"Όταν είμαστε παιδιά πιστεύουμε πως οι γονείς μας είναι παντοδύναμοι, πως δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορούν να καταφέρουν και είναι το καταφύγιο μας. Άραγε όταν γίνονται αυτοί ξανά παιδιά να πιστεύουν το ίδιο για εμάς;"
Δεν νομίζω ότι υπάρχει μια μοναδική απάντηση σε αυτό το πολύ ωραίο ερώτημα που έθεσε ο Νανάκος.
Πιστεύω ότι εάν οι μεγάλοι νιώσουν πάλι παιδιά, τότε και μόνο τότε μας νιώθουν σαν το καταφύγιο τους, μας βλέπουν σαν παντοδύναμους.
Τις περισσότερες φορές μας βλέπουνε ακόμη σαν παιδιά, και αν αυτό συνδυαστεί με το να αρχίσουν να νιώθουν έντονα τις επίπτωσεις των γηρατειών, να αισθάνονται δηλαδή ολοένα και πιο ανήμποροι, τότε αυτό τους γεμίζει με ανασφάλεια και άγχος που μετουσιώνεται σε γκρίνια ή και υπερβολικές επιθυμίες εκ μέρους των...
Πιστεύω δε ακόμη ότι είναι στο χέρι μας να τους χαλαρώσουμε, να τους ξεκουράσουμε, να επικοινωνήσουμε ανοιχτά μαζί τους, να πιστέψουν σε εμάς και να τους κάνουμε να ζήσουν τα τελευταία τους χρόνια με την ανεμελιά των παιδιών,
... κάτι σαν τον Mr.Tootles στον Πήτερ Παν.
3 σχόλια:
Την έζησα αυτή την ανατροπή των ισορροπιών πολύ πρόσφατα. Γι'αυτό μπορώ να πω με σιγουριά οτι ναι, για πάντα θα είμαστε τα παιδιά τους και για πάντα θα είναι οι γονείς μας...
Εκτιμώ την καταγραφή της συναισθηματικής καμπής και την καταγραφή της αλλαγής των ρόλων.
Πρέπει να είσαι-σαν παιδί- ο ήλιος, που φωτίζει την πολύ άχαρη στιγμή των γηρατειών, φορτωμένων με το φόβο του -άγνωστου-τέλους και τον πόνο της αναπόφευκτης φθοράς, της αρρώστειας ίσως.
Πρέπει επίσης -σαν μεγάλος-να τους νοιάζεσαι και να τους ανοίγεις το δρόμο τους όπως θα έκανες με το παιδί σου.
@παυσιλιππη. Εγώ έχω αρχίσει να παίρνω και άλλα μηνύματα, καλώς ή κακώς
@Katerina ante portas
Το σχόλιό σου θα μπορούσε να είναι και Post από μόνο του! Πολύ όμορφο!
Δημοσίευση σχολίου