Για το Χατζηκυριάκειο...

Πριν μερικούς μήνες ένα κυριακάτικο πρωινό σε ένα διάλειμμα διαφημίσεων είδα τον Γιώργο να κοιτάζει παραξενεμένος μια διαφήμιση με πολλά περίεργα οπτικά εφφέ που στο τέλος ρώταγε "Πες μας και συ τι θα ήθελες να κάνεις για να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος"
Τον είδα που κόλλησε και τον ξαναρώτησα το ίδιο πράγμα...
Ο Γιώργος δεν απάντησε...μετά από λίγο άρχισε να λέει κάτι για παιχνίδια και ρομποτς... και σηκώθηκε με παιχνιδιάρικο και χορευτικό ύφος να πάει στο δωμάτιο του να παίξει...

 Λογικό. Τι σημαίνει για τον Γιώργο σήμερα ένας καλύτερος κόσμος;
Ένα παιδί που δεν έχει γνωρίσει πόλεμο ή φτώχεια, που έχει δεκάδες παιχνίδια, δικό του δωμάτιο, διακοπές κάθε χρόνο, βόλτες, πάρτυ, παιδότοπους, γιατρούς και νοσοκομεία στα δύσκολα... που έχει τους γονείς του και δεκάδες φίλους και συγγενείς να του δείχνουν την αγάπη τους.

Δεν είχα φανταστεί ότι μετά από λίγο διάστημα και συγκεκριμένα πριν 3 εβδομάδες μετά από πρόσκληση - παρότρυνση περισσότερο μιας και ήταν ανοιχτή για όλους - ενός διαδικτυακού μου φίλου θα πήγαινα στην ενέργεια της Cosmote που προήλθε από εκείνη την διαφήμιση που βλέπαμε μαζί με τον Γιώργο.

Για να είμαι ειλικρινής είχα και γω ξεχάσει ακριβώς το θέμα της ενέργειας και περισσότερο πήγα από περιέργεια να δούνε οι μικροί μια εκδήλωση για παιδιά που θα είχε κάμερες, κόσμο και φυσικά παιχνίδι! Ήτανε γνωστό ήδη από την ιστοσελίδα της Cosmote ότι θα στήνανε ένα τεράστιο επιδαπέδιο pacman όπου θα τρέχανε παιδιά μέσα!

Έτσι Κυριακή πρωί εμφανίστηκα στο γήπεδο του Πανελληνίου αγκαλιά (σχεδόν) με δύο παιδιά.

Παρόλη την πολύ ευγενική και χαμογελαστή εξυπηρέτηση στην είσοδο, οι μικροί φάνηκαν διστακτικοί με το που μπήκαμε στο κλειστό γήπεδο. Τα παιχνίδια, τα face painting, οι ζωγραφιές, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια δεν φάνηκε να τα συγκινούν μπροστά στην πίστα του πακμαν!

Το προσωπικό από τα δελφινάκια έκανε το θαύμα και συγκεκριμένα ένας φοιτητής του πολυτεχνείου και κατάφερε με την καλή του διάθεση να τα προσελκύσει σε ένα τραπέζι με Lego και να τα αποσπάσει για λίγο από το παντελόνι και την αγκαλιά μου!

Όλη εκείνη την ώρα πολύς κόσμος τριγύρω μας, διοργανωτές, καμεραμάν, μπουμαν (έμαθα και στους μικρούς τι δουλειά κάνει!) αλλά και πολλά πολλά παιδιά....

Πολλά παιδιά με γονείς, αλλά ακόμη περισσότερα χωρίς γονείς.

Φαντάστηκα ότι θα ήταν από την γύρω περιοχή της Κυψέλης μιας και τα περισσότερα παιδιά είχαν σοκολατί χρώμα (όπως ακόμη επιμένουν να αποκαλούν τους ανθρώπους με μαύρο χρώμα οι γιοι μου) αλλά και πολλά παιδιά με πολύ ανοιχτό χρώμα και καταγάλανα ματια.

Όταν μετά από ώρα έφτασε η ώρα να καθίσουμε στις εξέδρες και να παρακολουθήσουμε το παιχνίδι των παιδιών συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά τα παιδιά καθισαν μαζί....

Το παιχνίδι ξεκίνησε, οι μικροί κοιτούσαν καθηλωμένοι από τον κόσμο, την φασαρία, τα συνθηματα που φωνάζαν οι ανιματέρ, από τον Ζαραλίκο και φυσικά από τα παιδιά που ήταν ντυμένα πακμαν και κυνηγιόντουσαν στο κέντρο της πίστας!

Κάπου εκεί στο τέλος και πάνω που είχανε αρχίσει και οι δικοί μου να κουράζονται ο ανιματέρ ξεσήκωνε τα παιδιά δίπλα μας να φωνάξουν Χατζηκυριάκειο...

Όλοι μες το στάδιο, τα πολύχρωμα παιδιά, οι γονείς μπροστά μας, οι γιοι μου φωνάζανε Χατζηκυριάκειο, Χατζηκυριάκειο...

Τότε με ρώτησε και ο μεγάλος τι σημαίνει αυτό...

Του εξήγησα για τα ορφανά παιδιά που φιλοξενεί το Χατζηκυριάκειο, ότι τα λεφτά από την εκδήλωση θα πηγαίνανε σε αυτά τα παιδιά, που δεν έχουν ούτε τόσα παιχνίδια όσα εμείς, ούτε ρούχα πολλά, ούτε δικά τους ξεχωριστά δωμάτια το καθένα... που δεν έχουν γονείς!

Φύγαμε, βγάλαμε φωτογραφίες όπως τα υπόλοιπα παιδιά, πήραμε τα αναμνηστικά μας και ένα δωράκι. Ο μεγάλος ανοίγοντας το δικό του δώρο, απογοητέυτηκε γιατί το είχε ήδη. Ήθελε να το αλλάξουμε. Του εξήγησα αλλά μου πήρε ώρα... Του είπα να το πάμε πίσω σε εκείνα τα παιδιά που δεν έχουν πολλά παιχνίδια, αλλά ήθελε μόνο με τον όρο να του πάρω άλλο...

Δεν μπορεί ακόμη να καταλάβει.

Δεν προσπάθησα άλλο εκείνη την ημέρα. Κάποια στιγμή θα καταλάβει. Γιατί προσπαθώ όσο μπορώ να μην γυρίζω κεφάλι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Σε όσα πρόκειται να συμβουν.

Και μπορεί να ακούγεται σαν διαφήμιση, αλλά αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στους ανθρώπους της Cosmote που δουλέψαν εθελοντικά σε μεγάλο βαθμό όπως φαίνεται και στο βιντεάκι για να στηθεί ια τέτοια εκδήλωση, που κάνανε 5 διαφημίσεις λιγότερες στην τηλεόραση για να δώσουν ένα ποσό σε συνανθρώπους μας, να κάνουν παιδιά να χαμογελάσουν...

.... να κάνουν και μένα να συνειδητοποιήσω πως η ευτυχία μου βρίσκεται κάθε βράδυ εκεί που πηγαίνω να σκεπάσω τους γιους μου και να τους δώσω το τελευταίο φιλί της ημέρας!