Το άρθρο που φιλοξενεί το yahoo, ξεκινάει συμπεραίνοντας για το σύγχρονο χαρακτήρα των Blogs τα παρακάτω:
"The freedom to tell all has led countless bloggers to detail sexual misadventures, idiot bosses, misdemeanors and worse. Many online scribes delight in the ease and familiarity of blogging, thinking that only a small circle of friends and acquaintances will ever read these ruminations."
και θέτει το ερώτημα:
"At what point do you become overexposed in the blogosphere, with people knowing way too much for your own good?"
Τελειώνοντας το διάβασμα του άρθρου, μου μένει η εντύπωση ότι στην Ελλάδα για μια ακόμη φορά, έχουμε άλλη θεώρηση για τα blogs από ότι στις ΗΠΑ. Δεν είναι ακριβώς ημερολόγια, και όσα διατηρούν ένα τέτοιο χαρακτήρα καλή ώρα σαν του Georgeisyourman (που είναι φωτεινη εξαίρεση στον κανόνα), δεν θίγουν ιδιαίτερα πρόσωπα και καταστάσεις, σαν να ακολουθούν κάποιον άγραφο κανόνα. Δεν ειδα μέχρι στιγμής κανέναν να γράφει τι γίνεται μες την εταιρεία που δουλεύει ως μισθωτός, ή έστω να κάνει έναν απλό αφορισμό του στυλ, τι μπουρδέλο είμαστε, ή μου την έσπασε ο μ.. ο διευθυντής μου. Τίποτα. Πολλά ελληνικά blogs θυμίζουν τα λευκώματα που διατηρούσαν τα κορίτσια στο δημοτικό ή τα φοιτητικά δωμάτια πολλών αγοριών με ανάκατες φωτό στους τοίχους και εφημερίδες σπαρμένες παντού.
Δεν είναι κακό! Και γώ έτσι στήνω το δικό μου. Αν δεν μου αρέσε αυτό το στυλ, δεν θα τα διάβαζα.
Ίσως μια αιτία που δεν μοιάζουν τα ελληνικά με τα αμερικάνικα Blogs να είναι γιατί δεν νιώθουμε τόσο ανώνυμοι. Ίσως νιώθουμε ότι ζούμε σε πιο κλειστή κοινωνία, ότι γνωριζόμαστε λίγο ή πολύ. Ότι μπορεί να συμπέσουμε κάπου λίγο πιο κάτω, το βράδυ έξω, στο Mall, στα ουζερί της Άθωνος ή στην Πούντα το καλοκαίρι (ή και στο Pierros, γιατί όχι?).
Μάλλον τα blogs μας δεν μοιάζουν στα αμερικάνικα ή στα άλλα ευρωπαικά, γιατί δεν είναι στον ψυχισμό μας. Ο Αμερικανός δεν έχει κολλητούς με την ελληνική έννοια του όρου, να πάει να τους πει ότι τον απασχολεί, όπως εμείς εδώ, ασχέτως αν οι κολλητοί μας ενιοτε μας εχουν κάνει τσιμπούκι σε όλη την παρέα. Τσιμπούκι, ξε-τσιμπούκι αυτούς ξέρουμε αυτούς εμπιστευόμαστε (σημείωση για τους Σαλονικιούς μου φίλους, με κάνει κάποιος τσιμπούκι σημαίνει με ξεμπροστιάζει, με κάνει βούκινο, μην παρεξηγηθούμε!).
Ο Αμερικανός τα γράφει στο blog του και του φεύγει ένα βάρος. Εδώ παίρνουμε 30 τηλέφωνα μέχρι να βρεθεί κάποιος εύκαιρος και χλουπ, βρισκόμαστε για κανα δύωρο minimum σε κάποια καφετέρια και τα ξεφορτωνόμαστε όλα από πάνω μας και κάνουμε και την κοινωνική μας κριτική επί παντός επιστητού. Σκέφτομαι πόσα πολλά θέλω να γράψω εδώ πέρα καμιά φορά και τελικά δεν το κάνω γιατί κάθισα στην απέναντι καρέκλα ή στην άλλη γραμμή του ακουστικού με τον κολλητό (aka στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή) και μου έφυγε όλη εκείνη η κινητήριος - για γράψιμο - ένταση που ένιωθα πρωτύτερα.
Ενώ πάλι αν βρούμε κάτι που δεν μας αρέσει ή τα πάρουμε με κάποιον, δεν διστάζουμε να γράψουμε σεντόνια ολόκληρα και να υπερασπιστούμε τα ιδεώδη μας και την αποψή μας. Είναι θέμα θάρρους, τιμής και δοξας! Είναι θέμα καθαρά ελληνικό.
Ίσως κάποτε νοσταλγήσουμε που μπορεί να έχουμε αλλάξει, να έχουμε γινει πιο ευρωπαίοι. Ίσως πάλι να διατηρήσουμε την ταυτότητα μας και την ιδιοσυγκρασία μας, να έχουμε πάντα το δικό μας στίγμα, την δική μας άποψη για τον κόσμο.
"The freedom to tell all has led countless bloggers to detail sexual misadventures, idiot bosses, misdemeanors and worse. Many online scribes delight in the ease and familiarity of blogging, thinking that only a small circle of friends and acquaintances will ever read these ruminations."
και θέτει το ερώτημα:
"At what point do you become overexposed in the blogosphere, with people knowing way too much for your own good?"
Τελειώνοντας το διάβασμα του άρθρου, μου μένει η εντύπωση ότι στην Ελλάδα για μια ακόμη φορά, έχουμε άλλη θεώρηση για τα blogs από ότι στις ΗΠΑ. Δεν είναι ακριβώς ημερολόγια, και όσα διατηρούν ένα τέτοιο χαρακτήρα καλή ώρα σαν του Georgeisyourman (που είναι φωτεινη εξαίρεση στον κανόνα), δεν θίγουν ιδιαίτερα πρόσωπα και καταστάσεις, σαν να ακολουθούν κάποιον άγραφο κανόνα. Δεν ειδα μέχρι στιγμής κανέναν να γράφει τι γίνεται μες την εταιρεία που δουλεύει ως μισθωτός, ή έστω να κάνει έναν απλό αφορισμό του στυλ, τι μπουρδέλο είμαστε, ή μου την έσπασε ο μ.. ο διευθυντής μου. Τίποτα. Πολλά ελληνικά blogs θυμίζουν τα λευκώματα που διατηρούσαν τα κορίτσια στο δημοτικό ή τα φοιτητικά δωμάτια πολλών αγοριών με ανάκατες φωτό στους τοίχους και εφημερίδες σπαρμένες παντού.
Δεν είναι κακό! Και γώ έτσι στήνω το δικό μου. Αν δεν μου αρέσε αυτό το στυλ, δεν θα τα διάβαζα.
Ίσως μια αιτία που δεν μοιάζουν τα ελληνικά με τα αμερικάνικα Blogs να είναι γιατί δεν νιώθουμε τόσο ανώνυμοι. Ίσως νιώθουμε ότι ζούμε σε πιο κλειστή κοινωνία, ότι γνωριζόμαστε λίγο ή πολύ. Ότι μπορεί να συμπέσουμε κάπου λίγο πιο κάτω, το βράδυ έξω, στο Mall, στα ουζερί της Άθωνος ή στην Πούντα το καλοκαίρι (ή και στο Pierros, γιατί όχι?).
Μάλλον τα blogs μας δεν μοιάζουν στα αμερικάνικα ή στα άλλα ευρωπαικά, γιατί δεν είναι στον ψυχισμό μας. Ο Αμερικανός δεν έχει κολλητούς με την ελληνική έννοια του όρου, να πάει να τους πει ότι τον απασχολεί, όπως εμείς εδώ, ασχέτως αν οι κολλητοί μας ενιοτε μας εχουν κάνει τσιμπούκι σε όλη την παρέα. Τσιμπούκι, ξε-τσιμπούκι αυτούς ξέρουμε αυτούς εμπιστευόμαστε (σημείωση για τους Σαλονικιούς μου φίλους, με κάνει κάποιος τσιμπούκι σημαίνει με ξεμπροστιάζει, με κάνει βούκινο, μην παρεξηγηθούμε!).
Ο Αμερικανός τα γράφει στο blog του και του φεύγει ένα βάρος. Εδώ παίρνουμε 30 τηλέφωνα μέχρι να βρεθεί κάποιος εύκαιρος και χλουπ, βρισκόμαστε για κανα δύωρο minimum σε κάποια καφετέρια και τα ξεφορτωνόμαστε όλα από πάνω μας και κάνουμε και την κοινωνική μας κριτική επί παντός επιστητού. Σκέφτομαι πόσα πολλά θέλω να γράψω εδώ πέρα καμιά φορά και τελικά δεν το κάνω γιατί κάθισα στην απέναντι καρέκλα ή στην άλλη γραμμή του ακουστικού με τον κολλητό (aka στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή) και μου έφυγε όλη εκείνη η κινητήριος - για γράψιμο - ένταση που ένιωθα πρωτύτερα.
Ενώ πάλι αν βρούμε κάτι που δεν μας αρέσει ή τα πάρουμε με κάποιον, δεν διστάζουμε να γράψουμε σεντόνια ολόκληρα και να υπερασπιστούμε τα ιδεώδη μας και την αποψή μας. Είναι θέμα θάρρους, τιμής και δοξας! Είναι θέμα καθαρά ελληνικό.
Ίσως κάποτε νοσταλγήσουμε που μπορεί να έχουμε αλλάξει, να έχουμε γινει πιο ευρωπαίοι. Ίσως πάλι να διατηρήσουμε την ταυτότητα μας και την ιδιοσυγκρασία μας, να έχουμε πάντα το δικό μας στίγμα, την δική μας άποψη για τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου