Ελληνική blogόσφαιρα: μερος βού.

Με αφορμή τα σχόλια tolisbak kai triantaras στο προτελευταίο άρθρο μου. Συνεχίζω:

Τα blogs είναι σαν τις εκατομμύρια φωνές-προσευχές στο μυαλό του Jim Carey στο Bruce Almighty! Δεν είναι μόνο προσευχές, είναι πολύ περισσότερα. Είναι οι σκέψεις μας, οι ελπίδες αλλά και οι φόβοι μας. Οι χαρές μας και οι λύπες. Οι δημιουργικές μας στιγμές. Και είναι εκεί αποτυπωμένα για πάντα, σήμερα μερικές δεκάδες ανά ημέρα, αργότερα μερικές εκατοντάδες και κάποτε ίσως γίνουν μερικές χιλιάδες. Τεράστια νούμερα. Και αυτά μόνο για τα blogs γραμμένα στα ελληνικά. Πότε να προλάβεις να διαβάσεις όλα αυτά που σε ενδιαφέρουν? Αν προσπαθήσεις να διαβάσεις όλο αυτό τον πλούτο των blogs καθημερινά θα σαλτάρεις! Και πότε θα προλάβεις να καταγράψεις τις δικές σου σκέψεις?
Μετά από μερικούς μήνες αναζήτησης στα blogs ανακαλύπτεις κάτι πολύ βασικό. Ανακαλύπτεις τον εαυτό σου.
Ότι όλοι συνεχίζουμε να ψάχνουμε για να βρούμε ένα ωραίο κείμενο, μια ωραία φωτογραφία. Αναζητούμε το ωραίο κομμάτι του καθενός μας που αποτυπώνεται μέσα από τις οθόνες μας.
Στην ουσία ψάχνουμε να βρούμε φίλους, αδελφές ψυχές, εραστές, μέχρι και απλά ανθρώπους να εκτονωθούμε εναντίον τους. Ψάχνουμε παρέα. Για να μιλήσουμε, για να εκφραστούμε. Για να χαρούμε την ελευθερία της έκφρασης με πολλούς. Είναι ωραίο το συναίσθημα να μπορείς να εκφράζεις και να εξαπλώνεις την γνώμη σου, τις σκέψεις σου και τις δημιουργίες σου σε όλο τον κόσμο, εκεί που μέχρι πριν μερικά χρόνια καλά καλά δεν την εξέφραζες ούτε σε 5 κολλητούς. Έγραφες ένα κείμενο και δεν το έδειχνες ούτε στον σύντροφό σου.
Στο τέλος όμως καταλήγεις σε μερικούς ελεγμένους από σένα με τον καιρό φίλους ή σε κάποιους δημοφιλείς απλά τόπους. Εκεί θέλει κουράγιο και δύναμη να πείσεις τον εαυτό σου να ψάξει πιο πέρα. Να βρεις το καινούριο, να ξανά-ανακαλύψεις παλιούς φίλους που έχουν αλλάξει.
Τα blogs είναι σαν τους έρωτές μας. Μπορείς να ερωτεύεσαι ανα 5 λεπτά, αλλά μπορείς και να κολλήσεις με ένα ή περισσότερα για χρόνια. Μπορείς να τα βαρεθείς και να ξενερώσεις, να πληγωθείς και να πληγώσεις. Να νιώσεις ότι πνίγεσαι. Να νιώσεις ότι έχεις κορεστεί και μετά από λίγο να νιώσεις μια τρελή επιθυμία να ξαναψάξεις. Να ανακαλύψεις. Είναι η ανάγκη για επιβεβαίωση, για αναγνώριση, για επίδειξη.
Δεν είναι κάτι καινούριο. Είναι καινούρια έκφραση.
Σιγά σιγά θα μάθουμε να συμπεριφερόμαστε, να φιλτράρουμε, να εκτιμούμε καλύτερα. Προς το παρόν ας ζήσουμε τον έρωτά μας για τα Blogs σαν ερωτευμένα 16χρονα. Ανώριμα, αλλά με πάθος!
Αυτό ίσως είναι το ελπιδοφόρο για μένα. Κάθε τι που ξεκινάει με αγάπη, περικλείει την ελπίδα μέσα του. Και νομίζω ότι όλοι αγαπάμε τα blogs μας, έστω και λίγο....