50-50

Πριν καιρό είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω για πρώτη φορά σε μια δίκη στην Ευελπίδων.
Σε μια αίθουσα γεμάτη υποθέσεις διαζυγίων... διατροφές και επιμέλειες παιδιών.

Εγώ πήγα ως μάρτυρας σε έναν φίλο μου που διεκδικούσε να έχει το παιδί του κάθε δεύτερο ΣΚ, να έχει μια διανυκτέρευση κάθε Τετάρτη με το παιδί του και να μένει μαζί του για ένα μήνα κάθε καλοκαίρι.

Μέχρι να έρθει η σειρά μας και η σειρά μου, παρακολουθούσα σε άλλες υποθέσεις την προσπάθεια διαφόρων πρωην συντρόφων να αποκαλύψουν στους δικαστές (Πρόεδρος μια γυναίκα στην προκειμένη περίπτωση) την περιουσία του ενός και του αλλουνού, να δικαιολογήσουν το ποσό της διατροφής ... φορολογικές δηλώσεις, μισθολογικές καταστάσεις, τζίροι εταιρείας, δάνεια ... όλα στην φόρα... καμία αναφορά για τις πραγματικές ανάγκες του μεγαλώματος ενός παιδιού, για τροφή, ένδυση, διασκέδαση, σχολείο, υγεία... και μετά ήρθε η σειρά μας...

Ο δικηγόρος της μητέρας του παιδιού είπε ότι κάνει μια πολύ καλή πρόταση... δέχεται όλα όσα διεκδικούσε ο φίλος μου εκτός από την διανυκτέρευση μεσοβδόμαδα γιατί διαταράσσεται το παιδί, 1-2 εβδομάδες το καλοκαίρι, μια Χριστουγεννα - μια Πάσχα...
Στην ουσία η μεγαλύτερη διαφορά του φίλου με την πρώην του σύζυγο είναι αποκλειστικά το θέμα της  διανυκτέρευσης μεσοβδόμαδα.

Ερωτήθηκα και γω ως μάρτυρας αν ο φίλος μου είναι καλός πατέρας, αν φέρεται καλά στο παιδί του, τι επάγγελμα κάνει, αν θεωρώ ότι είναι καλός πατέρας, αν μπορεί να ανταπεξέλθει στα καθήκοντά του και άλλα τέτοια κοινότυπα που τα εχω ξεχάσει... μέχρι που η Πρόεδρος ειπε να πάρει το λόγο.
Εγώ στην ουσία πίστευα και πιστεύω ότι ο πατέρας δεν έχει κανέναν λόγο που να μην του επιτρέπει να ζει με το παιδί του και ουσιαστικά να αφοσιώνεται στην ανατροφή του κατ' ελάχιστον για όλο αυτό το διάστημα που διεκδικεί ... για να λάβω την ερώτηση της Προέδρου με έκπληκτο ύφος ότι "...σε λίγο κύριε μάρτυρα θα μας πείτε ότι ο πατέρας μπορεί να ζει με το παιδί του και 50-50 του χρόνου...Πιστέυετε δηλαδή ότι ένα παιδί πρέπει να μεγαλώνει 50-50 τόσο με την μητέρα όσο και με τον πατέρα;"
"... Ναι γιατί όχι βεβαίως και το πιστεύω!" είπα χωρίς να πάρω στιγμή τα μάτια μου από τα μάτια της.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο τέλειωσε η συνοπτική μαρτυρική μου κατάθεση.

Και στην τελική δεν είναι το θέμα το τι πιστεύω εγώ, που σίγουρα έχω υποκειμενική κρίση για να κρίνω κάτι τόσο σοβαρό αλλά και τόσο κρίσιμο όσο είναι η ισορροπημένη ψυχολογική ανάπτυξη ενός παιδιού ... αλλά μια σειρά από ερωτήματα μου γεννήθηκαν μετά από όλη αυτή την εμπειρία στα δικαστήρια και αυτά είναι που ήθελα να μοιραστώ εδώ:

- Πως κρίνει ένας δικαστής από μόνος του, δηλαδή ένας νομικός επιστήμονας, ένα τέτοιο θέμα που θέλει επιστημονική στήριξη και τεκμηρίωση από ένα ψυχολόγο, από έναν κοινωνικό Λειτουργό;
- Είναι όλοι οι γονείς ίδιοι; Όλες οι μαμάδες και όλοι οι μπαμπάδες; Υπάρχει κάποιος νομος ή κάποιο δικαστικό προηγούμενο που να καθορίζει ποσοστά στον χρόνο του παιδιού;
-  Και όταν ένα παιδί βρίσκεται σε μια κανονική οικογένεια με δύο γονείς, οι γονείς καθορίζουν τον χρόνο τους με το παιδί με αντίστοιχα κριτήρια όπως και αυτά στα δικαστήρια... δηλαδή ο πατέρας δύο ΣΚ το μήνα, 2 εβδομάδες το καλοκαίρι, μία τα χριστούγεννα... σύνολο 2x2x12+14+7=69 ημέρες από τις 365 το χρόνο δηλαδή 18 άντε 20 % του χρόνου;
- Και αν η μαμά βρει άλλο σύντροφο και ζουνε μαζί, πόσο ποσοστό του χρόνου θα ζει το παιδί με το θετό του μπαμπά και πόσο με τον πραγματικό του;
- Αν η μαμά δουλεύει πόσο χρόνο σπαταλάει ουσιαστικά με το παιδί σε μια κανονική οικογένεια;
- Αν ο μπαμπάς δεν δουλεύει πόσο χρόνο σπαταλάει ουσιαστικά με το παιδί σε μια κανονική οικογένεια;
- Κάθε παιδί προτιμάει να περνάει περισσότερο χρόνο με τη μαμά του;
- Αν ο ένας χωρισμένος γονιός δεν περνάει πολύ χρόνο με το παιδί του, όταν βρίσκονται πως προλαβαίνουν να επικοινωνήσουν; Κοιτάζει να μην του χαλάσει χατίρια λόγω του ελάχιστου χρόνου;
- Οι μαμάδες έχουν αναλογιστεί αν θα μπορούσαν να διανυκτερεύουν μαζί με το παιδί τους μόνο 1 στις 5 ημέρες το χρόνο;
- Είναι λογικό και δίκαιο στην σημερινή εποχή τα διαζύγια και οι χρόνοι επιμέλειας να βγαίνουν με πρακτικές και λογικές προηγουμενων δεκαετιών;
- Πως μια απόφαση επιμέλειας που βγαίνει όταν ένα παιδί είναι 2 ετών το ακολουθεί μέχρι τα 18 του; Οι συνθήκες όλα αυτα τα χρόνια είναι ίδιες;

- Το διαζύγιο είναι λύση (με την διττή έννοια: λύση σε πρόβλημα και λύση ενός δεσμού) ή τελικά τιμωρία για έναν από τα δύο μέρη... στην συντριπτική πλειοψηφία για τον πατέρα;
- Τι σημαίνει ισότητα των δύο φύλων; Πως την κατανοούμε;
- Στα παιδιά που εχουν την ατυχία να μεγαλώνουν με έναν γονιό μόνο, λόγω απώλειας... το κράτος δείχνει την ίδια ευαισθησία και νοιάζεται για την ανάπτυξη εκείνων των παιδιών προκειμένου να αποκαταστήσουν το ποσοστό εκείνο του γονιού που λείπει;


Αν θέλουμε στην γιορτή του πατέρα ή στην γιορτή της μητέρας να ασχολούμαστε μόνο με δώρα ας κοιτάξουμε πρώτα να επαναπροσδιορίσουμε του ρόλους με συγχρονα δεδομένα, να εξαλείψουμε την αδικία, να φέρουμε την πραγματική ισότητα, να σκεφτούμε πρώτα το συμφέρον των παιδιών μας, οπως αυτό διαμορφώνεται με τα νέα δεδομένα της εποχής που ζούμε και όχι εποχών που ο πατέρας είχε εντελώς διαφορετικό ρόλο μέσα στο σπίτι και την οικογένεια!