για ένα νεογέννητο μωράκι....
σήμερα είδα την φωτογραφία που φαίνεται στο προηγούμενο post... Το κοριτσάκι που μόλις πριν λίγο είχε γλυτώσει τον θάνατο από τον μανιακό που μπήκε στο σχολείο της, αγκαλιασμένη σφιχτά από τον πατέρα της.
Και στις δύο περιπτώσεις έπιασα τον εαυτό μου να θέλει να κλάψει, να δακρύσει.
Ένιωσα ένα σφίξιμο σαν να αφορούσε η είδηση και στις δύο περιπτώσεις δικό μου άνθρωπο.
Και όμως όταν είμαι σε κηδεία, ή ακούσω μια άσχημη είδηση για τον πατέρα κάποιου ή για ένα τροχαίο ενώ νιώθω άσχημα, δεν νιώθω δυσφορία, δεν νιώθω άγχος ή αυτής της μικρής έντασης πανικό που ένιωσα με αυτές τις δύο ειδήσεις.
Συνειδητοποίησα ότι και τις δύο φορές ένιωσα έτσι, γιατί ένιωσα ως πατέρας.
Ένιωσα την υποψία να χάσω το δικό μου παιδί, και ένιωσα σαν να με διαπέρναει ρεύμα.
Νιώθουμε άραγε έτσι από φόβο για τους δικούς μας ανθρωπους, μην και πάθουν τα ίδια ή
μήπως ξεγελάμε τους εαυτούς μας ότι η δυσάρεστη είδηση αφορά εμάς?
Και αν ναι, γιατί?
Από λάθος συναγερμό ή από ένα είδος ένστικτου και αυτοάμυνας?
Μήπως τελικά συνειδητοποιούμε τον κίνδυνο, ενθυμούμαστε τον θάνατο και χτυπάμε κάποιο καμπανάκι?
Αυτές οι σκέψεις δεν έχουν τελειωμό, η μια ακολουθεί την άλλη σε ένα ατέρμονο κυνηγητό η μια της άλλης, και μετά από ώρα νιώθεις μια αγαλλίαση, ένα ξαλάφρωμα, μια ελπίδα.
Ζεις, και είναι ωραίο να ζεις, ασχέτως αν δεν ξέρεις γιατί.
Και συ και οι γύρω σου, και ιδιως οι άνθρωποι που αγαπάς και δεν θα να τους χάσεις με τίποτε στον κόσμο.
Γιατί τους αγαπάς, ακόμη περισσότερο και από την δική σου ύπαρξη.
Και χωρίς να ξέρεις το γιατί γίνεται αυτό...
Και ίσως αυτό κάνει την ύπαρξή μας τόσο όμορφη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου