8 Σεπ 2009

Αντιφατικές συνήθειες

Σήμερα το πρωί πάνω στο πάγκο της κουζίνας βρήκα μια τεράστια κονσέρβα, που έγραφε "αγνό ελληνικό μέλι".
Ούτε φίρμα, ούτε τόπος παραγωγής, ούτε χημική ανάλυση και φυσικά ούτε καν λόγος για bar code.
Ρωτάω την γυναίκα μου απο που είναι το μέλι και μου είπε ότι το αγόρασε από τον νέο γαμπρό της νύφης μου που έχουν μελίσσια σε ένα χωριο εξω απο την Καλαμάτα. Και φυσικά το είχανε δοκιμάσει ο αδερφός μου και η νυφη μου και είπανε ότι ήταν εξαιρετικό.
Δοκίμασα.
Δεν ήταν κακό, αλλά δεν ενθουσιάστηκα. Δεν διαπίστωσα καποια διαφορά με το μέλι που αγοράζουμε στο σουπερ μάρκετ και το οποίο μας διαβεβαιώνει ότι δεν χρησιμοποιεί πλέον εκείνα τα επικίνδυνα χημικά που είχαν ανιχνευθεί πριν χρόνια στα ελληνικά μελίσια.

Photo by Theofilos

Γενικότερα όμως ακουω πολύ κόσμο που αγοράζει κάθε χρόνο λάδι από τον φίλο του φίλου που είναι εγγυημένα καλό και παρθένο και χωρίς συντηρητικά κλπ κλπ κλπ...

Εμπιστευόμαστε ως έθνος πολύ εύκολα ένα σπιτικό προιόν, την γνώμη ενός φίλου, ενος συναδέλφου και πολλές φορές εις βάρος ενός όχι πολύ ακριβότερου προιόντος, το οποίο έχει περάσει από ελέγχους, που δίνει εγγυήσεις, που ακολουθεί haccp και σαφέστατα διαφημίζεται πολύ περισσότερο σε όλα τα ΜΜΕ (θυμίζοντας οτι ολόκληρη καμπάνια και οργανισμός έχει υπάρξει για να υποστηρίξει το τυποποιημένο λάδι).

Όχι αυτό το ποστ δεν είναι εδώ για να υποστηριξει ή μη το τυποποιημένο προϊόν εις βάρος του χύμα προϊόντος ή το ανάποδο.
Ο καθένας ας κάνει ότι καταλαβαίνει και ότι θεωρεί καλύτερο διαβάζοντας και κρίνοντας απο πλήθος δημοσιευμάτων που κυκλοφορουν για το θέμα.

Το ποστ αυτό είναι πολιτικό.
  • Γιατι κάθε φορά που ακούω ότι κάποιος εμπιστεύεται και αγοράζει (με αλλα λόγια δίνει μια ψήφο εμπιστοσύνης) ένα χυμα προϊόν, χωρίς ΚΑΝ να το έχει δοκιμάσει, για το οποίο δεν έχει ακούσει καμία άλλη γνώμη, χωρις να διαφημίζεται, ακουγοντας μόνο τον προφορικό λόγο ενός (όχι απαραίτητα) κοντινου του ανθρώπου δεν εμπιστεύεται και δεν ψηφίζει αντίστοιχα έναν άνθρωπο, τον οποίο μπορεί να γνωρίζει χρόνια προσωπικά, να τον εμπιστεύεται, να έχει δει την πορεία του, τον επαγγελματισμό του, τις ικανότητές του και το κυριότερο την ειλικρίνεια και την ακεραιότητα του.
  • Γιατί αν αύριο βγει ένα διατροφικό σκάνδαλο για μια μεγάλη εταιρεία τροφίμων όλοι θα σταματήσουν να αγοραζουν απο την εν λόγω φίρμα άσχετα αν όντως αποδειχθεί ότι για αυτό ευθυνεται ένας υπάλληλος μόνο ενώ αντίστοιχα όταν σε ένα μεγάλο κόμμα υπάρχουν συνεχόμενα κρουσματα διαφθοράς και ενώ ελάχιστοι απομακρύνονται, η πλειοψηφία των προηγουμενων ψηφοφόρων του συνεχίζει να το ψηφίζει?
  • Γιατί όταν ο κόσμος όλος πιστεύει ότι τα επώνυμα προϊόντα τροφίμων είναι τίγκα στα συντηρητικά και χημικά και εύκολα θα αγόραζε αν έβρισκε σπιτικά μη τυποποιημένα προιόντα δεν κάνει το ίδιο με τους υποψηφίους των μικρών κομμάτων που ακομη και αν τους γνωρίζει προσωπικά προτιμάει να στηρίξει τους υποψηφιους ενός μεγάλου πολυδιαφημισμένου κόμματος για το οποιο μπορει ξεκάθαρα να πιστεύει ότι είναι διεφθαρμένο ως το κόκκαλο?
  • Γιατί ο κόσμος ενω προτιμάει να αναζητεί και να δοκιμάζει νέες φρέσκες γεύσεις σε εστιατόρια, delicatessen, στις εκδρομές που πάει, όταν έρθει η ώρα της ψήφου αρνείται να δει πιο πέρα από τα κόμματα που ήδη υπάρχουν εδώ και δεκαετίες στη Βουλή αναζητώντας συνεχώς και δοκιμάζοντας νέους φρέσκους ανθρώπους που δεν θα του δώσουν μόνο μια σύντομη χρονικά ευεξία όπως συμβαίνει κατα την ανεύρεση μια γαστρονομικής απόλαυσης αλλά θα τον βοηθήσουν για χρόνια να βελτιώσει γενικοτερα ή ειδικότερα τις συνθήκες της ζωής του?
  • Γιατί προτιμάμε να ψηφίζουμε κόμματα και ανθρώπους που δεν μας ικανοποιούν απόλυτα πιπιλώντας την καραμέλλα ότι δεν βρίσκουμε κάτι καλύτερο να ψηφίσουμε (από τον Πολύδωρα, τον Λιάπη, τον Άδωνι, τον Ψωμιάδη, τον Τζόχα, τον Πάγκαλο και αυτους που τους επιλέξανε για Υπουργους ή υποψηφιους) αλλά δεν προσπαθούμε καν να θέσουμε υποψηφιότητα όσοι πραγματικά θέλουμε να βρεθουν οι λύσεις σε όλα αυτά τα προβλήματα τα οποία τα ίδια τα κόμματα δεν ντρέπονται όχι μόνο να αναγνωρίζουν την παρουσία τους μετά από δεκαετίες δικών τους διακυβερνήσεων αλλά δεν ντρέπονται να αναγνωρίζουν την διογκωσή τους όλα αυτα τα χρόνια αποδεικνύοντας την ανικανότητά τους να τα λύσουν.

5 σχόλια:

ΤΖΩΤΖΙΟΥ είπε...

Δεν έχω άμεση απάντηση, αλλά έμμεση: κάποιος γνωστός μου, οπαδός του ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζει πως η μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο κομμάτων είναι η εξής: «Τώρα που κυβερνούνε αυτοί, τρώνε λίγοι. Όταν ήμαστε εμείς επάνω, έτρωγαν πολλοί. Αν δεν ταΐσει και τη βάση, τι σκατά κόμμα είναι;»
Δεν ξέρω τι ισχύει, δεν έχω φάει από κανέναν, ούτε σκοπεύω. Αλλά αυτό που έχω καταλάβει είναι πως η προσκόλληση σε ένα από τα δύο ισχυρά κόμματα είναι «για να έρθει η σειρά μας να φάμε και εμείς».
Κατάντια, δηλαδή.

Ανώνυμος είπε...

Ό,τι τρώμε έχει άμεσο αντίκτυπο στον οργανισμό μας. Ενώ ότι ψηφίζουμε, φαίνεται πως δεν έχει άμεσο αντίκτυπο. Αυτό που περιγράφεται στο προηγούμενο σχόλιο, είναι η διαφορά ανάμεσα στα δύο 'μεγάλα' κόμματα. Πριν έτρωγαν πολλοί, ενώ τώρα λίγοι.

Ανώνυμος είπε...

Ό,τι τρώμε έχει άμεσο αντίκτυπο στον οργανισμό μας. Ενώ ότι ψηφίζουμε, φαίνεται πως δεν έχει άμεσο αντίκτυπο. Αυτό που περιγράφεται στο προηγούμενο σχόλιο, είναι η διαφορά ανάμεσα στα δύο 'μεγάλα' κόμματα. Πριν έτρωγαν πολλοί, ενώ τώρα λίγοι.

Ανώνυμος είπε...

Ό,τι τρώμε έχει άμεσο αντίκτυπο στον οργανισμό μας. Ενώ ότι ψηφίζουμε, φαίνεται πως δεν έχει άμεσο αντίκτυπο. Αυτό που περιγράφεται στο προηγούμενο σχόλιο, είναι η διαφορά ανάμεσα στα δύο 'μεγάλα' κόμματα. Πριν έτρωγαν πολλοί, ενώ τώρα λίγοι.

KitsosMitsos είπε...

Ενδιαφέρον ο συσχετισμός ανάμεσα στις δύο εκφάνσεις της καθημερινότητας.
Πιστεύω ότι οι σχέσεις με τα κόμματα είναι σαν τις ερωτικές: δεν έχουν συνήθως εξήγηση, δε λειτουργεί η λογική αλλά μόνο το συναίσθημα. Και όπου συναίσθημα είναι η περιχαράκωση σ'αυτό που κάποια στιγμή στο παρελθόν σε μικρή ηλικία μας μάθανε οι δικοί μας (κάτι σαν την επιλογή ομάδας ποδοσφαίρου)