10 Σεπ 2008

Pop CERN - το πολυσυγγραφικό κοσμικό πείραμα

Sci-fi, έτσι όπως δεν έχετε ξαναδιαβάσει...
Μια ιστορία γραμμένη από 5 ογκόλιθους της σύγχρονης ελληνικής μπλογκοτεχνίας!

[Teleologikos]

Photobucket

«Μα μιλάτε σοβαρά;»

Ο Βίκτωρ, φοιτητής στη φυσική και βοηθός στο εργαστήριο, έριξε ένα βλέμμα απορίας κι έκπληξης όταν ο Φραντς Μπερνστάιν, ο διευθυντής του CERN, του αποκάλυψε το σχέδιο. Ένα σχέδιο ύπουλο και μεγαλειώδες που θα έφερνε την ανακατάταξη στο άγνωστο κι απέραντο Σύμπαν. Αφού το καλοσκέφτηκε και ζύγισε τις θετικές πιθανότητες πήρε την απόφαση να δεχτεί να συμμετάσχει. Το Μεγάλο Σχέδιο ήδη έπαιρνε σάρκα και οστά και χαιρόταν που θα συνέβαλλε αποφασιστικά στην μεγάλη αναδημιουργία του Κόσμου.


«Μα μιλάτε σοβαρά;»

Η Γκρέτα έριξε ένα βλέμμα περιφρόνησης στον καθηγητή Φραντς Μπερνστάιν αργότερα το ίδιο απόγευμα, η πρότασή του παραήταν εξωφρενική αλλά και προβλέψιμη. Άκου εκεί να κοιμηθεί μαζί του μόνο και μόνο για να παρακολουθήσει από κοντά το πείραμα του CERN. Εξάλλου το κόστος παραήταν υψηλό για να μείνει η ίδια απλός θεατής κι έτσι επιστράτευσε τη γυναικεία πειθώ απέναντι στον καψουρεμένο καθηγητή.

«Θέλω να συμμετάσχω ενεργά στο πείραμα, αλλιώς ξέχασέ με.»

Ο καθηγητής δίστασε μπροστά στην υπερβολική απαίτηση της Γκρέτας αλλά γρήγορα οι ηθικές αναστολές του υποχώρησαν από την ασυγκράτητη ερωτική του επιθυμία.

«Και μόνο μετά την ολοκλήρωση του πειράματος θα κοιμηθώ μαζί σου» συμπλήρωσε επιτακτικά με την ακαταμάχητη γοητεία της η Γκρέτα. Ο καθηγητής δέχτηκε χαρούμενος και την έμπασε γρήγορα στα άδυτα του ινστιτούτου CERN, όπου έμελλε σύντομα να αλλάξει η μοίρα του κόσμου.

[Spdd]

Αυτό που αντίκρισε η Γκρέτα όταν μπήκαν και οι δύο μέσα, ξεπερνούσε και την πιο αχαλίνωτη φαντασία. Άπειρα μικροσκοπικά φωτάκια σε τόνους αχνού γαλάζιου και θαμπoύ πράσινου στόλιζαν τον τεράστιο Θόλο που ξεδιπλωνόταν κάτω από τα πόδια τους. Για μια στιγμή η ανάσα της κόπηκε καθώς κοίταξε προς τα κάτω και συνειδητοποίησε ότι βρίσκονταν πάνω σε μια μεταλλική πλατφόρμα η οποία αιωρούνταν στο κενό στηριζόμενη μόνο από λεπτά ελάσματα. Το χέρι της μηχανικά κινήθηκε προς το μέρος του καθηγητή ζητώντας την προστασία του. Στιγμιαία αισθάνθηκε ότι ήταν στο έλεος του. Για μια μικρή στιγμή.

«Έχεις ακόμα την ίδια απαίτηση να συμμετάσχεις; Δεν νομίζεις ότι είναι πάνω από τις δυνατότητές σου;» ρώτησε ο Φραντς Μπερνστάιν, με μια ελαφριά δόση ειρωνείας στη φωνή του.

Η Γκρέτα γύρισε και τον κοίταξε κατευθείαν στα μάτια. Η αυτοκυριαρχία της είχε επανέλθει. Ο τόνος της φωνής της έγινε σχεδόν μηχανικός.

«Τίποτα δεν μπορεί να με σταματήσει. Ούτε εσύ, Φραντς Μπερνστάιν!»...

Με μια αργή, σαδιστική θα έλεγε κανείς, κίνηση, άνοιξε το παλτό της και από μια εσωτερική, κρυφή τσέπη έβγαλε ένα μικρό αντικείμενο και το έδειξε στο καθηγητή. Εκείνος χλώμιασε...


«... Δεν... δεν είναι αυτό που νομίζω... νόμιζα ότι δεν υπήρχε πια... μα πώς;...»
Η Γκρέτα επιτέλους έπαιρνε το πάνω χέρι, έστω και σ' αυτό το αφιλόξενο σκηνικό του Θόλου.
«Είναι πολύ αργά πλέον για να κάνεις πίσω. Το πείραμα θα γίνει!»

[Philos]

«… αλλά με τους δικούς μας όρους…» Στο χέρι της Γκρέτα ήταν ανοιγμένο ένα φυλακτό με την φωτογραφία της γυναίκας του καθηγητή. Ήταν το φυλακτό που φορούσε η κόρη του όσο ζούσε, για να θυμάται την μητέρα της που χάθηκε κατά την διάρκεια ενός ακόμη πειράματος στο Cern όταν εκείνη ήταν ακόμη μικρό παιδί…

“Δικούς σας? Ποιοι είστε? Και η κόρη μου? Είναι ζωντανή? Και που…» τον διέκοψε απότομα η Γκρέτα «Θα σου απαντήσει η ίδια αργότερα σε όλες σου τις ερωτήσεις, αν φυσικά αποφασίσεις να συνεργαστείς…»

«όταν θα φτάσουμε κάτω θα ακολουθείς γρήγορα και χωρίς αμφισβητήσεις τις οδηγίες που θα σου δίνω» και εμφάνισε ένα μικρό κινητό στο οποίο αναβόσβηνε ήδη η οθόνη.

«Όλα εντάξει, ο καθηγητής είναι δίπλα μου και…» κοιτώντας στα μάτια τον Φραντς Μπέρνσταϊν «…δείχνει να είναι έτοιμος να συνεργαστεί» συμπλήρωσε με σοβαρό ύφος.

Ο καθηγητής ψέλλισε «Τι σκοπό έχετε? Πως ξέρετε ότι δεν έχουμε τους ίδιους στόχους? Τι νομίζεις ότι θα καταφέρετε? Έχω στήσει όλη την εγκατάσταση με σκοπό να ανακατατάξω την ύλη σε όλο το Σύμπαν. Δεν μπορεί κανένας να το αλλάξει αυτό πλέον. Και το παραμικρό λάθος μπορεί να διαλύσει το σύμπαν μας. Μόνο εγ…»

Η μεταλλική πλατφόρμα είχε πια φτάσει στο έδαφος, δεκάδες ερευνητές είχαν παγώσει τις δουλειές τους κοιτώντας τον ψυχρά και χωρίς να μιλάνε…


«Εμείς είμαστε Φραντς Μπερνστάιν. Οι συνεργάτες, οι βοηθοί, οι μαθητές σου… που σιωπηρά όλα αυτά τα χρόνια υποκρινόμασταν ότι αποδεχόμαστε τις θεωρίες του Μεγάλου Σχεδίου σου… Ίσως το σύμπαν να είναι πολύ μεγάλο για να το αναδομήσουμε. Μπορούμε όμως με την ευφυία μας άνετα να κυριαρχήσουμε στην γη …»

[Dealsend]

Η Γκρέτα γύρισε με κόκκινα μάτια προς τον καθηγητή. "Άσε μας να σου δείξουμε τι μπορεί στα αλήθεια να κάνει ο CERN...", με αυτή τη φράση η καταπακτή άνοιξε και ένα τσούρμο από Playmates, λικνίζοντας τα πλούσια στήθη τους στον ρυθμό του “LA BAMBA”, εμφανίστηκε.

Εμπρός καθηγητά let's dominate the world είπαν όλες μαζί! Η Γκρέτα πέταξε από πάνω της την φόρμα εργασίας και άρχισε να φιλιέται με τον πρώτο επιστήμονα που έπεσε πάνω της.

Σε λίγο όλοι είχαν γίνει μαλλιά κουβάρια, η ανθρωπότητα ίσως έχανε για άλλη μια φορά την ευκαιρία του παντοτινού παράδεισου, και αυτή τη φορά δεν θα έφταιγε το μήλο, αλλά τα ζουμερά καρπούζια της Γκρέτας.



Ο αδέξιος βοηθός όμως του καθηγητή Μπέρνσταϊν , ονόματι Βίκτωρ Τζουζέπε, προσπαθώντας να κουτουπώσει την Miss Μάϊος 2006 πάτησε το πράσινο μπουτόν του επιταχυντή, από τα μεγάφωνα άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.

Ο καθηγητής ευλόγησε τον Θεό και συνέχισε να χαλαρώνει τους μύες της γλώσσας του πάνω στην κοιλιά της Γκρέτας. «Θα τα καταφέρεις καθηγητά», του είπε πονηρά εκείνη…

[Attackta]

Είχαν ακόμη 30 λεπτά. Το ψηφιακό χρονόμετρο που κρεμόταν από την οροφή έτρεχε σταθερά προς το σημείο μηδέν που όλοι περίμεναν τόσα χρόνια. Ο προειδοποιητικός ήχος που υπενθύμιζε τη σοβαρότητα της κατάστασης, αντί να τους αγχώνει, έδινε ρυθμό στα παλλόμενα κορμιά τους. Ερευνητές, επιστήμονες, playmates και κόσμος που συνεχώς έμπαινε συνέχιζαν να ερωτοτροπούν σε άναρχους συνδυασμούς χωρίς κανόνες.


Ο Βίκτωρ έντρομος για το κακό που άθελά του προκάλεσε κινήθηκε προς τον καθηγητή του για να απολογηθεί. Από μακριά διέκρινε την χαρακτηριστική του καράφλα με την αλογοουρά και υπέθεσε πως είναι αυτός, μιας και η λεκάνη της Γκρέτας έκρυβε το πρόσωπό του.


Πριν προλάβει να πλησιάσει τον αρπάζει από το χέρι το φαβορί για Playmate Οκτώβριος 2008, τον γυρίζει και του αστράφτει μια σφαλιάρα: «Κανόνισε για την ηλιθιότητά σου να χάσω τον τίτλο!» του λέει, και ο άμοιρος Βίκτωρ σκύβει το κεφάλι. Πριν προλάβει να πει οτιδήποτε, του δίνει ένα γλωσσόφιλο και του ψιθυρίζει στο αυτί: «Απόδειξέ μου ότι μπορείς να διορθώσεις την κατάσταση, ότι η ανθρωπότητα θα σωθεί ..».


Ο δειλός βοηθός, εκστασιασμένος από την ένταση της στιγμής, την σφαλιάρα, το φιλί, τον συναγερμό, τα βογγητά που ακούγονται από παντού και τους ήχους της αισθησιακής μουσικής μεταμορφώνεται σε επιβήτορα και η ξανθιά υποψήφια γίνεται θήραμα των άγριων διαθέσεων του.


Απομένουν ακόμη 5 λεπτά. Ο ήχος γίνεται ακόμη πιο συχνός, πιο διαπεραστικός. Τα κορμιά δείχνουν έτοιμα να εκραγούν. Τελευταίο λεπτό. Οι πρώτοι οργασμοί, οι πρώτες συσπάσεις, η πρώτη ενέργεια που εκλύεται. Ακολουθούν και άλλοι… και άλλοι… Είμαστε στη κορύφωση: 10, 9, 8, 7….


Ο καθηγητής Μπέρνσταϊν αντιλαμβάνεται το μεγαλείο της στιγμής. Αυτό που πάντα περίμενε. Από τα μάτια του περνάνε τα πάντα. Η γυναίκα του, η κόρη του, οι αποτυχημένες προσπάθειες του παρελθόντος, το χρονόμετρο λίγο πριν το τέλος. Όλα αυτά ενώ κοιτάει την Γκρέτα να τελειώνει και νιώθει και ο ίδιος έτοιμος να εκραγεί μέσα της. 4,3,2…. «Ναιιιι!!!» αναφωνεί ο καθηγητής και μαζί με το αλαλάζων πλήθος βυθίζεται στην απόλυτη νιρβάνα, αγνοώντας αυτό που μόλις αρχίζει.


Ο θάλαμος κλείνει και αρχίζει να κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς άγνωστη κατεύθυνση. Κανείς δεν ασχολείται. Κορμιά χυμένα στο πάτωμα. Όλοι ιδρωμένοι, εξαντλημένοι μα και απόλυτα ευτυχισμένοι. Ζουν τη στιγμή, χωρίς να τους νοιάζει το άμεσο μέλλον που έρχεται. Άλλωστε αυτό που έζησαν δεν το είχαν σχεδιάσει και ήταν μοναδικό. Κόποι, έρευνες, προσπάθειες μιας ζωής δείχνουν να μην έχουν καμία σημασία μπροστά στη δύναμη του τυχαίου, του απρόβλεπτου.


Και αν αύριο που θα ξυπνήσουν υπάρχει ακόμη ο κόσμος με τη σημερινή του μορφή, αυτό θα είναι η μεγάλη τους ανακάλυψη. Η χαρά του απρόβλεπτου!



THE END


Για το post αυτό συνεργάστηκαν:

Τeleologikos
Spdd
Philos
Dealsend
Attacta


Μια ιδέα γεννήθηκε ξαφνικά μεσα σε ένα Plurk και οργανώθηκε σε ένα άλλο. Έτσι απλά για να πειραματιστούμε.
Πέντε bloggers δηλώσαμε συμμετοχή αρχικά. Ο καθένας θα έγραφε μια ιστορία 200-300 λέξεις και θα την παρέδιδε στον επόμενο για να την συνεχίσει. Η κλήρωση για να βγάλουμε την σειρά που θα γράψουμε έγινε στο twitter, ευχαριστούμε sotomi αλλα και τους υπόλοιπους που έσπευσαν να απαντήσουν!

Χρησιμοποιήθηκαν επίσης: E-mail accounts, Google Documents, MSN. Κανένα τηλέφωνο, καμία άλλη άμεση επαφή. Το ίδιο απόγευμα το κείμενο ήταν έτοιμο. Κανένας δεν προσπάθησε και δεν έκανε διορθώσεις στα κείμενα των υπολοιπων, παρα κάποιες ελάχιστες μικρές προσαρμογές.
Αν το πείραμα άρεσε, πηγαίνετε στον spdd να τον πείσετε να ξεκινήσει και την εικονογράφηση της ιστορίας. Εκτός και αν ενδιαφέρεται κανας άλλος να αναλάβει.


Οι 4 απο τους 5 ζούμε στην Αθήνα σε διάφορες περιοχές, ενώ ο 5ος στην Ναύπακτο.

Και αυτό είναι που λέμε σήμερα Web 2.0!!!

8 σχόλια:

Γκρινιάρης είπε...

Α ρε μπλογκοτέχνες!!! Ωραίο εγχείρημα πάντως, το αποτέλεσμα έχει πολλή πλάκα!

Πήγες εσύ να το κάνεις λίγο Dan Brown, αλλά ήρθε ο Dealsend και τα ισοπέδωσε όλα! :)

philos είπε...

Ευχαριστουμε για το σχόλιό σας, αγαπητέ αναγνώστη.
Θα συγκεντρώσουμε τις ερωτήσεις όλων των αναγνωστών και θα απαντήσουμε σε συνεντευξη τύπου στο τέλος της ΔΕΘ!

Unknown είπε...

μπράβο παιδιά!

DaNaH είπε...

Και εγώ ότι το όλο στυλ μου θύμισε Dan Brown θα έλεγα αλλά με πρόλαβε ο Γκρινιάρης! :)

Κοίτα να δεις τι μπορεί να γίνει μέσω ίντερνετ! Μπράβο παιδιά, έχετε απίστευτη και αστείρευτη φαντασία! :)

Ανώνυμος είπε...

Το επόμενό μας πόνημα θα είναι σε άλλο ύφος... μη νομίζει ο κόσμος ότι μόνο Dan Brown διαβάζουμε...

Ανώνυμος είπε...

Σωστά spdd! Διαβάζουμε και Μπουκόφσκι! lol

philos είπε...

Γεια σας και πάλι.
Γκρινιάρη, εκεί ήταν το ωραίο. Ότι έγινε η μεγάλη ανατροπή ξαφνικά και απροειδοποιητα. Διαβάζαμε ταυτόχρονα τι έγραφε ο dealsend και ειχαμε ψοφήσει στα γέλια.

Ελένη, σε ευχαριστώ εκ μέρους όλων,

Δανάη, ούτε γω ήξερα ότι μπορώ να γράφω σαν τον Dan Brown γιατί απλούστατα δεν έχω διαβάσει σελίδα... από βιβλία του. Και ούτε και σκοπεύω!

Και για να είμαι ειλικρινής εγω δεν είχα καταλβει ότι θα γράφαμε ιστορία αλλά ποστ για το θέμα του Cern!

Ενα πείραμα ήταν, δεν κρίνουμε το αποτέλεσμα. Ελπίζω να ακολουθησουν και άλλα απο εμάς ή και άλλους.

attackta, και Εμπειρίκο διαβάζουμε... αλλά μην φτάσουμε μέχρι εκεί!
;D

philos είπε...

Στο blog του spdd, ένας αναγώστης έδωσε και συνέχεια...

Θα συνεχίσει κανείς?