26 Απρ 2007

Η πρώτη και ... η τελευταία φωτογραφία του γιού μου!

Η πρώτη φωτογραφία του γιού μου στις 21:58

και η τελευταία στις 22:08

Στην πρωτη αποθανάτισε το μπαμπά του και στην τελευταία τα πόδια του μπαμπά και της νονάς του! Ενδιάμεσα έβγαλε ακόμη μερικές το μπαμπά του και το πιάτο του!

Μετά από λίγο και παίρνοντάς τον η μητέρα του αγκαλιά για να φύγουμε, γιατί αρνιοταν και έτρεχε δεξιά αριστερά για να μας αποφύγει, άφησε τη μηχανή από τα χέρια του και στο τέλος της σύντομης ελεύθερης πτώσης και κατά την επαφή της με το πάτωμα του Mall, η μηχανή άφησε στο πλακάκι κάτι μικροσκοπικές βιδούλες επί τόπου και από τότε ο φακός της αρνείται επίμονα να ξαναμπεί στη θέση του.

Πραγματικά αυτή ήταν η πρώτη φωτογραφία που έβγαλε, κοντρολάροντας σωστά και εντελώς μόνος του την φωτογραφική μηχανή. Τις φωτογραφίες τις είδα πριν λίγο και γω και δεν το περίμενα ότι θα είχε καταφέρει να βγάλει κάτι. Γιατί μέχρι σήμερα και άλλες φορές που του δίναμε την μηχανή, έβγαζε σημεία από την φάτσα του, γελώντας με το φλας που άναβε ή έβγαζε το πάτωμα.

Δυστυχώς θα κάνουμε καιρό να ξαναδούμε δείγματα του ... ταλέντου του γιου μου στην φωτογραφία ...
Ακόμη και όταν επιδιορθωθεί η κάμερα και πάλι!


p.s.1 Προσέξατε πως φαίνεται ο κόσμος από το -ούτε - 1μ ύψος? Πόσο πελώριοι, πόσο γιγάντιοι φαινόμαστε όλοι εμείς οι μεγάλοι σε αυτά τα μικρά πλασματάκια...

p.s.2 Χθες ο γιος μου δεν έβγαλε μόνο την πρώτη του φωτογραφία....
Φιλήθηκε στο στόμα (δις παρακαλώ), με μια φίλη του (και κόρη του πολύ καλού μου φίλου Γιάννη) που τους πετύχαμε τυχαία μες στο Mall. Όσο εμείς οι μεγάλοι λέγαμε όρθιοι τα δικά μας, τα δυο πιτσιρίκια και μετά από κάποια λεπτά κυνηγητού και παιχνιδιού, λίγο πριν φύγουμε, στην προτροπή μας να πούνε γειά το ένα στο άλλο, πλησίασαν μεταξύ τους και φιληθήκαν.

Από τις πιο όμορφες, υπέροχες σκηνές που έχουν καταγραφεί ποτέ στο μυαλό μου. Και θέλω να πιστεύω σε όλους τους παρόντες της σκηνής. Δύο λαμπερά προσωπάκια που έλαμπαν από ευτυχία, από παιδική ανεμελιά και χαρά, χωρίς ίχνος ντροπής...
Εμείς οι μεγάλοι απλά λυθήκαμε στα γέλια και χαιρετιστήκαμε έχοντας χαραγμένα για ώρα πολύ μετά ευτυχισμένα χαμόγελα στα πρόσωπά μας.

p.s.3 Γιαννη να χαίρεσαι την κούκλα σου Μ. που σήμερα κλείνει τα δύο της χρόνια και θα τα πούμε στο πάρτυ της μικρής!

11 σχόλια:

Lina είπε...

οντως ρε!! απορώ πως δεν κλαίνε όποτε τα πλησιάζουμε..

philos είπε...

Για πες μου ρε συ Λίνα, που είσαι και δασκάλα!
;)

ci είπε...

αχ....:)))) τα άτιμα είναι μικροί μάγοι!!
χρόνια πολλά και για την μικρή σας φίλη!

philos είπε...

Μικροί Μάγοι!
Πολύ πετυχημένη έκφραση!
Σε ευχαριστώ, citronella!

CyberEddie είπε...

εγώ παρατήρησα την κοιλιά σου! Καλά ρε αθεόφοβε! Τι είχατε χλαπακιάσει ...?

philos είπε...

Είναι μεγάλα τα πιάτα ρε Ανδρέα!
Μην μας αποπαίρνεις τώρα!!!
;DDD

Lina είπε...

τα δικά μου δεν κλαίνε, είναι πιό μεγάλα =)

πάντως θυμαμαι που μου έλεγε μια νηπιαγωγός ότι όταν είσαι με μικρό παιδάκι ή κάθεσαι σε μικρό ακρεκλάκι για να σαι στο ύψος του, ή το βάζεις αρκετά ψηλά ώστε να έρθει αυτό στο δικό σου. το καλύτερο είναι να έρχεσαι βέβαια εσύ στο ύψος σου.
(αυτό φυσικά δεν ήταν παρατήρηση - οι ταβέρνες δεν έχουν τέτοια κομφόρ =Ρ)

Σοφία είπε...

Μήπως να του παίρνατε μια μηχανή από αυτές της μιας χρήσεως να βγάλει το άχτι του;

philos είπε...

Λίνα, σε πληροφορώ ότι το restaurant αυτό όπως και τα περισσότερα - αν όχι όλα - στο Mall διαθέτουν ειδικά καθισματάκια και για αυτό και τα προτιμάμε! Και το καλύτερο καθισματάκι με διαφορά το έχουν στα Hooters! Είναι πολύ ψηλό και τα παιδάκια νιώθουν πολύ άνετα!

Σοφία, του έχουμε και τέτοια μηχανή χωρίς φιλμ μέσα, αλλά μόλις δει ψηφιακή την παρατάει.
Λες το παιδί να νοιάζεται για να δει εκτυπωμένη φωτογραφία? Θέλει να βλέπει την οθονίτσα από πίσω. Εδώ του την έκλεινα παλαιότερα ή την γύρναγα στο preview και τα άλλαζε από μόνος του! Το φλας ευτυχώς δεν το βρίσκει ακόμη! Πριν λίγες ημέρες έπεσε η μπαταρία, και έψαχνε να βρει τον φορτιστή!

Σοφία είπε...

Καλά, είναι φοβερά τα παιδιά στις μέρες μας, δεν το συζητώ! Σιγά που θα τον κορόιδευες με μια χαζομηχανούλα :-p
Θυμάμαι και την βαφτιστήρα μου που όταν ήταν 1.5-2 χρονών, της πήραμε ένα ψεύτικο κινητό. Πλαστικό μεν, αλλά με κουμπάκια και ήχο. Πολύ ωραίο. Το έπαιζε μια χαρά, μέχρι που χτύπαγε αληθινό κινητό. Τότε το παρατούσε κι έτρεχε να βρει το κανονικό (κι άντε μετά να της το πάρεις από τα χέρια).

philos είπε...

Μια από τα ίδια με τα κινητα!!!