Αποστολή εξετελέσθη!

Ο μεγάλος πήγε την πρώτη του εκδρομή αυτό το Σαββατοκύριακο.
Μακρυά από μαμά και μπαμπά ή άλλους συγγενείς.
Ένα σημαντικό milestone στην διαδρομή του.
Και αν περιμένεις ότι από εδώ και πέρα θα συνεχίσουν συναισθηματισμοί και κοινότοπες διαπιστώσεις ενός Έλληνα γονιού, μάλλον τυχαία έφτασες εδώ αναζητώντας κάτι από το μικροί Μεγάλοι .

Ο μεγάλος πάει στους προσκόπους. Είναι λυκόπουλο. Και στην εκδρομή του αυτή είχε για αρχηγό μια "πυγολαμπίδα" και ένα "κοράλλι"... κι έναν "Λέων" (συμπληρώνει η μαμά), όπως έμαθα και εγώ χθες ότι αποκαλούνται οι αρχηγοί της αγέλης, που έχουν πλέον εγκαταλείψει την παιδική κι εφηβική ηλικία, αλλά διατηρούν μια ενέργεια και έναν ενθουσιασμό πιο "παιδικό" και από του γιού μου!
Ο σκοπός που μοιράζομαι αυτή την σημαντική στιγμή "απογαλακτισμού" του παιδιού μου δεν είναι για να αναφέρω το πως ένιωσα εγώ και η μαμά του ή το πως ένιωσε εκείνος. Δεν νιώσαμε κάτι ιδιαίτερο. Γιατί ίσως από καιρό είχε ωριμάσει σε όλους μας αυτή η ιδέα. Ήρθε φυσικά για όλους μας (εξαιρούνται οι παππούδες και οι γιαγιάδες). Δεν έπεσε κανένα δάκρυ... ή σχεδόν κανένα!
Εγώ προσωπικά αγχώθηκα μοναχά για το ταξίδι με το πούλμαν, και μάλλον απειροελάχιστα για την παραμονή του στο καταφύγιο.
Τις προηγούμενες ημέρες πήρα τα πρώτα θετικά μηνύματα. Γιατί αυτή η εκδρομή δεν ήρθε χωρίς όρους.
Είχαμε πει ότι έπρεπε ο Γ. να πιάσει κάποιους προσωπικούς του στόχους μες την εβδομάδα. Και μου το υποσχέθηκε ότι "θα τα καταφέρει γιατί θα προσπαθήσει". Και τους έπιασε όλους!

Το επόμενο εξίσου σημαντικό για εκείνον και για εμάς είναι ότι δεν γκρίνιαξε στιγμή για το τεράστιο σάκο που κουβαλούσε ή για το κρύο στο καταφύγιο ή για την τυχόν έλλειψη ανέσεων.
Γκρίνιαξε φυσικά. Γιατί ως σύγχρονο παιδί που γύρω του όλοι σχολιάζουν και γκρινιάζουν και τοποθετούνται, έχει και ο ίδιος άποψη και κυρίως γκρίνια, αλλά για λίγο διαφορετικούς λόγους, από ότι και γω ο ίδιος θα φανταζόμουν!
"Δεν είχα κάμερα μπαμπά. Ο Δημήτρης είχε." Λογικό όταν βλέπει τον μπαμπά του να πηγαίνει στο φούρνο με την slr στον ώμο και στις εκδρομές και τα ταξίδια να τον παρακολουθεί ο τηλεφακός σε κάθε του βήμα, να νιώθει κάπως γυμνός χωρίς φωτογραφική μηχανή!
"Και το βράδυ μας βγάλανε έξω να περπατήσουμε... εκεί που άρχισε να φεύγει το φως της μέρας, έτσι χωρίς λόγο και πήγαμε μακρυά.... άσε που όλη μέρα τα μόνα παιχνίδια που κάναμε ήταν κρυφτό, κυνηγητό και μήλα..."

Χαλάλι οι προσευχές και οι επάρσεις σημαίας και οι όρκοι υποσχέσεις!
Το παιδί έπαιξε σαν παιδί. Ομαδικά. Έξω στην ύπαιθρο. Με άλλα πολλά παιδιά. Σαν σε γειτονιά.
Γιατί καλές οι Ψηφιακές Γειτονιές για εμάς τους μεγάλους, αλλά οι μικροί έχουν στερηθεί πλέον στις πόλεις την έννοια της γειτονιάς! Έχουν στερηθεί το απλό παιχνίδι μέχρι αργά το βράδυ τα καλοκαίρια.

Γύρισε σπίτι εξαντλημένος, με σπυράκια στον λαιμό, με χαμένο το καπέλο του, και ζητώντας να παίξει λίγο ipad και να διαβάσει τον τελευταίο Μίκυ που δεν πρόλαβε πριν κοιμηθεί.
Δεν χάλασα χατίρι.
Και τότε συνειδητοποίησα πόσο χαλαρά και ήρεμα νιώσαμε ως γονείς με το πρώτο του ταξίδι μακρυά μας.
Αποστολές εξετελέσθησαν! Για μικρούς και Μεγάλους!