30 Σεπ 2008

10 δεύτερα νωριτερα...

Χθες βραδυ πήγα τον μικρό σινεμά... οι δυο μας.
Είδαμε τον Γουόλυ (wall -e), γελάσαμε, και μετα πήγαμε για σουβλάκια για να τον κρατήσω ξύπνιο λίγο παραπάνω και μετά πήραμε το δρόμο προς το σπίτι.
Στο δρόμο είχε βροχή. Ο ιδανικότερος καιρός για να γλαρώσει ο μικρός και να κοιμηθεί μια και καλή στο σπίτι.
Και όντως έτσι έγινε. Συνεχίζω χαλαρά και από "μέσα" αντί για Εθνική προκειμένου να μην ξυπνήσει και να νανουριστεί περισσότερο έτσι ώστε να τον βάλω κατευθείαν στο κρεβατάκι του, στο σπίτι.
Στους Θρακομακεδόνες έβρεχε αρκετά. Φτάνουμε στον περιφερειακό με τον δρόμο που οδηγεί προς Βαρυμπόμπη. Σταματώ στο στοπ και περιμένω να τελειώσει ένα κονβόι με αυτοκίνητα που έρχονται από Βαρυμπόμπη. Κάποιος γάμος θα τέλειωσε σκέφτομαι.
Στριβω αριστερά στην ανηφορίτσα και προχωρώντας 20-30 μέτρα αντικρίζω από απέναντι να έρχεται με ταχύτητα ένα σκούρο μικρό αυτοκίνητο που ήδη σήκωνε πίδακα νερού προς την μεριά μου. Κόβω ταχύτητα και βάζω ενστικτωδώς υαλοκαθαριστήρες στο full.
Το αυτοκίνητο περνάει από δίπλα μου και τα νερά σκεπάζουν όλο το αυτοκίνητο. Κόβω και μετα από μερικά δεύτερα καθαρίζουν τα νερά από το μπροστινό παρμπρίζ και προχωράω. Κοιτάζω από τον κεντρικό καθρέφτη πίσω σαν απο ένστικτο και βλέπω ένα μπλε αυτοκίνητο στην μέση του δρόμου στην διασταύρωση που ήμουνα. Σταμάτησα στην άκρη.
Αναρωτήθηκα αν είναι κάποιο αλλο αυτοκίνητο που σταμάτησε εκεί από άλλη κατεύθυνση ίσως φοβούμενο το αυτοκίνητο που ερχόταν προς εκείνη την κατευθυνση ή να ήταν το ίδιο αυτο αυτοκίνητο?
Η απάντηση μου δόθηκε αυτόματα, γιατί από το αυτοκίνητο βγήκε ένας άνθρωπος. Τότε ήμουν σίγουρος ότι έγινε ατύχημα. Ο μικρός κοιμόταν ακόμη. Έκανα αναστροφή και ξαναπηγα στην διασταύρωση.
Το αυτοκίνητο είχε πέσει πάνω σε κάτι κιγκλιδώματα. Μάλλον τα πολλά λιμνάζοντα νερά που είχε εκείνη την στιγμή πάνω στο σταυροδρόμι το έριξαν πάνω εκεί.
Βγήκα έξω και τότε είδα τον νέο άντρα με αίματα στο κεφάλι να βγάζει έξω μια νέα κοπέλα από την δική του πόρτα, εξίσου τραυματισμένη στο κεφάλι και κοιλιά. Βγήκα και μίλησα με κάποιους ανθρώπους που βγήκανε από το σπίτι εκεί στην γωνία. Είχανε ακούσει τον κρότο της σύγκρουσης και βγήκανε να δουνε. Την ώρα που μιλάω μαζί τους και ενώ έχουν σταματήσει και άλλα αυτοκίνητα και κόσμος να βοηθήσει, ακούω τον τύπο να ουρλιάζει στην κοπέλα.
"Τζένη μείνε εδώ μαζί μου"
Η κοπέλα παραπατωντας προχωρούσε μόνη της και ο τύπος την κράταγε να μην πέσει. Η κοπέλα λιποθυμησε. Και τότε ο νέος ξανθός άντρας πάλι της έβαζε τις φωνές με όση δύναμη είχε:
"Τζένη μη με αφήνεις"
"Τζενη μείνε μαζί μου"

Τότε μόνο κατάλαβα τι συνέβαινε...
Παγώσαμε και τρομάξαμε όλοι.

Τότε πήραμε σαστισμένοι την αστυνομία και το 166. Κοιταζόμασταν όλοι οι άνθρωποι που είχαμε μαζευτεί ανήμποροι. Φωναζα αν υπάρχει κανας γιατρός. Δυο τρεις βοηθούσαν το παιδί να στηρίξει την κοπέλα όρθια και να μην λιποθυμήσει.
Από τις φωνές και την αγκαλιά του νέου και την βροχή που έπεφτε πανω τους η κοπέλα έδειχνε να αντέχει ακόμη. Δυσφορούσε από τον πόνο και κρατούσε την κοιλιά της. Την καθισε και λίγο πάλι στο αυτοκίνητο. Τότε μόλις έκλεισε την μουσική που έπαιζε δυνατά. Δεν το είχαμε προσέξει καν...
Μόλις ειδοποίησα την τροχαία, έτρεξα να αφήσω τον μικρό στο σπίτι μην τυχόν και ξυπνήσει και δει αυτό τον πανικό και να ξαναγυρίσω για να βοηθήσω. Ο νέος έπαιρνε τηλέφωνο στο σπίτι του.
Πήγα και ήρθα σε 5 λεπτά. Είχαν φύγει όλοι. Ο πατέρας του παιδιού είχε έρθει και τους πήρε.
Στο αυτοκίνητο δίπλα ήταν η μητέρα του με δύο αλλες γυναίκες.
Της είπα πως είδα το ατύχημα.
Έτρεχε της είπα.
"Ναι" μου είπε. "Χθες στην Εθνική του έκανα και γω παρατήρηση, πως τρέχεις έτσι παιδί μου." "Και δυστυχώς δεν φορούσανε ζώνες" της είπα.
"Ναι, ποτέ δεν φοράει" μου απάντησε θετικά η μητέρα του.
Της έδειξα το παρμπρίζ που σχεδόν είχε θρυμματιστεί από το κεφάλι της κοπέλας. Τότε πρόσεξα πόση ζημιά είχε πάθει το παρμπρίζ. Τότε πρέπει και η μητέρα του παιδιου να συνειδητοποίησε το πόσο σοβαρά πρέπει να τραυματίστηκε η κοπέλα. Η κοπέλα του γιου τους.
Μια άγνωστη κοπέλα. Πως θα λέγανε το γεγονός στους γονείς της?
Με ευχαριστησαν και φύγανε. Εγώ έμεινα λίγο εκεί ξαναπαίρνοντας την τροχαία, που ακόμη δεν είχε έρθει. Φοβηθηκα μην έρθει κανένας ακόμη με ταχύτητα και πέσει πάνω στο αυτοκίνητο.
Πήγα σπίτι. Μετά από 10 λεπτά με πήρε και η τροχαία που είχε φτάσει στο σημείο σχεδόν μισή ώρα μετά την κλήση μου. Για το ΕΚΑΒ ούτε λόγος...

Όλο το βράδυ σκεφτόμουν. Αν ήμουν 10 δεύτερα αργότερα στο σταυροδρόμι, αν μας χτύπούσε και αν τυχόν τραυματιζότανε ο μικρός ενώ κοιμόταν, πως να ήταν η κοπέλα εκείνη την στιγμή...
Μες το μυαλό μου άκουγα τις φωνές του νεου στην Τζένη του.
Δεν ξέρω πόσο σοβαρά έχει τραυματιστεί. Δεν θέλω να σκέφτομαι καν κάτι χειρότερο. Δεν θέλω καν να σκέφτομαι να βιώσω κάτι παρόμοιο εγώ με δικούς μου ανθρώπους.

Αλλά από την άλλη χαίρομαι που πέρασα απο εκείνο το σημείο 10 δεύτερα νωρίτερα...

23 σχόλια:

PN είπε...

Το να βλέπεις την ανθρώπινη ζωή να ακροβατεί πάνω στο σχοινί της ανυπαρξίας είναι άγριο πράγμα. Το έχω ζήσει και είναι κάτι που δεν έυχομαι ούτε για τον εχθρό μου.

Χαίρομαι που είσαι καλά και εσύ και ο μικρός. Να είστε πάντα καλά γειτόνια!!!

philos είπε...

Να σαι καλά γείτονα! Είναι σκληρό πράμα να νιώθεις έτσι. Και ελπίζω και τα παιδιά να είναι καλα όσο το δυνατόν... μπορεί να είναι

Elli είπε...

τραγικό.. τίποτα άλλο

philos είπε...

Εκανα και άλλες σκέψεις πιο τραγικές... αλλά δεν τις κατέθεσα.
Θα ήθελα να ακουσω ένα θετικό νέο.

Γκρινιάρης είπε...

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που βλέπεις τη ζωή σε άλλες, πραγματικές, διαστάσεις, νευριάζεις με τον εαυτό σου που μια ώρα πριν σε χάλασε η ακριβή τιμή της σαλάτας ή ότι έχασες μια θέση parking στο τσακ και είσαι απλά ευγνώμων. Ίσως αν το θυμόμαστε λίγο πιο συχνά αυτό το συναίσθημα να χαιρόμαστε περισσότερο αυτά που έχουμε και θεωρούμε δεδομένα.

Ανώνυμος είπε...

Έχω γίνει μάρτυρας σε πολύ χειρότερο περιστατικό, και μπορώ να νιώσω πώς αισθάνεσαι. Είναι κάτι που δεν το ξεπερνάς εύκολα, τουλάχιστον έτσι όπως το έζησα εγώ. Μετά από όλο αυτό, όταν εύχομαι σε κάποιον "να είσαι καλά" το εννοώ κυριολεκτικά, και όχι απλά μια φράση αντί του "τα λέμε".
Να είσαστε όλοι καλά (κι εγώ μαζί)

Juanita La Quejica είπε...

Πρώτα απ'όλα, χαίρομαι πολύ που υπήρξαν αυτά τα 10 δεύτερα για σας!
Σκέψου ότι όλο αυτό θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί αν ο οδηγός-κωλόπαιδο, το εκάστοτε και όποιας ηλικίας και φύλλου κωλόπαιδο που κρύβουμε μέσα μας, οδηγούσε σύμφωνα με τους κανόνες. Προσεκτικά. Γιατί το αυτοκίνητο είναι δολοφονικό εργαλείο, όταν μας κυριεύει εγκληματική βλακεία, επιπολαιότητα, όπως θες πες το.
Αυτή η σπατάλη ζωής στο δρόμο, σαν αδέσποτα σκυλιά... πώς μπορεί κανείς να συμβιβαστεί με μια τέτοια πραγματικότητα; Πόσες οικογένειες κατεστραμένες, εξαιτίας του όποιου "κωλόπαιδου";

CyberEddie είπε...

Πόσα "τέτοια" δευτερόλεπτα έχουμε βιώσει ο καθένας σηκώνει συγγραφή βιβλιου!!

Μακάρι να μην τα μετρήσεις ξανά ποτέ σου...

DaNaH είπε...

Συγκλονιστική η περιγραφή σου Χρήστο! Χαίρομαι που είστε όλοι καλά όμως! Μου έκανε εντύπωση που γύρισες πίσω (και μάλιστα 2 φορές!), δεν θα το έκανε πολύς κόσμος αυτό! Μπράβο!

bbchris είπε...

Κατ' αρχήν, δεν υπάρχουν 10 δεπτερόλεπτα, όταν οδηγούμε. 10 εκατοστά του δευτερολέπτου ίσως.

"Στρίβουμε πάντα σαν να ξέρουμε ότι θα έρθει κάποιος κατά πάνω μας".

Το ότι ξέρουμε τους δρόμους γύρω από το σπίτι μας δεν σημαίνει ότι τους ξέρουν και αυτοί που έρχονται από απέναντι.
Το 80% των θανατηφόρων ατυχημάτων γίνεται σε ακτίνα 40χλμ από το σπίτι.

Είναι τυχεροί μές την εγκληματική απροσεξία τους, γιατί χωρίς ζώνες και με αερόσακους θα ήταν νεκροί με σπασμένο σβέρκο.
Ποτέ χωρίς ζώνη και ειδικά όταν το αυτοκίνητο έχει αερόσακους. Ακόμα και για να το βγάλουμε απ' το γκαράζ στο δρόμο.

3ον, τo φαινόμενο που προκάλεσε το ατύχημα λέγεται υδρολίσθηση και είναι συνάρτηση της ταχύτητας και του ελαστικού [πλάτος και χάραξη πέλματος].
Το ελαστικό δεν προλαβαίνει να αποβάλει το νερό με συνέπεια να μην πατάει στον δρόμο και να πλανάρει σαν φουσκωτό. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι είναι ακυβέρνητο και ακολουθεί τον νόμο του Νεύτωνα.
Ενδεικτικά με 40χλμ ένα Toyota Celica φέρνει και δύο σβούρες λόγω υδρολίσθησης [σε ασφαλές περιβάλλον πίστας και με προσομοίωση κατά τη διάρκεια εκπαίδευσης].
Μπορεί να συμβεί και στις καλύτερες οικογένειες, [ειδικά αν κυκλοφορούν με SUV των 2 τόνων και των 245 πλάτους ελαστικών και πιστεύουν ότι η τετρακίνηση είναι πανάκεια...]
Το πως αντιδρούμε σωστά είναι προϊόν εκπαίδευσης που ο Μ.Ο. των οδηγών στην Ελλάδα δεν έχει.

yannis είπε...

Έκανες πολύ καλά που συμμετέχεις στην ομάδα σεναρίου για την ταινία. Το χεις :-)
Και εμένα πιο πολύ μου έκανε εντύπωση που γύρισες πίσω. Μπράβο.

ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε...

60% οδηγών δεν φορούν ζώνη. Παρασέρνουν και το συνοδηγό μοιραία. Μάλωναν ο εκνευρισμός έβγαινε στο γκάζι παρότι έβρεχε. Ο οδηγός βουτυρομπεμπές έκανε λάθος επανάσταση ακόμα και από τις συμβουλές της μαμάς του. Και αυτή μουρόχαβλη να μην ξέρει το πραγματικό συμφέρον του γυιόκα. Εχω μιλήσει επανειλλημένα με μάνες με το παιδί στο μενταγιόν και διαπιστώνω το αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα ενίοτε και αθώους στη στροφή για 10 δεύτερα. Ελπίζω η κοπέλα νάναι καλά και αυτές οι τραγικές εμπειρίες να γίνουν μάθημα για όλους. Εχω γράψει αντίστοιχες στο λήμα Traffic accident πρέπει να γίνουν και σήριαλ στη τιβι!

Ανώνυμος είπε...

τωρα το ειδα!! αν ειναι δυνατον ρε συ. σορρυ αλλα δεν ξερω τι να σχολιασω, με μουδιασε λιγο αυτο το ποστ..να το βλεπεις με τα ιδια σου τα ματια και την ιδια στιγμη να βλεπεις οτι ευτυχως για λιγο δεν το παθες εσυ.

jojo είπε...

Συγκλονίστηκα! Τέτοια περιστατικά βλέπω σε εφιάλτες μου και συ τόζησες απο τόσο κοντά!
Αν πιστεύεις άναψε ένα κερί, αν δεν πιστεύεις πες μου να ανάψω εγώ για σένα...
νασαι καλά και συ και η οικογένειά σου.

philos είπε...

Gkriniaris, είναι στιγμές που χαράσσονται στην μνήμη σου και έχεις δίκιο ότι πρέπει να της ανακαλούμε συχνα...

spdd, να είμαστε όλοι καλά! ;)

juanita, καταλαβαίνω τον θυμό σου. Και γω αν έβλεπα ότι δεν είχε χτυπήσει μπορεί να του εξέφραζα και γω τον θυμό μου για την ανοησία του. Και όσο σκέφτομαι ότι καθε μήνα βλέπουμε και μια πατημένη γάτα στην γειτονιά μου, από τέτοιους οδηγούς που δεν σέβονται τη ζωή. Εγώ παναθεμά με πως δεν έχω πατήσει ποτέ ζωάκι τόσα χρόνια που οδηγάω?

Ανδρέα, έχω τουλάχιστον αλλα 2-3 τέτοια περιστατικά που ανακαλώ εύκολα από την μνήμη μου και πραγματικά νιώθω τυχερός!

philos είπε...

Δανάη, ήμουν από τους πρώτους και έπρεπε να γυρίσω. Την δευτερη φορά αν έβλεπα ότι υπηρχαν άνθρωποι να βοηθήσουν δεν θα γύρναγα. Αλλα πήγα σπίτι μπας και βρω και τον γείτονα γιατρό μας να έρθει να βοηθήσει.
Το κακό είναι ότι δεν ξέρω πως να βοηθήσω σε τέτοιες περιπτώσεις... εκτός του ότι πρέπει να μιλάς στον τραυματία για να μην χάσει τις αισθήσεις του.

philos είπε...

Χρήστο, πολύ σωστά όλα όσα λες και πρέπει να τα προσεχουμε όλοι!!!

Τις άλλες φορές που την γλύτωσα ήταν πραγματικά για δέκατα... και εγώ ψιλιασμένος.. ότι θα έρθει κάποιος κατά πάνω μου!

Αυτός είχε λάστιχα με μικρό πέλμα σε ένα παλαιο polo χωρίς αερόσακκους.

philos είπε...

jaywalker, thanks.

Διονυσε. Εδώ ισχύει το μια μέρα από την ζωή σου, ολόκληρη η δική μου...σε τέτοια θέματα!

Εγω δεν έχω μάθει τι έγινε. Πως είναι τα παιδιά, δεν ξέρω...
Ο άντρας τουλάχιστον δεν έδειχνε να έχει μεγάλο πρόβλημα (ήταν ζεστός ακόμη) αλλά όταν θα ξαναβγει στο τιμόνι, θα έχει αλλάξει συμπεριφορά και νοοτροπία και αυτός και οι γονείς του?

Αυτό το καλομάθαιμα των γονιών είναι που οδηγεί τις μάνες τελικά να ντύνονται στα μαύρα και με μενταγιον στο στήθος...

Και εσύ lifewhispers, που είσαι νέα οδηγός. Να προσέχεις περισσότερο, ειδικά οταν θα νιώσεις ότι έχεις πάρει το κολάι... Οι συμβουλές του b.b.chris να είναι καλά στο μυαλό σου. Γιατί αυτά έρχονται πάντα ξαφνικά... Σε μια στιγμή...

jojo, ευτυχως δεν εχω τέτοιους εφιάλτες ακόμη... αλλα γενικα οδηγώ πολύ ψιλιασμένος.
Και ένα κεράκι θα πρέπει να ανάψω... και για εμάς... αλλά και για τα παιδιά που ήταν στο αυτοκίνητο...

Xenia είπε...

Οι πιο πολλοι ετσι. νομιζουν οτι ο δρομος τους ανοικει.

Και ενταξει ρε αδελφε τρεχεις και δεν σε νοιαζει ο εαυτος σου αλλα τα ατομα που βαζεις στο αμαξι σου τι σου φταινε;;

παντως εσενα σου αξιζει ενα μπραβο που βοηθησες. σπανιο τωρα πια για την εποχη μας!!

philos είπε...

patatoula, μακάρι να βοηθούσα περισσότερο. Η διάθεση υπάρχει. Αλλά το μόνο που βοηθησα πιστεύω ήταν να μην πέσει κανένας πάνω στο αυτοκίνητο έτσι που είχε βραδιάσει μετά και δεν είχε φως ο δρόμος.
Δυστυχώς αγνοώ και είναι τέτοιος ο πανικός τέτοιες στιγμές που δεν ξέρω τι είναι το σωστό να γίνει.

diva είπε...

Συγκλονιστική μαρτυρία και κατάθεση..

Sophia είπε...

Όχι μόνο "10 δεύτερα νωρίτερα", αλλά με ζώνη και με τον μικρό σωστά δεμένο (??) και κυρίως, με το μυαλό να κυβερνάει ταχύτητες και γκάζι, κάνουν πάρα πολύ μεγάλη διαφορά, πίστεψέ με...
;-D

philos είπε...

diva, για αυτό blogαρουμε... για να καταθετουμε!

sophia, η κάθε παράμετρος είναι καθοριστική.
Πόσες φορές έχω σκεφθεί ότι ίσως το να μην επέλεξα να πάω από άλλο δρόμο, μπορεί να με γλίτωσε από κάποιο ατύχημα και άλλα πολλά πολύ πιο περίπλοκα...
;)