Ανάμεσα σε ήχους από Lego, playmobil, κούτες που ανοιγοκλείνουν και ήχους καταστροφής ή διαστημοπλοίων που παράγουν παιδικά στόματα, ακούστηκε ο παρακάτω διάλογος μεταξύ του Γιώργου με την ξαδέλφη του (8 και 6,5 ετών αντίστοιχα).
Ό.: Και θα τον ονομάσουμε Μπίλυ
Γ.: - Σαν τον Μπίλυ, τον σκύλο της γιαγιάς!
Ό.: Ναι.... αλλά ο Μπίλυ έφυγε!
Γ.: Δεν έφυγε. Πέθανε.
Ό.: Δεν πέθανε... Έφυγε.
Γ.: Όχι Ό. Πέθανε και τον θάψανε στον κήπο η μαμά με την γιαγιά πριν σηκωθούμε από το κρεβάτι...
Ό.: Γιατί πέθανε;
Γ.: Γιατί ήταν 100 χρονών! Πόσο να ζήσει. Όλοι πεθαίνουν. Μόνο οι Θεοί δεν πεθαίνουν.
Ό.: Σωστά. Μόνο ο Θεός δεν πεθαίνει.
Περνάνε μερικά δευτερόλεπτα.
Γ.: Λάθος. Και οι Θεοί πεθαίνουν. Να είδες όλοι οι Θεοί της Αρχαίας Ελλάδας πεθάνανε!
Παύση για σκέψη και περισυλλογή (και στενογραφία από τον μπαμπά για καταγραφή του διαλόγου)!
Το παιχνίδι έχει ξεκινήσει πάλι για τα καλά.
Ο μικρός προσπαθεί να σκοτώσει ένα playmobil.
Π: Aυτός δεν πεθαίνει Γιώργο.
Γ.: Και αυτός πεθαίνει Παναγιώτη. Όλοι πεθαίνουμε. Το μόνο σίγουρο!
Καμία αντίδραση από Παναγιώτη και ξαδέλφη και απο μένα μάλλον δεν ακούστηκε δυνατά η σκέψη μου (οκ! Γιώργο τώρα κόφτο!)
Και το παιχνίδι συνεχίστηκε σε απόλυτη ησυχία και ηρεμία. Ενώ εγώ σταμάτησα ότι έκανα και βυθίστηκα σε σκέψεις για το πως σκέφτεται ο μεγάλος μου γιος! Ένα παιδί που μεγαλώνει χωρίς κατήχηση, χωρίς φόβους, χωρίς εξαναγκασμούς. Μόνο με την αγάπη μας.
Ό.: Και θα τον ονομάσουμε Μπίλυ
Γ.: - Σαν τον Μπίλυ, τον σκύλο της γιαγιάς!
Ό.: Ναι.... αλλά ο Μπίλυ έφυγε!
Γ.: Δεν έφυγε. Πέθανε.
Ό.: Δεν πέθανε... Έφυγε.
Γ.: Όχι Ό. Πέθανε και τον θάψανε στον κήπο η μαμά με την γιαγιά πριν σηκωθούμε από το κρεβάτι...
Ό.: Γιατί πέθανε;
Γ.: Γιατί ήταν 100 χρονών! Πόσο να ζήσει. Όλοι πεθαίνουν. Μόνο οι Θεοί δεν πεθαίνουν.
Ό.: Σωστά. Μόνο ο Θεός δεν πεθαίνει.
Περνάνε μερικά δευτερόλεπτα.
Γ.: Λάθος. Και οι Θεοί πεθαίνουν. Να είδες όλοι οι Θεοί της Αρχαίας Ελλάδας πεθάνανε!
Παύση για σκέψη και περισυλλογή (και στενογραφία από τον μπαμπά για καταγραφή του διαλόγου)!
Το παιχνίδι έχει ξεκινήσει πάλι για τα καλά.
Ο μικρός προσπαθεί να σκοτώσει ένα playmobil.
Π: Aυτός δεν πεθαίνει Γιώργο.
Γ.: Και αυτός πεθαίνει Παναγιώτη. Όλοι πεθαίνουμε. Το μόνο σίγουρο!
Καμία αντίδραση από Παναγιώτη και ξαδέλφη και απο μένα μάλλον δεν ακούστηκε δυνατά η σκέψη μου (οκ! Γιώργο τώρα κόφτο!)
Και το παιχνίδι συνεχίστηκε σε απόλυτη ησυχία και ηρεμία. Ενώ εγώ σταμάτησα ότι έκανα και βυθίστηκα σε σκέψεις για το πως σκέφτεται ο μεγάλος μου γιος! Ένα παιδί που μεγαλώνει χωρίς κατήχηση, χωρίς φόβους, χωρίς εξαναγκασμούς. Μόνο με την αγάπη μας.
9 σχόλια:
μπαμπά συνέχισε τη στενογραφία γιατί κρυφοκοιτάζουμε σε έναν υπέροχο κόσμο. σας στέλνουμε την αγάπη μας, αυτή τη σαλονικιώτικη κι ας μην έχει τρίγωνα πάντα! Καλή Ανάσταση!
Θα συμφωνήσω με την προλαλήσασα. Χαμογέλασα πλατιά στην αναφορά της στενογραφίας.
Ναι, τα παιδιά σκέφτονται... ξεκάθαρα (αν βγάζει κάποιο νόημα αυτό).
Την επόμενη φορά να 'ρθείτε εδώ για τα τρίγωνα! :-)
Καλή Ανάσταση
Απλά να θυμάσαι ότι και η αθεϊα είναι κατήχηση.
;)Γιατί όταν σε ρωτήσει τί πιστεύεις πάλι θα πρέπει να απαντήσεις κάτι και αυτό το κάτι γι αυτούς είναι υπόδειγμα. Θέλω να πώ, ξεκαθάρισέ το μέσα σου πρώτα. Αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Φιλιά πολλά!!!
φυσιολογικό και αναμενόμενο δεν είναι να έχουν τα παιδιά μεταφυσικές ανησυχίες κάποια στιγμή; στάδιο ωρίμανσης είναι και αυτό ... πού πάμε μετά από εδώ, τι γίνεται όταν πεθαίνουμε, κλπ ...
Το πώς ήρθαμε δεν το αναρωτήθηκαν ακόμη;;; και γιατί είμαστε αγόρια ή κορίτσια; χα! εκεί να δεις!
Mεγαλώνουν και δεν το βλέπουμε μόνο. Το ακούμε και το νιώθουμε στις σκέψεις και στα συναισθήματα, που εκφράζουν.
Τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς κατήχηση,φόβους και εξαναγκασμούς αλλά με πολλή αγάπη, βρίσκουν το κατάλληλο έδαφος να πετάξουν μεγάλα βλαστάρια και να ανθίσουν, κάνοντάς μας να στεκόμαστε δίπλα τους και να θαυμάζουμε τα χρώματα και τα αρώματά τους.
Είχα τη χαρά να τον απολαύσω κάποια στιγμή και πραγματικά είναι ξεχωριστός στις σκέψεις και στον τρόπο που εκφράζεται! :)
Να είναι γερό παιδί και ευτυχισμένο!
Να τον χαίρεστε!
Δεν μπορώ να μη θαυμάσω τον απλό και ξεκάθαρο τρόπο που σκέφτονται τα παιδιά: "Όλοι πεθαίνουμε. Το μόνο σίγουρο!" Ούτε που πάμε, ούτε από που ερχόμαστε, ούτε ποιος είναι ο ρόλος μας σε αυτή τη ζωή! Απλά πεθαίνουμε. Αν συνεχίζαμε να βλέπουμε τα πράγματα τόσο απλά και όταν μεγαλώναμε, ίσως να απολαμβάναμε περισσότερο το λίγο χρόνο που έχουμε πάνω στη γη.
Τρομερός! Τρομερή η απλότητα και η υπομονή σου να πεις το "κόφτο" από μέσα σου και να μην παρέμβεις! Τρομερό 'το μόνο γ]σίγουρο" ενώ ακόμη και για εμένα ακόμη το παζαρεύω...γιατί δεν θέλω να είναι το μόνο σίγουρο! και τρομερός ο μικρός που ακούει ακούει....κι έχει για μέντορα τον αδερφό του.
Η απόλυτη εμπιστοσύνη για το μόνο σίγουρο που δεν σηκώνει αμφισβήτηση...α στο καλό! Συγκινήθηκα και δεν ξέρω με ποιόν.Με το μικρό, τον μεγάλο ή τον μπαμπά με τη στενογραφία το ανέμελο ύφος και το αυτί χωνί!
Αν θέλετε ρίξτε και μια ματιά εδώ: http://astrosynnefos.blogspot.com/
Ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου