Το παρακάτω κείμενο το έγραψα πριν 10 ημέρες και το αναθεώρησα πριν λίγο. Πρόκειται για ένα συνοθύλευμα σκόρπιων σκέψεών μου και έτσι ήθελα να παραμείνει. Είναι μια προσπάθεια καταγραφής των διαφόρων φωνών που ουρλιάζουν στον εγκέφαλό μου ταυτόχρονα...
Με αφορμή την ιστορία στην Αμάρυνθο, τα όρνεα των καναλιών που τρέφονται με την παρακμή και την σαπίλα που κυκλοφορεί στην κοινωνία μας, βρήκαν ευκαιρία να τροφοδοτήσουν τα εμετικά τους προγράμματα, με σκηνές από αυτές που δυστυχώς κυκλοφορούν μεταξύ των παιδιών με τα κινητά τους.
Και γιατί όχι, εφόσον πουλάνε. Δεν κρυβονται πλέον. Μόνο αυτό τους νοιάζει.
Αλλά εμείς καλύτεροι είμαστε?
Όπως ακριβώς σταματάμε για λίγο πλάι από ένα τροχαίο στην Εθνική, για να θαυμάσουμε το αίμα και την ζημιά του συνανθρώπου μας, χωρίς καν να σταματήσουμε να βοηθήσουμε τις περισσότερες φορές, έτσι και στην περίπτωση αυτή, είδαμε και θαυμάσαμε τις διάφορες μαλακίες στις οποίες επιδίδονται τα παιδιά στα σχολεία και μετά οργιστήκαμε και κατηγορήσαμε.
Τα βάλαμε με την κοινωνία, την εποχή που ζούμε, τους γονείς των παιδιών, τους δασκάλους τους, γυρίσαμε πλευρό και κοιμηθήκαμε. Βάλαμε μέχρι και παιδιά - κλώνους να αναπολήσουν για μια ζωή που δεν ζήσανε... ΤΕΤΟΙΑ ΞΕΦΤΙΛΑ!
Είχαμε ένα γερό θέμα να συζητήσουμε τις επόμενες ημέρες στο γραφείο, στην παρέα, στο σπίτι. Ενώ κάποιοι πιο ευαισθητοποιημένοι, πήγανε και με πούλμαν να διαμαρτυρηθούν στην Αμάρυνθο.
Ενώ αυτό που όλοι όσοι έχουμε απομείνει με λίγη στοιχειώδη ηθική και λογική σε αυτό τον τόπο, μπορούμε και πρέπει να κάνουμε, είναι κάτι πολύ πιο απλό και ίσως πολύ πιο αποτελεσματικό.
Να κλείσουμε την τηλεόρασή μας σε αυτη την ενημέρωση. Τόσο απλό, αλλά κανείς μας δεν το κάνει.
Τόσο καιρό στα blogs που είχε κυκλοφορήσει το θέμα, δεν είδα κανένα Blog να βάζει έστω και μία φωτό από τα περίφημα video που κυκλοφορούν στα κινητά. Αν και ανώνυμοι οι περισσότεροί μας, δεν βρέθηκε κανένας ανήθικος εδώ γύρω. Τολμώ να πω, ότι ίσως και πάλι κάποιοι (που τους έτρωγε η ιδέα) να φοβηθήκαν τον νόμο και ίσως τώρα που βλέπουν την ατιμωρησία των καναλιών να σκέφτονται να τα παρουσιάσουν.
Θέλω να ελπίζω ότι δεν θα βρεθεί κανένας τόσο μαλάκας blogger ανάμεσά μας. Αλλά και πάλι κανένας blogger ή γενικότερα απλός πολίτης δεν νιώθει την δύναμη και την παντοκρατορία ενός Ευαγγελάτου ή ενός Τριανταφυλλόπουλου για να κάνει ότι του έρθει στο κεφάλι.
Το μεγάλο ζητούμενο και αυτό που πραγματικά με απασχολεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα είναι ένα.
Όχι ότι δεν με απασχολούν, αλλά ακόμη περισσότερο και σε πιο μόνιμη βάση δεν με απασχολούν τόσο ούτε οι βιασμοί, ούτε οι διάφορες μαλακίες που κάνουν τα μικρά, ούτε ο υποβόσκων ρατσισμός της επαρχίας, ούτε οι φανφάρες του τύπου και γενικά των ΜΜΕ.
Πάνω από όλα με απασχολεί η ατιμωρησία!
Όλη αυτή η ατιμωρησία που βλέπουμε να κυκλοφορεί γύρω μας, μονο καλές επιρροές δεν μπορεί να έχει.
Τι παρατηρεί και τι συμπεράσματα βγάζει ένα παιδί, ένας νέος, ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος σήμερα, βάσει των γεγονότων που έχουν συμβει στην χώρα μας το τελευταίο διάστημα.
Βλέπει 5 μικρά παιδιά στην Βέροια, να έχουν συστήσει συμμορία, να διαπράτουν φόνο και να μην προφυλακίζεται ούτε ένας γονιός....
Βλέπει άλλα 4 τσογλάνια μεγαλύτερης ηλικίας αυτή την φορά, αλλά πάντα ανήλικα, να ομολογούν βιασμό αυτή την φορά, αλλά και πάλι να κυκλοφορούν ελεύθερα και αυτά και ειδικά οι γονείς τους.
Βλέπει το κάθε μαστουρωμένο πιτσιρίκι, να πηγαίνει στο γήπεδο και να μαχαιρώνει ή να κλωτσάει ότι ζωντανό βρεθεί στο δρόμο του και να σπάει την περιουσία του γείτονα και πάλι κανείς να μην πηγαίνει φυλακή.
Βλέπει νέα παιδιά με τις μηχανές τους να πέφτουν σε λακούβες και να σκοτώνονται ή να μένουν ανάπηρα, αλλά κανείς να μην πληρώνει την αδιαφορία και την αμέλεια που ο νόμος έχει θεωρεί ποινικό αδίκημα,
Βλέπει δημοσιογράφους και καναλάρχες να διασύρουν, να λοιδωρούν, να αλληλοβρίζονται για διαφθορά, αλλά κανένας να μην διώκεται ποινικά,
Βλέπει βίντεο με προσωπικές στιγμές παιδιών ή άλλων ενήλικων συνανθρώπων μας και ενώ έχει την τεχνολογία να βρεί από ποιο κινητό προήλθαν, δεν κάνει το παραμικρό για να κινηθεί ποινικά εναντίον τους.
Και όποτε κινηθεί ποινικά εναντίον κάποιου, οι ποινές είναι χάιδεμα στα αυτιά.
Για ποιο λόγο λοιπόν να φοβηθεί κάποιος το νόμο στις μέρες μας?
Ο ΝΟΜΟΣ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ.
Και όχι μόνο για τους ισχυρούς αυτής της κοινωνίας. Για τους ισχυρούς μόνο κάτω από πολύ ειδικές συνθήκες εφαρμόζεται ο νόμος και πάλι ποτέ δεν εξαντλεί τα όριά του.
Το πολύ πολύ κάποιος να ταλαιπωρηθεί για λίγο διάστημα και μετά πάλι στην καθημερινότητά του και την ρουτίνα.
Άλλο θέμα τώρα:
Αφήνουμε την κηδεμονία των παιδιών στους δασκάλους και βρίσκουμε τα παιδιά μας πίσω από τις πλάτες τους να επιδίδονται σε κάθε είδους βλακεία. Αλλά δεν αντιδράει κανένας. Δεν κάνει κανένας μήνυση, δεν απεργεί κανένας, δεν απέχει κανένας από τα καθήκοντά του για την ατιμωρησία και την έλλειψη υπευθυνότητας που μαστίζει τον τόπο μας.
Ρωτάνε τα παιδιά στα υπό κατάληψη σχολεία, ποιος έκανε τις ζημιές και εκείνα απαντάνε με μια φωνη "εξωσχολικοί" Δεν έχουν ποτέ όνομα οι υπεύθυνοι.
Αυτά τα μαθαίνουν τα παιδιά μας από μικρή ηλικία. Όταν καταγγέλει ο έλληνας αυτοί που φταίνε είναι είτε άγνωστοι είτε οι αρμόδιοι είτε δυστυχώς (με την παραμικρή μυρωδιά ή υποψία) οι ξένοι ....
Έχουμε κάνει την καταγγελία συνώνυμο της ρουφιανιάς.
Ενώ το κουτσομπολιό χωρίς στοιχεία και αποδείξεις το έχουμε απενοχοποιήσει και αποσυνδέσει από την πραγματική ρουφιανιά.
Η υπόδειξη του ενόχου είναι συνώνυμο του χαφιεδισμού στην Ελλάδα. Και στους κύκλους της Μαφίας να συμπληρώσω.
Μήπως φοβόμαστε και δεν λέμε τα πράγματα με το όνομα τους?
Μήπως νιώθουμε και εμεις ένοιχοι και τα ρίχνουμε αλλού?
Μήπως πάλι πιστεύουμε ότι θα είμαστε οι αυριανοί ένοχοι και άρα δεν μιλάμε εμείς σήμερα για να μην μιλήσει ο διπλανός μας αύριο?
Για κλάματα είμαστε.
Και το λιγότερο για μούτζες.
Και ευτυχως που τελικά υπάρχουν και τα κινητά, για να φανερώνουν το επίπεδο της κουλτούρας μας και της ξεφτίλας μας.
Και τέλος, όσο αντιφατικό και αν ακούγεται σε σχέση με όσα λέω παραπάνω, πιστεύω ακράδαντα ότι η κοινωνία μας είναι πολύ καλύτερη, μικρέ Άγγελε και μαμά του, σήμερα από ότι ήταν πριν 5 χρόνια και τότε από ότι ήταν πριν 10 χρόνια κ.ο.κ.
Και αν δεν είχαμε τότε κινητά, μπορεί κάποιος να διαβάσει εφημερίδες της κάθε εποχής, ιστορικά και λογοτεχνικά ηθογραφικά βιβλία, για να καταλάβει τι γινόταν παλαιότερα ...
Δεν γίναμε κοινωνία αγγέλων και ούτε ποτέ θα γίνουμε, αλλά προοδεύουμε και καλυτερεύουμε. Αν δεν σας πείθω κοιτάχτε τις στατιστικές γύρω σας. Σταματείστε να αναπολείτε το παρελθόν. Το παρελθόν είναι μονο για γνώση και συμμόρφωση. Για να διορθώνουμε τα λάθη μας.
Ας παράγουμε το μέλλον, δουλεύοντας για το παρόν.
Το μέλλον είναι πάντα καλύτερο από το παρελθόν, γιατί το μέλλον περιέχει οράματα, ελπίδα, προσδοκία, ζωή! Δεν περιέχει λάθη. Τα λάθη ανηκουν στο παρελθόν.
Και αυτά ακόμη μπορούν να διορθωθούν στο παρόν.
Φτάνει να το απαιτήσουμε δυναμικά. Από τον εαυτό μας πρώτα και μετά και από τους γύρω μας.
Όχι άλλα ευχολόγια και μνημόσυνα. Όχι άλλα κείμενα εκθέσεων.
Θέλουμε φωνές δημιουργίας και αυστηρών απαιτήσεων. Φωνές δυνατές και αποτελεσματικές. Φωνές με όραμα.
Δεν ξέρω αν βγαίνει νόημα από όλα τα παραπάνω. Μην με παρεξηγήσει κανείς. Ποτέ δεν έγραφα καλά. Ούτε εγώ, ούτε και η μαμά μου. Αλλά ποτέ δεν δίστασα να εκφραστώ. Και πάλι, ούτε εγώ, ούτε και η μαμά μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου