Θες να κάνεις μια καινούρια αρχή.
Λόγοι πάντα υπάρχουν.
Ψάχνεις μόνο το σημείο εκείνο στο οποίο ξεκινήσεις. Μου αρέσουν τα reboot και τα format στους υπολογιστές αλλά στην ζωή δεν είναι εύκολο. Το λες και αδύνατο. Μερικώς και ίσως.
Αλλά τελευταία δεν βρίσκω την θέληση, την ενέργεια, την διαύγεια να κάνω ένα reboot ακόμη και σε ένα υπολογιστή ή στα χαρτιά που στοιβάζονται στο γραφείο ή είναι στοιβαγμένα/πεταμένα χύμα σε ντουλάπες.
Να κάνω ένα reboot σε αυτό εδώ το ρημαδο-blog. Που κάποτε αποτύπωνε με τόση ευκολία σκέψεις και συναισθήματα και σήμερα κοντεύω να ξεχάσω την χαρά του να πατάς το κουμπί δημοσίευση.
Κάποτε είχα πει ότι στα social media και ειδικά στο blog γράφεις όταν είσαι πολύ χαρούμενος ή πολύ δυσαρεστημένος ή δεν γράφεις όταν έχεις έντονη ζωή ή σοβαρά προβλήματα.
Σε μεγάλο βαθμό ισχύει ακόμη αν και με την τροπή που έχει πάρει το facebook, twitter και blog είναι όλα λίγο άνω κάτω.
Το περίεργο πάντως είναι ότι πλέον οι περισσότεροι ακόμη και όσοι συνήθιζαν να "γκρινιάζουν" στο παρελθόν χωρίς να τους απασχολεί το κόστος και η χαμένη ενέργεια τελευταία έχουν σταματήσει. Έχουν βρει το κοινό τους χωρίς να πλακώνονται μεταξύ τους, το mainstream τους έχει δώσει άλλη ενέργεια και τελικά όλοι διαμορφωνόμαστε σε ένα κοινό ύφος χωρίς εντάσεις και δυσάρεστες εκπλήξεις. Βρήκαμε τις μικρές μας φούσκες που μέσα τους όλα είναι πιο ήρεμα και χαρούμενα!
Χρόνια τώρα θέλω και εγώ να μιλήσω για πράγματα και καταστάσεις που βιώνω στην δικτυακή και εξω-δικτυακή ζωή μου.
Αλληλεπιδρώ με δεκάδες αν όχι εκατοντάδες ανθρώπους.
Προσπαθώ να κατανοήσω.
Προσπαθώ να αλλάξω.
Προσπαθώ να επηρεάσω.
Προσπαθώ να μην οργιστώ.
Στην τηλεόραση ξεκίνησε η πρωτοχρονιάτικη συναυλία της φιλαρμονικής της Βιέννης.
Συνεπής στο ραντεβού της.
Όπως και οι συνήθειες των ανθρώπων. Φιλιά, αγκαλιές, ευχές, υποσχέσεις αλλά όσα likes ή μη να δεις, στο τέλος από άλλες λεπτομέρειες βλέπεις ποιοι στέκονται κοντά σου. Ποιοι χαίρονται πραγματικά. Ποιοι ζηλεύουν. Ποιοι φθονούν. Ποιοι περιμένουν στην γωνία να θυμηθούν ότι σωστά είχανε προβλέψει την κάθε αναποδιά.
Και συ όμως συνεπής στις συνήθειες σου.
Να προσφέρεις. Να δίνεις. Να μοιράζεσαι. Να αναδεικνύεις. Να συμβουλεύεις. Να δίνεις προοπτικές. Να δίνεις ελπίδα. Να βοηθάς όποτε σου ζητηθεί.
Να κλείνεις το στόμα σου.
Αλλά να μην μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου. Να ακούς την λογική και το ένστικτο σου ενίοτε.
Αχαριστία και φθόνος.
Τα συναισθήματα που ένιωσα πιο έντονα από κάθε άλλη χρονιά το 2014.
Μεγάλη κουβέντα. Αλλά η ζυγαριά είναι αμείλικτη στην κρίση της.
Στην δουλειά μου πάντα θεωρούσα τιμή μου τέτοιες ημέρες να μην παίρνω ούτε ένα δωρο, ούτε ένα μπουκάλι κρασί από άλλες εταιρείες που συνεργάζονται με την εταιρεία μου.
Έτσι νιώθω ότι συμβαίνει και με τους περισσότερους δικτυακούς φίλους.
Δύο τρία ευχαριστώ άκουσα φέτος από το messenger. Για κάρτα ή άλλο δώρο ούτε για πλάκα.
Απλά τα έβλεπα να πηγαινοέρχονται από timeline σε timeline.
Άρα έκανα καλά την δουλειά μου. Μοιράστηκα αυτά που έκρινα ότι έχουν κάτι να προσφέρουν. Μια γνώμη να ακουστεί. Που ήταν όσο γίνεται πιο αυθεντικά. Που δεν επηρεάστηκε η κρίση μου από προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες.
Όταν ξεκίνησε το μαμάδες μπαμπάδες και αργότερα το μικροί μεγάλοι αυτό ήθελα.
Να ακουστούν φωνές πιο μακρυά από όσο μόνες τους μπορούν. Να γίνουν πρωταγωνιστές απλοί άνθρωποι, που μοιράζονται προσωπικές τους στιγμές ή απόψεις, χωρίς να σκέφτονται εκείνη την στιγμή μερικούς μήνες παρακάτω. Αλλά να θέλουν να βοηθήσουν άλλους. Να τους εμπνεύσουν, εμψυχώσουν ή έστω να τους βοηθήσουν να μην πάθουν το ίδιο ή να ταυτιστούν και να χαλαρώσουν.
Πέντε χρόνια ήταν αυτά.
Πειραματίστηκα.
Ρίσκαρα.
Πραγματοποίησα μέρος από όσα έχω οραματιστεί.
Πέτυχα.
Γέννησα.
Δημιούργησα από το μηδέν.
Είδα ότι μπορώ.
Είδα ότι μου αρέσει.
Έγινα καλύτερος.
Είδα ότι θέλω καύσιμο για να συνεχίσω.
Είδα ότι θέλω ανθρώπους δίπλα μου για να συνεχίσουν μετά από μένα. Που να έχουν την ίδια θεώρηση για το διαδίκτυο με μένα.
Είδα ότι κουράζομαι και ότι πλέον γράφω λιγότερο για μένα και τα παιδιά μου. Ασχολούμαι λιγότερο, τώρα που θα πρέπει να είμαι ακόμη περισσότερο δίπλα τους.
Είδα ότι πρέπει να πάρω αποφάσεις.
Να κάνω μικρά reboots.
Να προχωρήσω απελευθερωμένος από όσα με στενοχωρούν και με κρατάνε πίσω σε νέους στόχους και οράματα!
Θα τα καταφέρω; Αμφιβάλλω.
Θα κάνω ίδια λάθη και θα ξοδέψω ενέργεια εκεί που δεν θα έπρεπε; Το πιθανότερο.
Θα αλλάξω επιτέλους template και μορφή σε αυτό το ρημαδο-blog; Αν σταματήσω να γίνομαι χίλια κομμάτια.
Θα καταφέρω έστω να πάω περισσότερες βόλτες με τα παιδιά; Αν είναι να καταφέρω μόνο ένα πράγμα στο μέλλον αυτό θα ήθελα μόνο.
Είπα τελικά όλα όσα ήθελα; Όχι. Ούτε το ένα δέκατο.
Αλλά είναι μια καλή αρχή.
Καλή συνέχεια ας ευχηθώ το 2015. Φτάνει να είμαστε υγιείς.
