Τα θεία...

Και κει που τελειώνει η μερα και πάμε για το βραδινό μας ντουζάκι με τον μικρό (4χρ.) ξεκινάνε συνήθως οι πιο ενδιαφέροντες διαλόγοι.

- Μπαμπάααα... τι γίνονται οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν; 

- (Έλα μου ντε; η απάντηση που μου βγήκε αβίαστα από μέσα μου)

βοήθησε με λίγο Π. να βγάλεις τα ρούχα σου μια στιγμή... (αλλάζω θέμα, κερδίζω χρόνο να σκεφτώ)

- Ναι μπαμπά.... 

Μπαίνει στη μπανιερα... και εκεί ξεχνιέται...

Βγαίνει, τον σκουπίζω και τρέχει στο δωμάτιο του για να ντυθεί γρήγορα.

Αλλά δεν ξεχνάει ... το θέμα που τον απασχολεί

- Μπαμπά τι γίνεται με τους ανθρώπους όταν πεθαίνουν; Που πάνε οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν στις ταινίες; 

(Χθες πέρασε η πεθερά μου από εδώ και τους έλεγε για Παναγίτσες, για ουρανούς κλπ... τι έχει ακούσει τώρα ο μικρός και τι πρέπει να απαντήσω εγώ για να μην τον φοβίσω ή τον βάλω σε αμφιβολίες και επομένως τον ταλαιπωρήσω με σκέψεις σε τόσο μικρή ηλικία;)

via http://www.gocomics.com/daddyshome/2012/09/23/

Με φωνή σίγουρη και χαλαρή λες και του μιλάω για το πως θα λύσει ένα παζλ του λέω:

- Κοίτα Παναγιώτη, δεν ξέρουμε με ακρίβεια ... γιατί κανένας άνθρωπος αφότου πεθανε δεν ξαναήρθε να μας πει που πήγε. Άλλοι λένε ότι οι καλοί άνθρωποι πάνε στον Παράδεισο, στον ουρανό, ενώ οι κακοί άνθρωποι στην κόλαση... και με διακόπτει...

- Δηλαδή οι καλοί άνθρωποι μπορεί και να μην φύγουν; 

- Μπορεί να είναι και έτσι Παναγιώτη... 

- Εντάξει μπαμπά... έλα ξάπλωσε τώρα να μου διαβάσεις παραμύθι.

Και διαβάσαμε ... και κοιμήθηκε γρήγορα και ήρεμα και δεν με ξαναρώτησε κάτι σχετικό.

Το καλοκαίρι με είχε ξαναρωτήσει πάλι ένα βράδυ "αν πεθαίνουν οι άνθρωποι στην Ελλάδα;"

Ο Π. αγαπάει πολύ και δένεται με τους ανθρώπους. Αρχίζει και συνειδητοποιεί τι σημαίνει θάνατος... στην ουσία σημαίνει απώλεια για αυτούς που άφησε πίσω του. Και δεν θέλει απώλειες. 

Αλλά θέλει σιγουριά... και αυτή του δίνω. Μέχρι να φτάσει σε μια ηλικία και να αποφασίσει μόνος του που θέλει να πηγαίνουν οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν.