Φιλοσοφία συμπυκνωμένη!

Ιndex cards, a little fuzzy math, and a scanner.

Είχα καιρό να δω τα υπέροχα σκετσάκια της Jessica Hagy στο Indexed. Θα σας ξεχωρίσω δύο, αν και θα βρείτε δεκάδες υπέροχα ακόμη στο blog της!

Έδυσε ή ανέτειλε?

Η νέα ταινία του Κωνσταντίνου Πιλάβιου aka cpil είναι στο διαδίκτυο και στην γνωστή διεύθυνση.

Λέγεται SUNSET

Το σενάριο αυτή την φορά είναι εμπνευσμένο από το darkdays, το blog προώθησης μίας νέας ταινίας στα σινεμά.
Αλλά καμία σχέση .... με την εν λόγω ταινία.


Το sunset είναι μια αναζήτηση σε αιώνια αναπάντητα ερωτήματα.
Τι είναι η ζωή?
Τι είναι ο θάνατος?

Δείτε την προσεκτικά. Ξαναδείτε την.
Ακολουθείστε τις σκέψεις των πρωταγωνιστών της και ελευθερωστε τις δικές σας...


Απολαύστε την μουσική της.

Ακόμη ένα αριστούργημα σε μίνι συσκευασία από τον Cpil και τους συνεργάτες του.

Και ένα και δύο και ... τρία υπέροχα ποστ!

Τις τελευταίες ημέρες παρατηρώ ή είναι απλά ιδέα μου, πάρα πολλά και ωραία posts από πολλούς bloggers. Αρκετά από αυτά φαίνονται και στο πλάι, όπου επιλέγω αυτά που με εντυπωσιάσαν και θέλω να τα προβάλω και σε άλλους.

Ξεχώρισα ιδιαίτερα δύο posts, γιατί τα αποσπάσματα που επέλεξα να παρουσιάσω παρακάτω, θα μπορούσαν κάλιστα να αποτελούν αποφθέγματα μεγάλων συγγραφέων ή φιλοσόφων, οχι μόνο για την ποιότητα της γλώσσας τους, αλλά κυρίως για τα νοήματα που περικλείουν. Και τα δύο προκύψανε από το παιχνίδι των 5 πραγμάτων. (Thank you Sharon!)

Διαβάστε τα αργά,
διαβάστε τα προσεκτικά... και
τέλος διαβάστε ολόκληρα τα ποστ στα blogs των συγγραφέων τους.

Από την Paraxenο aka Χριστίνα Σαββατιανού και το post της για να δούμε ;;; 5x5:

"- Πριν τρία χρόνια έφυγε η μάνα μου... και για άλλη μια φορά αλλαξα, έφτυσα πίσω μου όλα εκείνα που είχαν φανεί σημαντικά, πόσα ηλίθια δάκρυα για ανόητους λόγους! πόσες ανησυχίες για ανύπαρκτες αιτίες, μοιάζει αστείο αν δεις για τι λυπάται ο άνθρωπος... το μόνο που αξίζει είναι το τώρα είναι η ζωή που έχεις, όχι το πριν όχι το μετά, τα συναισθήματα είναι επιλογές, τα αισθήματα είναι δεσμά επιλεγμένα κι αυτά... ότι υπάρχει είναι η στιγμή... όλα τα άλλα είναι θλιβερές επιλογές για να γεμίζουμε τη δίψα της σκέψης, τη μοναξιά του εγωισμού και την ανημπόρια της βολής μας... έτσι άλλαξα και έφτυσα το πριν και το μετά..."

Από τον Antvol και το post του Περί πυραμίδων και προσωπικών αποκαλύψεων (κάλλιο έξι παρά πέντε):

"3. Μου αρέσουν οι άνθρωποι με χιούμορ. Όπως τουλάχιστον εγώ το εννοώ. Απόλυτα, δηλαδή, συνυφασμένο με ευαισθησία, γλυκό κυνισμό, διαρκή αμφισβήτηση και ανασκευή, πρώτ' απ' όλα, του ίδιου τους του εαυτού. Άνθρωποι που δεν νιώθουν ανασφαλείς, όχι γιατί δεν ξέρουν τα ελαττώματα και τις ελλείψεις τους, αλλά γιατί έχουν τη σοφία να γνωρίζουν πως αυτό είναι το υλικό από το οποίο όλοι είμαστε πλασμένοι. Που δεν ξεχνούν πως, δυστυχώς, όλα σε λίγο τελειώνουν, κι ίσως όχι τόσο όμορφα. Κι αυτό, αντί να τους κάνει επιθετικούς κι ανθρωποφάγους, τους βοηθά, αντίθετα, να είναι επιεικείς με τον άλλο, ακόμη κι όταν αυτός, βυθισμένος στην ηλίθια έπαρση της ανίκητης βλακείας του, φαντασιώνει πως είναι αθάνατος και προβάλλει τις ασημαντότητες της καθημερινότητάς του ως επικά κατορθώματα.

Άνθρωποι που πιστεύουν, τέλος, πως η ύστατη στιγμή είναι καλύτερα να έρθει μέσα σε γέλιο παρά σε κλάμα."

(οι υπογραμμίσεις δικές μου)

Τυχόν σχόλιά σας θα επιθυμούσα να γραφτούν στα Blogs των δύο αυτών ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ώ ν bloggers και όχι εδώ.
Εγώ απλά ήθελα να κρατήσω αυτά τα δύο απόσπάσματα, σαν να έσκιζα και κράταγα μία σελίδα από το αγαπημένο μου βιβλίο, μαρκαρισμένη με τις επισημάνσεις μου, τονίζοντας τα σημεία που με σημάδεψαν, να τα διαβάζω συχνά και να τα συμβουλεύομαι όχι μόνο εγώ αλλά και οι άνθρωποι που αγαπώ και με αγαπάνε, για χρόνια πολλά...

Αν αντέχετε και άλλη ανάγνωση διαβάστε και την υπέροχη ιστορία φαντασίας (sci-fi) της Inner Mind της Foulianna, αν δεν είστε ακόμη έτοιμοι ... ξεκουραστείτε πρώτα με τις υπέροχες φωτογραφίες του Γιώργου Τετράδη (ο γνωστός "καιρός" της Ελευθεροτυπίας), και με τις οποιες ... "μιλάει" για τα δικά του 5 πράγματα!

Boy's voice 'kills 400 chickens'

Διαβάζω την περίεργη είδηση που μου ήρθε στην οθόνη μου μέσω clipmarks και διαπιστώνω ότι η ασυνήθιστη κραυγή ενός αγοριού σε ένα χωριό προκάλεσε τον τρόμο και φόβο στις κότες ενός κοτετσιού (!!!) με αποτέλεσμα στον πανικό τους, αυτές να ποδοπατήσουν η μία την άλλη και 443 τελικά να πεθάνουν.

Το αξιοπερίεργο φυσικά δεν είναι ότι πεθάναν μαζικά 443 κοτούλες, (εδώ χιλιάδες σφάζονται καθημερινά μόνο στην Ελλάδα) αλλά ούτε βέβαια, ότι αυτές οι κοτούλες κερδισαν με αυτό τον ασυνήθιστο θάνατό τους μία μικρή δημοσιότητα που παρόμοια τους δεν είχαν ποτε οι δισεκατομύρια άλλες κοτούλες που θανατώνονται ετησίως για να θρέψουν τα κυρίαρχα όντα αυτού του πλανήτη (ή για να μην εξαπλώσουν κάποιον .... θανατηφόρο ιό).

Η είδηση για μένα είναι ότι ενώ αναγνωρίζουμε ως ανώτερα όντα που είμαστε το πόσο χαζό είναι να πεθαίνουν κάποια πλάσματα από τον πανικό που τους προκάλεσε μία άγνωστη και ασυνήθιστη κραυγή που ακούσανε, δεν συνειδητοποιούμε ότι τον ίδιο πανικό παθαίνουμε πολύ συχνά και εμείς τα ανθρώπινα όντα με κάθε τι άγνωστο και ασυνήθιστο, με κάθε φωνή που έχει ως στόχο να προκαλέσει τον δικό μας πανικό και να μας οδηγήσει σε εξίσου ηλίθιες και απονενοημένες πράξεις!

Αν και μπορεί να σταματήσει αυτό το ποστ εδώ πέρα, θέλω να επισημάνω τα παρακάτω:

Chicken Run, the movie

Οι κοτούλες από την ημέρα που θα βγούν από το αυγό τους μέχρι και την ημέρα που θα οδηγηθούν στο σφαγείο, είναι κλεισμένες σε ένα κοτέτσι. Ποτέ δεν θα αναρωτηθούν που χάνονται οι υπόλοιπες κοτούλες με τις οποίες κάνανε παρέα τις προηγούμενες ημέρες ή γιατί δεν μπορούν να βγούνε πιο έξω από το ορνιθοτροφείο ή από το συρματόπλεγμα που τις περιορίζει σε λίγα τετραγωνικά, και να ζήσουν ελεύθερες.

Δεν συνειδητοποιούν τα σοβαρά τους "κοτο-προβλήματα", αυτά τα οποία θα τις οδηγησουν με βεβαιότητα σε έναν πρόωρο θάνατο.
Δεν ασχολούνται διόλου με τέτοια ζητήματα.

Μόνο ένα απροσδόκητο γεγονός, μπορεί να ενεργοποιήσει το συνειδητό τους, λειτουργώντας τις διαδικασίες του φόβου, και να τις οδηγήσει σε πράξεις ανούσιες και ανώφελες και να προκαλέσουν οι ίδιες τον βίαιο θανατό τους.



Και ρωτάω τώρα.
Εμείς ως ανθρώπινο είδος που διαφέρουμε από τις κοτούλες?


Η ιστορία μας είναι γεμάτη παραδείγματα από κραυγές κάποιων που τρομοκράτησαν εκατομύρια άλλους συνανθρώπους τους και τους οδήγησαν σε μαζικές υστερίες και χιλιάδες θανάτους.

Καθημερινά τρομοκρατούμαστε από ειδήσεις ή είμαστε έτοιμοι να αλληλοφαγωθούμε ακούγοντας τις αντίστοιχες "κραυγές" που βγάζουν κάποιοι για να πετύχουν τους στόχους τους. Οι κραυγές που μας τρομοκρατούν εμάς, λέγονται δημαγωγίες, παραπληροφόρηση, ψευδείς ειδήσεις, "εθνικός κίνδυνος" κλπ, κλπ, κλπ.

Όπως το αγοράκι στην μακρινή Κίνα που έπαιζε τρομοκρατώντας τις κοτούλες, έτσι και πολλοί συνανθρώποι γύρω μας, παίζουν μαζί μας, τρομοκρατώντας μας είτε για ιδιοτελείς σκοπούς είτε από απλή βλακεία.


Και ενώ μπορεί να τρομοκρατηθούμε μαζικά από έναν ιό ή από την είδηση για ένα μανιακό δολοφόνο, δεν δείχνουμε τον ίδιο πανικό για τις χιλιάδες καθημερινές δολοφονίες ή θανάτους που λαμβάνουν χώρα σε πολέμους, στα γήπεδα, σε τροχαία, σε προσωπικές αντιδικίες, ή από τις αρρώστιες που εμείς έχουμε προκαλέσει με την διατροφή μας και την μόλυνση που δημιουργούμε γύρω μας.

Στον πανικό μας μοιάζουμε και εμείς με ακέφαλα πτηνά που τρέχουν πάνω κάτω σε σύγχιση ... έχοντας απομονώσει κάθε εστία λογικής που μπορεί να σιγοκαίει ακόμη στους μικρούς εγκεφάλους μας.

What's life all about?

O Garfield απάντησε, εσείς?

5.000 χρόνια ιστορίας σε 90"

To video είναι από το mapsofwar via Houtloust


Χιλιάδες χρόνια πολέμων, αυτοκρατοριών που αναπτύχθηκαν, ήκμασαν και παρήκμασαν.
Εκατοντάδες εκατομύρια νεκροί που καλύψαν τις ματαιοδοξίες μερικών εκατοντάδων μόνο ηγετών ανά τον κόσμο και ανά την ιστορία.




To video είναι από το mapsofwar (via Houtloust)


Πέντε χιλιάδες χρόνια θρησκειών, που μέχρι και σήμερα συνεισφέρουν μόνο στο να αποτελούν τις αφορμές για νέες αιματοχυσίες και πολέμους, ατελείωτα μίση που μεταφέρονται ανά τις γενιές σε όλα τα μήκη και πλάτη αυτού του πλανητάκου που ονομάζουμε Γη.

Μακάρι αυτά τα 5000 χρόνια να αποτελέσουν μια μικρή, μια αμελητέα χρονική περίοδο στην συνολική ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Εύχομαι ο ιστορικός του πολύ μακρινού μέλλοντος να κρίνει αυτή την περίοδο σαν μία περίοδο που ήταν επιβεβλημένη για να περάσει από μόνο του το άνθρωπινο είδος από την νηπιακή του ηλικία, στην ηλικία της ωριμότητας και της πραγματικής προόδου και ανάπτυξης, όπως έχει ήδη συμβεί ή συμβαίνει και στα υπόλοιπα είδη αυτού του σύμπαντος.

Ελπίζω μόνο το ανθρώπινο είδος να μην αποτελέσει ποτέ ποσοστό σε εκείνο το στατιστικά ορισμένο (από τους νόμους του σύμπαντος) ποσοστό των ειδών που θα οδηγηθούν σε εξαφάνιση, στην νηπιακή τους περίοδο κατα την εξέλιξη τους στην πορεία του σύμπαντος.

Και αυτό το ελπίζω μόνο γιατί νιώθω ότι διαθέτω αυτό το λεγόμενο ένστικτο αυτοσυντήρησης και την αγάπη προς τους απογόνους μου. Η λογική μου και η φιλελεύθερη θεώρηση των πραγματων μου λέει ότι το καλύτερο για το σύμπαν που μας φιλοξενεί ίσως είναι να επικρατήσουν οι ωριμότεροι και οι πιο άξιοι...

Ξανα-πάμε κάλπη?

Η απάντηση είναι ένα μεγάλο και βροντερό Ναι.

Πάντα θα πηγαίνω, ασχέτως...
αν το αποτέλεσμα μοιάζει προδιαγεγραμμένο ή
νιώθω ότι η δική μου ψήφος δεν θα αλλάξει τίποτα ή
γιατί πολλές φορές όπως τώρα, νιώθω δυσαρεστημένος για τις περιορισμένες επιλογές που έχω...

Θα συνεχίσω να πηγαίνω όσο είμαι όρθιος, όπως και θα πάω και αυτή την Κυριακή για τον ίδιο πάντα λόγο.

Για τον ίδιο λόγο που πηγαίνω μια φορά στο τόσο σε μια επιτροπή στο ΤΕΕ, μπας και καταφέρουμε να αλλάξουμε δυο τρία πράγματα από τα κακώς κείμενα,
ή που κατά καιρούς έλαβα μέρος σε διάφορες άλλες σημαντικές ή ασήμαντες επιτροπές με σκοπό να διαφυλάξω ή να αλλάξω κάτι,
ή που κινητοποιήθηκα για θέματα που αφορούσαν την εκάστοτε γειτονιά μου, την χώρα μου ή τον κλάδο μου,
μέχρι και το απλά να υπογράψω ένα κείμενο για τα κακοποιημένα κορίτσια αυτού του πλανήτη ή να συνδράμω σε μεγάλες διεθνείς ακτιβιστικές οργανώσεις.

via gabbagabbahey

Γιατί πάντα πίστευα ότι αν το πέταγμα μιας πεταλούδας στην Αμερική είναι ικανό να προκαλέσει έναν τυφώνα στην Κίνα, σύμφωνα πάντα με την Θεωρία του Χάους, η δική μου συμμετοχή στην διαμόρφωση ενός αποτελέσματος μπορεί να προκαλέσει ακόμα πιο θεαματικά αποτελέσματα.

Γιατί πιστεύω ότι για να αλλάξει κάποιος αυτό που θέλει,
πρέπει να κάνει αυτό που εκείνος νομίζει ότι πρέπει.
Χωρίς να ψάχνει δικαιολογίες για το αντίθετο, την αναβλητικότητά του ή την αμέλειά του.

Να προσθέσει το δικό του ποσοστό, την δική του ενέργεια για να ταρακουνήσει και να μεταβάλλει την σημερινή εντροπία.

via (rockinghamremembered)

Γιατί πάντα πιστεύω ότι η οιαδήποτε δική μου μικρή, ασήμαντη, ταπεινή πράξη, ίσως είναι αυτή η οποία θα προσδώσει την απαραίτητη ενέργεια που χρειάζεται για να δημιουργηθεί μια σειρά αλυσιδωτών φαινομένων που τελικά να προκαλέσουν την μεγάλη αλλαγή στο σύστημα, και να δημιουργήσουν τον τυφώνα...