30 Απρ 2008

Τέλος εποχής ?

Η βαφτιστήρα μου η Λυδία είναι 8 μιση χρονώ. Είναι ένα υπέροχο κορίτσι, το οποιο είχε την ατυχία οι γονείς της να χωρίσουν λίγες ημέρες μετά τα Βαφτίσια και λόγω αυτου του γεγονότος δεν μου έχουν δοθεί οι ευκαιρίες που θα ήθελα να έρθω κοντά της, μιας και επικοινωνώ μαζί της μόνο όταν είναι στο σπίτι της μητέρας της.

Την Μεγ. Πέμπτη μετά από μπολικες αποτυχημένες προσπάθειες κατάφερα να την δω.
Η τελευταία μας συνάντηση είχε γίνει στο κέντρο της Αθήνας, ξοδεύοντας πάνω από 2 ώρες μόνο στον Ιανό, διαβάζοντας και διαλέγοντας βιβλία και απο εκεί συνεχίσαμε στο σπίτι μου, όπου μας δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσουμε αρκετά αποσπάσματα απο τα καινούρια της βιβλία.
Ίσως ήταν η ωραιότερη συνάντησή μας.
Την τελευταία φορά δεν ένιωσα το ίδιο.

Από το προηγουμενο ΣΚ είχα βγει έξω για τα ψώνια της. Μια λαμπάδα δηλαδή γιατί για ρούχα και παπούτσια συνεννοηθήκαμε να της τα πάρουμε αργότερα.
Εγώ δεν άντεξα. Βγήκα μόνος μου για ψώνια και της πήρα πέρα από μια λαμπάδα με μια όμορφη πάνινη νεράιδα καρφιτσωμένη πάνω της και ένα παιχνίδι (mastermind με γραμματα) και 6 βιβλία και ένα λεύκωμα από τον Παπασωτηρίου. Ήθελα να τα διαλέξουμε μαζί, αλλά ευτυχώς που πήγα και τα διάλεξα από πριν γιατί μαζί μάλλον δεν θα προλαβαίναμε.

Η μαμά της ήρθε με τον φίλο της και η Λυδία ήταν κάπως πιο συμμαζεμένη. Πήγαμε κατευθείαν για καφέ. Εκεί για πρώτη φορά την είδα να μην έχει διάθεση να παίξει με τον Γιώργο που τον είχα πάρει μαζι και ο οποίος για δύο ώρες γλώσσα δεν έβαλε μέσα. Ο μικρός λες και το είχε βάλει πείσμα να κάνει όλα του τα σκέρτσα και τις γαλιφιές του να την "κερδίσει" αλλά η Λυδία δεν ενέδιδε. Φάνηκε ότι ενοχλιόταν από τα πειράγματα του μικρου και την προσοχή που της απαιτούσε.
Με εμένα ήταν επίσης απόμακρη. Δεν είχε όρεξη να πάμε για βιβλία και φάνηκε να μην έχει διάθεση επικοινωνίας, γενικότερα...
Ένιωσα άβολα, πικράθηκα μπορώ να πω, αλλά προσπάθησα να μην το δείξω. Άλλωστε η παρέα ασχολιόταν με τους θεατρινισμους του Γιωργάκη, και τις διάφορες σκηνοθεσίες του στο παραμύθι της Ωραίας Κοιμωμένης... Εγώ όμως μέσα μου έβραζα.

Τι είχα κάνει λάθος. Μήπως η μικρή με βλέπει σαν ξένο με το να βρισκόμαστε 3 -4 φορές το χρόνο. Να της πρότεινα να ξαναβρεθούμε μες την εβδομάδα, αυτή την φορά μόνο οι δυό μας? Και άλλα πολλά...

Μετά από 2 ωρίτσες και αφού ποτιστήκαμε με αρκετή τσιγαρίλα από τους "ευγενείς" περιοικους των διπλανών τραπεζιών και έχοντας να δαμάσω το Γιώργο που δεν έβαζε κώλο κάτω, χωρίσαμε.
Σε όλη την διαδρομή προς το σπίτι έκανα τις ίδιες σκέψεις. Την αγαπώ τρομερά και δεν θέλω με τα χρόνια που θα μεγαλώσει να χαθούμε, αλλά το αντίθετο. Να έρθουμε ακόμη πιο κοντά. Αν όχι να με νιώσει ως φίλο (σε αυτό τα καταφέρνει καλύτερα η γυναίκα μου) να μπει στις σκέψεις μου. Να μάθει να διαβάζει, να απλώνει τις σκέψεις της παντου, χωρίς προκαταλείψεις, να ερευνά, να μην παπαγαλίζει, να αγαπήσει τις τέχνες, την μουσική που ακούω (μετά τον Χατζηγιάννη και την Καλομοίρα, οκ, δεν τρέφω αυταπάτες σε αυτή την ηλικία), να δει πιο έξω από το στενό της οικογενειακό περιβάλλον.

Εφτασα σπίτι. Ο μικρός κοιμήθηκε στο αμάξι και γω αδειαζα την τσάντα του για να βρώ κάτι μαντηλάκια. Εκεί βρήκα και το παιχνίδι ζωγραφικής του μικρου που είχε μαζί του.
Με την παρακάτω ζωγραφιά...




Από την Λυδία...
Σαν ένα είδος μηνύματος... Σε μένα? Στη νονά της? Αθελά της?

Γέλασα...
Σα να φυγε αυτόματα ένα βάρος από πάνω μου. "Έτσι εξηγούνται πολλά" σκέφτηκα.
Το είπα στην γυναίκα μου. Γέλασε και αυτή γιατί την είχε προειδοποιήσει ήδη η κουμπάρα μας. "Η Λυδία είναι ερωτευμένη τον τελευταίο καιρό".

Τελικά μάλλον ο νονός τα μαθαίνει όλα τελευταίος...
Ας είναι ... Έβγαλα μια από τις πιο όμορφες και αυθεντικές φωτογραφίες μου.

Να είσαι για πάντα έτσι ερωτευμένη μικρούλα μου, Λυδία!

11 σχόλια:

ci είπε...

Χρόνια Πολλά! Προσπαθώ μια ώρα να κάνω rate, αλλά αδύνατο. Οπότε πιο απλά αφήνω σχόλιο: σκέτη γλύκα:))

philos είπε...

Χρόνια Πολλά! Μάλλον αυτό το rate μου προκαλεί προβλήματα... και δεν βλέπω να ασχολούνται και πολλοί μαζί του.
Σε ευχαριστώ και που να δεις και την ίδια τη βαφτιστήρα.
Σκέτη barbie!

Γκρινιάρης είπε...

Έρωτας είναι η αιτία... λοιπόν, που λέει και το άσμα! Εντάξει, πάλι καλά, στην αρχή με τρόμαξες!

Unknown είπε...

πόσο είναι η Λυδία αρχηγέ??? γιατί από τις περιγραφές θα μπορούσε να είναι από συνομήλικη του Γιώργου μέρχρι και 30 χρονώ.... Μη σκας με τα παιδιά... πάντως. Έχουν τους δικούς τους κανόνες...Τρομερέ ΝΟΝΕ!

lemon είπε...

Έτσι ένιωσα κι εγώ τον Μάρτιο στη Θεσσαλονίκη: είπα, ένα χρόνο έλειψα και την έχασα τη Χρυσούλα μου, την ανηψιά και βαφτιστικιά μου... Μα η αδελφή μου με καθησύχασε: είναι ερωτευμένη, δε δίνει δεκάρα που βρισκόμαστε γύρω της...
Να σου πω την αλήθεια, πιο πολύ με πονάει παρά με χαροποιεί αυτό, το ότι "μπαίνουν στη ζωή" τα μικράκια μας. Μα, τι να κάνεις, είναι αναπόφευκτο!

Χάρηκα που νοιάζεσαι τόσο ουσιαστικά για τη Λυδία σου, χαίρομαι που βλέπεις σαν γέφυρες και σωσίβια τα βιβλία και την επικοινωνία.

philos είπε...

γκρινιάρη και μένα με τρόμαξε ο τίτλος! ;)) Κάτι άλλο έπρεπε να σκεφτώ... σαν το άσμα! έχεις δίκιο!

Νομίζω πρέπει να στην γνωρίσω την Λυδία, Ελένη! Είναι ένα εντυπωσιακό πλάσμα. Πάντως εύχομαι και η νονά του μικρού να αποδειχθεί το ίδιο ... τρομερή... ή μάλλον δεν εύχομαι... είμαι σίγουρος!
;)

lemon, έτσι με έμαθε η δικιά μου νονά, έτσι προσπαθώ και γω.
Αλλά και εσύ και άλλοι πολλοί άνθρωποι. ίσως είναι λίγοι, αλλά κρατάνε ζωντανή την ουσία και το πραγματικό νόημα του νονού.

Ανώνυμος είπε...

Αν έχεις τρόπο να δεις με αληθινά μάτια την αγάπη, τότε δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι. Καμιά φορά οι δικοί μας τρόποι είναι τόσο ρηχοί για να αγγίξουν τα παιδιά.

Στα μάτια τους και σε όσα δεν θα πουν είναι η αλήθεια

Να την χαίρεσαι. Κάποτε θα καμαρώνει για σένα, όπως μου είπε κι εμένα ο δικός μου φέτος που μεγάλωσε κι έλιωσα φυσικά

philos είπε...

Ώστε έλιωσε ο δικός σου?
;))
Για λέγε πόσο πήγε το μαλλί για να τον κάνεις να λιώσει?
:p

Να τον χαίρεσαι και σύ τον δικό σου και πάντα να σε κάνει να καμαρώνεις έτσι!

Unknown είπε...

με συγκίνησες... πολύ....ξέρεις φαντάζομαι τον λόγο... την πρώτη φορά που ερωτεύτηκα η νονά ήταν κοντά μου...λές να την τρόμαξα κι εγώ....?? ποτέ δεν θα μάθω....
ξέρεις κάτι;;... είσαι όντως κοντά της και στο έδειξε με τον τρόπο της αυτό που ένιωθε... να είσαι πάντα κοντά της... και πρόσεχε...να μην την αφήσεις ποτέ απο το πλάι σου... πονάει πολύ...θόλωσε η οθόνη...σε αφήνω...να την χαίρεσαι...

philos είπε...

Σε ευχαριστώ και γω για το σχόλιό σου
Και γω συγκινήθηκα διαβάζοντάς το... Θα είναι πάντα ζωντανή στην μνήμη σου η νονά σου και για αυτό σίγουρα θα ένιωθε περήφανη!

Ανώνυμος είπε...

Απίστευτη απόδοση του γεγονότος...Με σιγκίνησες πολύ!