15 Μαρ 2007

Φιλοδοξία ή ... εθνική ματαιοδοξία?

H μετάφραση ως φιλοδοξία τιτλοφορείται το τελευταίο κείμενο της Αμάντας Μιχαλοπούλου στην Καθημερινή της Κυριακής (11.03.07). Αντιγράφω την πρώτη παράγραφο:

«Γιατί γράφεις σε ποιες γλώσσες έχει μεταφραστεί το βιβλίο σου;», με ρώτησε τις προάλλες ένας Γερμανός συγγραφέας που καταλαβαίνει Ελληνικά. «Θέλω να πω, οι Ελληνες δεν θα ενδιαφέρονταν γι’ αυτήν την πληροφορία κι όλοι οι υπόλοιποι δεν θα μπορούσαν να τη διαβάσουν στα Ελληνικά». H παρατήρησή του με άφησε άφωνη. Στην Eλλάδα συνηθίζεται, πράγματι, να αναφέρεις λεπτομερώς στο αυτί του βιβλίου σου, ως τεκμήριο πολυπραγμοσύνης, τις μεταφράσεις του έργου σου. ..."

Το υπόλοιπο κείμενο εδώ ή με δικές μου επισημάνσεις εδώ.

Νομίζω οτι είναι ενα κείμενο που αξίζει να διαβαστεί από όλους μας και όχι μόνο από όλους εκείνους ή εκείνες που τυχόν τρέφουν εκδοτικές φιλοδοξίες για τα συγγραφικά τους πονήματα.

Παραθέτω τέλος την φράση: "
Ωστόσο, τα εθνικά χαρακτηριστικά δε σβήνονται εύκολα: θέλουμε να ακουστεί η φωνή μας."

Είναι όντως εθνικό μας χαρακτηριστικό να θέλουμε να ακουστεί η φωνή μας, ή μήπως συνειδητοποιούμε ότι είμαστε ιδιαιτέρως εσωστρεφής και μήπως απλά έτσι προσπαθούμε να αποδείξουμε στους γύρω συνομιλητές μας ότι δεν είμαστε και τόσο εσωστρεφής?

3 σχόλια:

bbchris είπε...

Είμασε ματαιόδοξοι ως λαός. Και φροντήζουμε να το δείχνουμε σε κάθε ευκαιρία. ;)

Eleni63 είπε...

είναι πράγματι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα.
Προσωπικά επιμένω στη γλώσσα μου παρότι με απομονώνει. Και σιγά σιγά δοκιμάζωνα γράψω σε γλώσσες περισσότερο κοινές.

philos είπε...

Είναι ένα ζήτημα που σηκώνει πολύ κουβέντα, γιατί έχει πολλές πτυχές. Σύντομα θα το ξαναδούμε μπροστά μας...