H πιο ευτυχισμένη ημέρα στην ζωή ενός 5χρονου!

Όταν έρχεται το παιδί σου και σου λέει ότι σήμερα είναι η πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής του, μια καθημερινή, μια μέρα σαν όλες τις άλλες, που δεν έγινε κάτι ιδιαίτερο δηλαδή, δεν πήγατε λόγου χάρη μια εκδρομή, ή δεν πραγματοποιήσατε κάποια επιθυμία του, δεν του πήρες καν το αγαπημένο του παιχνίδι, μπορείς να φανταστείς πολλά για τον λόγο που το παιδί σου νιώθει τόσο ευτυχισμένο αυτή την ημέρα!
Αλλά δεν είσαι παιδί. Και κάθε προσπάθεια να βρεις τον λόγο αυτό, είναι μάταιη.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ο μικρός, 5,5 ετών πλέον, γύρισε περιχαρής από το σχολείο χθες το μεσημέρι. Και αν και το σχεδόν μόνιμο χαμόγελό του μας βεβαιώνει καθημερινά για την θετική ενέργεια που μοιράζεται στο περιβάλλον του, είναι κάποιες ημέρες που το χαμόγελο αυτό γίνεται ακόμη πιο λαμπερό και περήφανο.

- Μαμά, σήμερα είναι η πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής μου!
- Γιατί αγόρι μου;
- Γιατί κουνιούνται τα κάτω δόντια μου!  όπως τον διαβεβαιώσαμε το ίδιο πρωινό και δεν θα αργήσει η ώρα που θα τα αποχωριστεί. Για αυτό είναι η πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής μου, γιατί θα βγάλω καινούργια δόντια!

Μεγάλωσε σκεφτόμαστε. Νιώθει τόσο ευτυχισμένος που μεγάλωσε, που νιώθει ότι πέτυχε ένα στόχο, που μπορεί να του φαινόταν τόσο μακρινός στην μικρή ηλικία που βρίσκεται. Μπορεί πάλι η χαρά του να ήταν που θα βγάλει καινούργιο δόντι στην θέση αυτού που έχασε εδώ και ένα χρόνο από ατύχημα στο σπίτι. Αυτό και μόνο. Αλλά ήταν πολύ χαρούμενος. Ήταν ευτυχισμένος. Και συνέχισε:

- Mαμά, εσένα ποια ήταν η πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής σου; Όταν έβγαλες και συ δόντι;
- Χμμμμ, όταν γέννησα εσένα, μωρό μου.
- Και όταν γέννησες τον αδελφό μου; Δεν ήταν η πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής σου; ήρθε σε κλάσματα δευτερολέπτου η επόμενη ερώτηση.

Η απάντηση της μαμάς μετά το πρώτο σάστισμα κλασσική και διπλωματική:

Είχα δύο πιο ευτυχισμένες ημέρες στην ζωή μου.

Και συνειδητοποιείς ότι και για σένα το άκουσμα αυτού του διαλόγου αποτελεί μια πολύ όμορφη στιγμή. Από τις πιο ευτυχισμένες της ζωής σου. Γιατί ξαφνικά ξαναγυρνάς στις στιγμές που αυτό το πλάσμα που ακόμη δεν έχεις ξεχάσει πως ήταν κάποτε μωρό, που αγωνιούσες για το πότε θα περπατήσει, αν θα φάει το φαί του όλο, που έτρεχες ξωπίσω του στην παιδική χαρά μην και το χτυπήσουν άλλα παιδιά κατά λάθος στην κούνια, έχει μεγαλώσει, έχει αλλάξει, εξωτερικεύει τα συναισθήματά του, ενδιαφέρεται να ακούσει τις δικές σου εμπειρίες, τις δικές σου ιστορίες, είναι έτοιμο να πάει στο δημοτικό, με τα μεγαλύτερα παιδιά και ας ξέρει ότι θα είναι για ένα χρόνο συνεχώς φαφούτικο. Γιατί νιώθει ότι μεγάλωσε. Το προσδοκούσε. Μόλις μια εβδομάδα πριν μου εκμυστηρευόταν λίγο πριν τον ύπνο:

Μπαμπά θέλω να γίνω 12 ετών, για να ξέρω να διαβάζω, και να κάνω πολλαπλασιασμό και διαίρεση.

Μπαμπά, θέλω να γίνω αρχιτέκτονας ή αστροναύτης. Αρχιτέκτονας γιατί πρέπει να γκρεμίσουμε πολλά άσχημα σπίτια και να φτιάξουμε πιο όμορφα. Αστροναύτης γιατί θέλω να είμαι ο πρώτος Έλληνας που θα πάει στο διάστημα. Θέλω να πάω και στον Άρη. Εσύ τι θέλεις να γίνω;

Εγώ θέλω να συνεχίσει να ονειρεύεται και να βάζει στόχους. Και να βλέπει τις προσδοκίες του να πραγματοποιούνται. Όχι εύκολα και απλά. Αλλά μεθοδικά και σαν αποτέλεσμα προσπάθεια;. Και να νιώθει κάθε φορά σαν να είναι η πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής του.
Και να νοιάζεται για τον αδελφό του και ας το δείχνει καμια φορά και με ζήλια.

Εγώ ήδη έζησα μια από τις πιο ευτυχισμένες ημέρες της ζωής μου. Και είμαι σίγουρος ότι θα ζήσω και άλλες. Γιατί μεγαλώνουνε και όσο και αν μου λείπουνε ήδη που χωράγανε στην αγκαλιά μου, που τους πήγαινα βόλτες στην παιδική χαρά με το καροτσάκι ή στους ώμους και ζητάγανε την βοηθειά μου για να φάνε ή να ντυθούνε, άλλο τόσο επιθυμώ να τα ακούω να εκφράζονται για τις όμορφες και σημαντικές στιγμές της ζωής τους, ή να μου εκμυστηρεύονται τους στόχους και τις σκέψεις τους.  
Να τους ακούω και να νιώθω ότι θέλουν και εκείνοι με την σειρά τους να με ακούνε.

Η ευτυχία είναι τόσο απλό πράγμα και τα 5χρονα παιδιά το γνωρίζουν καλύτερα από όλους.
Εύχομαι να μην το λησμονήσουν ποτέ αυτό.