9 Οκτ 2011

Προσευχηθείτε για μας!

Τα παιδιά εξαντλημένα από την σχολική εβδομάδα κοιμηθήκαν νωρίς Παρασκευή βράδυ. Σαββάτο πρωί είναι ξύπνια από τις 7. Παιχνίδι, λίγο "παιδικούλια" και γκρίνια... μόλις αντιληφθήκαν την έξοδο. Βάλε βγάλε το παντελόνι γιατί ενοχλεί, τις κάλτσες, τα γυαλιά και αφού τελικά καταφέραμε να πείσουμε το μικρό ότι δεν φοράμε πέδιλο με τις κάλτσες, όσο και αν αυτός προετοιμάζεται για την Γερμανική εισβολή, τελικά με λίγα κορν φλέικς για σνακ μπήκαμε στο αμάξι εν ειρήνη!
Γνώριμες καταστάσεις.

Φτάσαμε στα εγκαίνια πολυκαταστήματος για παιδιά. Χαιρετήσαμε γνωστούς και φίλους, ψωνίσαμε, περιμέναμε σε μία ατελείωτη ουρά, που αν μη τι άλλο σε κάνει να χαρείς έστω και λίγο μες την κρίση. Πίσω μου μία μαμά εξηγούσε στη μαμά της ότι είναι τυχερές αφού το μπλουζάκι που πήρανε είχε έκπτωση 20% και άρα θα το έπαιρναν μόνο 8€! "Ας είναι αξίζει, να το πάρουμε" Δίπλα μου μια άλλη κυρία αρκετά πιο καλοντυμένη από τις πίσω κυρίες έσκιζε 4-5 φυλλάδια ρίχνοντας τα ολόκληρα στο πάτωμα μπροστά της.... για να πάρει τα αποκόμματα που θα της δωρίζαν από ένα σετ μαρκαδόρους το καθένα. Ζήτησα και εγώ απο το ταμείο ένα σετάκι μαρκαδόρους, χωρίς να σκίσω φυλλάδιο και να ρίξω τα χαρτιά στο πάτωμα... και μου δώσανε. Έκανε και το πολυκατάστημα την συνδρομή του προς την δράση των atenistas.
Λίαν συντόμως... γνώριμες καταστάσεις.

Λίγο πριν τις δύο ξεκινήσαμε για τους atenistas. Πηγαίναμε για να αφήσουμε την τσάντα με τα σχολικά είδη που επέλεξαν τα παιδιά μας για να δώσουν σε φτωχά παιδιά. Στην Μεσογείων πάνω, ένας 35ρης ρακένδυτος και με στράτα σαν και αυτή που έχουν όσοι έχουν πάθει εγκεφαλικό, περπατά στην άκρη του δρόμου σιγά σιγά και ενώ τα λεωφορεία παιρνούν με ταχύτητα σχεδόν ξυστά του. Πεζοδρόμιο δεν υπάρχει. Λίγο πριν τον σταθμό μετρό του νομισματοκοπείου που θαύμασα μία μέρα νωρίτερα όταν τον χρησιμοποίησα πρώτη φορά... πεζοδρόμιο για έναν ανάπηρο άνθρωπο δεν υπάρχει.
Σταμάτησα στην Πανεπιστημίου για να κατέβει ο Γ. με τη μαμά του στην Κοραή να παραδόσουν την τσάντα. Κάνοντας τον κύκλο για να ξαναεπιστρέψω, είδα δυο τρεις ναρκομανείς να τρεκλίζουν στους γύρω δρόμους και έναν ξαπλωμένο κάτω στο φανάρι της Κλαυθμώνος στην Σταδίου... Στον πρώτο κύκλο ήδη η μαμά και γιος μου είχαν επιστρέψει εκεί που τους άφησα και ενθουσιασμένοι ξαναμπήκαν στο αυτοκίνητο μιας  και είχαν μαζευτεί πολλά πράγματα για τα φτωχά παιδιά. Εγώ έναν κόμπο όμως τον είχα...
Γνώριμες και μή γνώριμες καταστάσεις.


Ο μικρός κοιμάται ήδη ώρα και γύρω στις 2:30 φτάνουμε στον MEGA ΑΒ στην Εθνική οδό. Ένα σουπερμάρκετ που έρχομαι από παιδί σχεδόν, όσο μακρυά και αν έμενα τότε ή και τώρα που προσπερνάω 4-5 άλλα μεγάλα σουπερμάρκετ μιας και το έχω συνηθίσει και σπάνια μένω παραπονεμένος από ποιότητα ή τιμές (αναγκάζομαι να κάνω αυτό το disclaimer για να μην ακούσω ανοησίες περί σουπερ μάρκετ για πλουσίους!).
Παρκάρω στο εξωτερικό πάρκιγκ και όχι στο υπόγειο για να μπορώ να έχω ανοιχτά παράθυρα μιας και ο μικρός κοιμάται. Μεγάλος και μαμά πάνε για ψώνια. Εγώ ξάπλωσα την θέση, και χάζευα στο Internet από το κινητό.
Λίγο πριν τις τρεις, ακουστηκαν φωνές... κόσμος βγήκε από το σουπερμάρκετ τρέχοντας, μερικά δευτερόλεπτα μετά μια γυναίκα που έτρεχε προς το αυτοκίνητό της σταμάτησε και μου αποκρίθηκε... "ληστεία με καλάσνικοφ"...ο μικρός κοιμάται, εγώ έξω από το αυτοκίνητο ανήσυχος με έναν πανικό να φουντώνει, η Κ. και ο Γ. που; γιατί δεν σηκώνει τηλέφωνο;... θολούρα στο μυαλό από τις σκέψεις... κατάφερα ξαναμπήκα στο αυτοκίνητο και σκέφτηκα να ξεπαρκάρω και να πάω πιο μακρυά από την είσοδο... τότε βγήκαν οι δύο ληστές... με προτεταμένο το όπλο ο ένας, έλπιζα να μην με δει, να μην έρθει προς εμάς, να μην πυροβολήσει.
Μέχρι να ξεπαρκάρω, είχανε ήδη φύγει. Για μένα ο χρόνος είχε σταματήσει. Χτύπησε το τηλέφωνο. "Που είστε; είστε καλά;" "Εσείς καλά; Φύγανε;" "Ναι φύγανε!"
Δεν ήξερα όμως ότι ο τρόμος, ο πανικός,  ο φόβος δεν είχανε φύγει. Αργούσαν να φυγουν. Βγήκα από το αυτοκίνητο. Ο κόσμος ακόμη έτρεχε. Πολλοί φυγανε. Αγκαλιασμένοι. Με τρόμο, με δάκρυα.
Προσπαθώ να πάρω τηλέφωνο τους γονεις μου. Τρέμουν τα χέρια μου. Κάνω tweet. Δεν ξανακοίταξα το twitter μέχρι να παω σπίτι. Είχε ήδη πάει λίγο μετά τις 3...
Καθόλου γνώριμες καταστάσεις...σε μια ώρα απόσταση.


Δεν χρειάζεται να σχολιάσω τα παραπάνω. Δεν είναι μόνο η ληστεία, που με σημάδεψε χθες. Είναι όσα ακολούθησαν μετά από σχόλια στο twitter. Μπορεί οι ληστές να ήταν δύο αλλά αυτοί που χαίρονται με τέτοια φαινόμενα είναι πολύ περισσότεροι.Χιλιάδες αν κάνεις μια απλή αριθμητική αναγωγή.
Η γνώμη του Στράτου Σ., αυτόπτης μάρτυρας κι εκείνος, μαζί με εμένα κι εκατοντάδες άλλους, με καλύπτει ήδη σε πολλά.
Αν σε μια τέτοια κρίση που έχεις ήδη διαπιστώσει ότι μόνο με λογική και ρεαλισμό μπορείς να βρεις τις λύσεις προκειμένου να ξεφύγουμε όλοι μαζί, να δημιουργήσουμε κάτι φρέσκο και απαλλαγμένο από προπατορικές αμαρτίες και παθογένειες, κάποιοι εκδηλώνουν τον δονκιχωτισμό τους και τον καταπιεσμένο τους ψυχισμό, τότε δεν μπορείς παρά να ανησυχείς...

Και αν ακόμη αρχικά σκέφτεσαι και νιώθεις ότι κάτι αλλάζει, τελικά με μια πιο ώριμη σκέψη καταλήγεις ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Απλά το ζεις και συ έντονα. Κινηματογραφικά.

Εκεί που κάθεσαι αναπαυτικά στην πολυθρόνα σου, σε καλούν μέσα από την τηλεόραση να συμμετάσχεις. Σε σέρνουν βίαια. Βλέπεις εσύ πλέον τους θεατές απέξω να κάνει ο καθένας τους την δική του κριτική. Να κρίνει τα γεγονότα, να κρίνει εσένα, και διαπιστώνεις ότι δεν έχει καν παρακολουθήσει την ταινία σου.
Να χαίρονται που είναι άλλοι τα θύματα ενώ ήδη εκείνη την στιγμή μπορεί καθήμενοι στην δική τους πολυθρόνα να έχουν συρθεί μέσα σε κάποια οθόνη και τους παρακολουθούν χιλιάδες άλλοι...


Και ο κύκλος συνεχίζεται και πιάνεις τον εαυτό σου να προσεύχεται να παραμείνει θεατής όσο το δυνατό περισσότερο!

Κάποιος να προσευχηθεί να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε όλοι πρωταγωνιστές!


3 σχόλια:

DaNaH είπε...

Χρήστο πριν μερικά χρόνια πήγαινα σε ένα μάθημα ιδιαίτερο και με έπιασε σε κάποιο σημείο σε μια διασταύρωση κόκκινο φανάρι. Ήμουν το τρίτο αυτοκίνητο στη σειρά, το πρώτο ήταν ΙΧ, το 2ο ταξί και 3η εγώ. Ξαφνικά βλέπω από την απέναντι μεριά του δρόμου έναν πεζό να διασχίζει τη διάβαση με ένα τσαντάκι μπανάνα στη μέση και στα καλά καθούμενα να βγάζει από το τσαντάκι ένα πιστόλι και να'ρχεται προς το μέρος μας. Ευτυχώς το φανάρι μόλις είχε γίνει κόκκινο από τη μεριά μου και δεν είχε ανοίξει ακόμα το πράσινο για τα αυτοκίνητα που ήταν να ξεκινήσουν στον κάθετο δρόμο και λειτούργησαν γρήγορα τα αντανακλαστικά μου, προσπέρασα το ταξί - ευτυχώς στάθηκα τυχερή που δεν υπήρχε και 2η σειρά αυτοκινήτων δίπλα μου - και μπόρεσα και έστριψα από το φανάρι και έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα! Πήγα στο μάθημά μου πανικοβλημένη και σοκαρισμένη! Αν ήμουν αφηρημένη και δεν είχα προσέξει τον τύπο, δεν ξέρω και εγώ τι θα μπορούσε να είχε συμβεί! Δεν θα το ξεχάσω ποτέ! Επομένως όταν λέω ότι καταλαβαίνω πώς ένιωσες μέχρι να βρεθείτε όλη η οικογένεια μαζί και να φύγετε από το σουπερμάρκετ το εννοώ!

Εύχομαι να μην ξαναζήσετε ποτέ κάτι τέτοιο!

sitronella είπε...

Συγγνώμη για να καταλάβω.
Έγινε ληστεία, μέρα μεσημέρι Σαββάτου, σε σούπερ μάρκετ γεμάτο οικογένειες και παιδιά και το θέμα που έχει ο κόσμος είναι για το αν οι οικογένειες αυτές και τα παιδιά είναι πλούσια ή όχι;;; Έχουμε τρελλαθεί τελείως; Διαβάσα και το κείμενο του Στράτου και μου κανει εντύπωση πως το μισό είναι για να πείσει πως το σούπερ μάρκετ αυτό εξυπηρετεί και πιο φτωχές περιοχές.
Αλήθεια σου λέω, θα τρελλαθώ. Δηλαδή αν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά, και σκοτωνόταν ένα παιδί και ήταν παιδί πλουσίου, θα είχε διαφορα από το να ήταν παιδί φτωχού; Θα ήταν δικαιολογημένο; Θα λέγανε "ε εντάξει έχει λεφτά ο μπαμπάς του δεν πειράζει, καλά να πάθει";;;;
Αν έχεις χρήματα δηλαδή είναι οκ το να σε στοχεύουν με ένα καλάσνικοφ και να σε τρομοκρατούν;
Δεν καταλαβαίνω πια τίποτα...
Όπως και να έχει το πράγμα, η εμπειρία αυτή είμαι απόλυτα σίγουρη πως ήταν τρομακτική και σοκαριστική και εύχομαι να μην την ξαναζήσετε ούτε εσείς, ούτε κανείς άλλος... Χαίρομαι πολύ που είστε όλοι καλά και ελπίζω να ξεπεράσετε το σοκ σύντομα.

Διόνα είπε...

Αγαπητέ Χρήστο, δεν μπορώ καν να διανοηθώ την εμπειρία που έζησε η οικογένειά σας. Χαίρομαι που είστε όλοι καλά!

Διάβασα κι εγώ μερικά από τα σχόλια που αναφέρεις στο διαδίκτυο. Χάνονται τόσα πολλά στους καιρούς που διανύουμε, αν χαθεί και η ενότητά μας, δεν μας απομένουν και πολλά πια...