Αγχώθηκα! Αλήθεια λέω!

Στην αρχή μου φαινόταν ιδέα μου, με τις ημέρες κάτι άρχισα να ψιλιάζομαι, εδώ και λίγες ώρες είμαι σίγουρος.

(Να σταματήσω σε αυτό το σημείο το post ετουτο και να περιμένω αντιδρασεις?
ή να συνεχίσω τις σκέψεις μου?
Μπααα....
Συνεχίζω)

Έχω μία εβδομάδα να γράψω κάτι, συνάμα δεν έχω και όρεξη να διαβάσω το οτιδήποτε, όσο ενδιαφέρον και αν βρίσκω ένα άρθρο ή ένα ποστ από τον τίτλο του και τον συγγραφέα του. Αυτό για μένα και όσους με ξέρουν, είναι δείγμα κακής διάθεσης ή αρρώστειας, σαν τα σκυλάκια όταν δεν έχουν όρεξη για φαί!

Εδώ και μία εβδομάδα με περιτριγυρίζουν άσχημες σκέψεις. Για μένα, την οικογένειά μου, τη δουλειά μου.

[WARNING: Αν δεν θέλετε να ρίξετε την διάθεσή σας, με όσα γράφω, δείτε απλά τις φωτογραφίες που είναι παρμένες από το "How advertising spoiled me" και αφορούν διαφήμιση για δικηγορικό γραφείο!!!]

Με μία λέξη άγχη. Πολλά άγχη, που ξαφνικά ξεκινήσαν όλα μαζί, που λες και αναζητούσαν κάποια αφορμη (που τους δόθηκε πριν μία εβδομάδα ακριβώς) αναδύθηκαν από εκείνο το τμήμα του εγκεφάλου μου που ήταν θαμμένα και τον κυρίεψαν.

Ξυπνάω, κάνω ντους, ντύνομαι, οδηγώ για την δουλειά, πιάνω δουλειά, επιστρέφω σπίτι, τρώω, παίζω με το μικρό, βλέπω τηλεόραση, μιλάω με φίλους ή τη γυναίκα μου και αυτά είναι εκεί. Πάντα μπροστά από κάθε άλλη σκέψη ή δραστηριότητά μου.

Πάνω που αντιμετωπίζω την κακοπροαίρετη σκέψη μου, με αποτελεσματικό όπλο την λογική, να σου και κάνει την εμφάνιση της μια επόμενη σκέψη, που αντιστέκεται ακόμα πιο ισχυρά, και με καλύτερα επιχειρήματα από την προηγούμενη, και τέλος όταν όλες αυτές οι σκέψεις έχουν χάσει την πρώτη μάχη με τον ορθολογισμό, εναποτίθονται και ξεκουράζονται προκειμένου να ανασυνταχθούν και να μου ξαναεπιτεθούν και πάλι, πάνω στο στήθος μου, προκαλώντας μου ένα πνίξιμο και μια ζάλη.

Οι ευθύνες, η οικογένεια, οι γονείς, η δουλειά, οι υποχρεώσεις, το μεγάλωμα ενός μικρού παιδιού, όλη αυτή η χαρά που σου προσφερει ένα τέτοιο πλασματάκι και η αγάπη που του τρέφω με γεμίζουν άγχος. Χαζό και ηλίθιο (και βλαβερό θα πρόσθετα)(, .... αλλά άγχος.

Ποτέ μου δεν είχα ιδιαίτερα άγχη. Η λογική μου ήταν πάντα ένα ισχυρό όπλο έναντια σε κάθε σκέψη που προκαλεί τέτοιες καταστάσεις. Την τελευταία εβδομάδα όμως διαπίστωσα ότι δεν είναι αρκετή.

Τι φταίει, τι άλλαξε μέσα μου ή πάνω μου? Είναι κάποιο προαίσθημα ή είναι της εποχής? Το φεγγάρι, ο χειμώνας, η περίοδος. Η ηλικία μου πάλι? (Σε 2 εβδομάδες έχω γενεθλια.)

Μπορεί και να κάνω λάθος.
Αλλά πάλι διαπιστώνω ότι και άλλοι φίλοι ή γνωστοί γύρω μου, τις τελευταίες ημέρες παρουσιάζονται πιο χλωμοί, με λιγότερη διάθεση, με κάτι να τους απασχολεί και να τους βασανίζει.
Ακόμη και ποστ διάβασα με τέτοια διάθεση...


Πήγα Θεσσαλονίκη από Παρασκευή μέχρι Δευτέρα. Έκτακτα, χωρίς πρόγραμμα. Ιδέα της γυναίκας μου, που με ζει έτσι τις τελευταίες ημέρες και με νιώθει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον.
"Πάμε να φύγουμε ταξίδι 3 μέρες" μου είπε Παρασκευή ώρα 3μμ. Στις 8μμ είχαμε ήδη περάσει τα διόδια του Καπανδριτίου και ταξιδεύαμε προς βόρεια. Σταματήσαμε Βόλο για διανυκτέρευση σε ένα πολύ ωραίο ξενοδοχείο που άνοιξε εκεί τα τελευταία χρόνια, και το επόμενο πρωινό με συνοδεία έναν υπέροχο ζεστό ήλιο, συνεχίσαμε την εκδρομή μας προς Σαλλόνικα με στάση στο χωριό μου, για να χαιρετίσουμε τους συγγενείς και ειδικά την υπερήλικη γιαγιάκα μου.
Φτάνοντας το μεσημέρι πάνω, αφήσαμε βαλίτσες στο ξενοδοχείο και ξαμοληθήκαμε για βόλτα και φαγητό με φίλους.
Δυο μέρες περάσανε με πολύ φαγητό, καφέ, βόλτες σε σπίτια αλλά και παιδότοπους, και τέλος Κυριακή βράδυ πια μόνοι μας, για μια βολτούλα με τον μικρό στο Mall της Θεσσαλονίκης, το Mediterranean Cosmos (μούφα από τις λίγες..., αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).

Γυρνώντας χθες και όντας έχοντας ηρεμήσει αρκετά σε σχέση με το πως ήμουν όταν έφυγα από Αθηνα, συνειδητοποίησα ότι και άλλοι φίλοι μου ήταν λιγότερο ανέμελοι από άλλες φορές.

Συνειδητοποίησα επιτέλους ότι δεν είμαι μόνος. Συνειδητοποίησα ότι είναι λογικό, να αισθάνομαι έτσι. Να νιώθω να θέλω να κλάψω από χαρά, κάθε φορά που βλέπω τον μικρό μου με ένα πρόσωπο ζωγραφισμένο από ευτυχία μέσα στο παιχνίδι του. Να φοβάμαι μην χάσω ούτε ένα τόσο δα μέρος από όλη αυτή την ευτυχία που νιώθω.
Σε βαθμό που αυτό να μου γίνεται βάρος.


Να νιώθω πόσο μεγάλη σε ωραίες στιγμές και πόσο καλή ήταν η ζωή μου μέχρι σήμερα και πόσο μικρή μου φαίνεται από εδώ και πέρα. Δεν ειναι παράλογο να μην θέλω να τελειώσει. Για μένα και τους γύρω μου. Για όλους όσους αγαπώ.

Είναι παράλογο που δεν το είχα συνειδητοποίησει τόσο έντονα άλλη φορά στο παρελθόν.

Και ακόμη και για αυτό αισθάνομαι πολύ τυχερός. Γιατί τώρα λίγο πριν τα 36 μου ένιωσα ότι μεγάλωσα.

Αλλά δεν θέλω να το βάλω κάτω. Θέλω να διατηρήσω μεγάλο μέρος από το παιδί που ζει ακόμη μέσα μου.
Γιατι συνειδητοποίησα ότι μεγάλο μέρος αυτής της παιδικής ευτυχίας, είναι αυτή η ανεμελιά που νιώθουν τα παιδιά που είχαν την τυχη να μεγαλώσουν σαν παιδιά, η μη αίσθηση των κινδύνων και αυτή η γλυκιά αλλαζονεία ότι η ζωή είναι ατελείωτη, σαν παραμύθι, όπου ζήσαν αυτοί καλά και εμείς πάντα καλύτερα...

Αυτη την στιγμή που έγραφα αυτό το κείμενο, περασα από διάφορες μεταπτώσεις στην διαθεσή μου. Ήλπιζα ότι θα νιώσω καλύτερα με το να μεταφέρω και να μοιραστώ στο Blog μου όλες μου αυτές τις σκέψεις και... δυστυχώς τα άγχη.
Κάτι ένιωσα ότι έγινε... Νιώθω πολύ καλύτερα ήδη. Όχι όμως και τέλεια. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται ότι μετέφερα σε κάποιον άλλον τα άγχη μου.
Αν ναι, ζητώ ειλικρινά συγγνώμη. Δεν είχα τέτοια πρόθεση.

Απλά να νιώσω καλύτερα προσπαθώ... Ζητάω πολλά?

Τα μαζεύω σε λίγο. Πάω λοιπόν σπίτι να χαλαρώσω παίζοντας με τον γιό μου KAI.... μήπως να γράψω για τα "κατορθώματά" του στην Βόρεια Ελλάδα?