26 Απρ 2007

Στάση Άγιος Ελευθέριος.

Χθες το απόγευμα άφησα την γυναίκα και το παιδί μου στο Mall για κάτι αλλαγές σε ρούχα, και πήρα τον ηλεκτρικό (από τις σπάνιες φορές που συμβαίνει αυτό) για να κατέβω προς το κέντρο για μια συνάντηση. Ενώ το τραίνο είχε φτάσει Άνω Πατήσια με ενημερώσαν ότι η συνάντηση αναβλήθηκε.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού.
Κατέβηκα στον Αγιο Ελευθέριο. Την πρώτη μου γειτονιά.
Εκεί έζησα τα πρώτα 10 χρόνια της ζωής μου.

Είχα πολλά χρόνια να περπατήσω στα στενά γύρω από τον σταθμό, όπου και μεγάλωσα και βρήκα αφορμή μιας και είχα χρόνο, να κάνω ένα μικρό περίπατο από την πολυκατοικία που μεγάλωσα, στην Τσούντα.
Η εξώπορτα ήταν κλειδωμένη και πήγα απο την πίσω πλευρά, από την αυλή. Και τράβηξα στα βιαστικά μερικές φωτογραφίες πριν αποσπάσω την προσοχή κάποιου ενοίκου.

Εδώ είναι η μικρή αυλή που παίζαν τα μικρά παιδιά της πολυκατοικιας. Σε αυτή την επικλινή πόρτα απέκτησα το πρώτο μου "μετάλλιο"! Κάμποσα ράμματα και μια μόνιμη ουλή ψηλά στο κούτελο.
Μέρος της μεγάλης αυλής που παίζαμε ποδόσφαιρο όταν πια μεγαλώσαμε και γίναμε 6-7 χρονών! Ρίχναμε την μπάλα συνέχεια στα διαμερίσματα του πρώτου ορόφου και καμιά φορά τύχαινε να πετύχουμε και παράθυρα...
Και τότε βγαίναν οι "κακοί" γείτονες ... και τρέχαμε όλα τα μικρά να κρυφτούμε μην τις φάμε!


Πάνω ακριβώς από την λαμαρινένια πόρτα, βρισκόταν το μπαλκόνι της κουζίνας μας. Αυτό που διακρίνεται με τα κρεμασμένα ρούχα. Σήμερα δεν ξέρω ποιος μένει εκεί. Το πουλήσαμε το διαμέρισμα το 81 και μετά δεν ξαναπεράσαμε ούτε για βόλτα από την παλιά γειτονιά. Κάποια παλιά ονόματα στα κουδούνια παραμένουν. Κάποια μαγαζιά στην γειτονια είναι τα ίδια. Πολλές ακόμη (!!) θεόρατες πολυκατοικίες προστέθηκαν τα τελευταία χρόνια.

Οι μνήμες μου έρχονται στο μυαλο με καταιγιστικό ρυθμό. Και χθες που περπάτησα την πρώτη μου γειτονιά και τώρα που γράφω. Σκηνές 30 χρόνια πριν, που είναι λες και τις έζησα σε μιαν άλλη ζωή. Το ίδιο άραγε θα νιώθω και 30 χρόνια μετά (να είμαστε πρώτα καλά) για τις σημερινές ημέρες? Ή νιώθω έτσι γιατί άφησα για πάντα πίσω μου την παιδική μου ηλικία?

Πάντως είναι ολοφάνερο από αυτές τις φωτογραφίες, γιατί λατρεύω το χρώμα στη ζωή μου! Μου έλειψε αρκετά στην παιδική μου ηλικία...

7 σχόλια:

Σοφία είπε...

Πω πω όντως... όλες τις αποχρώσεις του γκρι είχατε στην πολυκατοικία σου, ε;

philos είπε...

Τότε υπήρχαν και πολλά παιδιά στην αυλή και κάπως χρωματιζόταν η γειτονιά.
Προχθές δεν είδα κανένα παιδάκι.

Κέλλυ Μπουσουλοπουλου είπε...

Πολυ γλυκο ποστακι!:) Με συγκινησες γιατι εγω αλλαξα γειτωνια το προηγουμενο καλοκαιρι και μου εχει στοιχισει πολυ...!Βεβαια καθε μερα ειμαι στα παλια μου λιμερια και δεν υπαρχει περιπτωση να με βρεις κοντα στο σπιτι μου:p Ποσο καταλαβαινω το συναισθημα που ειχες καθως περνουσες απο εκεινα τα μερη!!!

philos είπε...

Σε μένα είναι λίγο διαφορετικό γιατί δεν βρήκα και πολλά από αυτά που είχα αφησει... Περάσαν 26 χρόνια από τότε που έφυγα από τον Αγιο Ελευθέριο. Τέτοια εποχή το 81. Που πήγαμε στον Παράδεισο.

Νίκος Κιτωνάκης είπε...

Καλώστον! Λίγο πιο πάνω μένω κι εγώ, γνώριμες οι εικόνες σου! Είδες εντέλει που οι τόποι ανεξαρτήτως του πόσο όμορφοι ή άσχημοι είναι, όταν επενδύονται με συναισθήματα, μας γίνονται σημαντικοί;
Καλημέρες!

Ανώνυμος είπε...

Μεγάλωσε και εγώ σε αυτή την πολυκατοικία! ΠολΥ Γκρι!

philos είπε...

Φίλε ανώνυμε σου απαντάω 8 χρόνια μετά που είδα το σχόλιό σου. Εύχομαι να είσαι καλά! Εγώ έζησα εκεί τη δεκαετία του 70. Και ήδη ξεχνάω τα ονόματα των γειτόνων με των οποίων τα παιδιά έπαιζα στις αυλές!