαμε στα εγκαίνια πολυκαταστήματος για παιδιά. Χαιρετήσαμε γνωστούς και φίλους, ψωνίσαμε, περιμέναμε σε μία ατελείωτη ουρά, που αν μη τι άλλο σε κάνει να χαρείς έστω και λίγο μες την κρίση. Πίσω μου μία μαμά εξηγούσε στη μαμά της ότι είναι τυχερές αφού το μπλουζάκι που πήρανε είχε έκπτωση 20% και άρα θα το έπαιρναν μόνο 8€! "Ας είναι αξίζει, να το πάρουμε" Δίπλα μου μια άλλη κυρία αρκετά πιο καλοντυμένη από τις πίσω κυρίες έσκιζε 4-5 φυλλάδια ρίχνοντας τα ολόκληρα στο πάτωμα μπροστά της.... για να πάρει τα αποκόμματα που θα της δωρίζαν από ένα σετ μαρκαδόρους το καθένα. Ζήτησα και εγώ απο το ταμείο ένα σετάκι μαρκαδόρους, χωρίς να σκίσω φυλλάδιο και να ρίξω τα χαρτιά στο πάτωμα... και μου δώσανε. Έκανε και το πολυκατάστημα την συνδρομή του προς την δράση των atenistas.
Λίαν συντόμως... γνώριμες καταστάσεις.

Λίγο πριν τις δύο ξεκινήσαμε για τους atenistas. Πηγαίναμε για να αφήσουμε την τσάντα με τα σχολικά είδη που επέλεξαν τα παιδιά μας για να δώσουν σε φτωχά παιδιά. Στην Μεσογείων πάνω, ένας 35ρης ρακένδυτος και με στράτα σαν και αυτή που έχουν όσοι έχουν πάθει εγκεφαλικό, περπατά στην άκρη του δρόμου σιγά σιγά και ενώ τα λεωφορεία παιρνούν με ταχύτητα σχεδόν ξυστά του. Πεζοδρόμιο δεν υπάρχει. Λίγο πριν τον σταθμό μετρό του νομισματοκοπείου που θαύμασα μία μέρα νωρίτερα όταν τον χρησιμοποίησα πρώτη φορά... πεζοδρόμιο για έναν ανάπηρο άνθρωπο δεν υπάρχει.
Σταμάτησα στην Πανεπιστημίου για να κατέβει ο Γ. με τη μαμά του στην Κοραή να παραδόσουν την τσάντα. Κάνοντας τον κύκλο για να ξαναεπιστρέψω, είδα δυο τρεις ναρκομανείς να τρεκλίζουν στους γύρω δρόμους και έναν ξαπλωμένο κάτω στο φανάρι της Κλαυθμώνος στην Σταδίου... Στον πρώτο κύκλο ήδη η μαμά και γιος μου είχαν επιστρέψει εκεί που τους άφησα και ενθουσιασμένοι ξαναμπήκαν στο αυτοκίνητο μιας  και είχαν μαζευτεί πολλά πράγματα για τα φτωχά παιδιά. Εγώ έναν κόμπο όμως τον είχα...
Γνώριμες και μή γνώριμες καταστάσεις.

Ο μικρός κοιμάται ήδη ώρα και γύρω στις 2:30 φτάνουμε στον MEGA ΑΒ στην Εθνική οδό. Ένα σουπερμάρκετ που έρχομαι από παιδί σχεδόν, όσο μακρυά και αν έμενα τότε ή και τώρα που προσπερνάω 4-5 άλλα μεγάλα σουπερμάρκετ μιας και το έχω συνηθίσει και σπάνια μένω παραπονεμένος από ποιότητα ή τιμές (αναγκάζομαι να κάνω αυτό το disclaimer για να μην ακούσω ανοησίες περί σουπερ μάρκετ για πλουσίους!).
Παρκάρω στο εξωτερικό πάρκιγκ και όχι στο υπόγειο για να μπορώ να έχω ανοιχτά παράθυρα μιας και ο μικρός κοιμάται. Μεγάλος και μαμά πάνε για ψώνια. Εγώ ξάπλωσα την θέση, και χάζευα στο Internet από το κινητό.
Λίγο πριν τις τρεις, ακουστηκαν φωνές... κόσμος βγήκε από το σουπερμάρκετ τρέχοντας, μερικά δευτερόλεπτα μετά μια γυναίκα που έτρεχε προς το αυτοκίνητό της σταμάτησε και μου αποκρίθηκε... "ληστεία με καλάσνικοφ"...ο μικρός κοιμάται, εγώ έξω από το αυτοκίνητο ανήσυχος με έναν πανικό να φουντώνει, η Κ. και ο Γ. που; γιατί δεν σηκώνει τηλέφωνο;... θολούρα στο μυαλό από τις σκέψεις... κατάφερα ξαναμπήκα στο αυτοκίνητο και σκέφτηκα να ξεπαρκάρω και να πάω πιο μακρυά από την είσοδο... τότε βγήκαν οι δύο ληστές... με προτεταμένο το όπλο ο ένας, έλπιζα να μην με δει, να μην έρθει προς εμάς, να μην πυροβολήσει.
Μέχρι να ξεπαρκάρω, είχανε ήδη φύγει. Για μένα ο χρόνος είχε σταματήσει. Χτύπησε το τηλέφωνο. "Που είστε; είστε καλά;" "Εσείς καλά; Φύγανε;" "Ναι φύγανε!"
Δεν ήξερα όμως ότι ο τρόμος, ο πανικός,  ο φόβος δεν είχανε φύγει. Αργούσαν να φυγουν. Βγήκα από το αυτοκίνητο. Ο κόσμος ακόμη έτρεχε. Πολλοί φυγανε. Αγκαλιασμένοι. Με τρόμο, με δάκρυα.
Προσπαθώ να πάρω τηλέφωνο τους γονεις μου. Τρέμουν τα χέρια μου. Κάνω tweet. Δεν ξανακοίταξα το twitter μέχρι να παω σπίτι. Είχε ήδη πάει λίγο μετά τις 3...
Καθόλου γνώριμες καταστάσεις...σε μια ώρα απόσταση.


Δεν χρειάζεται να σχολιάσω τα παραπάνω. Δεν είναι μόνο η ληστεία, που με σημάδεψε χθες. Είναι όσα ακολούθησαν μετά από σχόλια στο twitter. Μπορεί οι ληστές να ήταν δύο αλλά αυτοί που χαίρονται με τέτοια φαινόμενα είναι πολύ περισσότεροι.Χιλιάδες αν κάνεις μια απλή αριθμητική αναγωγή.
Η γνώμη του Στράτου Σ., αυτόπτης μάρτυρας κι εκείνος, μαζί με εμένα κι εκατοντάδες άλλους, με καλύπτει ήδη σε πολλά.
Αν σε μια τέτοια κρίση που έχεις ήδη διαπιστώσει ότι μόνο με λογική και ρεαλισμό μπορείς να βρεις τις λύσεις προκειμένου να ξεφύγουμε όλοι μαζί, να δημιουργήσουμε κάτι φρέσκο και απαλλαγμένο από προπατορικές αμαρτίες και παθογένειες, κάποιοι εκδηλώνουν τον δονκιχωτισμό τους και τον καταπιεσμένο τους ψυχισμό, τότε δεν μπορείς παρά να ανησυχείς...

Και αν ακόμη αρχικά σκέφτεσαι και νιώθεις ότι κάτι αλλάζει, τελικά με μια πιο ώριμη σκέψη καταλήγεις ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Απλά το ζεις και συ έντονα. Κινηματογραφικά.

Εκεί που κάθεσαι αναπαυτικά στην πολυθρόνα σου, σε καλούν μέσα από την τηλεόραση να συμμετάσχεις. Σε σέρνουν βίαια. Βλέπεις εσύ πλέον τους θεατές απέξω να κάνει ο καθένας τους την δική του κριτική. Να κρίνει τα γεγονότα, να κρίνει εσένα, και διαπιστώνεις ότι δεν έχει καν παρακολουθήσει την ταινία σου.
Να χαίρονται που είναι άλλοι τα θύματα ενώ ήδη εκείνη την στιγμή μπορεί καθήμενοι στην δική τους πολυθρόνα να έχουν συρθεί μέσα σε κάποια οθόνη και τους παρακολουθούν χιλιάδες άλλοι...

«Προσευχηθείτε για μας»

Και ο κύκλος συνεχίζεται και πιάνεις τον εαυτό σου να προσεύχεται να παραμείνει θεατής όσο το δυνατό περισσότερο!

Κάποιος να προσευχηθεί να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε όλοι πρωταγωνιστές!

ο philos με τα μάτια των παιδιών!

Η σχέση μου με τα παιδιά...

έχει πλέον χτιστεί σε γερές βάσεις... 

Με νιώθουν σαν δικό τους.

Το μυστικό είναι ότι απλά αφήνομαι... 

Αφήνω την φαντασία μου ελεύθερη, μιλάω φωνές πολλές, χαρακτήρες φανταστικούς, παίζω όποτε μπορώ.

Ο Χρήστος μπέμπης, με μορφή γουρουνιού, και εσώρουχα!

αλά Εβίτα με στυλ Μιρό!

Προσέξατε ότι σε όλα τα σχέδια έχω μία μόνο τρίχα στο κεφάλι, σύμφωνα με τις προδιαγραφές που έδωσε η Εβελίνα!

That's my son's drawing!

και η "βρωμοπατούσα" μου!

Και δεν μπορώ ποτέ να ξεχάσω την ιστορία με την βαφτιστήρα μου, η οποία όταν ήταν στην ηλικία των 6 ήρθε ένα καλοκαιρινό απόγευμα σπίτι μας επίσκεψη με τη μαμά της.
Κάποια στιγμή η μαμά της με την Κατερίνα, την γυναίκα μου, πήγανε περίπτερο. Μόλις μείναμε μόνοι με την Λυδία, γυρνάει και μου λέει: "Τώρα που φύγανε οι μαμάδες μας... θα κάνουμε αταξίες?"

Και κάναμε... Διαβάζοντας Μίκυ Μάους... και το χαρήκαμε πολύ... και το κρατήσαμε μυστικό από τις μαμάδες... μας!

Αξία ανεκτίμητη...

Να ακούς νέα παιδιά, να είναι ενθουσιασμένα που ετοιμάζουν την δική τους επιχείρηση... να είναι ενθουσιασμένα που είναι έτοιμα να ανταγωνιστούν στη silicon valley.
Να βλέπεις πολλά νέα πρόσωπα στο opencoffee
Να βλέπεις πολλούς φίλους που έκανες τον τελευταίο χρόνο
Να αισθάνεσαι την καλοκαιρινή ατμόσφαιρα στο κέντρο της Αθήνας, την ζέστη της ασφάλτου και του μπετόν... να νοσταλγείς
Να πίνεις ένα ποτό έξω στο γκάζι, χωρίς έννοιες, χωρίς να κοιτάς το ρολόι
Να κάνεις όμορφες ατελείωτες συζητήσεις με Φίλους που σου έχουνε λείψει
Να βολτάρεις με το αμάξι στο κέντρο της Αθήνας Παρασκευή βράδυ, καλοκαίρι, να βλέπεις γωνιές σκοτεινές γεμάτες κόσμο,
Να τρέχεις μόνος στην εθνική οδό με δυνατή μουσική...

... να γυρνάς αργά στο σπίτι και να βλέπεις τον μικρό να κοιμάται στην θέση σου στο κρεβάτι, να τον παίρνεις αγκαλιά, να τον αφήνεις στο κρεβάτι του, να τον σκεπάζεις, να τον φιλάς στο μάγουλο, να ψιθυρίζεις "σε αγαπώ"...
... και αυτός να σου χαμογελάει στον ύπνο του!

Για τις αρχόντισσες της δικής μου μνήμης!

13 χρόνια πέρασαν και πάλι σήμερα για λίγη ώρα μια μικρή επίσκεψη στον τάφο της γιαγιάς. 
Προσπάθησα να συγκεντρωθώ, να θυμηθώ, να νοσταλγήσω, να δακρύσω... αλλά ήμουν ψύχραιμος. Και όμως λίγα λεπτά νωρίτερα στο λάπτοπ διάβαζα μια σχετική ανάρτηση από το μακρινό... 2006 και ένιωθα να σφίγγομαι.
Πέντε χρόνια και θυμάμαι κάθε λέξη που έβαζα, κάθε συναίσθημα και τελικά δεν ξέρω γιατί ένιωσα έτσι έντονα ξαναδιαβάζοντας ένα παλαιό κείμενο παρά όταν βρέθηκα στο νεκροταφείο.
Μήπως συγκινούμαι για τις δικές μου μνήμες που τις αφήνω πίσω και αυτές σιγοσβήνουν και όχι για τα άτομα που έχασα, για τους ανθρώπους που αγάπησα τόσο; Η αγάπη βρίσκεται μέσα σε μνήμες;


Παραθέτω απόσπασμα από εκείνο το κείμενο που έγραψα για την γιαγιά Άννα και σίγουρα ξέρω ότι θα είχα γράψει πολλά περισσότερα αν είχα ένα blog το 1998:

Αύγουστος 1997 

"Αλλά μας αγαπούσε αληθινά και εμάς όλα τα εγγόνια της γιαγιάς της Μαρίας, με την οποία εκτός από μια μακρά φιλία που είχαν από νεες κοπέλες, της συνέδεε και η κοινή μοίρα που είχαν. Από το ίδιο μέρος, ήρθανε λίγο πριν τον πόλεμο στην Αθήνα, παντρευτήκανε δύο αδέρφια από την Πόλη, τους χάσανε και οι δυο πολύ νωρίς (από καρκίνο του στόματος και οι δύο, μιας και δεν αποχωριζόντουσαν ποτέ τα αγαπημένα τους πούρα!), και ήταν πάντα αγαπημένες σαν αδερφές. Τις θυμάμαι με τις ώρες να μιλάνε στο τηλέφωνο κάθε μέρα ή όταν βρισκοντουσαν να χαλάνε τον κόσμο με τις φωνές και τα γέλια τους ενθυμούμενες τα παλιά.
Ήταν σαν να ξαναέχασα την γιαγιά μου. Παρόμοια πρέπει να ένιωσαν και η μάνα μου και οι αδερφές της και τα ξαδέρφια μου και όλοι οι υπόλοιποι συγγενείς που βρεθήκαμε την Παρασκευή στο Τρίτο.Και ταυτόχρονα είναι σαν να έκλεισε οριστικά το κεφάλαιο που λέγεται Γιαγιά Μαρία στην ζωή μου. Γιατί το κεφάλαιο γιαγιά δεν ήταν μόνο η ίδια και η πληθωρική της προσωπικότητα, αλλά όλα τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που συνδέονταν άμεσα μαζί της. Και από τα πρόσωπα αυτά κυρίως ήταν οι φίλες της.Και αυτές που ήταν μαζί απο την Σπάρτη και αυτές από την Πόλη.Η Πολυτίμη, η Καλλιρόη, η Σταθούλα, η Άννα, η Φώτο, η Μερόπη. Γιαγιάδες που κουβαλάγανε μια αύρα από μια άλλη Αθήνα, μια άλλη Ελλάδα. Αριστοκράτισσες με την ευρεία έννοια. Σύζυγοι δίπλα σε μεγάλους άνδρες. Μάνες για τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους μαζί. Με πυγμή και άποψη. Με τσαγανό.
Μου έχουν λειψει όλες τους."

... ίσως να πρέπει να γράψω κάποια στιγμή την ιστορία με το πουλάκι που χτυπούσε το παράθυρο τον καιρό που η γιαγιά ήταν άρρωστη... 
... ίσως θα πρέπει να γράφω συχνότερα για τα παιδιά μου!

Μικρό παιδί είσαι...

... όταν σε ένα μπισκότο με μια χαρούμενη φατσούλα στην μια πλευρά, εσύ επιλέγεις να φας το μπισκότο γυρνώντας το ανάποδα, για να μην βλέπεις την φατσούλα την ώρα που την τρως!

Την παρατήρηση αυτή κάναμε αρκετοί μεγάλοι (έχουμε και φωτογραφικό υλικό) βλέποντας μικρά παιδιά της παρέας (κάτω των 6) να τρώνε τα πειρατικά μπισκότα της φωτογραφίας! Όλα πριν τα φάνε τα κοιτάζανε και τα γυρίζανε ανάποδα! Τα μεγαλύτερα αδιαφορούσαν!

Τελικά η πλήρης αθωότητα να έχει ημερομηνία λήξης κάπου εκεί στα 6? Εγώ ξέρω όμως ότι χθες δεν χόρταινα να βλέπω αυτά τα μικρά χεράκια να τρώνε τα μπισκοτάκια τους! Δεν χορταίνω να απολαμβάνω αυτές τις στιγμές που μας χαρίζουν όλα τα μικρά παιδιά, όταν εμείς βρίσκουμε τον χρόνο να τις απολαύσουμε.

Και θέλω να παραμείνω έτσι και να απολαμβάνω αυτή την αθωότητα στα μάτια των παιδιών μου ακόμη και όταν αυτά θα μεγαλώσουν ... και ας έχω σταματήσει χρόνια τώρα να κοιτάζω τα μπισκότα μου στα μάτια!

Διαφορετικός

Στο νηπιαγωγείο:

"Ποια παιδάκια προτιμάνε να κάτσουν εδώ να κάνουμε και άλλο μάθημα αντί να πάνε έξω να παίξουνε;"

Στο twitter:

Ποιος κλείνει το twitter όταν οι περισσότεροι followers του ασχολούνται με εκπομπές σαν το chartnow Κυριακή βράδυ;

Έμαθα από μικρός να διακρίνω ότι είμαι διαφορετικός από τους πολλούς... τώρα αρχίζει να το μαθαίνει και ο μεγάλος μου γιος (και να το διαβάζει ο μικρός μου!)

Χρόνοι!

Πέμπτη: Θα κλείσω τα τλία...

Παρασκευή: Θα κλείσω τα τλία...

Σάββατο: Έκλεισα τα τλία

Κυριακή: Έχω Πάρτυ!!!!!!!!!!

Δευτέρα: Πάει το πάρτυ μου

....

"Πόσο χρονών είσαι τώρα Παναγιώτη;" "Τέσσελα!"

40 όμορφα χρόνια!

Κάτι μέσα μου λέει ότι πρέπει να γράψω ένα κείμενο.
Να προϋπαντήσω την νέα μου δεκαετία ή να αναλογιστώ για ότι έζησα στα 30's μου?
Ή μήπως να κάνω τικ στις λίστες του Κωστόπουλου για το τι πρέπει να κάνει ένας άνδρας ως τα 40 του?

Κάποτε τα νούμερα ασκούσαν έλξη πάνω μου. Το σαράντα (40) ακουγόταν τρομακτικό, τεράστιο, μακρινό.
Ένιωθα ότι θα είμαι εντελώς διαφορετικός από ότι πριν 15 χρόνια.
Και είμαι, αλλά ήρθε τόσο αργά, τόσο καλά.
Είμαι ευχαριστημένος.

Νομίζω ότι αυτό γιορτάζω σήμερα.
40 υπέροχα χρόνια! Αυτά γιορτάζω. Τις όμορφες στιγμές μου!

εποχές Κλικ!

Μπορεί να αργήσανε να επιτευχθούνε στόχοι ή ακόμη να μην έχουν επιτευχθεί όλοι αλλά δεν με νοιάζει πλέον.
Θέλω μόνο υγεία και δουλειά για να συντηρώ καλά την οικογένειά μου.
Εκεί γύρω στα 34-35 ένιωσα άβολα. Εκεί συνειδητοποίησα ότι μεγάλωσα. Ότι μεγαλώνω και άλλους που με έχουν ανάγκη. Αγχώθηκα για θέματα υγείας. Και συνέχισα... ο κύκλος πέρασε.
Καιρός να κάνω πράγματα που θα μείνουν.
Δεν βάζω στόχους... ή μάλλον βάζω αλλά χωρίς άγχος και βιασύνες, εμμονές. Ποτέ δεν το έκανα αυτό άλλωστε. Ακόμη λιγότερο σήμερα. Θέλω να βάζω στόχους για τα πράγματα που οραματίζομαι χρόνια πριν εκκολαφθούν και σε άλλα μυαλά.

Παρίσι τον Ιούνιο

Μπορω να φτασω ως τα 50 με την ίδια διάθεση, για καλαμπούρι, για χιούμορ, για παιχνίδια, για γράψιμο, για δουλειά ακόμη και για σεξ όπως έχω σήμερα?
Να μεγαλώνουν σωστά και χωρίς προβλήματα τα παιδιά μου?
Να είμαι κοντά τους?
Αυτά θέλω.

Η ζωή αλλάζει ραγδαία. Απροσδόκητα.
Η ζωή είναι τεράστια αλλά στις αναμνήσεις νιώθεις να περνάει γρήγορα.

Θέλω τεράστια καλοκαίρια και γρήγορους χειμώνες.
Θέλω ταξίδια.
Θέλω Παρίσι.
Να φωτογραφίζω.
Να εκπαιδεύω τους γιους μου στην ζωή.
Να τους βγάζω τις ωραιότερες φωτογραφίες και ας τις κρατάω στο private παρόλο τον πειρασμό να τις δείξω και εδώ!

Θέλω αγαπημένους φίλους.
Παλιούς και νέους.

Να βλέπω όσους αγαπώ γύρω μου και ας μην τους το δείχνω τόσο εκφραστικά.

Θέλω να τους ευχαριστήσω που έχουν κάνει την ζωή μου τόσο γεμάτη σε συναισθήματα, τόσο πλήρη, τόσο ξεκούραστη.

Και αν αύριο δεν κατάφερα να πάω το ταξίδι που ήθελα, δεν στενοχωριέμαι... είναι απλά ένα μικρό ταξίδι, μια μικρή ηδονή στο μεγάλο ταξίδι που συνεχίζεται και εύχομαι να διαρκέσει το ίδιο καλά για πολύ ακόμη, γιατί νιώθω ακόμη ξεκούραστος και φρέσκος και πλέον δεν αγχώνομαι που συνειδητοποίησα ότι δεν κρατάω εγώ το τιμόνι! Ποτέ δεν το κρατούσα!

Κάδρο από τα Λιχαδονήσια

Μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία

- Πάω κάτω τον μικρό... βάλε λίγο γάλα σε ένα ποτήρι στο τζάκι και κατέβα να φύγουμε.
- Μπισκότα;
- έβαλα!
- Και ποιος θα ανεβάσει τα δώρα από την αποθήκη?
- Η μάνα σου...
- οκ.
Στο τζάκι μπροστά είναι το πιάτο με τα μπισκότα... 6 μπισκότα... χμμμ πρέπει να επιστρέψω τα περισσότερα στο κουτί τους και να κάνω ψίχουλα... οκ, ας φάω και ένα....

Φεύγουμε.

Στον γυρισμό δεν κοιμάται κανείς από τους δύο.
Και ας είναι περασμένα μεσάνυχτα.
Και ας ακούγονται χασμουρητά σε όλη την διαδρομή.
Παρκάρω. Ανοίγω την πόρτα και τα μικρά ξεχύνονται προς τα πάνω... μέχρι να φτάσω και γω ο μεγάλος έχει ήδη βρει και ξετυλίξει από το περιτυλιγμά του, ένα τεράστιο πειρατικό πλοίο και μένει να το κοιτάζει έκπληκτος μπροστά από το τζάκι...
- Είναι ακριβώς αυτό που ζήτησα από τον Αη Βασίλη
- Γιώργο, είδες αν ήπιε το γάλα του και αν έφαγε τα μπισκότα του;
- Ναι ,τα φαγε.. χωρίς να σηκώσει το βλέμμα του από το παιχνίδι.

Ο μικρός μόλις άνοιξε και το δικό του δώρο... και γυρνάει περιχαρής να μας πει ότι "ατό δωρο ηθελα εγω" και ας μην είχε γραψει γράμμα στον Αη Βασίλη!

Και οι δυο μη αποχωριζόμενοι σε απόσταση μέτρου τα δώρα τους προχώρησαν να ετοιμαστούν για ύπνο.
Ο Γιώργος σχολίασε το γεγονός ότι ο Αη Βασίλης έφερε δώρο και στον Παναγιώτη, παρόλο που δεν του το ζήτησε. Και ήταν και αυτό που ήθελε...
- Τελικά Γιώργο ο Αη Βασίλης πάει τα δώρα που θέλουν σε όλα τα καλά παιδάκια... και μάλλον εσύ πρέπει να ήσουν καλό παιδάκι φέτος...
- Μπαμπά... θα είμαι καλό παιδάκι του χρόνου... και θα ξαναρθει ο Αη Βασίλης...
- Ναι Γιώργο, μπορεί φέτος να μην ήσουν πάντα καλό παιδί, αλλά τελικά ο Αη Βασίλης πίστεψε ότι θα γίνεις καλύτερο παιδί και άξιζες το δώρο που ηθελες!
- Ναι μπαμπα.... 

Βάζουμε πιτζάμες
- Κοίτα Γιώργο... η κουρτίνα σου είναι σηκωμένη στην άκρη. Λες να μπήκε από εδω ο Αη Βασίλης;
- Ε ναι μπαμπά... που να χωρέσει ο Αη Βασίλης από το τζάκι τέτοιο, τόσο μεγάλο δώρο.
- Σα να χεις δίκιο... και μάλλον θα πάρκαρε εδώ στο μπαλκόνι τους τάρανδους!!!
- Ναι μπαμπα!!!

Τον σκεπάζω και πάω να φύγω....
- Μπαμπά...έλα να σου πω κάτι...
- Τι θες πάλι;
Σηκώνεται όρθιος στο κρεβάτι του...

Μπαμπά.... σε αγαπάω... με αφήνει και πετάγεται στη μαμά του που μόλις μπήκε...
Μαμά ... σε αγαπάω... σας αγαπάω...
και θα είμαι καλό παιδί...

...κλείσαμε φώτα και τις πόρτες των δωματίων τους... και μετά από λίγα λεπτά φανήκε και πάλι φώς να βγαίνει από τα δωμάτια.

Τελικά υπάρχει Αη Βασίλης...
και μεις... 
θα είμαστε καλοί γονείς!

Πόνεσε...

Προχθές βρεθήκαμε σε κλινική για να αφαιρέσουμε κρεατάκια και αμυγδαλές στο μεγάλο μας γιο.
Η εγχείριση ρουτίνας, αλλά όσο να 'ναι κάτι το ζαβλάκωμα μετά την νάρκωση, κάτι τα πονάκια από τις ουλές, ο μικρός γκρίνιαζε.
Ο Ανδρέας, ο συγκάτοικος μας για λίγες ώρες στο δωμάτιο, ανυπομονούσε πότε θα ξυπνήσει ο Γιώργος για να παίξουνε μπάσκετ. Σαν παιδιά όμως προλάβανε σε μία ώρα όσο περιμέναμε να πάρουν τον μικρό για την εγχείριση και γίνανε φίλοι, μιλήσανε για παιδικές σειρές και ρίξανε σουτ στην μπάσκετα στο διάδρομο.
Ο Ανδρέας κέρδισε και το Γιώργο και μένα.

"Κάποιες καρδιές θέλουν ιδιαίτερη φροντίδα"

Όταν επιτέλους γυρίσαμε από την εγχείριση και μετά από κανα τρίωρο ξύπνησε ο δικός μας με τις κλασσικές δυσφορίες και γκρίνιες σε τέτοιες εγχειρίσεις, ο μικρός Ανδρέας μας ρωτούσε γιατί γκρινιάζει και δεν θέλει να φάει...

Η γυναίκα μου του εξήγησε ότι πονάει
μα εκείνος επέμενε ...

- γιατί πονάει?
- γιατί μόλις έκανε εγχείριση... και ο Γ. είναι μικρούλης και πονάει πιο πολυ... εσυ δεν πονάς...
- και εγώ πονάω... (σηκώνει την μπλούζα του και μας δείχνει τα καλώδια που ήταν κολλημένα με αυτοκόλλητα στην κοιλιά του) κοίτα αυτά τα αυτοκόλλητα... όταν τα τραβάω... με πονάνε...
- ναι αλλά αυτός ο πόνος που έχει ο Γιώργος είναι άλλος πόνος, πιο δυνατός, προσπαθούσε μάταια να του εξηγήσει η γυναίκα μου, ...για αυτό καθόμαστε στο νοσοκομείο για να ηρεμήσει και μετά να πάμε σπίτι...
- ναι αλλά εγώ θα κάτσω εδώ μέσα... έρχομαι εδώ μέσα συνέχεια από 4 μηνών....

...είπε και έφυγε έξω προς στο διάδρομο, αγκαζέ πάντα με τον φορητό του καρδιογράφο,...
... ο Ανδρέας, 9μισι ετών,
στην ΠαιδοΚαρδιοχειρουργική κλινική του Μητέρα ...

ζωγραφιά του Ανδρέα στον διάδρομο της κλινικής

... και αυτό πόνεσε και εμένα...

Από το πίσω κάθισμα!

Λατρεύω την φωτογραφική μου μηχανή που μέσα σε 1'' πιάνεις το μικρό στον αέρα και σε κάθε πόζα και γκριμάτσα. Λατρεύω και την βιντεοκάμερά μου γιατί με τα βίντεο κάθεσαι και χαζεύεις ώρες το παιχνίδι των μικρών, τις βουτιές τους, τις συνομιλίες τους αν είσαι τυχερός και δε σε πάρουν χαμπάρι και κλείσουν τα στόματα συνωμοτικά και ερμητικά.

Τι κάνεις όμως όταν η ατάκα έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις? Την ώρα που εσυ μιλάς με τη γυναίκα σου και πριν τελειώσεις καλά καλά την φράση σου ακούγεται η απάντηση από το πίσω καθισμα?
Και οι δύο επόμενες σκηνές συνέβησαν στο αυτοκίνητο.

Σκηνή 1η: To μαγιό!
Η συζυγος επιβιβάζεται στο αυτοκίνητο... δεν αργεί να "γκρινιάξει" που δεν την άφησα περισσότερη ώρα στα μαγαζιά.
- Μα καλά τι ψάχνεις? Κάτι θες να αγοράσεις εσυ...
- Δε σου χω πει τόσο καιρό? Θέλω ένα μαγιό!
- Δύο δεν έχεις?
- Μαγιό τα λες εσύ αυτά...τόσα χρόνια τα έχω....έχουν χαλάσει πλέον... Το καταλαβαίνεις ότι δεν έχω μαγιό να φορέσω?

και μια καθόλα σοβαρή φωνή από πίσω...
"Δηλαδή μαμά τόσες μέρες έκανες μπάνιο με το σώβρακο?"

Ναι ήταν από τις ατάκες που μας χαλάρωσε... και έκανε και την σύζυγο να ξεχάσει (προσωρινά) την εμμονή της να αγοράσει μαγιό!

photo by i-live.gr Greek News magazine

Σκηνή 2η: Οι ανεμόμυλοι!
Στην εθνική οδό βλέπω κάποια στιγμή στην κορυφή ενός βουνού ένα μικρό αιολικό πάρκο με Ανεμογεννήτριες. Φαντάζομαι ότι θα εντυπωσιαστεί από το θέαμα ο μεγάλος στο πίσω κάθισμα μιας και δεν έχει ξαναδεί κάτι παρόμοιο  και τον ειδοποιώ:
- Aαααααα (μπαμπαδίστικο επιφώνημα για να προσελκύσω την προσοχή πριν ξεκινήσω να μιλάω) για κοιτάχτε μπροστά αριστερά μας κάτι τεράστιους ανεμόμυλους...
και πριν προλάβω να συνεχίσω... ο μεγάλος πετάγεται ηλεκτρισμένος από το πίσω κάθισμα και φωνάζει περιχαρής:
- Φτάσαμε στην Μύκονο μπαμπά?

Την κάμερα αυτές τις στιγμές έπρεπε να τις είχαμε στις μπροστινές θέσεις να δείτε τα γέλια μας. Και επειδή κάποια αστεία τα καταλαβαίνεις μόνο όταν ξέρεις και την προϊστορία τους πρέπει να αναφέρω και τα παρακάτω:
Μύκονο δεν έχουμε πάει. Ούτε του έχω μιλήσει ποτέ για αυτή, αλλά ούτε και ειδήσεις στο star βλέπουμε για να πεις ότι κάτι μπορεί να είχε πάρει το μάτι του ή το αυτί του!
Στο σχολείο έχει ένα συμμαθητή που παραθερίζει εκεί και κανονίσανε όταν τελειώσουμε εμείς τις διακοπές μας να πάει εκεί να τον επισκεφθεί... Προφανώς ο φίλος του, του είχε περιγράψει εκτενώς τα αξιοθέατα της Μυκόνου! Έτσι λοιπόν από την ημέρα που κλείσανε τα σχολεία δεν έχει πάψει ο μεγάλος να ρωτάει πότε θα πάμε Μύκονο... και αν κλείσαμε εισιτήρια για το καράβι... Προφανώς την στιγμή εκείνη που ανέφερα τους "ανεμόμυλους" κάπου αλλού ήταν απορροφημένη η σκέψη του... και προσπέρασε το γεγονός ότι δεν ταξιδεύαμε με πλοίο!!!

Διακοπές... ενός ανθρώπου που μοιράζεται...

Μια μικρή απογευματινή κουβεντούλα (δεν θα το έλεγα συνέντευξη) ούτε μισής ώρας διάρκειας με έναν άγνωστο (για τα 5 πρώτα λεπτά και πλέον φίλο) , μου αφύπνησε πολλές σκέψεις για το υπόλοιπο της βραδιάς.
Κάθομαι σήμερα το πρωί στην βεράντα με θέα στον Βόρειο Ευβοϊκό, σε αυτή την μία ώρα ελεύθερο χρόνο που μου δίνουν οι μικροί μέχρι ... να ξυπνήσουν και να αρχίσω να τρέχω από πίσω τους, να κάνω τον τροχονόμο, να φωνάξω, να συγχιστώ, να παίξουμε, να ταϊσω, να κολυμπήσουμε, να μαλώσω ... να σκεφτώ τι θα αναρτήσω.

Τι θα αναρτήσω για ποιον και για ποιο σκοπό?
Για να καταγράψω τις σκέψεις ή συναισθήματά μου, όπως θα έκανα σε ένα προσωπικό ημερολόγιο?
Για να ενημερώσω τους κολλητούς μου και τους συγγενείς μου?
Για να κρατήσω ζωντανό το ενδιαφέρον των διαδικτυακών μου επαφών και αναγνωστών (call them followers, facebook friends or whatever?)
Για να κρατήσω στιγμές, ατάκες, σκέψεις για την οικογένειά μου, σαν ένα ημερολόγιο, διάσπαρτο από φωτογραφίες και video?
ή μήπως όλα τα παραπάνω συνοψίζονται σε μία μου ανάγκη την οποία πρόσφατα ανακάλυψα και ακόμη δεν έχω καταφέρει να αποκρυπτογραφήσω και να δαμάσω.
Να μοιραστώ.
Τόσα χρόνια μοιραζόμουν τόσα λίγα και με τόσους λίγους. Και ένιωθα καλά. Και δύσκολα έβαζα ανθρώπους σε αυτό τον κλειστό κύκλο των λίγων εκλεκτών που έβλεπαν τις τυπωμένες φωτογραφίες μου και άκουγαν τις σκέψεις μου.
Σήμερα μοιράζομαι τόσα πολλά και με τόσους πολλούς και νιώθω υπέροχα που αυξάνεται καθημερινά ο αριθμός των ανθρώπων με τους οποίους μοιράζομαι πράγματα.

Γράφω όλες αυτές τις σκέψεις και νιώθω να συγκροτούνται μες το μυαλό μου σιγά, σιγά. Να μπαίνουν σε σειρά. Σα να κάνω αρχειοθέτηση στα άπειρα ερεθίσματα που παίρνω καθημερινά από τους εκατοντάδες διαδικτυακούς μου φίλους.

Είμαι διακοπές. Και αυτή μου η συνήθεια, αυτή η νέα μου πτυχή της προσωπικότητάς μου δε νιώθω να κάνει διακοπές.
ή μήπως κάνει με το δικό της τρόπο?

Δεν πολυμπαίνω διαδίκτυο, ελάχιστα θα έλεγα, έστω και από το κινητό για τα βασικά (email, twitter, Plurk, facebook ... τα γράφω έτσι για να ενημερώνεται και ο ιστορικός του μέλλοντος για τις συνήθειες του 2010), δεν με πολυνοιάζει που θα χάσω twits από αγαπημένους φίλους, όμορφα κείμενα, προσωπικές στιγμές... ούτε με πολυνοιάζει που δεν θα αναρτήσω twits την στιγμή ακριβώς που μου έρχονται, και ειδικά τώρα που το μυαλό έχει αρχίσει να καθαρίζει και να "γράφει" απίστευτα!

Με νοιάζει να μην ξεχάσω να καταγράψω τις όμορφες ατάκες των παιδιών, τις χαρούμενες φάτσες τους, την ξενοιασιά τους, την ηλικία τους.
Με νοιάζει να με νιώσουν κοντά τους, να με χορτάσουν και να τα χορτάσω όσο το δυνατό περισσότερο.
Με νοιάζει να νιώσω διακοπές, θάλασσα, ήλιο (με μέτρο μην ξεχνιόμαστε!), Ελλάδα και Έλληνες και ... τουρίστες.

Να νιώσω ή έστω να αφυπνίσω αυτό το καλοκαίρι όπως το έχω καταγράψει από παιδί στο υποσυνείδητο, από τα πρώτα μου βήματα στην άμμο της Βαγίας, μέχρι τις βουτιές μου από βράχια στην Κέρκυρα στην εφηβεία και τις αυγές κάτω από ανεμόμυλους στα Κυκλαδονήσια... αυτό το καλοκαίρι που σου γεννάει υπέροχες αναμνήσεις στην διάρκεια του χειμώνα και με το που τελειώνει σε κάνει να προσδοκάς το επόμενο..

Αν πατρίδα είναι εκεί που έχεις τις παιδικές μνήμες, ναι αυτό θέλω να νιώσω... να νιώσω πατρίδα!

Και μετά να την καταγράψω....
... και να την μοιραστώ...
 

...μαζί σας!

Little joys!

Ξύπνησα. Στο μυαλό μου στριφογυρνάει μια ιδέα που μου γεννήθηκε ως απόρροια σκέψεων από ένα όνειρο που έβλεπα. Δεν θυμάμαι πια το όνειρο. Θυμάμαι τις σκέψεις μου. Μπορεί και αυτές να έχουν ξεθωριάσει μέχρι να τελειώσω αυτή την ανάρτηση.
Δεν πρόλαβα να πιω την πρώτη γουλιά εσπρέσσο και στην κορυφή του google reader ήταν ένα κείμενο με τον πιασάρικο - για εμένα- τίτλο "άλγεβρα" ... από μία από τις πιο παλιές μου φίλες στο χώρο των blogs...την lemon
Έκπληξη...
Ένα ποίημα...
του Jeffrey McDaniel...
μόλις 109 λέξεις... που μετέφρασε η lemon από το πρωτότυπο αγγλικό κείμενο που βλέπετε παρακάτω:

Published in polaroidshots.tumblr.com

... μια απλή σκέψη, μια απλή ιδέα σαν αυτή που έκανα όταν ξύπνησα...

και μετά περιπλανήθηκα λίγο ακόμη στον reader μου... να διαβάσω κείμενα φίλων που αμέλησα το τελευταίο διάστημα που δουλεύω σαν τρελλος...
και εκεί που ενημερωνόμουν για την καθημερινότητα και τις σκέψεις μιας αγαπημένης παιδικής μου φίλης που υπογράφει τα εξαιρετικά της κείμενά (και τις ακόμη πιο εξαιρετικές συναταγές της) ως tilemetora είδα αυτό το βίντεο...


"Αυτές είναι οι παρέες που γράφουν ιστορία πραγματικά. "

Μια σκέψη-ιδέα, ένα κείμενο, ένα βίντεο, ένα πρωινό ξύπνημα με την γλυκιά φωνή και αγκαλίτσα του μικρου μου  γιου, ένα σαλόνι και ένας υπολογιστής γεμάτο αποδείξεις όμορφων στιγμών του τελευταίου διήμερου...

...ενδείξεις ότι αξίζει να πιστέψω να είμαι αισιόδοξος...

...είμαι τουλάχιστον ευτυχισμένος.

Οι συνονόματοι!

Πρωινός διάλογος κατά το πρωινό στην κουζίνα...

Παρευρίσκονται παππούς, μαμά και ο senior!

O παππούς έχει μυριστεί ότι η κουβέντα μεταξύ μαμάς και υιού κινείται απέξω απέξω γύρω από τα "αισθηματικά" του συνονόματου εγγονού του και δεν κρύβει την περιέργειά του και ένα πονηρό μειδίαμα να μάθει και άλλες λεπτομέρειες...

Οπότε ρίχνει και την ερώτηση...

"Και δεν μου λες Γ. για τι θέματα συζητάτε μες το σχολικό με την Α.? Την ρωτάς πως της φαίνεται ο καιρός?"

Ο Γ. τον κοιτά παραξενεμένος και με ένα μπλαζέ ύφος γυρνάει στον παππού και του λέει κουνώντας παράλληλα τα χέρια του δείχνοντας τον απαξιωτικά....

"Ποιον καιρό βρε παππού... μα τι είναι αυτά που λες... για άλλα πράγματα μιλάμε..."

"Για το σχολείο? Για τις δασκάλες?" επεμβαίνει και η μαμά μπας και σώσει την κατάσταση...

"και για αυτά μαμά... αλλά και για άλλα... πολλά..."

Στο σημείο αυτό μαζεύω από το χέρι τον παππού έξω από την κουζίνα, ο οποίος πλέον μη μπορώντας να συγκρατήσει ένα πονηρό χαμόγελο ικανοποίησης... κρύβει το στόμα του με το χέρι του ....

"Ρε πατέρα άμα τον ρωτάς έτσι δεν θα μας ξαναμιλήσει για τίποτα... μην τον πονηρεύεις..."

Μάταια βέβαια τα είπα αυτά γιατί ο παππούς ξεσπώντας σε γέλια πλέον έσπευσε στις γιαγιάδες στο σαλόνι να τους πει το συμβάν...

Ο εγγονός έκλεισε πριν λίγες μέρες τα 5 ... και ο παππούς βαδίζει αισίως στα 70... και όσο περνάει ο καιρός έχω την εντύπωση ότι θα μοιάζουν όλο και περισσότερο οι δυο συνονόματοι!

ps. Το ποστ αυτό το αφιερώνω στη μαμά μας που θα μείνει για λίγες ημέρες μακρυά από τους άντρες της... και που ήδη μας λείπει...

Changes...

Πριν λίγα χρόνια με έπαιρναν φίλοι τηλέφωνο να πάω στο τάδε σουπερμάρκετ που είχε προσφορά το Τζώννυ ή 20 κουτάκια μπύρας με 5 ευρώ...

... και πήγαινα...

... χθες με πηρε ο πατέρας μου να μου πει ότι στο νέο σουπερμάρκετ έχουν προσφορά τις πάνες...

...και φυσικά και πήγα και πάλι...

Εκείνα τα χρόνια κοίταζα την ημερομηνία στο φρέσκο γάλα και συνήθως το πέταγα, μισογεμάτο, καμια εβδομάδα αφότου είχε λήξει...

... σήμερα πέταξα 6 κουτάκια μπύρας που είχανε λήξει από το Σεπτέμβρη...

Χρόνια ολοκληρα τέτοιες ώρες ήμουν στο κέντρο και έπινα, χόρευα, φλέρταρα...

... σήμερα πέρασα να αγοράσω κυριακατικες εφημερίδες πριν γυρίσω σπίτι...

Παρόμοιες ώρες που γράφω αυτό το ποστ, γέμισα με αμέτρητες ωραίες στιγμές, ανέμελες, ερωτικές, έντονες...

αλλά δεν τις νοσταλγω...

ειλικρινα.

Ίσως γιατί όλα όσα έζησα χρόνια ολοκληρα πριν, να με προετοίμαζαν εν αγνοία μου, για να απολαύσω περισσότερο αυτό που ζω σήμερα...

και το λατρεύω,

και το αγαπώ....

και δεν με αφηνει καν... να νοσταλγήσω!

Τhoughts in twittering form...

Χθες βρήκα επιτέλους μια παιδική χαρά με γκαζόν... το οποίο δεν απαγορεύεται να πατιέται!

Αυτο που ευχαριστιέμαι πιο πολύ όταν πηγαίνουμε στον παιδότοπο του Avenue (και πηγαίνουμε συχνά) είναι να παίζω hockey με τον μεγάλο...

... και όχι μόνο... μου αρέσει να βαράω σουτ στην διπλή μπασκέτα με 1 ευρώ!

Χαίρομαι που η βαφτιστήρα μου άφησε το πρώτο της σχόλιο στο flickr... μένει να πείσω και τον αδερφό μου, την γυναίκα μου και καμια 20ρια φίλους και συγγενεις να κάνουν το ίδιο που και που!


Ο μεγάλος επιμένει και αντι να λέει Χαζομάρα λέει Ζαγομάρα! Το κακό είναι ότι αρχίζω να το λέω και εγώ έτσι!

Η μάνα μου βγαίνοντας από το νοσοκομείο μου ευχήθηκε -αντι να της ευχηθώ- και του χρόνου αντι να μεινω σπίτι να κάνω babysitting να πάω πολλές μέρες διακοπές σε ένα νησί! #μάναείναιμόνομία!

Χάρηκα ιδιαίτερα που χθες στο carrefour μια οικογένεια μεταναστών μου παραχώρησε από μόνη της την σειρά της ενώ κρατούσα στο ένα χέρι τον μικρό που χτυπιόταν να κατέβει και στο άλλο το καλαθάκι με 3 πράγματα.

Στενοχωρήθηκα που άλλοι 5-6 Ελληνες στην ίδια σειρά δεν προθυμοποιηθηκαν να κάνουν το ίδιο!

Αυτο το μήνα λάτρεψα το ραδιόφωνο χωρίς εκφωνητές. Μακράν την καλύτερη μουσική άκουσα στον ΕΝ ΛΕΥΚΩ.

Στο μυαλό μου όταν θα ακούω το cd του Monsieur Minimal θα σκέφτομαι το φετινό καλοκαίρι.

Χαρηκα που το έβαλα και στην βαφτιστήρα μου και την άκουγα να σιγοτραγουδάει το ...Smile!

Κορυφαία στιγμή του φετινού καλοκαιριού η μέρα που ανέβηκα Ακρόπολη με την Λυδία και τον Γιώργο.

Ουδεν κακόν αμιγές καλού. Λιγη δουλειά στο γραφείο, πολύς χρόνος με τα μικρά στο σπίτι!

Προσπέραση.

Ακόμη σκέφτομαι τη γιαγιά που περπατούσε το πρωί στην μέση του δρόμου στο Κεφαλλάρι και δεν σταμάτουσε κανενας από τα διερχόμενα αυτοκίνητα, από όλους ΕΜΑΣ δηλαδή να βοηθήσει... (177 χαρακτηρες... δεν χωράει στο twitter... δεν χωράει καν να προσθέσω τις λέξεις ΝΤΡΟΠΗ ΜΟΥ στο τέλος.... ανοιγω το dashboard και συνεχίζω...)

Ήταν εμφανές ότι η γιαγιάκα είχε ανία και ότι κάποιος θα έπρεπε να διακόψει την κυκλοφορία στη λεωφόρο που βρισκόταν για να την περάσει στο πεζοδρόμιο πριν την διαμελίσει κανένα αυτοκίνητο αλλά και να την βοηθήσει να επιστρέψει σπίτι της.

photo by rileyroxx

Σκεφτόμαι για ώρα μετά, πόσο λάθος έκανα που δεν σταμάτησα.
Εστω και μόνο ως παράδειγματισμό στο γιο μου που καθόταν στο πίσω κάθισμα και παρατηρούσε και αυτός απορημένος.
Ουτε καν τηλεφώνησα στην αστυνομία. 100 μέτρα πιο κάτω σταμάτησα και να κοιτάζω από τον καθρέφτη να δω τι συμβαίνει...

Και τώρα δυστυχώς σκέφτομαι ότι τελικά ο γιος μου το πήρε το μάθημα του σήμερα.
Έμαθε να προσπερνάει τα προβλήματα των άλλων, των αγνώστων στους δρόμους. Αυτών που πραγματικά δεν μπορούν. Όπως έμαθα εγω. Όπως με μάθανε μάλλον...
Θα μάθει και αυτός να κοιτάει αδιάφορος από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Ένα παράλληλο κόσμο για τον οποίο δεν έχει ακούσει τίποτα ακόμη.

Και ξέρω προσωπικά άλλους γονείς που όντως θέλουν να δώσουν αντίστοιχα μάθηματα στα παιδιά τους. Να τα κάνουν "σκληρά", στην σκληρή κοινωνία που θα βγούνε.

Και δεν διαφωνώ ότι η κοινωνία είναι σκληρή.
Αλλά έχω πάψει προ πολλού να συγχέω το να σε πιάνουν κορόϊδο, το να ανέχεσαι την αδικία και την ατιμωρησία στους πραγματικούς ενόχους ή κακούς, με το να δείχνεις αλληλεγγύη και σεβασμό σε συνανθρώπους που πραγματικά δεν μπορούν (και σε καμία περίπτωση όχι σε αυτούς που δεν "θέλουν").
Έχουν υπάρξει στην ζωή μας πολλές τέτοιες στιγμές. Που εξελίσσονται μπροστά στα μάτια σου και όχι στην οθόνη ή σε ένα κείμενο και εκείνη την στιγμή πρέπει να κινηθείς άμεσα. Να πράξεις και όχι να σκέφτεις ατελείωτα.

Η κοινωνία μας θέλει ανθρωπιά. Η ανθρωπιά θέλει εγρήγορση.

Γιατί αλλιώς θα συνεχίσουμε να προσπερνάμε αδιάφοροι... όχι μόνος τις γιαγιάδες αλλά ότι συμβαίνει και αλλάζει την κοινωνία γύρω μας.