Κυριακή βράδυ.
Τέλειωσε ένα δεκαπενθήμερο γεμάτο παιδιά. Με πολύ κουβέντα, με παιχνίδι, με βόλτες, με φωτογραφίες, με τις τρέλλες τους, με τις αγκαλιές τους, που όλο και πληθαίνουν και γίνονται πιο ζεστές όσο μεγαλώνουν και τα ίδια, με τις γκρίνιες τους και τις αρνήσεις τους αλλά και με εκείνες τις στιγμές που θες να τα ρουφήξεις. Και με τις αντίστοιχες δικές μου στιγμές.
Ώρα λοιπόν απολογισμού και χαλάρωσης από την στιγμή που έκλεισα την πόρτα των δωματίων τους και έδωσα το τελευταίο φιλί της ημέρας. Και πλέον έχω χρόνο να προσπαθήσω να πείσω τον εαυτό μου ότι από αύριο θα επανέλθω και πάλι σε άλλους ρυθμούς.
Και κει γύρω στα μεσάνυχτα βλέπω την είδηση. Και όπως και άλλοι γονείς, που είδα τις αντιδράσεις τους στην είδηση αργότερα στο fb, συνειδητοποιησα και γω το πόσο τραγικό, το πόσο βάρος μπορεί να προκαλέσει η είδηση του να χάνεται έτσι από την μια στιγμή στην άλλη, από μια ριπή του αέρα στην κυριολεξία, ένα παιδί 13 χρονών. Χωρίς να μπορεί κανείς να κάνει κάτι για να το σώσει. Να νιωθεις αδύναμος. Ξαφνικά. Να χάνεις ένα κομμάτι της ζωής σου. Σε μερικά δευτερόλεπτα.
Και το αδελφάκι του να σώνεται στην ίδια περίπτωση.
Αν δεν ένιωσε γονιός ένα δυνατό σφίξιμο στο στομάχι, στο άκουσμα της είδησης, μάλλον τον έχουν εγκαταλείψει προ πολλού τα γονεϊκά ένστικτα.
Ως δια μαγείας, εκείνη την ώρα ο μικρός μόλις έχει σηκωθεί γιατί κοιμήθηκε από νωρίς και ήθελε να πάει τουαλέττα και να πιει νερό. Μετά έπαιξε λίγο και κάποια στιγμή του πρότεινα να πάμε μαζί για ύπνο, προκειμένου να αφήσει τα παιχνίδια του και να μην ξαγρυπνήσει. Τον πήγα και ξαπλώσαμε αγκαλιά στο δικό του κρεβάτι. Κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου. Αλλά το μυαλό μου δεν ηρεμούσε. Ήταν σε μια τρικυμία σκέψεων.
Ένιωθα τόσο τυχερός που ήταν εκείνη την στιγμή, εκεί, δίπλα μου. Τόσο τυχερός που ήθελα άμεσα να ευχαριστήσω κάποιον. Θεό; την καλή μου τύχη ως σήμερα; δεν ξέρω. Ήθελα να τους ευχαριστήσω όλους και τα πάντα. Χωρίς να βάζω λογική. Μόνο συναίσθημα. Με φωνή δυνατή μέσα από την ψυχή μου.
Και ταυτόχρονα να συνειδητοποιώ.
Την ίδια στιγμή που η ατυχία, η μοίρα, η κακή στιγμή, κάποιες συναρτήσεις που μπλέχτηκαν και έδωσαν ένα τραγικό αποτέλεσμα κι έβαλαν όρια και άλλαξαν ριζικά την πορεία άλλων, είχαν χτυπήσει λίγο πιο μακρυά από μένα και λίγο πιο κοντά μου... Γιατί αυτό που ένιωσα ήταν σα να χτυπήσαν και στον δικό μου κύκλο. Από φόβο, από άγχος, από ανασφάλεια για το μέλλον και την ζωή την ίδια. Να αισθάνεσαι τις αδυναμίες σου. Να παραχωρεί για λίγο η ζωή το πέπλο της αλαζονείας που σου προκαλούν οι όμορφες και υγιείς στιγμές της και να σου αποκαλύπτει το πόσο εύθραυστη μπορεί να γίνει. Πως να αλλάξει πορεία η ζωή γύρω σου μέσα σε μια στιγμή. Να βλέπεις την αλήθεια που προσπαθείς να κρύψεις. Μέσα από ένα ξαφνικό σοκ. Μια ριπή αέρα.
Γρήγορα όμως όλα τα κάλυψε η αγκαλιά εκείνη την στιγμή. Η ευχαριστία, η ευγνωμοσύνη, η συνειδητοποίηση της αγάπης γύρω μου, που γέννησε μέσα μου, αυτή η αγκαλιά με το γιο μου. Η Ευτυχία.
Ένα άλλο πέπλο προστασίας είχε πάρει θέση. Όχι ίδιο με αυτό το πέπλο της αλαζονείας. Χωρίς μέθη.
Αληθινό. Πιο δυνατό. Με πιο βαθιά θεμέλια.
Ένα πέπλο δημιουργημένο από ένα άλλο αίσθημα, το οποίο καμιά φορά το ξεχνάμε, ενώ όταν το αντιλαμβανόμαστε ή ξαναθυμόμαστε την δύναμη και την ενέργεια που έχει, νιώθουμε ευτυχισμένοι, νιώθουμε ότι μας προστατεύει από κάθε κακό, από κάθε μοίρα.
Ήταν απο εκείνες τις στιγμές που η αγάπη σου θυμίζει τον ρόλο της, και τον ρόλο που παίζει στην ζωή σε κάθε της φάση κι εκδήλωση. Σαν μια ακτίνα ελπίδας κάθε φορά που ρίχνει πάνω σου βαριά την σκιά του το πεπρωμένο.
Στο σύμπαν αυτό που ζούμε.
... feeling love.
Τέλειωσε ένα δεκαπενθήμερο γεμάτο παιδιά. Με πολύ κουβέντα, με παιχνίδι, με βόλτες, με φωτογραφίες, με τις τρέλλες τους, με τις αγκαλιές τους, που όλο και πληθαίνουν και γίνονται πιο ζεστές όσο μεγαλώνουν και τα ίδια, με τις γκρίνιες τους και τις αρνήσεις τους αλλά και με εκείνες τις στιγμές που θες να τα ρουφήξεις. Και με τις αντίστοιχες δικές μου στιγμές.
Ώρα λοιπόν απολογισμού και χαλάρωσης από την στιγμή που έκλεισα την πόρτα των δωματίων τους και έδωσα το τελευταίο φιλί της ημέρας. Και πλέον έχω χρόνο να προσπαθήσω να πείσω τον εαυτό μου ότι από αύριο θα επανέλθω και πάλι σε άλλους ρυθμούς.
Και κει γύρω στα μεσάνυχτα βλέπω την είδηση. Και όπως και άλλοι γονείς, που είδα τις αντιδράσεις τους στην είδηση αργότερα στο fb, συνειδητοποιησα και γω το πόσο τραγικό, το πόσο βάρος μπορεί να προκαλέσει η είδηση του να χάνεται έτσι από την μια στιγμή στην άλλη, από μια ριπή του αέρα στην κυριολεξία, ένα παιδί 13 χρονών. Χωρίς να μπορεί κανείς να κάνει κάτι για να το σώσει. Να νιωθεις αδύναμος. Ξαφνικά. Να χάνεις ένα κομμάτι της ζωής σου. Σε μερικά δευτερόλεπτα.
Και το αδελφάκι του να σώνεται στην ίδια περίπτωση.
Αν δεν ένιωσε γονιός ένα δυνατό σφίξιμο στο στομάχι, στο άκουσμα της είδησης, μάλλον τον έχουν εγκαταλείψει προ πολλού τα γονεϊκά ένστικτα.
Ως δια μαγείας, εκείνη την ώρα ο μικρός μόλις έχει σηκωθεί γιατί κοιμήθηκε από νωρίς και ήθελε να πάει τουαλέττα και να πιει νερό. Μετά έπαιξε λίγο και κάποια στιγμή του πρότεινα να πάμε μαζί για ύπνο, προκειμένου να αφήσει τα παιχνίδια του και να μην ξαγρυπνήσει. Τον πήγα και ξαπλώσαμε αγκαλιά στο δικό του κρεβάτι. Κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου. Αλλά το μυαλό μου δεν ηρεμούσε. Ήταν σε μια τρικυμία σκέψεων.
Ένιωθα τόσο τυχερός που ήταν εκείνη την στιγμή, εκεί, δίπλα μου. Τόσο τυχερός που ήθελα άμεσα να ευχαριστήσω κάποιον. Θεό; την καλή μου τύχη ως σήμερα; δεν ξέρω. Ήθελα να τους ευχαριστήσω όλους και τα πάντα. Χωρίς να βάζω λογική. Μόνο συναίσθημα. Με φωνή δυνατή μέσα από την ψυχή μου.
Και ταυτόχρονα να συνειδητοποιώ.
Την ίδια στιγμή που η ατυχία, η μοίρα, η κακή στιγμή, κάποιες συναρτήσεις που μπλέχτηκαν και έδωσαν ένα τραγικό αποτέλεσμα κι έβαλαν όρια και άλλαξαν ριζικά την πορεία άλλων, είχαν χτυπήσει λίγο πιο μακρυά από μένα και λίγο πιο κοντά μου... Γιατί αυτό που ένιωσα ήταν σα να χτυπήσαν και στον δικό μου κύκλο. Από φόβο, από άγχος, από ανασφάλεια για το μέλλον και την ζωή την ίδια. Να αισθάνεσαι τις αδυναμίες σου. Να παραχωρεί για λίγο η ζωή το πέπλο της αλαζονείας που σου προκαλούν οι όμορφες και υγιείς στιγμές της και να σου αποκαλύπτει το πόσο εύθραυστη μπορεί να γίνει. Πως να αλλάξει πορεία η ζωή γύρω σου μέσα σε μια στιγμή. Να βλέπεις την αλήθεια που προσπαθείς να κρύψεις. Μέσα από ένα ξαφνικό σοκ. Μια ριπή αέρα.
Γρήγορα όμως όλα τα κάλυψε η αγκαλιά εκείνη την στιγμή. Η ευχαριστία, η ευγνωμοσύνη, η συνειδητοποίηση της αγάπης γύρω μου, που γέννησε μέσα μου, αυτή η αγκαλιά με το γιο μου. Η Ευτυχία.
Ένα άλλο πέπλο προστασίας είχε πάρει θέση. Όχι ίδιο με αυτό το πέπλο της αλαζονείας. Χωρίς μέθη.
Αληθινό. Πιο δυνατό. Με πιο βαθιά θεμέλια.
Ένα πέπλο δημιουργημένο από ένα άλλο αίσθημα, το οποίο καμιά φορά το ξεχνάμε, ενώ όταν το αντιλαμβανόμαστε ή ξαναθυμόμαστε την δύναμη και την ενέργεια που έχει, νιώθουμε ευτυχισμένοι, νιώθουμε ότι μας προστατεύει από κάθε κακό, από κάθε μοίρα.
Ήταν απο εκείνες τις στιγμές που η αγάπη σου θυμίζει τον ρόλο της, και τον ρόλο που παίζει στην ζωή σε κάθε της φάση κι εκδήλωση. Σαν μια ακτίνα ελπίδας κάθε φορά που ρίχνει πάνω σου βαριά την σκιά του το πεπρωμένο.
Στο σύμπαν αυτό που ζούμε.
... feeling love.
2 σχόλια:
Το βράδυ εκείνο έμεινα ξάγρυπνη σχεδόν ως τις πέντε νιώθοντας όλα αυτά που γράφεις. Με σκέψεις παρόμοιες , ίδιες. με την εικόνα των γονιών που ένας άνεμος ρούφηξε τη ζωή τους...τη ζωή ενός μικρού ανθρώπου. Ενιωθα τον ίδιο πόνο και την ίδια ευτυχία που περιγράφεις με το παιδί σου ασφαλές στην αγκαλιά σου...Εκείνο το βράδυ όλοι οι γονείς είχαμε την ίδια αγρύπνια και τα ίδια συναισθήματα, νομίζω!
Αυτο το σφιξιμο στο στομαχι , ολα αυτα που περιγραφεις τα νιωσαμε στο μεγιστο.!!
Με εχεις καλυψει απολυτα....Ποσο αδικο...ποσο τραγικο....
Δημοσίευση σχολίου