Μετανάστευση χωρίς διαβατήριο

Δεν είναι δύσκολο κάποιος να θυμηθεί τις κουβέντες γονιών πριν 2 χρόνια σε παιδικά πάρτυ ακόμη και όταν σπάνια άνοιγε η κουβέντα για κάποια θέση εργασίας που είχε προταθεί. «Μα γιατί να τρέχεις τώρα στην Αραβία, που θα βρεις καλύτερα από Ελλάδα … μην ξεχάσεις να ζητήσεις μιάμιση φορά τα λεφτά που παίρνεις εδώ … το παιδί δεν μπορεί να αφήσει το σχολείο του στην μέση…»

Δεν ακουγόταν καν η λέξη μετανάστευση και ο μετανάστης ακόμη αφορούσε μόνο τους άλλους στο κέντρο της πόλης…

Και θυμάμαι συχνά πυκνά τούτο τον καιρό την δικιά μου απόκριση, όταν ήρθε η ώρα να πρωτοπιάσω δουλειά πριν χρόνια, που μου προσφέρθηκε η δυνατότητα να πάω Αραβία και να βγάλω πολύ περισσότερα από τον αρχικό μισθό ενός μηχανικού στην Ελλάδα: "Αν ήθελα να πάω να βγάλω γρήγορα λεφτά θα πήγαινα ναυτικός από τα 20 και δεν θα σπούδαζα τόσα χρόνια..."

Έμεινα Ελλάδα.

Έκανα οικογένεια και τώρα έχω δύο παιδιά.

Και πέρσι μου ξαναπροσφέρθηκε δουλειά στην Αραβική Χερσόνησο, και για πρώτη φορά το διαπραγματεύτηκα, για ένα συμβόλαιο μερικών ετών που θα ερχόμουν Ελλάδα για ένα μήνα το χρόνο μόνο... ενώ όλο τον υπόλοιπο καιρό σε ένα campus και μεταφορά στο εργοτάξιο στην έρημο κάθε μέρα…

Αξίζει τέτοια ζωή;

Ας μην κρυβόμαστε. Μια ζωή στο εξωτερικό είναι δύσκολη ανεξάρτητα προορισμού. Πάντα ήταν, πάντα θα είναι. Αλλά πολλοί την ακολούθησαν κατά καιρούς. Για οικονομικούς λόγους. Και οι περισσότεροι επέστρεψαν, δεν μετανάστευσαν μόνιμα και μαζί τους έφεραν και εμπειρίες μοναδικές. Γιατί κάθε επαφή με ξένους πολιτισμούς, νοοτροπίες, κουλτούρες μόνο θετικό αντίκτυπο μπορεί να έχει.

Και ‘γω θα πήγαινα να ζήσω σήμερα είτε Αμερική είτε Αραβία χωρίς να χρειαστώ και πολύ να πείσω τον εαυτό μου ή την οικογένειά μου. Ότι επιχειρήματα και να πω προς αυτή την κατεύθυνση θα τα έχουν επαναλάβει πολλοί πριν από μένα, θα τα έχει επιβάλει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.

Αλλά γιατί δεν πήγα πέρσι; Γιατί δεν έχω φύγει ακόμη;

Almonds by Vassilis Online

Γιατί εκτός από μια σίγουρη λύση πάντα ήμουν πεπεισμένος ότι υπάρχουν και άλλες λύσεις. Μια καλύτερη λύση. Και στην προκειμένη περίπτωση υπάρχουν καλύτερες λύσεις που μπορεί να αφορούν ακόμη και ανθρώπους που έχουν λιγότερα εφόδια από εμένα (εκπαίδευση, περιζήτητη ειδικότητα, εμπειρία, προσαρμοστικότητα, υγεία κλπ);

Ανθρώπους που θα αναζητήσουν στέγη και δουλειά σε μια Ευρώπη και Αμερική γεμάτες ήδη εδώ και χρόνια με λαούς από όλο τον κόσμο, όπου ακόμη και η εργασία σε ένα εργοστάσιο, σε ένα πλυσταριό εστιατορίου ή στο τιμόνι ενός ταξί θα μπορεί να θεωρηθεί ως εύνοια της τύχης.

Δεν πρέπει να υποτιμούμε τις προοπτικές για το ναδίρ της κρίσης. Αλλά ούτε να πανικοβαλλόμαστε από την άλλη. Προετοιμασμένοι πρέπει να είμαστε.

Η πραγματικότητα κρύβει μια σκληρή αλήθεια.

Όσοι έχουν τα προαναφερόμενα εφόδια πάντα θα βρίσκουν καλύτερες δουλειές αν και δυσκολότερα σε μια δύσκολη περίοδο οικονομικής κρίσης. Οι υπόλοιποι θα περάσουν ακόμη δυσκολότερα στο εξωτερικό.

Γιατί τότε εξωτερικό;

Έχουμε σκεφτεί ότι αντί κάποιος να αντικρίζει μες το χειμώνα κάθε πρωί το συννεφιασμένο Μάντσεστερ ή Ντόρτμουντ, θα ένιωθε πολύ πιο όμορφα να αντικρίζει την ανεμοδαρμένη Νάξο ή τις οροσειρές της Πίνδου;

Αν είναι μηχανικός θα μπορούσε να πάει εκεί και στήσει ένα γραφείο μελετών βιομηχανικών ή εκτιμήσεων που να πουλάει υπηρεσίες σε όλο τον κόσμο μέσω internet;

Αν είναι γιατρός να ανοίξει ιατρείο για τους κατοίκους 2-3 χωριών,  με τα μηχανήματα που θα είχε και στην Αθήνα;

Αν είναι ένας απλός υπάλληλος να στήσει μια μικρή επιχείριση μέσω διαδικτύου στο παλιό σπίτι του παππού. Ένα site, ένα e-shop, ή μια υπηρεσία διαδικτυακή. Ένας designer ή ένας developer μπορούν να εγκατασταθούν σε ένα μικρό χωριό ή νησί αλλά και ένας εκδότης ή ένας συγγραφέας.

Μια δασκάλα, ένας καθηγητής πληροφορικής, μια νηπιαγωγός.

Να συμπαρασύρουν παλιούς φίλους, να συνδιαλεχθούν με νέους φίλους με ίδιες ιδέες να οραματιστούν για τον τόπο τους και να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα. Παραδείγματα υπάρχουν… Ξεκίνησαν και άλλοι. Σαν τον Δημήτρη Τσουκαλά στην Ανάβρα Μαγνησίας, εκείνο το εγκαταλελειμμένο χωριό βοσκών που αναγεννήθηκε, γιατί μερικοί λίγοι άνθρωποι απλά πίστεψαν σε ένα μικρό χωριό και δούλεψαν σκληρά απέναντι σε προκαταλήψεις και τυποποιημένες σκέψεις.

Παραδοσιακά προϊόντα, τουρισμός με νέες διαστάσεις όπως την οικολογία, την γαστρονομία, την μαγειρική, την κοινωνική προσφορά.

Μικρές βιολογικές φάρμες. Νέες καλλιέργειες.

Ενέργεια.

Αναστήλωση παλιών σπιτιών και βιομηχανιών και προσέλκυση νέων ανθρώπων για να ζήσουν μια νέα ζωή, με κεντρικό παράγοντα μια άλλη πιο ανθρώπινη ποιότητα ζωής αλλά πάντα σε ανοιχτή σύνδεση με όλο τον κόσμο.

 Σήμερα δε δικτυωνόμαστε μόνο παγκόσμια, πλέον πουλάμε παγκόσμια!

Άνθρωποι διατεθειμένοι να παίξουν τον ρόλο ενός atenistas για το χωριό τους κάθε Σαββατοκύριακο, όχι μόνο για να ανακτήσουν την χαμένη τους αντίληψη για την κοινότητα και την κοινωνία αλλά και για να «πουλήσουν» καλύτερα τον τόπο τους.

Τα παιδιά μας να παίζουν όλο το χρόνο όπως το καλοκαίρι εκείνα τα πιο τυχερά που έχουν ένα σπίτι και παππούδες σε χωριά. Χωρίς το φόβο να τους λείψει η εκπαίδευση και τα απαραίτητα εργαλεία.

Ιθάκη του Spiros Vathis

Να γίνουμε και πάλι όμορφοι. Όμορφοι ως τόπος, ως χώρα, ως άνθρωποι. Η ομορφιά προσελκύει. Προσελκύει πλούτο, άλλους όμορφους ανθρώπους, ιδέες. Γεννάει τον έρωτα και την δημιουργία.

Οι καλύτερες ιδέες ακόμη δεν έχουν ακόμη αναπαραχθεί. Λύσεις αμέτρητες περιμένουν υλοποίηση. Αφοσίωση. Ξενύχτι. Σκληρή δουλειά.

Να ανακαλύψουμε και πάλι την απέραντη χαρά του να φωνάζεις ΕΥΡΗΚΑ… ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑ… ΠΑΡΗΓΑΓΑ

Να ακούσουμε ΕΠΑΙΝΟΥΣ και να διαδώσουμε το παράδειγμά μας.

Θα μπορούσα να κλείσω το κείμενο εδώ. Πλημμυρισμένοι όπως είμαστε από θετικά συναισθήματα. Αλλά όλα αυτά απαιτούν μια μικρή αλλά σημαντικότατη προϋπόθεση!

Ελευθερία. Μια αληθινή ελευθερία να δημιουργήσουμε, αφού θα έχουμε κόψει κάθε ομφάλιο λώρο με τις παλιές μας συνήθειες για χρηματοδοτήσεις και επιδόματα από το πτωχό μας πλέον κράτος.

Μια ελευθερία που μεταφράζεται ως απουσία εμποδίων κάθε μορφής… φορολογικά, γραφειοκρατικά, διαφθοράς…

Δεν ξεχνάμε ποτέ πια… η ζωή εκτός από όμορφη είναι σκληρή.

Μπορεί να μας λείψει η Ελλάδα, ο ήλιος, η θάλασσα, οι παρέες, το ουζάκι, ο φραπές, οι μυρωδιές και οι γεύσεις αυτού του τόπου…

Αλλά για όλα αυτά δεν θα κλάψουμε όπως θα κλαίγαμε για ένα νεανικό έρωτα. Σήμερα με οικογένειες και υποχρεώσεις δεν έχουμε χρόνο να κλάψουμε, να νοσταλγήσουμε.

Όσοι είμαστε διατεθειμένοι να παλέψουμε, να δουλέψουμε σκληρά σε ξένο περιβάλλον, θα το επιδιώξουμε αν έχουμε εξαντλήσει κάθε άλλη ευκαιρία να μείνουμε Ελλάδα. Και τότε πάλι θα φύγουμε γιατί θα έχουμε πείσει τον εαυτό μας ότι θα νιώσουμε πιο ελεύθεροι έξω από ότι στην χώρα μας.

Ο ελεύθερος Έλληνας δεν έχει να φοβηθεί τίποτε, όπου και να πάει.

Μακάρι όμως να νιώσουμε ελεύθεροι και πάλι στην χώρα μας.

Και τότε οι καλύτεροι θα κάνουμε καλύτερη και την Ελλάδα!

...

υγ.Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο φετινό Ημερολόγιο των εκπαιδευτηρίων Δούκα με τίτλο «Εδώ ή αλλού; Το δίλημμα της επιλογής», και το οποίο είχε ως θέμα ένα πολύ επίκαιρο ερώτημα: Να παραμείνουμε ΕΔΩ ή να αναζητήσουμε την τύχη μας ΑΛΛΟΥ; 

Οι υπεύθυνοι των Εκπαιδευτηρίων Δούκα μου ζητήσαν πριν απο μερικούς μήνες και ένα κείμενο με την δική μου τοποθέτηση πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Η αλήθεια είναι ότι παιδεύτηκα πολύ μέχρι να καταλήξω στο περιεχόμενο, στην μορφή και στο τελικό συμπέρασμα που θα ήθελα να βγει. Είναι δύσκολο το ερώτημα και δεν έχει εύκολη απάντηση χωρίς όρους και προϋποθέσεις...

Θέλω και πάλι να ευχαριστήσω τους υπεύθυνους των Εκπαιδευτηρίων και όσους με πρότειναν να συμμετάσχω και γω με την τοποθέτησή μου δίπλα σε τοποθετήσεις ανθρώπων πολλών εκ των οποίων τους εκτιμούσα ήδη ιδιαίτερα αλλά και άλλων όχι τόσο επώνυμων ανθρώπων των οποίων όμως τα κείμενα με προβληματίσανε θετικά και μου διευρύναν την σκέψη.

Όλα τα κείμενα μπορείτε να τα διαβάσετε ή να τα κατεβάσετε από εδώ και φυσικά την προσωπική τοποθέτηση της Άσπας από την ομάδα Μαμά…δες, Μπαμπά…δες που έχουμε δημιουργήσει μπορείτε να την διαβάσετε στο προσωπικό της blog.