7 Ιουλ 2008

Είναι όλα υπέροχα!

Γιατί όλοι οι μπαμπάδες και μαμάδες όταν βλέπουμε ένα μωρό, ένα μικρό παιδι γενικότερα κάνουμε συγκρίσεις?

Μεγάλο κεφάλι,
μικρή πατούσα,
εβγαλε δόντια,
δεν έβγαλε δόντια ακόμη,
περπάτησε νωρίς,
μίλησε αργά,
δεν πάει ακόμη τουαλέττα,
εμας διαβάζει από τα 4,
εμάς δεν ξέρει ακόμη να μετράει ....

Μια συνεχής σύγκριση ικανοτήτων και χαρακτηριστικών. Λίστα ολόκληρη.
Και το κάνουμε όλοι ανεξαιρέτως. Συνήθως καλοπροαίρετα και ... ενίοτες κακοπροαίρετα.

Μηπως τα αγχώνουμε ήδη από μικρή ηλικία χωρίς να το καταλαβαίνουμε?

ή μήπως αυτός ο "ατυπος" ανταγωνισμός είναι που δίνει κίνητρα σε παιδιά και γονείς να βελτιώνονται ή ακόμη και να τα "παρατάνε" όταν βλέπουν έντονες διαφορές με τα άλλα παιδιά της ηλικίας τους σε κάποιο θέμα.

Πόσες φορές έχω αισθανθεί εγώ άσχημα όταν βρίσκομαι σε ένα πάρκο ή σε ένα εστιατόριο και ακούω κάποιον άλλο πατέρα ή μητέρα να επαινεί τον δικό μου γιο για κάτι και να λέει μετά στο παιδί του φράσεις υποτιθέμενης νουθεσίας τόσο κλισέ και τόσο ελληνικές του στυλ:
"το βλέπεις Δημητράκι το παιδάκι που... Εσύ γιατί δεν το κάνεις? Να να κοίτα το παιδάκι"


Όλα αυτά σκεφτόμουν χθες που ήμουν στα βαφτίσια μαζί με άλλους 4 φίλους από το σχολείο που όλοι κάναμε παιδιά τον τελευταίο χρόνο σε διάστημα μερικών μηνών ο ένας από τον άλλο.
Και από την άλλη δεν έπαυα να νιώθω περήφανος και χαρούμενος κάθε φορά που άκουγα τα επιδοκιμαστικά σχόλια για το μεγάλο μου γιο.

Τελικά αν ασχοληθείς με τα παιδιά, σε ένα κοινό συμπέρασμα θα καταλήξεις...
Είναι όλα υπέροχα! Τόσο διαφορετικά αλλά το καθένα με τα δικά του μοναδικά προτερήματα.

Θα κλείσω αυτό το ποστ με τις τόσο κοινές σκέψεις με χιλιάδες άλλους γονείς και θα πω ενα τελευταίο περιστατικό από τον μεγάλο μου γιο.

-Μαμά θέλω να πάρω μια μπάλα δώρο στο σχολείο για τους φίλους μου.
-Για όλους?
-Όχι για όλους... για τον Βίκτωρα, την Τζώρτζια, τον Νικόλα και τον Γιάννη
-Για τους άλλους?
-Όχι δεν θέλω...
-Με τους άλλους δεν παίζετε?
-Όχι ... δεν με παίζουν.... Η Ανθή και η Φιρένα μου λένε να πάω να παίξω μόνο μου... Δεν είναι φίλες μου...

Παρέες στην ηλικία των τριών!
Και να φανταστείς ότι στην αρχή της χρονιάς (που ήταν όλα 2,5 ετών) τα κάναμε χρυσα όλοι οι γονείς για να παίξουν μαζί, γιατί ακόμη δεν είχαν κοινωνικοποιηθεί για να παίζουν σε παρέες...

9 σχόλια:

pinelopi t. είπε...

δεν είμαι μητέρα- κι ούτε σκοπεύω να γίνω σύντομα!- ωστόσο ειναι ένα πολύ μεγάλο ζήτημα αυτό που θέτεις γιατί αφορά στην ψυχολογία των παιδιών που διαπλάθουν την προσωπικότητα τους, αυτή που θα καθορίσει και τι είδους ενηλικες θα γίνουν!
είναι όμορφο να επαινείς τα παιδια και τα παιδιά των άλλων, ίσως γιατί νοιώθουν περηφάνεια και γινοται ακόμη καλύτεροι γονεις.
είναι τεράστιο σφάλμα όμως να βάζει κάποιος ένα παιδάκι σε διαδικασία ανταγωνισμού.Γιατί τον ανταγωνισμό ενισχύεις με τέτοιες μεθόδους, όχι το συναγωνισμό!αυτό είναι αβάσταχτο φορτίο στην αθώα του ψυχούλα..πάντα να είναι καλύτερο από τα άλλα για να το αγαπά ο μπαμπάς και η μαμά περισσότερο.. το παιδί μας το αγαπάμε γι αυτό που είναι.. το συμβουλεύουμε, το διαπαιδαγωγούμε.. δεν το χειραγωγούμε, δεν το εκπαιδεύουμε.. ξέρω.. όποιος είναι εξω από τον χορό!!
καλή ανατροφη στα παιδιά σου!!
είμαι σίγουρη ότι είσαι πολύ καλός μπαμπάς..

Σοφία είπε...

Πολλαπλασιασμό έχουν μάθει; Γιατί καλές οι φιλίες αλλά στις μέρες μας χωρίς πτυχίο δεν πας πουθενά!

philos είπε...

Πηνελόπη, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αλλά είναι νωρίς να πώ αν είμαι καλός μπαμπάς. Το μέλλον θα δείξει αν πέτυχα. ότι είμαι καλών προθέσεων το δέχομαι. Και ότι προσπαθώ επίσης.
Αλλά καμιά φορά όπως χθες απογευμα δεν κατάφερα να συγκρατήσω τα νεύρα μου με την γυναίκα μου και τσακωθήκαμε μπρος το παιδί. Μετά ασχοληθήκαμε μαζί του και του ζητήσαμε συγγνώμη που φωνάζαμε.

Αλλά στον γιατρό είδα ένα κοριτσάκι λιγότερο από 2 ετών, με τέτοια όμως επιθετικότητα που δεν έχω ξαναδεί στην ζωή μου από παιδί κάθε ηλικίας! Απίστευτο. Και να βλέπω την μαμά του να προσπαθεί όλη την ώρα, όμορφα και ευγενικά να την κάνει να παίξει με τον δικό μου. Αλλά τίποτα. Ευτυχώς που δεν ανταπέδωσε ο Γιώργος... Μάλλον του φαινόταν και αυτουνου παράξενο! Εκεί δεν μπορώ να ξέρω τι φταίει, αλλά τείνω να πιστεψω ότι μήπως κάτι στο περιβάλλον του παιδιού δεν πάει καλά. Τηλεόραση πολύ? Βία μεταξύ γονιών? Κάποιος τρίτος? ή απλά πλήρης έλλειψη κοινωνικοποίησης?
Δεν μπορώ να ξέρω, αλλά σίγουρα οι γονείς θα πρέπει να το ψάξουν με ψυχολόγους γιατί είχε τρομερή επιθετικότητα το κοριτσάκι αυτό.

Σοφία, για ποιο λόγο να μάθουν πολλαπλασιασμό? Κομπιούτερ που διαθέτει τις λύσεις σε κάθε πρόβλημα!
;p

Unknown είπε...

Μάλλον οι γονείς θα πρέπει να πάνε σε ψυχολόγο...Είναι δυνάτον μια ψυχούλα να έχει μέσα της βία, εάν από κάπου δεν την έχει λάβει??...
Το πρόβλημα κατ'εμέ είναι οι γονείς οι οποίοι είτε δεν είναι έτοιμοι για οικογένεια έιτε δεν μπορούν να καταλάβουν τι αρνητική επίπτωση μπορεί να έχει η συμπεριφορά τους στην αθώα ψυχή ενός παιδιού...

philos είπε...

Σε αυτές τις περιπτώσεις ολη η οικογένεια πάει να μιλήσει για να βρουν την άκρη. Πολλές φορές το πρόβλημα να μην είναι η οικογένεια και οι ίδιοι οι γονείς. Το παιδί όταν δουλεύουν οι γονείς μπορεί να έρχεται σε επαφή με πολύ ακόμη κόσμο ή να παρατιέται μπροστά από μία τηλεόραση!

Ανώνυμος είπε...

"Τελικά αν ασχοληθείς με τα παιδιά, σε ένα κοινό συμπέρασμα θα καταλήξεις... Είναι όλα υπέροχα! Τόσο διαφορετικά αλλά το καθένα με τα δικά του μοναδικά προτερήματα."

Μακάρι να υπήρχαν τέλειοι γονείς. Μακάρι να υπήρχαν τέλεια παιδιά. Δεν υπάρχουν.

Υπάρχουν όμως γονείς που λατρεύουν τα παιδιά τους και προσπαθούν με ανοιχτά μάτια στον αυριανό ορίζοντα, να κάνουν το καλύτερο για εκείνα, άλλοτε επαινώντας τα, άλλοτε μαλώνοντάς τα και υπάρχουν και παιδιά που όπως λες μοναδικά το καθένα τους, δίνει φως στη ζωή μας.

Όποιος κι αν είναι ο τρόπος κι όσες ανασφάλειες και να έχει κάποιος για την δύσκολη υπόθεση της διαπαιδαγώγησης ενός παιδιού, το σημαντικότερο είναι να βλέπει στα μάτια του την χαρά και όχι φόβο, θλίψη ή μειονεκτικότητα.

Κρατάω αυτή σου την φράση, γιατί περιέχει την μοναδική αλήθεια, μέσα σε όλο σου τον προβληματισμό.

Καλημέρα και καλή δύναμη με την μετακόμιση.

Mara Lisha είπε...

Δεν ξέρω πως είναι όταν έχεις δικά σου παιδιά, πόσο μάλλον πως νιώθεις ως γονιός.
Πιστεύω όμως πως τα παιδιά καταλαβαίνουν όταν τ’ αγαπάς και καλό θα ήταν οι γονείς να μην τα υποβιβάζουν μπροστά σε άλλα. Τα παιδιά τραυματίζονται και χάνουν την αυτοπεποίθηση τους.
Πως πάει η μετακόμιση; :)

Unknown είπε...

Xαζομπαμπά να δω τι θα λες όταν o Γιώργος θα ζητήσει να του πάρεις τζάγκουαρ για τη φίλη του την Ελένη που είναι και μεγαλύτερη και θέλει να την εντυπωσιάσει!!!!!!!!!! Εκεί σε θέλω!

philos είπε...

Freedula, να ήξερες μόνο πόση δύναμη μου δίνουν και τα δικά σου κείμενα για τα παιδιά.
Σε ευχαριστώ πολύ γιατί τα λόγια σου έχουν ιδιαίτερη σημασία για μένα.

mara lisha, γονιός είσαι όταν σε νοιαζει πρώτα το παιδί και μετά ο εαυτός σου.
Και ας μην έχεις παιδιά τότε ξέρεις πως νιώθει ένας γονιός.

Ελένη ελπίζω όταν μεγαλώσει ο Γιώργος να μην χρειάζεται τσάγκουαρ για να ρίξει καμία Ελένη...
;)
Από την άλλη εύχομαι ο μπαμπάς του και η μαμά του να είναι καλά και να μπορού να αγοράσουν και 5 τσάγκουαρ στα παιδιά τους!