Διαβάζω την περίεργη είδηση που μου ήρθε στην οθόνη μου μέσω clipmarks και διαπιστώνω ότι η ασυνήθιστη κραυγή ενός αγοριού σε ένα χωριό προκάλεσε τον τρόμο και φόβο στις κότες ενός κοτετσιού (!!!) με αποτέλεσμα στον πανικό τους, αυτές να ποδοπατήσουν η μία την άλλη και 443 τελικά να πεθάνουν.
Το αξιοπερίεργο φυσικά δεν είναι ότι πεθάναν μαζικά 443 κοτούλες, (εδώ χιλιάδες σφάζονται καθημερινά μόνο στην Ελλάδα) αλλά ούτε βέβαια, ότι αυτές οι κοτούλες κερδισαν με αυτό τον ασυνήθιστο θάνατό τους μία μικρή δημοσιότητα που παρόμοια τους δεν είχαν ποτε οι δισεκατομύρια άλλες κοτούλες που θανατώνονται ετησίως για να θρέψουν τα κυρίαρχα όντα αυτού του πλανήτη (ή για να μην εξαπλώσουν κάποιον .... θανατηφόρο ιό).
Η είδηση για μένα είναι ότι ενώ αναγνωρίζουμε ως ανώτερα όντα που είμαστε το πόσο χαζό είναι να πεθαίνουν κάποια πλάσματα από τον πανικό που τους προκάλεσε μία άγνωστη και ασυνήθιστη κραυγή που ακούσανε, δεν συνειδητοποιούμε ότι τον ίδιο πανικό παθαίνουμε πολύ συχνά και εμείς τα ανθρώπινα όντα με κάθε τι άγνωστο και ασυνήθιστο, με κάθε φωνή που έχει ως στόχο να προκαλέσει τον δικό μας πανικό και να μας οδηγήσει σε εξίσου ηλίθιες και απονενοημένες πράξεις!
Αν και μπορεί να σταματήσει αυτό το ποστ εδώ πέρα, θέλω να επισημάνω τα παρακάτω:
Οι κοτούλες από την ημέρα που θα βγούν από το αυγό τους μέχρι και την ημέρα που θα οδηγηθούν στο σφαγείο, είναι κλεισμένες σε ένα κοτέτσι. Ποτέ δεν θα αναρωτηθούν που χάνονται οι υπόλοιπες κοτούλες με τις οποίες κάνανε παρέα τις προηγούμενες ημέρες ή γιατί δεν μπορούν να βγούνε πιο έξω από το ορνιθοτροφείο ή από το συρματόπλεγμα που τις περιορίζει σε λίγα τετραγωνικά, και να ζήσουν ελεύθερες.
Δεν συνειδητοποιούν τα σοβαρά τους "κοτο-προβλήματα", αυτά τα οποία θα τις οδηγησουν με βεβαιότητα σε έναν πρόωρο θάνατο.
Δεν ασχολούνται διόλου με τέτοια ζητήματα.
Μόνο ένα απροσδόκητο γεγονός, μπορεί να ενεργοποιήσει το συνειδητό τους, λειτουργώντας τις διαδικασίες του φόβου, και να τις οδηγήσει σε πράξεις ανούσιες και ανώφελες και να προκαλέσουν οι ίδιες τον βίαιο θανατό τους.
Και ρωτάω τώρα.
Εμείς ως ανθρώπινο είδος που διαφέρουμε από τις κοτούλες?
Η ιστορία μας είναι γεμάτη παραδείγματα από κραυγές κάποιων που τρομοκράτησαν εκατομύρια άλλους συνανθρώπους τους και τους οδήγησαν σε μαζικές υστερίες και χιλιάδες θανάτους.
Καθημερινά τρομοκρατούμαστε από ειδήσεις ή είμαστε έτοιμοι να αλληλοφαγωθούμε ακούγοντας τις αντίστοιχες "κραυγές" που βγάζουν κάποιοι για να πετύχουν τους στόχους τους. Οι κραυγές που μας τρομοκρατούν εμάς, λέγονται δημαγωγίες, παραπληροφόρηση, ψευδείς ειδήσεις, "εθνικός κίνδυνος" κλπ, κλπ, κλπ.
Όπως το αγοράκι στην μακρινή Κίνα που έπαιζε τρομοκρατώντας τις κοτούλες, έτσι και πολλοί συνανθρώποι γύρω μας, παίζουν μαζί μας, τρομοκρατώντας μας είτε για ιδιοτελείς σκοπούς είτε από απλή βλακεία.
Και ενώ μπορεί να τρομοκρατηθούμε μαζικά από έναν ιό ή από την είδηση για ένα μανιακό δολοφόνο, δεν δείχνουμε τον ίδιο πανικό για τις χιλιάδες καθημερινές δολοφονίες ή θανάτους που λαμβάνουν χώρα σε πολέμους, στα γήπεδα, σε τροχαία, σε προσωπικές αντιδικίες, ή από τις αρρώστιες που εμείς έχουμε προκαλέσει με την διατροφή μας και την μόλυνση που δημιουργούμε γύρω μας.
Στον πανικό μας μοιάζουμε και εμείς με ακέφαλα πτηνά που τρέχουν πάνω κάτω σε σύγχιση ... έχοντας απομονώσει κάθε εστία λογικής που μπορεί να σιγοκαίει ακόμη στους μικρούς εγκεφάλους μας.
Το αξιοπερίεργο φυσικά δεν είναι ότι πεθάναν μαζικά 443 κοτούλες, (εδώ χιλιάδες σφάζονται καθημερινά μόνο στην Ελλάδα) αλλά ούτε βέβαια, ότι αυτές οι κοτούλες κερδισαν με αυτό τον ασυνήθιστο θάνατό τους μία μικρή δημοσιότητα που παρόμοια τους δεν είχαν ποτε οι δισεκατομύρια άλλες κοτούλες που θανατώνονται ετησίως για να θρέψουν τα κυρίαρχα όντα αυτού του πλανήτη (ή για να μην εξαπλώσουν κάποιον .... θανατηφόρο ιό).
Η είδηση για μένα είναι ότι ενώ αναγνωρίζουμε ως ανώτερα όντα που είμαστε το πόσο χαζό είναι να πεθαίνουν κάποια πλάσματα από τον πανικό που τους προκάλεσε μία άγνωστη και ασυνήθιστη κραυγή που ακούσανε, δεν συνειδητοποιούμε ότι τον ίδιο πανικό παθαίνουμε πολύ συχνά και εμείς τα ανθρώπινα όντα με κάθε τι άγνωστο και ασυνήθιστο, με κάθε φωνή που έχει ως στόχο να προκαλέσει τον δικό μας πανικό και να μας οδηγήσει σε εξίσου ηλίθιες και απονενοημένες πράξεις!
Αν και μπορεί να σταματήσει αυτό το ποστ εδώ πέρα, θέλω να επισημάνω τα παρακάτω:
Οι κοτούλες από την ημέρα που θα βγούν από το αυγό τους μέχρι και την ημέρα που θα οδηγηθούν στο σφαγείο, είναι κλεισμένες σε ένα κοτέτσι. Ποτέ δεν θα αναρωτηθούν που χάνονται οι υπόλοιπες κοτούλες με τις οποίες κάνανε παρέα τις προηγούμενες ημέρες ή γιατί δεν μπορούν να βγούνε πιο έξω από το ορνιθοτροφείο ή από το συρματόπλεγμα που τις περιορίζει σε λίγα τετραγωνικά, και να ζήσουν ελεύθερες.
Δεν συνειδητοποιούν τα σοβαρά τους "κοτο-προβλήματα", αυτά τα οποία θα τις οδηγησουν με βεβαιότητα σε έναν πρόωρο θάνατο.
Δεν ασχολούνται διόλου με τέτοια ζητήματα.
Μόνο ένα απροσδόκητο γεγονός, μπορεί να ενεργοποιήσει το συνειδητό τους, λειτουργώντας τις διαδικασίες του φόβου, και να τις οδηγήσει σε πράξεις ανούσιες και ανώφελες και να προκαλέσουν οι ίδιες τον βίαιο θανατό τους.
Και ρωτάω τώρα.
Εμείς ως ανθρώπινο είδος που διαφέρουμε από τις κοτούλες?
Η ιστορία μας είναι γεμάτη παραδείγματα από κραυγές κάποιων που τρομοκράτησαν εκατομύρια άλλους συνανθρώπους τους και τους οδήγησαν σε μαζικές υστερίες και χιλιάδες θανάτους.
Καθημερινά τρομοκρατούμαστε από ειδήσεις ή είμαστε έτοιμοι να αλληλοφαγωθούμε ακούγοντας τις αντίστοιχες "κραυγές" που βγάζουν κάποιοι για να πετύχουν τους στόχους τους. Οι κραυγές που μας τρομοκρατούν εμάς, λέγονται δημαγωγίες, παραπληροφόρηση, ψευδείς ειδήσεις, "εθνικός κίνδυνος" κλπ, κλπ, κλπ.
Όπως το αγοράκι στην μακρινή Κίνα που έπαιζε τρομοκρατώντας τις κοτούλες, έτσι και πολλοί συνανθρώποι γύρω μας, παίζουν μαζί μας, τρομοκρατώντας μας είτε για ιδιοτελείς σκοπούς είτε από απλή βλακεία.
Και ενώ μπορεί να τρομοκρατηθούμε μαζικά από έναν ιό ή από την είδηση για ένα μανιακό δολοφόνο, δεν δείχνουμε τον ίδιο πανικό για τις χιλιάδες καθημερινές δολοφονίες ή θανάτους που λαμβάνουν χώρα σε πολέμους, στα γήπεδα, σε τροχαία, σε προσωπικές αντιδικίες, ή από τις αρρώστιες που εμείς έχουμε προκαλέσει με την διατροφή μας και την μόλυνση που δημιουργούμε γύρω μας.
Στον πανικό μας μοιάζουμε και εμείς με ακέφαλα πτηνά που τρέχουν πάνω κάτω σε σύγχιση ... έχοντας απομονώσει κάθε εστία λογικής που μπορεί να σιγοκαίει ακόμη στους μικρούς εγκεφάλους μας.
3 σχόλια:
κότες πέθαναν επειδή ποδοπάτησε η μία την άλλη... Μου φαίνεται απίστευτο...
Στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν (χωρίς ποτέ να επιβεβαιώσουν ψύχραιμα αν όντως απειλούνται) δεν διστάσαν να πατήσουν επί πτωμάτων.
Που είναι το απίστευτο? Ειδικά για εμάς τους ανθρώπους...
Δεν με προβληματίζει το γεγονός ότι ποδοπάτησε η μία την άλλη. Το ότι πέθαναν από αυτό με προβληματίζει... Δεν έχουνε τόσο βάρος... Στους ανθρώπους είναι λογικό...
Δημοσίευση σχολίου