Για τις αρχόντισσες της δικής μου μνήμης!

13 χρόνια πέρασαν και πάλι σήμερα για λίγη ώρα μια μικρή επίσκεψη στον τάφο της γιαγιάς. 
Προσπάθησα να συγκεντρωθώ, να θυμηθώ, να νοσταλγήσω, να δακρύσω... αλλά ήμουν ψύχραιμος. Και όμως λίγα λεπτά νωρίτερα στο λάπτοπ διάβαζα μια σχετική ανάρτηση από το μακρινό... 2006 και ένιωθα να σφίγγομαι.
Πέντε χρόνια και θυμάμαι κάθε λέξη που έβαζα, κάθε συναίσθημα και τελικά δεν ξέρω γιατί ένιωσα έτσι έντονα ξαναδιαβάζοντας ένα παλαιό κείμενο παρά όταν βρέθηκα στο νεκροταφείο.
Μήπως συγκινούμαι για τις δικές μου μνήμες που τις αφήνω πίσω και αυτές σιγοσβήνουν και όχι για τα άτομα που έχασα, για τους ανθρώπους που αγάπησα τόσο; Η αγάπη βρίσκεται μέσα σε μνήμες;


Παραθέτω απόσπασμα από εκείνο το κείμενο που έγραψα για την γιαγιά Άννα και σίγουρα ξέρω ότι θα είχα γράψει πολλά περισσότερα αν είχα ένα blog το 1998:

Αύγουστος 1997 

"Αλλά μας αγαπούσε αληθινά και εμάς όλα τα εγγόνια της γιαγιάς της Μαρίας, με την οποία εκτός από μια μακρά φιλία που είχαν από νεες κοπέλες, της συνέδεε και η κοινή μοίρα που είχαν. Από το ίδιο μέρος, ήρθανε λίγο πριν τον πόλεμο στην Αθήνα, παντρευτήκανε δύο αδέρφια από την Πόλη, τους χάσανε και οι δυο πολύ νωρίς (από καρκίνο του στόματος και οι δύο, μιας και δεν αποχωριζόντουσαν ποτέ τα αγαπημένα τους πούρα!), και ήταν πάντα αγαπημένες σαν αδερφές. Τις θυμάμαι με τις ώρες να μιλάνε στο τηλέφωνο κάθε μέρα ή όταν βρισκοντουσαν να χαλάνε τον κόσμο με τις φωνές και τα γέλια τους ενθυμούμενες τα παλιά.
Ήταν σαν να ξαναέχασα την γιαγιά μου. Παρόμοια πρέπει να ένιωσαν και η μάνα μου και οι αδερφές της και τα ξαδέρφια μου και όλοι οι υπόλοιποι συγγενείς που βρεθήκαμε την Παρασκευή στο Τρίτο.Και ταυτόχρονα είναι σαν να έκλεισε οριστικά το κεφάλαιο που λέγεται Γιαγιά Μαρία στην ζωή μου. Γιατί το κεφάλαιο γιαγιά δεν ήταν μόνο η ίδια και η πληθωρική της προσωπικότητα, αλλά όλα τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που συνδέονταν άμεσα μαζί της. Και από τα πρόσωπα αυτά κυρίως ήταν οι φίλες της.Και αυτές που ήταν μαζί απο την Σπάρτη και αυτές από την Πόλη.Η Πολυτίμη, η Καλλιρόη, η Σταθούλα, η Άννα, η Φώτο, η Μερόπη. Γιαγιάδες που κουβαλάγανε μια αύρα από μια άλλη Αθήνα, μια άλλη Ελλάδα. Αριστοκράτισσες με την ευρεία έννοια. Σύζυγοι δίπλα σε μεγάλους άνδρες. Μάνες για τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους μαζί. Με πυγμή και άποψη. Με τσαγανό.
Μου έχουν λειψει όλες τους."

... ίσως να πρέπει να γράψω κάποια στιγμή την ιστορία με το πουλάκι που χτυπούσε το παράθυρο τον καιρό που η γιαγιά ήταν άρρωστη... 
... ίσως θα πρέπει να γράφω συχνότερα για τα παιδιά μου!