7 Οκτ 2008

Σαν ζογκλέρ...

Χθες βράδυ στο φανάρι εξω απο την δουλειά, είδα ένα ζογκλέρ πάνω σε ένα ποδήλατο με μία ρόδα να κάνει ακροβατικά παίζοντας παράλληλα με τρεις κορίνες. Σήμερα το πρωί στο ίδιο φανάρι ένας άλλος ζογκλέρ χωρίς το ποδήλατο έδινε show με τις κορίνες του.
Στο εκ διαμέτρου απέναντι φανάρι (στο δαχτυλίδι της Κηφισίας) ένας "ανάπηρος" γερος κουρελιάρης επαίτης προέτεινε το ποτηράκι του στα αυτοκίνητα ζητώντας ελεημοσύνη.

"Στο μυαλό μου εκείνη την στιγμή ο ένας χαρακτηρίστηκε αυτόματα ζογκλέρ και ο άλλος επαίτης. Γιατί?

Και οι δύο ως στόχο τους είχαν να πάρουν τα κέρματα που έχω αφημένα στην κονσόλα του αυτοκινήτου μου. Και οι δύο περιμένανε στις εξόδους της Αττικής Οδού προς την Κηφισίας, ίσως προσδοκώντας ότι οι οδηγοί θα είχαν αφημένα τα ρέστα τους από τα διόδια κάπου πρόχειρα.

Ο ένας στοχεύε να χτυπήσει στην ελεημοσύνη μου, ο άλλος στόχευε να χτυπήσει στον εντυπωσιασμό, στην καινοτομία, στην έκπληξη που ένιωσα. Και οι δυο στοχεύουν στα συναισθηματά μου ως παρότρυνση για να πάρω την απόφαση και να κινηθώ να τους δώσω ένα κέρμα μου. Και οι δυο ξέρουν ότι εκείνη την στιγμή που τους βλέπω μπαίνει μέσα μου το δίλημμα, να τους δώσω κάτι ή όχι?

Και γιατί να το κρύψω, στον ζογκλέρ έκανα την κίνηση να δώσω χωρίς πολλή σκέψη (με πρόλαβε το φανάρι), μπορεί και να προλάβω να του δώσω σήμερα το βράδυ.

Ίσως γιατί πίσω από αυτό το κέρμα κρύβονται ατελείωτες ώρες εξάσκησης. Αλλά και κάτι άλλους επαίτες που έχω δει σε φανάρια που κουνιούνται ολόκληροι σαν ξεβιδωμένοι, μήπως και αυτοί δεν έχουν επενδύσει ώρες ολοκληρες για να πετύχουν αυτό το αποτέλεσμα? Και αυτους επαιτες τους χαρακτηρίζω. Τελικά να δίνω και σε αυτους ψιλά ως δείγμα αναγνώρισης της καλλιτεχνικής τους προσπάθειας?
Θα δείξει.
Εφτασα στο γραφείο. Να θυμηθώ να γράψω κάτι..."
Και ανέβηκα στο γραφείο και έγραψα ένα twit.


Ενα ακόμη twit με κάτι που μου προξένησε το ενδιαφέρον.

Όμως οι σκέψεις μου δεν σταματήσανε εκεί. Και ίσως το γεγονός της απλής καταγραφής ενός γεγονότος, μιας σκέψης, μιας ιδέας σε 140 χαρακτήρες μπορεί να με ικανοποιησε αρχικά, αλλά συνειδητοποίησα ότι άφησα πίσω μια σειρά σκέψεις (αυτές στο κείμενο με τα εισαγωγικά πιο πάνω) που μου ήρθανε την στιγμή που είδα το γεγονός.

Θα τις κατέγραφα αυτές τις σκέψεις σε ένα twit ή ένα plurk? Δεν νομίζω. (Ειδικά στο twitter λόγω δομής, με τίποτε. Στο Plurk κάτι γίνεται αλλά και πάλι χάνεται μες τις δεκάδες χαλαρές κουβεντούλες, τα πειράγματα, τις αγκαλίτσες και τις μπανάνες.)

Πλέον έχω αρχίσει και ιεραρχώ τις σκέψεις που θέλω να δημοσιοποιήσω. Ποιες θα μπούνε στο Blog, ποιες στο twitter, ποιες στο plurk. Σαν ένας άλλος ζογκλέρ, προσπαθώντας να τρεις κορίνες...
Άλλη δουλειά δεν είχα... Και όμως.

Βλέπω ότι αυτη η διεργασία που λαμβάνει χώρα συνεχώς στο μυαλό μου με έχει οδηγήσει στο να ζυγίζω τις σκέψεις μου, να τις επεξεργάζομαι, να τις διακρίνω και να τις κρίνω με διάφορα κριτήρια...

Και ευτυχώς να συνεχίζω να ποστάρω όχι μόνο εικόνες και στιγμιαίες αποτυπώσεις του μυαλού μου σε μια υπηρεσία microblogging αλλά όλη αυτή την ακανόνιστη ροή των σκεψεών μου, που ίσως κάποιες φορές να μην βγάζει νόημα, αλλά που σχεδόν πάντα μου δίνει εκείνο το όμορφο συναίσθημα του πατήματος του publish post, με ότι αυτό μπορεί τελικά να σημαίνει...

9 σχόλια:

Kassianos είπε...

Νομίζω πως μόλις τώρα έδωσες τον ορισμό του micro-blogging!

Πιάνω συχνά τον εαυτό μου να ζητά περισσότερους από τους 140 χαρακτήρες του twitter για να αποδώσει μια σκέψη. Στην αρχή κακολογούσα όσους χρησιμοποιούσαν την αγγλική γλώσσα στο micro-blogging, αλλά πολύ γρήγορα διαπίστωσα πως είναι ευκολότερο να γράψεις "mail" αντί "μηνύματος ηλεκτρονικής αλληλογραφίας". Έπειτα, πόσο περισσότερο να συμπυκνώσεις τη σκέψη σου, για να τη χωρέσεις σε 140 χαρακτήρες;
Το blogging είναι μονόδρομος για την απεικόνιση-μετάδοση κάποιων στιγμών της ζωής μας και το micro-blogging μια επικοινωνία non-chat.

DaNaH είπε...

Να σου πω και εγώ στον ζογκλέρ θα έδινα. Μια φορά πριν 2-3 χρόνια έτυχε να συναντήσω ζογκλέρ σε φανάρι απέναντι από την Νομαρχία και μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση καθώς εδώ δεν είναι συνηθισμένο να συναντάς και του είχα δώσει θυμάμαι κατιτίς.

Όσο για το Twitter και το Plurk, εγώ αν και είμαι όπως ξέρεις γραμμένη και στα 2, γράφω μόνο στο Twitter. Στο Plurk είχα κάνει εγγραφή μόνο από περιέργεια, αλλά τελικά δεν με βόλεψε ούτε η δομή του, ούτε το interface, ούτε το ανάποδο timeline. Εσύ δηλαδή τι διαφορετικό γράφεις στο Plurk από το Twitter;

Aspa είπε...

Καλώς σε βρήκα… Διάβασα το σχόλιό σου στο «Άπειρο κι ακόμα παραπέρα» και ήρθα να συστηθώ.
Τον είδα κι εγώ τον ζογκλέρ το Σάββατο στην Κηφισίας και οι σκέψεις που πέρασαν από το μυαλό μου, μοιάζουν με αυτές ακριβώς που περιγράφεις κι εσύ. Τελικά δεν έδωσα κέρμα, αλλά αναρωτιέμαι αν θα είχα δώσει αν είχα στο αυτοκίνητο μαζί μου τις δύο μου κόρες, οι οποίες θα είχαν ομολογουμένως ενθουσιαστεί με το θέαμα.
Είναι όπως με τις γευστικές δοκιμές στα σούπερ μάρκετ που αφού δοκιμάσεις το μπισκοτάκι, σε πιάνουν «τύψεις» και βάζεις κι ένα πακέτο στο καρότσι σου για αγορά…

Ανώνυμος είπε...

εγώ εύχομαι (και ελπίζω) να συνεχίσεις να έχεις όμορφες σκέψεις και να τις μοιράζεσαι μαζί μας..

ΜΣ

philos είπε...

kassianos, και γω όπως και συ προσπαθώ να εντάξω αυτές τις νέες μορφές επικοινωνίας και έκφρασης στην ζωή μου.
Και πειραματίζομαι συνεχώς.
Και γω στην αρχή δυσκολεύτηκα με το Microblogging να εκφραστώ σε τόσο μικρό χώρο, αλλα ίσως το λακωνίζειν έχει την δική του αξία.
Ελπίζω να το νιώσεις και σύντομα να σε δουμε και με blog.
Εχουμε πάρει πολύ καλά δείγματα γραφής από τα σχολιά σου και τα twits σου! Είμαι σίγουρος ότι θα έχεις χρήσιμα και ενδιαφέροντα πράματα να πεις.
;)

Δανάη, στο Plurk μπορείς να κάνεις διάλογο και να πεις και πέντε χαλαρες κουβέντες χωρίς να μπερδέψεις όλο τον κόσμο όπως στο twitter.
Πολλοί ακόμη το σνομπάρουν, αλλά πιστεύω ότι ξαφνικά το plurk θα κάνει ένα μπαμ και θα εκτιναχτεί και θα το ακολουθήσουν και αυτοι που το σνομπάρουν.
Το πιθανότερο είναι να κάνω και λάθος...
:P

ΑΣΠΑ, χαρηκα πολύ που με βρήκες!
Ήδη συζητάγαμε χθες στο σπίτι τους διαλόγους των κοριτσιών σου!
Μου άρεσε πολύ η μεταφορά που έκανες με το μπισκοτάκι.
"Τύψεις" ίσως είναι η λέξη κλειδί.

Μάρθα, ελπίζω απο το Plurk να επιστρέψεις και συ στο blogging και πάλι!
;)

Xenia είπε...

εχω παθει κι εγω σχεδον κατι τετοιο και μαλιστα το εγραψα στο μπλογκ μου...

ημουν στο τρενο, καποιος νεαρος με ιατρικα χαρτια ζητουσε βοηθεια.
Φυσικα σκεφτηκα αρνητικα.
Κατεβηκαμε μαζι στην ιδια σταση μονο που αυτος εφυγε τρεχοντας, με κλαμματα στα ματια. Με προσπερασε λεγοντας σιγα " σιχαθηκα"

Κατααβαινεις πως ενιωσα που δεν εδωσα ουτε 10 λεπτα..
τι ειναι 10 λεπτα για τον καθενα;;

CyberEddie είπε...

Να σου πω κατι? Συμφωνω. Π.χ. δεν ειπα κατι για τις διακοπες μου στη σαντορινη. Δεν θελω. Τo online θελει σωστή διαχειρηση...

Sophia είπε...

XAXA!! Πάντως, αν ο ζογκλέρ κάνοντας όλα αυτά κατόρθωνε να σου πλύνει και το παπρίτζ, θα ήταν πολύ τζαμάτο (κυριολεκτικά)!
Το twitter έχει πολύ πλάκα, στο plurk ακόμα δεν έχω κάνει λογαριασμό, γιατί έτσι κι αλλιώς με τους κολλητούς εκεί τα βλέπω τα νέα τους και μέσω facebook! What fun..
;-D

philos είπε...

patatoula, το ποστ σου μου άρεσε πολύ και το ανήρτησα ήδη δίπλα στα shared!
Δεν είναι τα 10 λεπτά, είναι ότι για κάθε δεκα λεπτά που μπορεί να δώσουμε και να πιάσουν τόπο, μπορεί να δώσουμε σε επιτήδειους τα υπόλοιπα 90 λεπτά από ένα ευρώ μας.

Ο καθείς όπως νιώθει Ανδρέα. Αυτό μόνο παρεξηγήσιμο δεν είναι.

sophia, αν στο twitter έχει πλάκα, τότε στο plurk θα πέσεις κάτω από τα γέλια... Πίστεψέ με!
;)
Αλήθεια στο twitter που είσαι?