"Είμαι Αλβανός, Ελληνας και λογοτέχνης"

Πάνω από όλα ο Gazmend Kapllani είναι ένας άνθρωπος που μιλάει απλά, λέει αλήθειες και εκφράζεται άμεσα, χωρίς ανασφάλειες ή κόμπλεξ. Τυχαία τον ανακάλυψα μέσα από το blog του συναδέρφου του στα Νέα, του Μιχάλη Μήτσου, μιας και δεν αγοράζω τα Νέα συχνά, και έπειτα από λίγο διάστημα διάβασα στην Κυριακάτικη "Ε" μια συνέντευξη με την παραπάνω αξιοπρόσεκτη δήλωσή του για τίτλο!


Παραθέτω τα αποσπάσματα από την συνέντευξη του, που μου κέντρισαν πιο πολύ την προσοχή, τονίζοντας ότι ταυτίζομαι απόλυτα με τις αποψεις του:

«Οι πλούσιοι συνήθως δεν έχουν πρόβλημα μαζί σου» γράφει ο Καπλάνι, αναφερόμενος σε κάθε αλβανό μετανάστη. «Αυτοί που σε φοβούνται περισσότερο είναι εκείνοι που διαβάζουν λίγο και βλέπουν πολλή τηλεόραση. Εκείνοι που στέλνουν το παιδί τους στο ίδιο σχολείο με το δικό σου, που κατοικούν στην ίδια περιοχή με σένα, που στήνονται στην ίδια ουρά του ΙΚΑ με σένα από τα χαράματα. Εκείνοι που φοβούνται μήπως ξεπέσουν στο επίπεδο των "Αλβανών"... Και δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από την απέχθεια των φτωχοδιαβόλων προς άλλους φτωχοδιαβόλους. Ανάμεσα σ' αυτούς θα ψαρέψουν τις ψήφους τους οι πολιτικοί που κραυγάζουν, πουλώντας τους φόβο και μνησικακία...»

«Οταν άρχισα ν' αρθρογραφώ, δεχόμουν πολύ υβριστικά γράμματα. Σιγά σιγά όμως, βρήκα συνομιλητές. Και, όταν οι αρχές με κήρυξαν ανεπιθύμητο, απορρίπτοντας το αίτημά μου για άδεια παραμονής, είδα μπροστά μου ταυτόχρονα και τα δύο πρόσωπα της Ελλάδας».

«Είμαι ένα πολιτισμικό υβρίδιο» λέει. «Και Αλβανός, και Ελληνας. Μια απολύτως συνειδητή επιλογή. Και η λογοτεχνία είναι το έσχατο καταφύγιό μου. Αυτός είναι ο χώρος μου: της ξενιτιάς, της τραγικής πλευράς των συνόρων, των Βαλκανίων όπου συνυπάρχουν όλες οι εποχές. Χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Κώστα Λαλιώτη, που με παρότρυνε να γράψω βιβλίο. Κι υπάρχουν τόσα ακόμα "ημερολόγια" στα συρτάρια μου!»

«Ο μετανάστης κατανόηση ζητάει, όχι αγάπη».

Κι εκείνο που τον ανησυχεί όλο και περισσότερο είναι τι μέλλον επιφυλάσσεται στα παιδιά των μεταναστών της πρώτης γενιάς. Παιδιά που διεκδικούν να κριθούν γι' αυτό που αξίζουν κι όχι για την καταγωγή τους και που, αν η Ελλάδα τ' αρνηθεί, τότε κι εκείνα με τη σειρά τους θα την απορρίψουν. Και θα μείνουν ξεκρέμαστα, ν' αναζητούν όχι μια ταυτότητα-νοσταλγία, αλλά μια ταυτότητα-γκέτο.

«Το πραγματικό πρόβλημα του μετανάστη», τονίζει ο Καπλάνι, «ξεκινάει όταν παύει να είναι αξιολύπητος κι αρχίζει να συμπεριφέρεται σαν στο σπίτι του. Τον μέτοικο τον ανέχονται όταν είναι συμπληρωματικός και φιλοξενούμενος. Όταν φαντάζει συγκάτοικος, τον κράζουν και τον φοβούνται. Το ενδεχόμενο όμως μιας κοινωνίας διχασμένης ανάμεσα σε ντόπιους και ξένους θα είναι ήττα για όλους».


Ο Γκαζμέντ Καπλάνι δεν λατρεύει τα σύνορα. Ούτε και τα μισεί. Απλώς τα φοβάται και νιώθει άβολα απέναντί τους. Τα βλέπει πάντα με λαχτάρα, ανυπόμονος να τα διασχίσει, αλλά εκείνα τον αντικρίζουν καχύποπτα εχθρικά. Εδώ και πολύν καιρό, προτού καλά καλά μπει στην εφηβεία, πάσχει από το σύνδρομο των συνόρων.


Το βιβλίο του Μικρό Ημερολόγιο Συνόρων κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Λιβάνη κατατασσόμενο στην κατηγορία "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ". Για όσους βαριούνται να τρέχουν στα υπέροχα βιβλιοπωλεία που έχουν ανοίξει τελευταία, μπορούν να το παραγγείλουν από το Ιντερνετ.
Εγώ θα προτιμήσω να το αγοράσω από το βιβλιοπωλείο ΒΟΞ στα Εξάρχεια, που μου εχει λείψει πολύ τελευταία.