Πίξελ και εικόνες και ... μπαμπάδες bloggers!

Έλεγα λοιπόν μία ανοιξιάτικη Πέμπτη Μαρτίου σε ένα αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο των παιδικών μου χρόνων, έχοντας μόλις αναρρώσει από μια δύσκολη ίωση!

fists via  pinterest 

"Ευχαριστούμε για την πρόσκληση Στέλλα. Δεν γνωριζόμασταν ιδιαίτερα πιο πριν παρά μόνο διαδικτυακά και αυτό από μόνο του εξηγεί πολλά για τον τρόπο που λειτουργούν σήμερα τα πράγματα μέσω των κοινωνικών δικτύων!

Είναι τιμή μας που βρισκόμαστε σε αυτό εδώ το βήμα και σε αυτή την θέση και θέλω αρχικά να τονίσω ότι τo μαμά…δες μπαμπά…δες δεν είναι η Άσπα, η Κατερίνα, ο Χρήστος κι ο Βασίλης αλλά τα 200+ ελληνικά blogs.  Εμείς απλά προσπαθούμε να βρίσκουμε τρόπους να τα κάνουμε όλα πιο γνωστά, να κάνουμε το blogging πιο γνωστό και γιατί όχι να γίνει ένας τρόπος επικοινωνίας για ολοένα και περισσότερους γονείς... νέους και παλιούς.

Όταν ξεκινούσαμε πριν 2 χρόνια την ιδέα των Μαμά…δες Μπαμπά…δες γράφαμε για το τι είχαμε μέσα στο μυαλό μας τότε:

“Τα προσωπικά μας blog, μας έχουν μάθει δύο πολύ βασικά πράγματα. Πρώτον να εκφράζουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, και δεύτερον να διαβάζουμε πολλά άλλα blogs και να νοιαζόμαστε κατά κάποιο τρόπο για τις σκέψεις και τα συναισθήματα άλλων ανθρώπων αγνώστων σε μας.

Πλέον συχνάζουμε σε νέες γειτονιές, όπου τα σπίτια έχουν τις πόρτες ακόμη ανοιχτές και δεν χρειάζεται να πάρεις τηλέφωνο για να κάνεις επίσκεψη. Σε αυτές τις γειτονιές βρίσκεις ανθρώπους με τα ίδια ενδιαφέροντα και έγνοιες με σένα. Ανθρώπους που έχουν περάσει τις ίδιες αλλαγές με σένα.”

Αυτά είναι τα blogs, τα γκρουπ, τα φόρα αλλά και το twitter και το facebook … αλλά εγώ θέλω να μείνω και να μιλήσουμε για τα blogs.

Εκεί που είσαι μόνος σου απέναντι στο λευκό φόντο της οθόνης και τακτοποιείς τις σκέψεις σου απερίσπαστος. Και μετά αυτές μένουν εκεί για πάντα. Για σένα και τα παιδιά σου και ποιος ξέρει αργότερα… 
Εκεί που δίνεις την δυνατότητα στον άλλον να σε κατανοήσει καλύτερα, να εμβαθύνει και ο ίδιος και να αναπτύξει τις δικές του προσωπικές σκέψεις.

Και αυτό το αποδεικνύουν περίτρανα όλα τα blogs μαμάδων. Μέσα από τα σχόλια τους εκατοντάδες μαμάδες επικοινωνούν ιδιαίτερα και μετά επικοινωνούν και στο facebook και στα γκρουπ… και αλλού.

Και οι μπαμπάδες που βρίσκονται;

Μόνο 10-15% των φίλων μας στο facebook είναι άντρες και γύρω στο 10% είναι οι μπαμπάδες bloggers στην Ελλάδα σε σύγκριση με τις μαμάδες.

Εκατοντάδες γκρουπ στο fb για μαμάδες και μαμαδοπαρεούλες .., ή για αθλητικές ομάδες και οπαδούς, για οργισμένες κινήσεις απέναντι στους πολιτικούς αλλά ούτε ένα τόσοδα γκρουπάκι για μπαμπάδες. Κι εγώ ξεκίνησα ένα κλειστό γκρουπ αποκλειστικά για μπαμπάδες πριν 1,5 χρόνο αλλά ντρεπόμουν να το κοινοποιήσω στους ελάχιστους μπαμπάδες φίλους μου στο διαδίκτυο. Μπαίνανε που μπαίνανε ελάχιστα…στο blog μου και σπάνια εκφράζονταν... γιατί να εκφραστούν κάπου αλλού; 
Και γιατί άλλωστε να μην εκφραζόμαστε δυνατά, αυθόρμητα, δεχόμενοι το σχολιασμό όλων, όπως γίνεται στα blogs;

2 χρόνια mamadesmpampades και προσφάτως και Μικροί Μεγάλοι και ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κρυβονται οι μπαμπάδες; Γιατί δεν μιλάνε για τους δικούς τους φόβους; Ειδικά εν μέσω κρίσης. Για τις σκέψεις τους για το σχολείο, για την διατροφή, για τους τσακωμούς των παιδιών, για τα παιχνίδια με τα παιδιά τους;

Για τον χωρισμό; Για δικές τους συνταγές ανατροφής, για τρόπους μελέτης;

Για όλα αυτά για τα οποία γκρινιάζουν στις διάφορες συναντήσεις με τους φίλους τους ή στα παιδικά πάρτυ;  
Αλλά ακόμη και για πιο αντρικά θέματα όπως για το πότε πρέπει το παιδί να μάθει κολύμπι, να πάει σε σύλλογο, να βγάλει τις βοηθητικές ρόδες, αν θα πρέπει να βαράει ο γιος όταν τον βαράνε … ή για το τι θα κάνει ο μπαμπάς αν του πειράξει κάποιος το κορίτσι;

Και για άλλα πολλά μικρά ή μεγάλα, τετριμμένα ή μη, στα οποία ίσως και μια αναζήτηση στο google να μην σου φέρει ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Δεν θυμάμαι κανένα φίλο μου που έγινε γονιός να με πήρε τηλέφωνο και να με ρωτήσε έστω για τον παιδίατρο; Να μου ζητήσε την συμβουλή για το πώς ήμουν εγώ με την γυναίκα μου την περίοδο της εγκυμοσύνης ή για το αν θα πρέπει ή μη να μπει στην αίθουσα τοκετού την ώρα εκείνη… και αν ποτέ ξεκινούσε μία τέτοια κουβέντα τελειώνε με αφορισμούς ή εμμονές σα να ακους τους πατεράδες μας ή τις μανάδες μας.

Διάλογος ή επιχειρήματα μεταξύ μπαμπάδων γίνονται μόνο για την ανάλυση της ήττας το ΣΚ και για το καλύτερο gadget.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ Έχουμε ξεχωρίσει ρόλους. Ενώ ούτε μαμά ούτε μπαμπάς έχουν προετοιμαστεί έστω και για ένα λεπτό πριν το τεστ δείξει το σταυρό!

Μόλις μάθουμε για την εγκυμοσύνη… τότε ξεκινάμε τα επιστημονικά βιβλία κάτι απίστευτων αμερικανίδων ειδικών, το google, τα fora … αλλά όλα αυτά έπρεπε να τα ξέραμε χρόνια πριν.

Να ξέραμε τι σημαίνει γονιός πριν καν βρούμε τον ανθρωπό μας. Για να είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε μαζί να λύσουμε την εξίσωση αυτή του καλού γονιού για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τίποτε δεν ξέραμε. Μαθαίνουμε μετά. Αφότου τελειώσει η εγκυμοσύνη, αφότου θηλάσει ή μη η μαμά, αφότου ξεκινήσει ο παιδικός, αφότου αρρωστήσει το παιδί…

Και το σημαντικότερο μαθαίνει ο ένας από τους δύο. Ο άλλος ακολουθεί την γνώμη του αλλουνού. Ο άντρας της γυναίκας για την διατροφή, για τον ύπνο, για την βάφτιση και τα ρούχα… η γυναίκα του άντρα για το σχολείο, για τις πολιτικές απόψεις, για το οδήγημα και την ομάδα…

Τι είναι γονιός λοιπόν; Αφού δεν διδαχθήκαμε κάτι σχετικό ως μικροί ή αρνούμαστε να συζητήσουμε ουσιαστικά ως μεγάλοι, τι μπορούμε να κάνουμε;

Εγώ σήμερα θα ήθελα να ήταν εδώ κάποιοι φίλοι, κάποιες φίλες μου που ακόμη δεν έχουν αποφασίσει για το πότε θα κάνουν παιδί. Ή να το πω καλύτερα …. Που δεν έχουν σκεφτεί ίσως για το αν θέλουν να γίνουν γονείς, αν ξέρουν τι σημαίνει γονιός.

Σε αυτούς θα τους συνιστούσα χωρίς δεύτερη σκέψη το koilitsa.com για να συνειδητοποιήσουν αυτή την αλλαγή που θα έρθει. Χωρίς επιστημονικούς όρους και bullets. Ένα ανάγνωσμα που περιγραφές και σκέψεις τρέχουν απολαυστικά γρήγορα και αποκαλύπτουν πολλά μικρά «κρυφά» τιπς για τους μη γονείς και τα οποία φέρνουν χαρακτηριστικές μνήμες σε όλους τους γονείς.

Γιατί μέσα στις γραμμές εκείνες που έχει επιμεληθεί με περίτεχνο χιούμορ η Στέλλα έχει και συναισθήματα και σκέψεις που δεν βγαίνουν εύκολα πιο έξω. Χωρίς υπερβολές αλλά και με σωστές δόσεις συγκίνησης όταν φεύγει το χαμόγελο κατά την ανάγνωση του βιβλίου.

Και αν πετύχει και τους αγγίξει το βιβλίο και φτάνοντας στο τέλος του στενοχωρηθούν γιατί θέλουν να διαβάσουν και άλλο, θα είναι σαν αυτοί οι μη γονείς ακόμη να έχουν περάσει ένα τεστ. Θα είναι σα να έχουν βιώσει πως είναι όταν περνάς σταδιακά μέσα σε διάστημα 9 μηνών σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Και τότε στο τέλος του βιβλίου θα τους σύστηνα να συνεχίσουν στο blog koilitsa.com και σε άλλα blogs μαμάδων και μπαμπάδων… όχι για να διαβάσουν κείμενα που δείχνουμε την λατρεία μας για τα παιδιά μας εμείς οι μαμάδες και μπαμπάδες bloggers αλλά για να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν την γονεϊκότητα, να γίνουν καλύτεροι γονείς, να μάθουν καλύτερα τον ρόλο τους και με την σειρά τους να τα μοιραστούν όλα αυτά.

Να γράψουν σκέψεις δικές τους, αγωνίες και αλήθειες στο δικό τους blog… σαν να μην τους διαβάζει κανένας, σα να είναι ένα κρυφό ημερολόγιο, που δεν θα το ανοίξει ποτέ κανένας άλλος.

Μόνο τότε πολλοί εκεί έξω θα το εκτιμήσουν πραγματικά και ουσιαστικά…

Αν θέλουμε μια καλύτερη γενιά, πιο ανοιχτή, πιο ακομπλεξάριστη, πιο χαλαρή από αγκυλώσεις και εμμονές από μοτίβο και κλισέ να μεγαλώσει, πρέπει πρώτα εμείς να αποδράσουμε από τα κλισέ και τις φοβίες μας.

Να μην αρεσκόμαστε να θεωρούμε εαυτούς ως σύγχρονους γονείς απλά και μόνο επειδή ανταλλάσουμε Likes και retweets από τις ολοκαίνουργιες συσκευές μας.

Ας ξεκινήσουμε σήμερα κιόλας αλλάζοντας τις συνήθειες που κληρονομήσαμε από τους παππούδες μας στα θέματα που συζητάμε.

Και για να κλείσω αποκλειστικά για εμάς τους μπαμπάδες…

Αν θέλουμε να λεγόμαστε σύγχρονοι μπαμπάδες μπορεί ήδη να ασχολούμαστε πολύ περισσότερο από τους δικούς μας πατεράδες με τα παιδιά μας ή να δείχνουμε πιο εύκολα τα συναισθήματά μας αλλά δεν αρκεί… πρέπει να γίνουμε πιο σύγχρονοι στην επικοινωνία μας. 


Να ανοίξουμε και άλλο τις σκέψεις μας. Να τις μοιραστούμε σε αυτές τις νέες γειτονιές χωρίς εξωραϊσμούς αλλά με αντρίκιο τσαμπουκά και ντομπροσύνη! Με τον δικό μας αυθεντικό τρόπο! 

..............

Μερικές ακόμη σκέψεις που αξίζει να μοιραστώ .... αφού έφτασες εδώ κάτω:

H Στέλλα Κάσδαγλη πριν λίγους μήνες έκανε κάτι που για πολλούς bloggers αποτελεί όνειρο ζωής. Να εκδόσει το blog της σε βιβλίο.

Αν σκεφτεί κανείς ότι το blog αποτελούσε στην ουσία όλη της την διαδρομή από την εγκυμοσύνη μέχρι τις πρώτες στιγμές που πήρε αγκαλιά την κόρη της, το εγχείρημα της αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία. Για εκείνη κυρίως... και τον Αλέξανδρο σίγουρα. 
Αλλά σε ένα σημαντικό βαθμό και για όλους εμάς τους μαμάδες και μπαμπάδες bloggers. Είναι ευχάριστο να ακούς ότι έναν εκδοτικό οίκο τον ενδιαφέρει η ιστορία μιας νέας μαμάς, μη επώνυμης, αλλά με αποδεδειγμένα τεράστιο ταλέντο.

Και ήρθε μια πρόσκληση. Να παρουσιάσουμε το βιβλίο της. Αυτό που πριν από εμάς το είχε παρουσιάσει ένας Χωμενίδης και μία Αμάντα Μιχαλοπούλου. Δε νομίζω ότι χρειάστηκαν παραπάνω από 5 λεπτά στα starbucks του Χολαργού όταν πρωτογνώρισα την Στέλλα και τον Αλέξανδρο να νιώσω ότι "τοχουμε". Μιλάμε την ίδια γλώσσα. Μια γλώσσα που ίσως και γω δεν πολυμιλώ εδώ μέσα. 

Και ήρθε και εκείνη η Πέμπτη στον Ευρυπίδη στη Στοά. Κι εμφανίστηκα μπροστά σε φίλους διαδικτυακούς, σε φίλους παλιούς παιδικούς αγαπημένους μαζί με τα παιδιά τους, σε νέους bloggers που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, σε ανθρώπους που κρατάγανε σφικτά από ένα αντίτυπο του κοιλίτσα.com, στη νέα παρέα των Μικροί Μεγάλοι... αλλά και σε δύο κάμερες, μερικούς δημοσιογράφους κι έχοντας δίπλα μου την Άσπα και από την άλλη πλευρά της Στέλλας, δύο πρόσωπα επώνυμα και τηλεοπτικά, τον Κρατερό Κατσούλη και την Κατερίνα Καραβάτου με τους οποίους τα δύο μας παράλληλα σύμπαντα συμπέσανε για κάτι περισσότερο από μία ώρα για χάρη αυτού του όμορφου βιβλίου.

Η παρουσίαση τέλειωσε. Τα μικρόφωνα και οι κάμερες στρέψανε και πάλι την προσοχή τους εκεί που ήταν, που είναι και που θα είναι στραμμένη η πλειοψηφία σε τηλεόραση, twitter και facebook.

Και γω έστρεψα και πάλι την προσοχή μου εκεί που είναι οι  φίλοι μου, άνθρωποι που τους δημιουργεί τη μεγαλύτερη ικανοποίηση ακόμη και το γράψιμο 5 απλοϊκών γραμμών, άνθρωποι που αλλάξαν συνήθειες, που ρίσκαρουν ή και πειραματίζονται και μερικοί απο αυτούς κρυφά οραματίζονται να αλλάξουν και τις ζωές και άλλων! 

Που θα πάει σε αυτό το πρωινό που ξεκίνησε όπως όλα τα άλλα... που στις πρωινές ειδήσεις μαζευτήκαν και πάλι οι πρώτοι σε ψήφους βουλευτές να μιλάνε για αλλαγή... που ένα βιβλίο που θα διαβάζεται για χρόνια δεν μπορεί ακόμη καν να κοντράρει ένα gossip που θα κάνει ένα κύκλο μερικών εβδομάδων... βρεθήκαν μερικά πίξελ που έστειλαν ένα άλλο μήνυμα...

http://www.flickr.com/photos/tsevis/7001269073 

... σε μια άλλη ομάδα ανθρώπων, ... απλά αυτόφωτα πίξελ... 


Υπάρχουν πολλά ακόμη πίξελ εκεί έξω που περιμένουν να βρουν την ευκαιρία να ενωθούν με άλλα και να δημιουργήσουν και άλλες τέτοιες "εικόνες" που να αλλάξουν την εικόνα!

Ας τα ταιριάξουμε!