Ευτυχία
Μπορούμε να την μετρήσουμε?
Και αν ναι, πως?
Και τελικά τι είναι η ζωή μας. Ένα RPG, ένα strategy game? Ποιος είναι ο στόχος? Να μαζέψουμε πόντους ή απλά να νιώθουμε ικανοποιημένοι.
Μπορούμε εμείς ή μάλλον είναι σωστό εμείς να βαθμολογούμε τις προτεραιότητες μας, τις αξίες μας, τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες μας. Ή κάποιος από έξω θα μπορούσε να το κάνει? Ή μήπως και οι δύο και μετά να υπάρχει μια σύγκριση. Για να μπορεί κάποιος να καταλάβει αν είναι λογικός ή παράλογος ή απαιτητικός ή υπερβολικά αβανταδόρικος στις απαιτήσεις του.
Ποιος είναι πιο σωστός, ποιος είναι ο κριτής?
Αν τελικά κάποιος εκμεταλλεύεται τα ταλέντα του και κάνει την ζωή του πιο εύκολη, ευνοείται ή μήπως αυτό που θεωρούμε ταλέντο είναι μια προσπάθεια που έχει λάβει χώρα πολύ νωρίτερα και καμιά φορά και ασυνείδητα.
Το ότι εγώ γεννήθηκα στην Ελλάδα και κάποιος στην Ινδονησία (χθες έγινε ο σεισμός των 6,2), δεν μου δίνει κάποιους έξτρα πόντους ή ακόμη και ένα σύνολο πόντων που ο «παίκτης» από την Ινδονησία δεν θα δει σε όλη του την ζωή?
Επιλέξαμε εμείς να παίξουμε ή είμαστε απλά προγραμματισμένοι ήρωες μιας παράστασης από την οποία εμείς παρακολουθούμε ένα ελάχιστο μέρος?
Κάνουμε σωστά τις ερωτήσεις όπως λέει και ο Douglas Adams και αν ναι ποια είναι η απάντηση? Ότι απλά υπάρχουμε? Η ύπαρξη δεν μας δίνει αυτόματα και την ύπαρξη ενός στόχου για να δικαιολογήσουμε την ύπαρξή μας?
Γιατί μας εθίζουν τα παιχνίδια? Ο ανταγωνισμός?
Τα παραπάνω τα έγραψα με αφορμή το άρθρο του Κιμπι στην Καθημερινή της 28/05/2006.
Σκόρπιες σκέψεις, που τελικά προτίμησα να της αφήσω έτσι χωρίς δεύτερη επεξεργασία.
Μπορούμε να την μετρήσουμε?
Και αν ναι, πως?
Και τελικά τι είναι η ζωή μας. Ένα RPG, ένα strategy game? Ποιος είναι ο στόχος? Να μαζέψουμε πόντους ή απλά να νιώθουμε ικανοποιημένοι.
Μπορούμε εμείς ή μάλλον είναι σωστό εμείς να βαθμολογούμε τις προτεραιότητες μας, τις αξίες μας, τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες μας. Ή κάποιος από έξω θα μπορούσε να το κάνει? Ή μήπως και οι δύο και μετά να υπάρχει μια σύγκριση. Για να μπορεί κάποιος να καταλάβει αν είναι λογικός ή παράλογος ή απαιτητικός ή υπερβολικά αβανταδόρικος στις απαιτήσεις του.
Ποιος είναι πιο σωστός, ποιος είναι ο κριτής?
Αν τελικά κάποιος εκμεταλλεύεται τα ταλέντα του και κάνει την ζωή του πιο εύκολη, ευνοείται ή μήπως αυτό που θεωρούμε ταλέντο είναι μια προσπάθεια που έχει λάβει χώρα πολύ νωρίτερα και καμιά φορά και ασυνείδητα.
Το ότι εγώ γεννήθηκα στην Ελλάδα και κάποιος στην Ινδονησία (χθες έγινε ο σεισμός των 6,2), δεν μου δίνει κάποιους έξτρα πόντους ή ακόμη και ένα σύνολο πόντων που ο «παίκτης» από την Ινδονησία δεν θα δει σε όλη του την ζωή?
Επιλέξαμε εμείς να παίξουμε ή είμαστε απλά προγραμματισμένοι ήρωες μιας παράστασης από την οποία εμείς παρακολουθούμε ένα ελάχιστο μέρος?
Κάνουμε σωστά τις ερωτήσεις όπως λέει και ο Douglas Adams και αν ναι ποια είναι η απάντηση? Ότι απλά υπάρχουμε? Η ύπαρξη δεν μας δίνει αυτόματα και την ύπαρξη ενός στόχου για να δικαιολογήσουμε την ύπαρξή μας?
Γιατί μας εθίζουν τα παιχνίδια? Ο ανταγωνισμός?
Τα παραπάνω τα έγραψα με αφορμή το άρθρο του Κιμπι στην Καθημερινή της 28/05/2006.
Σκόρπιες σκέψεις, που τελικά προτίμησα να της αφήσω έτσι χωρίς δεύτερη επεξεργασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου