Καλημέρα ομορφιά μου

Είναι πάνω από χρόνο που το είχα προσέξει στο κατέβασμα του δρόμου από το σπίτι προς την εθνική, στο αντίθετο ρεύμα.

Όταν το πρωτοείδα, είχε ακόμη πιο έντονα χρώματα. Εδώ και μερικούς μήνες έχει αρχίσει να ξεφτίζει. Δύσκολα θα το προσέξεις για πρώτη φορά. Εγώ όμως κάθε μέρα που περνάω με ταχύτητα από το σημείο, του ρίχνω μια κλεφτή ματιά.
Σίγουρα δεν έχει γραφτεί για μένα. Μάλλον μήνυμα αγάπης σε κάποια νεαρή κοπέλα.
Και ακόμη και σήμερα μια σειρά από απορίες με κατακλύζουν.
Γιατί το έγραψε πάνω από το απέναντί ρεύμα; Λάθος; Σκόπιμα για να αντέξει στο χρόνο και στην μουτζούρα από άλλους γκραφιτάδες;
Για να το βλέπει από κάποιο σπίτι εκεί κοντά κάθε πρωί που ξυπνάει;
Για να το βλέπει από το γραφείο της εκεί κοντά κάθε πρωί που μπαίνει και ανοίγει τα παράθυρα;
Λες να μην το είδε ποτέ; Να μην το έμαθε καν; Ή να το έμαθε και να το έχει μοιραστεί με τις φίλες της ή ακόμη και να το έχει κάνει viral σε μια άλλη διάσταση στο facebook στην οποία εγώ δεν έχω καμία πρόσβαση.
Μήνες ολόκληρους σκόπευα κάποιο απόγευμα που θα επιστρέφω σπίτι να σταματήσω από την απέναντι πλευρά να το φωτογραφήσω. Και όλο και το άφηνα. Και όλο και το ξέχναγα. Το χειμώνα σκοτάδι κατά την επιστροφή. Χειμώνα καλοκαίρι σχεδόν πάντα  επιστρέφω με σκέψεις φορτωμένος, με την μουσική δυνατά για να ισορροπήσω, με άγχος για να προλάβω.
Το γκραφίτι όμως ξεφτίζει μέρα με τη μέρα.
"Πρέπει μια από αυτές τις ημέρες να το φωτογραφήσω. Πρέπει να σταματήσω λίγο πιο μακρυά σε ένα ασφαλές σημείο για 1 λεπτό μοναχά."
Κάθε φορά το σκεφτόμουν και κάθε φορά το ανέβαλα. Όχι χθες.

Τώρα ακόμη μια σκέψη μου, ακόμη μια εικόνα μου, καταγράφηκε. Μπορεί να ξυπνήσει κάποια συναισθήματα και σε μερικούς ακόμη φίλους ή αγνώστους μου αναγνώστες αυτού του blog. Μπορεί μετά από χρόνια να ξεχαστεί. Και από εμένα και από τους φίλους μου ακόμη και από τον άγνωστο που το έγραψε ή από την κοπέλα για την οποία γράφτηκε. Μπορεί και όχι.
Γιατί το κατέγραψα εδώ.



#postproorismenogiafbpoukatelixedo