15 Φεβ 2007

Μια απώλεια....

Δύσκολη και περιέργη η χθεσινή ημέρα.

Μέσα σε ένα κλίμα γενικής ευφορίας για την πολυπόθητη εορτή των ερωτευμένων (μήπως είναι η εορτή των γραμματέων, γιατί δεν βλέπω άλλο κομμάτι του πληθυσμου να την χαίρεται και να την προσδοκά τόσο μια τέτοια ημέρα), εγώ σε αντίθεση με τις καθημερινές μου συνήθειες, επέλεξα να φορέσω ένα σκούρο γκρί κουστούμι με σκούρα μπλε γραβάτα.

Έτσι όλη την ημέρα στην δουλειά, ήμουν στην δυσάρεστη θέση να ενημερώνω τον κάθε ένα που συναντούσα και με ρώταγε προς τι τέτοιες επισημότητες, ότι δεν ντύθηκα έτσι γιατί είχα κανονίσει με την γυναίκα μου να πάμε μετά στην Μεγάλη Βρετάνια, αλλά γιατί θα συνόδευα (και εγώ μαζί με εκατοντάδες άλλους φίλους και συγγενείς) έναν από τους πιο αξιόλογους ανθρώπους που έχω συναντήσει στην επαγγελματική μου καριέρα, στην τελευταία του κατοικια στο Κοιμητήριο Κηφισιάς ...

Ο κύριος Αλέκος, ο πρώτος δικηγόρος με τον οποίο συνεργάστηκα, δυστυχώς απεβίωσε μετά από χρόνια μάχη με την υγεία του προχθές τα ξημερώματα.

Ήταν μία αριστοκρατική φυσιογνωμία, με σπινθηροβόλο πνεύμα και βλέμμα (που διατήρησε μέχρι τέλους), ένας πολύ γλυκός συνομιλητής, που όταν του μίλαγες σε κοίταγε στα μάτια και όταν μιλούσε ή διηγείτο ιστορίες από την ζωή του ή από την καριέρα του, πραγματικά κρεμόσουν από τα χείλη του.

Ένας σπάνιος άνθρωπος, από αυτούς τους ελάχιστους που ακόμη κυκλοφορούν ανάμεσά μας, και μας θυμίζουν ότι υπήρχε μία εποχή που οι άνθρωποι ήταν ευγενείς (όχι απλά ευγενικοί), μιλούσαν με σοφία, με ηρεμία, που και στις αντιδικίες τους διατηρούσαν κανόνες ηθικής και αληθινό savoir vivre.




Για το επαγγελματικό του κύρος δεν χρειάζεται και δεν μου πρέπει -ηλικιακά και εμπειρικά - να μιλήσω. Μιλήσαν οι εκατοντάδες φίλοι του που ήρθαν από τις εταιρείες που δούλεψε και συνεργάστηκε στην 40χρονη καριέρα του. Και λέω φίλοι, γιατί όλοι όσοι ήρθαν τον θρηνύσαν σαν φίλοι και όχι σαν απλοί συνεργάτες. Ηλικιωμένοι και νέοι μαζί. Επώνυμοι και ανώνυμοι.
Όλοι με πολλές καλές στιγμές να θυμηθούν, με χιλιάδες ώρες δουλειάς μαζί του.

Έτσι και εγώ μετά την κηδεία γύρισα σπίτι με ανάμεικτα αισθήματα. Αισθήματα βαθιάς λύπης που διακοπτόντουσαν από μνήμες εύθυμες, σε Ελλάδα και Παρίσι, με τον κύριο Αλέκο στο επίκεντρο όλων αυτών των εικόνων...

Έζησε καλά, με μια όμορφη και αγαπημένη οικογένεια και εγώ μπορώ να πω ότι πραγματικά νιώθω ευγνώμων που γνώρισα έναν τέτοιον άνθρωπο, που με βοήθησε και με συμβούλευσε.

Την επόμενη αλλά και κάθε φορά που μπορεί στο μέλλον να βρεθούμε Παρίσι μαζί με το γιό του Γιάννη, εκεί στα αγαπημένα του bistrot που μας πήγαινε, θα σηκώσουμε τα ποτήρια ψηλά και θα πιούμε στη μνήμη του, στον αγαπημένο μας κύριο Αλέκο.

4 σχόλια:

Κέλλυ Μπουσουλοπουλου είπε...

Καλημερα!Κριμα για αυτη την απολεια!Τα Συλυπητηρια μου!

philos είπε...

Καλή σου ημέρα και σε σένα Ανατολή, σε ευχαριστώ.

Αλεπού είπε...

Σπανίζουν πια τέτοιοι άνθρωποι και το πόσο αξιόλογος ήταν φαίνεται απ' αυτά που γράφεις εδώ.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα...

philos είπε...

Χαίρομαι που βοήθησα μεσα από λίγες γραμμές να περάσω πόσο αξιόλογος άνθρωπος ήταν ο κύριος Αλέκος.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα...