Να βλέπεις πολλά νέα πρόσωπα στο opencoffee
Να βλέπεις πολλούς φίλους που έκανες τον τελευταίο χρόνο
Να αισθάνεσαι την καλοκαιρινή ατμόσφαιρα στο κέντρο της Αθήνας, την ζέστη της ασφάλτου και του μπετόν... να νοσταλγείς
Να πίνεις ένα ποτό έξω στο γκάζι, χωρίς έννοιες, χωρίς να κοιτάς το ρολόι
Να κάνεις όμορφες ατελείωτες συζητήσεις με Φίλους που σου έχουνε λείψει
Να βολτάρεις με το αμάξι στο κέντρο της Αθήνας Παρασκευή βράδυ, καλοκαίρι, να βλέπεις γωνιές σκοτεινές γεμάτες κόσμο,
Να τρέχεις μόνος στην εθνική οδό με δυνατή μουσική...
... να γυρνάς αργά στο σπίτι και να βλέπεις τον μικρό να κοιμάται στην θέση σου στο κρεβάτι, να τον παίρνεις αγκαλιά, να τον αφήνεις στο κρεβάτι του, να τον σκεπάζεις, να τον φιλάς στο μάγουλο, να ψιθυρίζεις "σε αγαπώ"...
... και αυτός να σου χαμογελάει στον ύπνο του!
6 σχόλια:
πολύ τρυφερό και αισιόδοξο
ποίημα κόντρα στην νεοελληνική
μιζέρια και γκρίνια :-))
Γεια σου παλιέ μου philos
p.s.
ex- Ergotelina
¨Αν σου πω ότι μέχρι και τον προηγούμενο μήνα ξαναμπήκα στο blog από τον reader για να δω μπας και άφησε κάποιος κανα σχόλιο!
Έπρεπε να με ειδοποιήσεις νωρίτερα.
Χαρηκα τρομερά που σε ξαναβρήκα!
:D
Πολύ όμορφο ποστ Χρήστο! Κουκλάκι σκέτο ο μπέμπης! Φτου φτου φτου! ;)
Σε ευχαριστώ Δανάη... η φωτό είναι από πολύ παλαιότερα χαμόγελα!!! ;)
Γι αυτές τις στιγμές αξίζει η ζωή, αυτος είναι ο αληθινός θησαυρός! Πολύ καλό
Σε ευχαριστώ πολύ Παναγιώτα! :D
Ξύπνησε πάλι το blogging μέσα μου! ;)
Δημοσίευση σχολίου