20 Φεβ 2009

A tiny little thing...that made my day!!!

Την σημερινή μου ημέρα την έφτιαξε περισσότερο ένα τοσο δα μικρό πράμα...

Όχι δεν είναι τόσο το χιόνι που αντικρίσαμε με το που ανοίξαμε σήμερα τις κουρτίνες για να μας ζεστάνει ο πρωινός ήλιος και αυτό το γαλάζιο του ουρανού που σου θυμίζει πόσο χαμηλά έχει πέσει η θερμοκρασία.

Ούτε φυσικά το μόνιμο και υπέροχο χαμόγελο του μπεμπάκου μας με το οποίο μας καλημερίζει και μας αποχαιρετάει κάθε πρωινό!

Περισσότερο από όλα σήμερα την ημέρα μου έφτιαξαν αυτά τα πρώτα σκίτσα του μεγαλύτερου γιου με τις φιγούρες μας.
Μετά από συχνές προσπάθειες για πάνω από δυο μήνες, πείστηκε να αρχίσει να ζωγραφίζει στο χαρτί μόνος του.



Εδώ και καιρό είχαμε ανακαλύψει ότι ο Γιώργος που σε λίγο κλείνει τα 4, δεν ήθελε να ζωγραφίζει ή βαριότανε εύκολα ακομη και να γεμίζει τα κενά με χρώμα σε αυτά τα ειδικά τετράδια με σκίτσα.

Ο λόγος?
Τελειομανία (με ότι αυτό σημαίνει για ένα παιδί 4 ετών) με ολίγην από τεμπελίτσα!

Ο Γιώργος ξέρει ότι τα σκίτσα του δεν είναι ωραία σαν αυτά που του σχεδιάζει η μαμά ή η κάποιος άλλος μεγάλος. Του αρέσει να εκφράζεται με ζωγραφική αλλά να βάζει κάποιον άλλο να εκτελεί αυτά που φαντάζεται. Είναι άκρως απαιτητικός με τα χρώματα, σε βαθμό που δεν τον καλύπτουν οι ξυλομπογιές ή οι μαρκαδόροι. Π.χ. δεν μπορεί να βρεί ένα χρώμα που να τον καλύπτει για να το χρησιμοποιήσει για να χρωματίσει το δέρμα ενός ανθρώπου σε ένα σκίτσο.
Όταν δε, γεμίζει τα κενά και του ξεφύγει χρώμα εξω από τα όρια της γραμμής τα παρατάει και θέλει καινούριο. Ασε δε, που το γεμίζει σιγά σιγά για να είναι ομοιόμορφο και πυκνό το χρώμα, χωρίς ίχνος κενού.
... Αποτέλεσμα μετά από λίγο να παρατάει τις ζωγραφιές του.


Η γιαγιά του τα Χριστούγεννα του πήρε ένα ηλεκτρονικό καμβά που τον συνδέεις με τον υπολογιστή και έχει άπειρες δυνατότητες. Δεν έχει την ακρίβεια ενός μολυβιού, αλλά έχει την δυνατότητα να σβήνει τα λάθη του και τουλάχιστον παίζοντας μαζί μου στην αρχή εξοικιώθηκε σε μεγάλο βαθμό με το θέμα ζωγραφικής.
Αρχισα λοιπόν σιγά σιγά να του περνάω διάφορα μηνύματα, να τον χαλαρώνω όταν έκανε λάθη ή δεν αποτύπωνε στο βαθμό που ήθελε το θέμα του και έτσι άρχισε να του γίνεται καθημερινη συνήθεια η ζωγραφική έστω και με αυτό τον τρόπο.

Χθες βράδυ τον έπεισα να ζωγραφίσει αρχικά έναν άνθρωπο σε χαρτί, γιατί καταλαβε ότι στον ηλεκτρονικό καμβά το χοντροκομμένο μολύβι που έχει δεν τον βοηθούσε καθόλου. Ήθελε στην αρχή μαζί, αλλά τον καθυσήχασα ότι είναι πολύ απλό, κάνοντας ένα πολύ πρωτόγονο σκίτσο και γω (μην νομίζετε άλλωστε ότι τα καταφέρνω καλύτερα γιατί και γω μικρός βαριομουν την ζωγραφική) και εξηγώντας του ότι κάτι παρόμοιο θέλω να σχεδιάσει και αυτός.
Και προσπάθησε...
... και ξανα και ξανα φτιάχνοντας από ένα σκιτσο όλων μας στην οικογένεια.


Εμένα με σκέπασε και με μια κουβέρτα στα πόδια στο τέλος!

Θα πει κανείς τα σκίτσα ότι είναι χάλια ακομη και για την ηλικία του και ότι τελικά είμαι εντελώς χαζομπαμπάς. Εχω δει άλλα παιδάκια στην ηλικία του να ζωγραφίζουν καλύτερα και απο μένα!
Δεν θα διαφωνήσω, αλλά με έκανε τόσο χαρουμενο το γεγονός και μόνο ότι προσπάθησε για κάτι που φοβόταν μέχρι τώρα και ότι μετά ένιωθε περήφανος που μας έδειχνε τα σκίτσα στον καθενα μας ξεχωριστά και μάλιστα λέγοντας μας ότι εκεί που του έχουν ξεφύγει οι γραμμές το "έκανε για πλάκα και για να γελάσουμε"!

Χάρηκα που άλλαξε στάση και αρχίζει και προσπαθεί χωρίς να τον νοιάζει η τελειότητα.
Του είπα θέλω κάτι δικό σου Γιώργο, μόνο δικό σου. Αυτό είναι πιο σημαντικό για μένα από κάθε λάθος που μπορεί να κάνεις. Δεν θέλω να διορθώσεις τα λάθη σου, αλλά να προσπαθείς συνέχεια και επαναλαμβάνεις έτσι ώστε να βελτιώνεσαι σιγά σιγά.

Είναι τόσο σημαντικό για ένα γονιό να νιώθει ότι το παιδί του τον ακουει και ότι μπορείς να το βελτιώσεις εκεί που χρειάζεται.
Θέλει υπομονή, χρόνο και απίστευτη επιμονή εκεί που αρχίζεις και απελπίζεσαι.

Και τα λέω όλα αυτά για να αρχίσω και γω να προετοιμάζομαι για τα επόμενα χρόνια που αρχίζει πιο έντονα η διαδικασία της μάθησης. Και δεν θέλω τα παιδιά μου να είναι τα άριστα, τα τέλεια, τα καλυτερα απο τα άλλα. Θέλω να μάθουν να προσπαθούν, να επιμένουν για να βελτιώνονται και να μην τα παρατάνε. (*)

Ζητάω πολλά?



(*) update που μου ήρθε μετά από λίγο....
Αλλωστε και γω έφτιαξα αυτό το blog φοβούμενος στην αρχή ότι δεν ξέρω να εκφράζομαι καλά, ότι θα κάνω λάθη, ότι δεν θα μου αρέσουν μετά από καιρό όλα όσα έγραφα, αλλά διαπίστωσα ότι πιο σημαντικό από όλα παραμένει ότι μου έμεινε η συνήθεια να εκφράζομαι και να μην τα παρατάω για οιοδήποτε λόγο!

22 σχόλια:

DaNaH είπε...

Όντως Χρήστο, η προσπάθεια είναι που μετράει και καλά κάνεις και προσπαθείς να τον ενθαρρύνεις, να δοκιμάζει ξανά και ξανά και να μην τα παρατάει. Αν το κάνει τρόπο ζωής από μικρός σίγουρα θα τον βοηθήσει και στα χρόνια που θα ακολουθήσουν! :)

Ανώνυμος είπε...

Το παν για το παιδί είναι να μάθει να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, όσο και κουραστικό είναι για τους γονείς. Η αυτοπεποίθηση θα είναι αυτή που θα το βοηθήσει στη μάθηση (όχι στην πρωτιά όπως λες κι εσύ, κάτι για το οποίο προσωπικά αδιαφορώ πλήρως).
Το να προσπαθεί το παιδί να γίνει καλύτερο πηγάζει από την εμπιστοσύνη που έχει στον εαυτό του ότι θα τα καταφέρει. Από κει και πέρα, όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους.

ΟΚ, back to work τώρα :)

philos είπε...

@danah, απλά στενοχωριέμαι που δεν το κάνω στο βαθμό που θέλω!

@spdd, Totally agree... Αντε μην σταματάς για να χαζολογάς στο blog μου!
Δουλειά και δημιουργικότητα θέλω!
:)))

Aspa είπε...

Πανηγυρίζω κι εγώ μαζί σας! Σπουδαία νέα!
Συμφωνώ κι εγώ ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά μας από το να τα μάθουμε να πιστεύουν στον εαυτό τους, να προσπαθούν και να μην τα παρατάνε.
Εντωμεταξύ με το κρύο που έχει, η κουβέρτα στα πόδια ήταν το κερασάκι στην τούρτα!

philos είπε...

@aspa,έτσι πιστεύω πρώτα η προσπάθεια και η πίστη στον εαυτό τους θα έρθει με τις πρώτες επιτυχίες τους!

Εκείνη την στιγμή καθόμουν στο κρεβάτι του και είχα τυλίξει τα πόδια μου με την κουβέρτα του και με κοίταξε και την πρόσθεσε...

QwfwqN είπε...

Και ο δικός μας όταν ήταν στην ηλικία του (τώρα είναι πρωτάκι) πέρασε μια ανάλογη φάση, οπότε νιώθω μια χαρά τη χαρά σας! Μαθαίνουν να μαθαίνουν, να πιστεύουν στον εαυτό τους και να το διασκεδάζουν και μια χαρά προχωράνε και χαράζουν το δρόμο τους!

ΤΖΩΤΖΙΟΥ είπε...

Αν δεν το κάνεις ήδη, να του πεις πως τα βλέπουν και άλλοι άνθρωποι και χαίρονται πάρα πολύ που ζωγραφίζει και μας κάνει να γελάμε από χαρά…

Kassianos είπε...

Σκεφτόμουν αν εγώ είμαι αυτός που φταίει, δηλαδή αν είχα καιρό να σε επισκεφτώ, αλλά αποφάσισα πως φταις εσύ, που παραμέλησες το blog σου :)

Επειδή όμως και σ' αυτή τη μεριά της Ελλάδας μας έχουν στριμώξει οι δουλειές, θα είμαι σύντομος:
Αν και μη επιστημονική η απάντηση - άλλωστε τί ξέρουν οι επιστήμονες; δες τους σεισμολόγους - θα σε προέτρεπα να ξεχάσετε τη ζωγραφική. Θα έρθει μόνη της μόλις αρχίσουν τα βαρετά μαθήματα της δημόσιας εκπαίδευσής μας. Αφού είναι τελειομανής, μάθε του σκάκι! Θα γίνει πολύ καλύτερος άνθρωπος και θα μπορέσει να εξουδετερώσει δημιουργικά (και διανοητικά) την τελειομανία του.

Με θερμούς χαιρετισμούς τις κρύες του χειμώνα μέρες...

philos είπε...

τζωτζιου... είναι εκπληκτικό το πόσο χαιρόμαστε όλοι εμείς οι γονείς-bloggers τα κατορθωματα των παιδιών, ο ένας του άλλου!
Και όντως αυτό είναι ενα εκπληκτικό επιχείρημα.
Και χθες απο τα επιφωνηματα χαράς όλων μας, πήρε θάρρος!

kassianos, φταίω, φταίω, αλλά άξιζε ολη αυτή η απουσία μου γιατι αφοσιώθηκα στην δουλειά μου και οι κόποι μας ανταμείφθηκαν!
Το σκάκι είναι μες τις προτεραιότητές μου... για λίγο πιο μετά. Εχουμε ξεκινησει όμως απλές σπαζοκεφαλιές όπου τις πετυχαίνουμε. Να ξυπνάει ο εγκέφαλος σε κάθε του διάσταση και όχι μόνο εκεί που έχει ήδη έφεση (φωτογραφική μνήμη - στα παζλ και στο memory cards είναι άπιαστος)
Χάρηκα πολύ που πέρασες απο εδώ, ελπίζω να σε δουμε και απο αλλού!
;)

philos είπε...

QwfwqN, Μπράβο να πληθαίνουμε οι μπαμπάδες εδώ πέρα!
Εμείς πρέπει να είμαστε για να αισθάνονται ασφάλεια... μέχρις ενός βαθμου πάντα!
;)

ritsmas είπε...

μα δεν είναι υπέροχο να παρακολουθείς από τόσο κοντά την εξέλιξη των παιδιών ; τον τρόπο που σκέπτονται τον κόσμο των μεγάλων ; νασαι ευτυχής μέσα στην οικογένειά σου....

Unknown είπε...

πολύ σωστά τα λες.

Ανώνυμος είπε...

νομιζω μια χαρα για να φτιαξει η μερα , ετσι?

Sophia είπε...

XAXA, και ο ανιψιός μου που είναι ψιλοτελειομανής, έχει εμένα να του αποδεικνύω έμπρακτα πως η τελειότητα δεν είναι συνήθως τόσο διασκεδαστική!
;-D

Ανώνυμος είπε...

για art director τον βλέπω... αν όχι πάλι..σίγουρα θα γίνει καλός manager αφού μια χαρά σας βάζει να τα κάνετε εσείς. χιχι. το σημαντικό όμως είναι σε αυτή τη φάση ότι ο πατέρας του ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ και αυτό δυστυχώς λίγα παιδάκια καταφέρνουν να το έχουν σήμερα. :) καλημέρα!

philos είπε...

Ρίτσα, πάντα ευτυχής στην οικογένειά μου!
:D

Ελένη, σε ευχαριστώ! ;)

Σοφία, και σενα η μετριοφροσύνη είναι ένα από τα 3 χιλιάδες προτερήματά σου, ε ε ε? ;p

chichipiru, πιο πολύ για σκηνοθέτη τον κόβω... όλο οδηγίες μας δίνει... τι να πουμε, τι να κάνουμε...
Καλώς όρισες απο τας Λονδίνας!

Sophia είπε...

E, όχι δα και 3 χιλιάδες.... τα δικά μου είναι αμέτρητα!!!
;-Ρ

Ligo Ap Ola είπε...

πολυ σωστα το βλεπεις, εμενα οι δικοι μου γονεις παντα ηθελαν να τα κανω ολα τελεια και πιστεψε με μου παιρναν την χαρα σε οτιδηποτε εκανα!

philos είπε...

Μπούφλα, είναι σημαντική η χαρά σε ένα παιδί και βασικά να μην το κάνεις να πιστέψει ότι όλα γίνονται για να γίνονται τέλεια.
Μέτρο παντου!

Αλεπού είπε...

Δικαίως σου έφτιαξε τη μέρα! Να τις κρατήσετε τις ζωγραφιές του. Θα είναι συγκινητικό για κείνον να βλέπει πώς εκφραζότανε όταν ήταν μικρούλης :)

pinelopi t. είπε...

δεν είμαι μαμά (κι ουτε σκοπευω να γινω συντομα) ομως χαιρομαι τοσο πολυ οταν βλεπω τετοιυς γονεις.. με γεμιζει αισιοδοξια.. γιατι ξερω οτι ετσι θα μεγαλωσουν πιο υγειη παιδια.. κι ισως εκεινα καταφερουν ν αλλαξουν ολα τα κακως κειμενα που η δικια μας γενια τα αφηνει να διαιωνιζωνται και να διογκωνονται!
τα συγχαρητηρια μου για τη σταση σου στα παιδια σου!!

philos είπε...

αλεπου, κρατάμε ήδη ένα τεράστιο αρχείο... θα θέλει πολύ χρονο για να το ανακαλύψει όλο!!!

Να σαι καλά Πηνελόπη! Εμεις προσπαθουμε, αλλα το τι βλέπουμε από άλλους γονεις, δεν σε κάνει να γεμίζεις αισιοδοξία.
Το σχολείο ίσως παιζει πολυ σημαντικότερο ρόλο από όσο θα θελα να πιστευω...