Ενα Σαββατιάτικο μεσημεριανό στας Κηφισιάς

Πάρτυ again!!!
Και αυτή την φορά στην Κηφισιά πάλι. Eκεί βρήκαμε Παιδικό Σταθμό που να καλύπτει το μίνιμουμ των στανταρντς που θέσαμε άρα είναι λογικό και οι περισσότεροι συμμαθητές του παιδιού μας να μένουν εκεί κοντά.
Το πάρτυ είχε οριστεί στις 12 το μεσημέρι.
Γύρω στις 12 και κάτι είχα φτάσει. Άφησα τον μικρό στο δωμάτιο της μικρής και γύρισα στο ομολογουμένως εντυπωσιακό σαλόνι με τα νεο-κλασίκ δερμάτινα έπιπλα. Πρώτος όπως ήμουνα κατάφερα να γνωρίσω όλη την οικογένεια. Παπούδες, γιαγιάδες και από τα δύο σόγια, την φιλιπιννέζα αλλά και μία ακόμη οικονόμο (μάλλον σλαβικής προέλευσης) που κυκλοφορούσε εκεί πέρα με σαφέστατα πιο διευθυντικά καθήκοντα.
Βέβαια το βλέμμα μου δεν έλεγε να ξεφύγει από την μία γιαγιά, για την οποία και δεν δυσκολεύτηκα να θυμηθώ ποια μου θύμιζε!

(VIA)

Σιγά σιγά άρχιζε να συρρέει ο κόσμος στο πάρτυ.
Πάνω από 20 παιδάκια είχανε μαζευτεί στο πάρτυ. Στο δωματιάκι της εορτάζουσας και στο μπαλκόνι μετά από λίγη ώρα είμασταν τα είκοσι παιδάκια, τέσσερις γονείς (οι συνήθεις ύποπτοι) δύο φιλιπιννέζες, μία μαύρη (αλλά πολύ μαύρη λέμε!), μία κυρία αγνώστου προέλευσης που μιλούσε όμορφα ελληνικά αλλά με πολύ ασυνήθιστη προφορά.
Αυτοί.
Και φυσικά γινόταν ο κακός χαμός. Τα παιδιά απλά δεν ελεγχόντουσαν. Ούτε παιδαγωγός, ούτε διασκεδαστής.
Στο σαλόνι κάποιες στιγμές που ξαναβγήκα για να πάρω φαγητό του μικρού διαπίστωσα ότι ήταν πάνω από 40 γονείς, φίλοι και συγγενείς, τρομερή κάπνα, και μάλιστα με αρκετά από τα πιτσιρίκια να κυκλοφορούν αναμεσα τους.
Δεν θα ξεχάσω την μητέρα εκείνη που κάπνιζε έχοντας αγκαλιά δίπλα της σε απόσταση 10 εκατοστών την μικρή της, που γύρισε με ύφος ελαφρώς ειρωνικό και μου είπε ότι "εσένα σε μάντρωσε κανονικά ο μικρός μέσα στο δωμάτιο?"
Γέλασα ευγενικά αλλά δεν της είπα τίποτε από όσα πλημμυρίζαν εκείνη την στιγμή τις σκέψεις μου.
Το παιδί μου μου λείπει.
Και όταν βρίσκω ευκαιρία να το δω να παίζει με τους φίλους του, δεν τη χάνω.
Να δω αν συνεργάζεται ή αν προτιμά να παίζει μόνος, αν έχει φίλους, πως μιλάει, αν έχει ηγετικές ικανότητες ή αν ακολουθεί τον όχλο, πως αντιδράει όταν του παίρνουν τα παιχνίδια ή όταν τον τσαντίζουν. Να δω τις παρέες του, να καταλάβω γιατί κολλάνε τόσο εύκολα αρρώστιες το ένα από το άλλο σε αυτή την ηλικία (σε αυτό το πάρτυ το εμπέδωσα καλά!!!), ποιοι τον βαράνε, ποιους βαράει, ποιους προτιμαει περισσότερο για παρέα, ποια παιχνίδια θέλει, πόσο μιμητικός σε συμπεριφορές είναι .... και άλλα πολλά ακόμη.

Και εγώ είδα πολλά. Εμαθα αρκετά ακόμη για να μπορέσω να τον βοηθήσω εκεί που χρειάζεται.
Προτίμησα από το να κάνω δημόσιες σχέσεις να μάθω το παιδί μου.
Δεν είδα όμως το ίδιο να ενδιαφέρει την πλειοψηφία των γονιών εκεί.


Για αυτό και δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση που τον πρώτο καιρό κάποια μητέρα παραπονιόταν στην Νηπιαγωγό ότι ο γιος της δεν θέλει να έρχεται στο Παιδικό Σταθμό όχι γιατί του λείπουν οι γονείς αλλά γιατί του έλειπε η γκουβερνάντα!


Γύρισα σπίτι. Με σκέψεις μπόλικες. Δεν ένιωσα ότι ανήκα σε ένα τέτοιο περιβάλλον ούτε λεπτό. Και γω και ίσως και οι υπόλοιποι γονείς που προτιμησαμε σε όλη την διάρκεια του πάρτυ να το περάσουμε παρέα με τα παιδιά μας.

Παράλληλα όλο αυτό το χειμώνα που πηγαίνω το πρωί στο σχολείο τον μικρό, παρατηρώ ότι στα πανέμορφα στενά της Κηφισιάς δεν κυκλοφορούν Κηφισιώτες.
Φιλιπιννέζοι οδηγούν τα πανάκριβα τζιπ, πηγαίνοντας τα για βενζίνη και πλύσιμο, Φιλιπιννέζες βγάζουν τα σκυλιά βόλτα, Αφρικάνες πηγαίνουν τα παιδιά στον παιδικό (Θυμήθηκα την ιστορία με την νταντά από την ταινία Paris: Je t' aime) ή περιμένουν μαζί τους το σχολικό, μέχρι που και στο Παιδικό Σταθμό του Κολλεγίου υπάρχει Φιλιπιννέζος που σταματάει την κίνηση πάνω στην Χαρ. Τρικούπη, προκειμένου να μπει ή να βγεί το σχολικό στην αυλη του σχολείου.


Απρίλιο μήνα και ήταν δεκάδες οι μεγάλες κυρίες που έβλεπα στα μαγαζιά με μαύρισμα που θα το ζήλευε μέχρι και ο Ψινάκης και ο Γαβαλάς.
Και παντού στους δρόμους γιγάντια τζιπ. Μόνο τώρα στην απεργία των βενζινοπωλών και αυτό για μια ημέρα μόνο, την πρώτη, τα αφήσαν στην άκρη και έβλεπες και κανένα πιο συμβατικό αυτοκίνητο της προηγούμενης δεκαετίας.

Μου κάνει συνέχεια εντύπωση ότι θα περίμενε κανείς από ανθρώπους κοσμογυρισμένους ότι θα είχαν υιοθετήσει πιο ευρωπαϊκές και πολιτισμένες συμπεριφορές. Αλλα συμβαίνει το αντίθετο....

Γονείς που καπνίζουν δίπλα στα παιδιά τους, σπάνια σταματάνε τα αυτοκίνητα να περάσουν πεζοί, ακόμη και στις διαβάσεις, διπλοπαρκάρουν με τα Καγιέν όπου βρούνε ή ακόμη χειρότερα σταματάνε μες τη μέση για να φορτώσουν τα ψώνια τους.

Εισβολέας στην Κηφισιά! (Είδατε καλά τα σκίτσα στην καρότσα?)

Μέχρι και σε κάτι μπιστρό όταν σε δουνε με καρότσι ή με μικρά οι μαγαζάτορες σου λένε ότι είναι ρεζερβέ για να μην κάτσεις.
Λες και μισούν τα παιδιά. Γεμάτοι κόμπλεξ. Κλεισμένοι καλά στο δικό τους γυάλινο κάστρο...

Είκοσι χρόνια και βάλε κυκλοφορώ Κηφισιά... και όμως ακόμη νιώθω ξένος...


update: ο Dealsend απάντησε στα τρία μου τελευταία κείμενα όχι απλά με ένα σχόλιο αλλά με ολόκληρο ποστ!
Νομίζω ότι πρέπει να διαβαστεί από όλους, όσους ενδιαφέρθηκαν και για αυτό το κείμενο!