23 Μαρ 2007

Ακτίνα Ελπίδας!

Φωτεινή ημέρα, καθαρός γαλάζιος ουρανός και εγώ βρέθηκα πρωϊνιάτικα να πίνω τον καφέ μου μέσα στο καφέ της Shell στην Κηφισίας, απέναντι από το Υγεία, όση ώρα περιμενα να μου πλύνουν το αυτοκίνητο μου, χαζεύοντας την κίνηση και τον κόσμο.
Σταματάει το λεωφορείο στην στάση και κατεβαίνουν από μέσα δύο γυναικες κρατώντας η κάθε μια δύο παιδάκια από τα χέρια. Η μία κοντούλα, μελαμψή, φορούσε ένα φαρδυ μπλε παντελόνι, λευκό μακρύ μπουφάν και το πρόσωπό της καλυπτόταν από μία γαλάζια μεταξωτή μαντίλα, με τρόπο που δεν άφηνε αμφιβολία για τα θρησκευτικά της πιστεύω. Μουσουλμάνα. Η άλλη φορούσε τζιν σύνολο φούστα - μπουφάν και είχε ακάλυπτο το πρόσωπό της, αλλά και αυτηνής το πρόσωπο έμοιαζε στα Αραβικα πρότυπα.


Όταν ήρθαν προς το μέρος μου και διασχίσαν διαγώνια το βενζινάδικο τότε μόνο παρατήρησα ότι τα παιδιά της πρώτης γυναικας - αυτής με την μαντίλα - που δεν ήταν πάνω από 6-8 χρονών κρατούσε το καθένα από μία μικρή ελληνική χάρτινη σημαία, και τις ανεμίζαν με χαρά τις οποίες και κουνούσαν πέρα δώθε (ο neTpen πιο γλαφυρός το διατύπωσε καλύτερα από μένα στο buzz και τον ευχαριστώ για αυτό), κοιτάζοντας τες με την χαρά που διακρίνει κάθε παιδάκι από κάθε άκρη της γης, ανεξαρτήτως φυλής και χρώματος, για το καινούριο του παιχνιδάκι!

Μην βιαστεί κανείς και πει ότι τότε με πλημμύρισαν ρίγη εθνικής συγκίνησης, που δύο ξένα παιδιά και μάλιστα μη χριστιανάκια, παραμονές της Εθνικής μας εορτής για την απελευθέρωση απο τον Οθωμανικό ζυγό κρατουσαν χαρούμενα δύο ελληνικές σημαίες.

Όχι.

Αυτό που ένιωσα ήταν μια νότα χαράς, μια έντονη αύρα αισιοδοξίας, που μία ξένη γυναίκα, μία μουσουλμάνα, άφηνε τα παιδιά της να κρατάνε μία σημαία ενός κράτους που έχει ως έμβλημά του τον χριστιανικό σταυρό. Στις περισσότερες αραβικές χώρες μία τέτοια κίνηση θα γινόταν δεκτή στην καλύτερη, με δημόσιο λιθοβολισμό ανευ συζητήσεως!

Όμως δείχνει ότι υπάρχουν και μυαλά ανοιχτά, που αν και μπορεί να κυκλοφορούν με μαντίλα στο κεφάλι, γιατί έτσι προτάσσουν απλά τα ήθη και έθιμα της πατρίδας τους, δεν δείχνουν να υιοθετούν τις ακραίες συμπεριφορές των φανατικών που στοιχειώνουν τα κράτη από τα οποία προέρχονται.

Νιώθουν άνετα ή μάλλον δεν δείχνουν να τους πειράζει να κυκλοφορούν με την σημαία ενός αλλόθρησκου κράτους, παραμονές μιας εθνικής εορτής με έντονα θρησκευτικό χαρακτήρα.

Και ελπιζω να νιώσανε το ίδιο με μένα και όλοι όσοι τυχόν πέτυχαν την ίδια γυναίκα στον δρόμο, και ακόμη περισσότερο ελπίζω να μην ντρέπεται κανένας Έλληνας να σηκώσει μια ξένη σημαία όταν βρεθεί σε μια ξένη χώρα που εορτάζει ως ένδειξη συμμετοχης στην χαρά του κράτους και της χώρας στην οποία ζει και η οποία τον έχει αγκαλιάσει, αν όντως τον έχει αγκαλιάσει βέβαια! Δεν σε πιέζει κανένας να το κάνεις.
Αλλά αν το κάνεις αυτοβούλως, σημαίνει ότι κάτι νιώθεις.

Η σημαία είναι ένα σύμβολο. Για εμάς τους Έλληνες αλλά και για κάθε έθνος πιστεύω ότι λίγο πολύ μας θυμίζει τους αγώνες για ανεξαρτησία του έθνους, γεμίζει υπερηφάνια τους κατοίκους, είναι ένα σημείο αναφοράς.
Αλλά ταυτόχρονα και ένα σύμβολο μίσους για έθνη που πολεμήσαν εναντίον του για πολλά πολλά χρόνια στο παρελθόν. Και ως τέτοιο σύμβολο σε μια σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη κοινωνία θα πρέπει να ξεχαστεί. Θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα trademark μίας σύγχρονης κρατικής οντότητας, που καμία ομοιότητα δεν έχει με τις αντίστοιχες κρατικές οντότητες του παρελθόντος. Δείτε την Ε.Ε. που έχει γενέθλια μεθαύριο. Δεν υπάρχει ωραιότερο δειγμα της αληθινής συμφιλίωσης μεταξύ των κρατών. Και μιλάμε για έθνη που αλληλοσφάζονταν για αιώνες μέχρι και την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Εμείς πρέπει να κοιτάμε να ζουμε συμφιλιωμένοι με το σήμερα, με τους γείτονές μας, μη επιδιώκοντας πολέμους και θυσίες αίματος.

Και η πραξη της μουσουλμάνας μάνας σήμερα στην Κηφισίας, για μένα ήταν μία εξίσου συμβολική πράξη. Μια πράξη φιλίας, συναίνεσης, ειρήνης. Μία πράξη ίσως απλά τόσο φυσιολογική, αλλά και τόσο σπάνια...

Και ως τέτοια την χαιρετίζω και νιώθω υπερήφανος που η Ελλάδα μας φιλοξενεί τέτοιους ανθρώπους.


p.s. Eκείνη την στιγμή αστραπιαία πήγα να βγάλω την φωτογραφική μηχανη από την τσάντα. Αλλά σταμάτησα. Δεν ήθελα να με δουν οι δύο γυναίκες και τυχόν να νιώσουν άβολα με την κίνηση μου. Μετάνιωσα γιατί ίσως με μία τέτοια εικόνα, να πέρναγα πολύ περισσότερα απο όσα προσπάθησα τόση ώρα γραφοντας ... ίσως πάλι να ήταν και καλύτερα ...

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κρίμα που δεν έβγαλες την φωτογραφία! Αν και περιέγραψες την σκηνή πολύ γλαφυρά. Και εγώ πάντως θα είχα τα ίδια συναισθήματα μπροστά σε αυτές τις δυο γυναίκες. Και ταιριάζει το όλο σκηνικό με τη βδομάδα κατά του ρατσισμού.

Σοφία είπε...

Πολύ όμορφο ποστ. Και καλύτερα που δεν τράβηξες την φωτογραφία. Τέτοιες κινήσεις έχουν μεγαλύτερη αξία όταν *δεν* προκαλούν σχόλιο, όταν *δεν* φαίνεται περίεργο που ο "ξένος" έχει υιοθετήσει τη νέα πατρίδα, τις γιορτές της και τις συνήθειές της.
Έτσι όμορφα αισθάνομαι κι εγώ όταν λέω στους συναδέλφους μου "δεν βλέπω να πηγαίνουμε καλά στο ράγκμπυ" και δεν μου απαντάνε "μα η Ελλάδα δεν παίζει ράγκμπυ" ;-)

paraxeno είπε...

θεωρώ πως αυτές οι γυναίκες και τα πιτσιρίκια δικαιοδοτούνται πολύ περισσότερο από πολλούς εξ ημών να λέγονται Ελληνες, (κι ας είναι ξένοι) και τα παιδιά αυτά ίσως είναι οι κληρονόμοι που περιγράφει ο φίλος που μου έστειλε τουτο το κείμενο...

Ο Κληρονόμος

μήπως τούτο το κείμενο ταιριάζει και στις "εθνικές" μας γιορτές?

Καλή εβδομάδα φίλε μου :)

philos είπε...

Χριστίνα,διάβασα με προσοχή το άρθρο του Δημητριάδη, το οποίο αν και δύσκολο στην ανάγνωση, συμφωνώ σε αρκετές βασικές του ιδέες. Thanks!
Όσοι γεννηθήκαν σε έναν τόπο, αυτοί οφείλουν να τον αγαπήσουν και να τον αφομοιώσουν και να δώσουν "εξετάσεις" για να πάρουν πιστοποιητικό εθνικότητας.

Σοφία σε ευχαριστώ και χαίρομαι που κατάλαβες τους λόγους που δεν τράβηξα φωτογραφία. Το ζεις κάθε ημέρα!!!

Γιάννη, νομίζω ότι και σήμερα σε αντίστοιχη φάση, πάλι δεν θα τράβαγα φωτογραφία ή αν το έκανα θα το έκανα αθόρυβα και από πίσω ή μακρυά. Να μην ενοχλήσω! Να μην παρεισφρήσω!

paraxeno είπε...

Χρήστο όταν πρωτοδιάβασα το κείμενο του Δημητριάδη, πίστεψα ότι θα άνοιγα πόλεμο παραθέτοντάς το, γιατί παρ ότι είναι σχετικά λιτά δοσμένο είναι και πολ΄τυ οξύ, τουλάχιστον για κάποιον που διατηρεί μια αίσθηση αξιών...

ομολογώ πως χαίρομαι που σε βρίσκει σύμφωνο σε ορισμένα σημεία, και αναρρωτιέμαι αν πέρναγα σήμερα από "εξετάσεις" θα το έπαιρνα το πιστοποιητικό?

το κακό είναι ότι σχετίζεται με κάμποσα θέματα της επικαιρότητας, και αυτό με φοβίζει...

θα δούμε που θα μας βγάλει τούτη η εποχή...