Υπάρχουν κάποιες στιγμές...

... που όλα σταματάνε γύρω σου, παγώνει το αίμα σου και από την μια στιγμή στην άλλη βρίσκεσαι να ξεχνάς τα καθημερινά σου προβλήματα ή τις τρέχουσες έννοιες και να αναλογίζεσαι πόσο ευτυχισμένος πρέπει να νιώθεις που οι άνθρωποι γύρω σου, η οικογένεια σου είναι καλά.

Σήμερα το πρωί κατέβασα τον μικρό στο εσωτερικό γκαράζ του σπιτιού, όπως κάθε μέρα για να τον βάλω στο καθισματάκι του στο αυτοκίνητο και να φύγουμε για τον παιδικό.
Σκέφτηκα να ανοίξω την πόρτα του γκαράζ με το τηλεκοντρολ για να περάσουμε πιο άνετα πίσω από το αυτοκίνητο που είναι σε απόσταση 50 πόντων από την πόρτα του αλλά ... δεν το έκανα...
Λέω θα έχει κρύο ακόμη, ας τον βάλω πρώτα στο αυτοκίνητο.
Τον έβαλα, πήγα κάθισα και γω στην θέση μου και περιμέναμε την μαμά.
Κάποια στιγμή βαρέθηκα και πάτησα ασυναίσθητα το τηλεκοντρόλ για να ανοίξει η πόρτα του γκαράζ.
Και τότε άκουσα ένα δυνατό θόρυβο καθώς ένα εξάρτημα από τον μηχανισμό της πόρτας εκτοξεύτηκε με δύναμη πάνω σε μια ξύλινη επιφάνεια που υπάρχει δίπλα στην πόρτα και ακριβώς πίσω από το αυτοκίνητο!
Το σύρμα του μηχανισμού είχε κοπεί κατά το άνοιγμα της πόρτας.

Κατόπιν και ακουγοντας τον θόρυβο κατέβηκε έντρομη και η γυναίκα μου.

Δεν ξέρω τι ακριβώς έπαθε ο μηχανισμός. Θα έρθουν οι ειδικοί από την εταιρεία να μας πουνε.
Εγώ απλά νιώθω ευτυχής που αυτό το συμβάν δεν προκάλεσε κάποιον τραυματισμό ή τίποτε χειρότερο είτε στον γιο μου ή στην έγκυο γυναίκα μου.

Μετά από αυτό όλη μου η μέρα σήμερα είναι περίεργη.
Δεν έχω ηρεμήσει ακόμη.
Αλλά είναι από τις στιγμές που νιώθω να θέλω να σφιξω δυνατά στην αγκαλιά μου το παιδί και την γυναίκα μου.