8 Μαΐ 2011

η δική του μάνα

Γιορτή της μητερας ακόμη μια φορά...
Πρωινό ξύπνημα... λουλούδια, χαμόγελα, αγκαλιές, φιλιά, οι πιο νέες μαμάδες γεμίσανε κάρτες, καρδούλες, ζωγραφιές, χειροτεχνίες φτιαγμένα στο σχολείο.
Βγάλαμε φωτογραφίες πολλές, πήγαμε σε εκδηλώσεις για τις μαμάδες, πήγαμε βόλτες, στο τέλος πάλι γκρινιάξαμε στα παιδιά για το φαΐ, γιατί τσακώνονται μεταξύ τους, ξαναγελάσαμε και ήρθε η ώρα του ύπνου, νιώθοντας ακόμη την μέθη ολης ετούτης της ημέρας

Και αύριο πάλι στην δουλειά.
Εκεί που ο μάνατζερ, μπαμπάς και ο ίδιος, και πάλι θα δυσφορήσει γιατί πρέπει να φύγει μία μητέρα στην ώρα της, 
εκεί που ο διευθυντής θα γκρινιάξει και πάλι γιατί καθυστερησε η μαμά να έρθει 10 λεπτά, και ας ήταν άρρωστος ο μικρός και έπρεπε να πάει τον μικρό στην γιαγιά,
εκεί που μια μέρα άδεια για να κατσει μια μάνα (ή και ένας πατέρας) σπίτι δίπλα στο άρρωστο παιδί σου δεν δικαιολογείται από κανένα ταμείο,
εκεί που οι παιδικές φωνές εν ώρα εργασίας όταν τα σχολεία είναι κλειστά, ακούγονται τόσο "distracting" από πολλούς εργαζόμενους (γονείς και οι ίδιοι), 
εκεί που δεν λειτουργεί ούτε ένας παιδικός σταθμός μέσα σε εταιρεία,
εκεί που η πρόσληψη μίας γυναίκας θεωρείται ρίσκο ούτως ή άλλως... γιατί είτε θα σου μείνει έγκυος, είτε θα κάνει δεύτερο παιδί, 
εκεί που ο θηλασμός ακόμη ξενίζει,
εκεί που όταν υπάρχει deadline μια μάνα μπορεί να ξενυχτήσει ως τα μεσάνυχτα στην δουλειά,
εκεί που ο ίδιος μάνατζερ σε στιγμή ξενοιασιάς θα πει στην μαμά γιατί δεν κάνει δεύτερο ή τρίτο παιδί... 

και μια τέτοια μέρα σαν την χθεσινή... θα πάρει την μητέρα του, να της πει χρόνια πολλά, να την αγκαλιάσει, να κάνει Like τα κείμενα που μιλάνε για την αγάπη της μάνας... της δικής του μάνας μόνο...  

8 σχόλια:

Christina Markoulaki είπε...

Καταπληκτικό κείμενο και σκέψεις! Αλλά επειδή 'old habits die hard', έπρεπε να σε ενημερώσω ότι αντί για 'destructing' ήθελες να πεις 'distracting'! Ελπίζω να περάσατε καλά σήμερα με ποδηλατοπορεία και γιορτή της μητέρας! Πολλά χαιρετίσματα από Κρήτη! :-)

Μαρία είπε...

Τόσο αληθινό!

Sophia είπε...

Μια ζωή, διαφορετικές όψεις...

Evita είπε...

Αγαπητέ phile, αυτό που διασκεδάζω πιο πολύ από το ίδιο το περιεχόμενο στα κείμενά σου, είναι το χιούμορ (και πάλι!).

Πολύ χρήσιμο κείμενο για όλους τους μπαμπάδες / managers, που όμως χρειάζεται να έχουν μία δόση χιούμορ και αυτοσαρκασμού να το καταλάβουν...
Διαφορετικά απλά θα το προσπεράσουν!

Σε ευχαριστούμε και πάλι για την ανάρτηση.

xristin είπε...

Ανθρώπινη ανάρτηση και τόσο,μα τόσο αληθινή!

Leda Karabela είπε...

Yep. the fathers are often neglected; the necessity of work and doing what one must - overtakes the emotionality. Yet, this is emotional and true to the core. Keep on writing...:-)

philos είπε...

Χριστίνα σε ευχαριστώ και για τα σχόλια και την διόρθωση! Περάσαμε υπέροχα και πλέον οι μικροί κάνουν σαν τρελλοι για ποδήλατο!
Πολλα φιλιά στην Κρήτη! :D

Μαρία, τόσο αληθινό και δεν λέει να αλλάξει από ανθρώπους που βιώνουν την μητρότητα!

Sophia, μεγαλώνουμε και επιμελώς καλλιεργούμε τις διαφορετικές μας όψεις!

Evita, χαίρομαι που πιάνεις το χιουμορ στα κείμενα μου! Πολλοί θα το προσπεράσουν, αλλά και πάλι αυτοί που θα πρεπε να το διαβάσουν μάλλον το blog για αυτούς φτάνει μέχρι επίπεδο τρωκτικού!

Σε ευχαριστώ Χριστίνα!

Leda, your comment are always so inspiring! Thank you so much! And this is not only a matter of emotionality, but an issue of an investment. An investment to the future of your country that we all Greeks like to declare how much we love it and how much it disappoint us! We should feel disappointed first by ourselves and then by our country!

KaPaworld είπε...

ούυυυυυυ!!! (ανατριχίλα ήταν αυτό όχι γιουχάρισμα) μια ανάρτηση...spooky!!!
Γραμμένη από το χθεσινό μπαμπά, που σήμερα έγινε πάλι manager...
Το νιώθω στο πετσί μου αυτό που γράφεις. Πριν γίνω μαμά ήμουν κάθαρμα με τους εργαζόμενους γονείς...απαιτούσα ίση μεταχείριση(!!!). Μετά...ήταν σαν να με χαστούκισε η μάνα μέσα μου!! Και ξέρεις κάτι...ήμουν τυχερή γιατί στη δουλειά μου κανείς δεν απαίτησε για εμένα ίση μεταχείριση...ήταν πραγματικά ανώτεροι άνθρωποι!!Δεν είναι όλοι έτσι...δες εμένα, χρειάστηκε να γίνω η ίδια γονιός και να δουλεύω άυπνη για δυο χρόνια, για να κατεβάσω τη μουτράκλα μου!
Ποτέ δεν είναι αργά...τέλειο κείμενο "φίλε"...σαρκαστικά ωμό!!