2 Δεκ 2008

Εγώ το λέω ωριμότητα...

Χθες είχαμε την Παγκόσμια ημέρα του Aids. Και από όλους τους φίλους και γνωστους bloggers διαπίστωσα ότι δεν υπήρχαν τα ποστς των προηγούμενων ετών. Ίσως κάποιοι πιο φρέσκοι bloggers να ασχοληθήκαν και γω να μην τους πήρα χαμπάρι. Και το ίδιο παρατηρώ με διάφορα θέματα που μπορεί να είναι περιοδικού ενδιαφέροντος.

Και το βρίσκω λογικό.

Ο Blogger δεν έχει αφεντικό ή διευθυντή σύνταξης να του υποβάλλει θέματα. Γράφει ότι του έρθει, την στιγμή που θα του έρθει. Την πρώτη φορά μπορεί να έχει κάτι να πει, άντε και την δεύτερη... αν δεν έχει να προσθέσει κάτι, δεν θα ξαναμιλήσει τρίτη φορά. Θα σωπάσει. Στον τύπο, θες δεν θες, όλο και κάτι θα γραφτεί και ας έχει χιλιοειπωθεί. Γιατί πρέπει. Άσχετα αν διαβάζεται από τους ίδιους αναγνώστες για χρόνια.

Αυτό μπορεί να δείχνει ότι δεν υπάρχει έμπνευση, ή όρεξη, ή ακόμη κάποιοι να το βρίσκουν ως ευκαιρία για να μιλήσουν και να προμηνύσουν το θάνατο των Blogs. Ετσι γιατί είναι trendy κάτι που αναδεικνύεται γρήγορα να κάνει τον κύκλο του και να ψοφάει. Μπορεί αυτό να ισχύει στην μόδα, ή στην απόδοση μιας ομάδας, αλλά σε ένα είδος έκφρασης και γραφής, δεν νομίζω ότι κλείνουν τόσο εύκολα οι κύκλοι... 

H ελληνική μπλογκόσφαιρα ωριμάζει όπως πρέπει και αντ' αυτού νοσταλγούμε την βρεφική της ηλικία!

Και όταν μιλάω για ωρίμανση δεν την εννοώ με την έννοια της σοφίας αλλά με την έννοια των χαρακτηριστικών της.

Η ελληνική μπλογκόσφαιρα αποκτάει χαρακτηριστικά, χαρακτήρα, γράφει λιγότερο, αλλα γράφει πιο ουσιαστικά και χωρίς να επαναλαμβάνεται. Βελτιώνει τα χαρακτηριστικά της γραφής της, δεν αγχώνεται όπως τον πρώτο καιρό για τα στατιστικά της και την επιρροή της. Ο καθένας βρίσκει την ομάδα του εύκολα και γρήγορα και αδιαφορεί για τους άλλους. Εξαπλώνεται. Λίγο ή πολύ, χιλιάδες έχουν κάνει τουλάχιστον ένα πέρασμα από την δημιουργία ενός blog. Ακόμη περισσότεροι χιλιάδες διαβαζουν ένα ποστ παραπάνω από ότι πριν μερικά χρόνια.

Αλήθεια θέλω να κάτσω να διαβάσω κείμενα που είχα διακρίνει και είχα κάνει shared στον reader πριν 2-3 χρόνια. Πόσα από αυτά θα τα έκανα και σήμερα shared αν τα ξαναδιάβαζα? Εκεί θα έκρινα αν όντως ωριμάσανε και οι διάφοροι Bloggers. Αλλά από την άλλη γιατί να ωριμάσουν? Εδώ μπορεί να διαβάσεις ένα βιβλίο ενός συγγραφέα, να εκπλαγείς, να πάρεις να διαβάσεις και τα επόμενα του δημιουργήματα και να συνειδητοποιήσεις ότι το πρώτο του ήταν ασύγκριτα καλύτερο από τα επόμενα. Και όμως ο συγγραφές ωρίμασε, μπορεί να γραφει σε ένα αλλο επίπεδο για εκείνον, αλλά εσύ μπορεί να νοσταλγείς τα συναισθήματα που σου δημιούργησε το πρώτο του βιβλίο. Μήπως τελικά αναπωλούμε και νοσταλγούμε τα πρώτα χρόνια της μπογκόσφαιρας και το εκπληκτικό εκείνο συναίσθημα που νιώθαμε στο ξεκίνημα της ενασχόλησης μας με τα blogs?

Σίγουρα το microblogging άλλαξε τα πράματα το τελευταιο χρόνο. Και το facebook. O χρόνος μοιράζεται διαφορετικά, αλλά και οι απόψεις διακρίνονται σε στιγμιαίες ή σε πιο έντονες.

Σταματώ εδώ τις υποκειμενικότατες αυτές σκέψεις μου. Λάθος ή σωστές ας κρίνει ο καθένας μόνος του.

Μάλλον αυτό που έχω μάθει είναι ότι στα Blogs δεν υπάρχει λάθος και σωστό. Υπάρχουν γνώμες που συμφωνουν και διαφωνούν με σένα.

Και το κυριότερο άνθρωποι που έχουν μάθει να ζυγίζουν τις απόψεις τους και να εκφράζονται όμορφα και δημιουργικά!

7 σχόλια:

Unknown είπε...

παρότι έχω να γράψω καιρό, από κούραση και μπούχτισμα και όχι από ωριμότητα διαβάζω πάντα το Φίλο έστω και με μικρή καθυστέρηση.
για το aids τι να πω! μάλλον του ξέφυγα...

PN είπε...

To έχω παραδεχτεί ξανά. Εξελισσόμαστε!! Τι ίδιο συμβαίνει και στα blogs. Δεν είμαι ο Blogger που ήμουν ένα χρόνο πίσω. Νομίζω ότι αυτό είναι καλό. Μπορώ να σου πω ότι πλέον έχω περισσότερο αυθορμητισμό, αλλά μπορεί και πάλι αυτό να συμβαίνει μόνο σε μένα.

Για το AIDS είδα πάντως πολλές ωραίες αναρτήσεις και ευτυχώς καθόλου κοινότυπες.

Τα χαιρετισματά μου Phile!!

Elli είπε...

κι εγώ ήθελα να γράψω για το aids αλλά και για τη σημερινή παγκόσμια μέρα ατόμων με αναπηρία, το 8% του παγκόσμιου πληθυσμού αλλά δυστυχώς οι υποχρεώσεις..

έχεις δίκιο στην αρχή το μέσο μας ενθουσιάζει αλλά κάπου μετά σταματάμε να γράφουμε για τα θέματα αυτά που γράφαμε παλιότερα!

next_day είπε...

Να συμπληρώσω στο σχόλιο της Ellie ότι απο αυτό το 8%, το 80% συγκεντρώνεται στις αναπτυσσόμενες χώρες.

philos είπε...

Ελένη, θα τα πούμε αυριο εμείς!!!

VK in athens, είναι καλό να ωριμάζεις και να αλλάζεις και να ακολουθείς τον εαυτό σου και όχι κάτι άλλο που θες να μοιάζεις. Και σου βγαίνει. Και τα κείμενα σου ξεχυλίζουν απο αυθορμητισμό και ζωντάνια! Για αυτό και τα διαβάζω κατευθείαν μόλις τα εντοπίσω στον greader.

Για το aids είδα κράτησα πισινή γιατί πλέον δεν παρακολουθώ πολλά καινουρια blogs και δεν ξέρω τι γίνεται.

ellie, γράφω πάντα μέσα σε ένα 5λεπτο. όταν ξαφνικά ανάψει το λαμπάκι ότι αυτό που έχω στο κεφάλι μου είναι έτοιμο και έχει ωριμάσει. Αν δεν μου βγει κάτι διαφορετικό, δεν το βγάζω πιο έξω τώρα ειδικά που έχω πήξει τρελλά εργασιακά.

TheNextBeautifulDay, εσύ που είσαι νέα στο χώρο, συνέχισε να γράφεις, όποτε νιώθεις ότι θές να φωνάξεις γύρω σου.
Πάντως προχθες εβλεπα στο ντοκιμαντερ της Τσόκλη ένα ίδρυμα για παιδιά με aids στη Ν. Αφρική και σκίρτησα... Να βλέπεις μικρά παιδιά να μην ξέρουν από τι είναι άρρωστα... Ευτυχώς ακόμη και εκεί τα πράματα στην περίθαλψη πάνε καλύτερα... αλλά στην πρόληψη?
Εκεί μπορούμε να βοηθήσουμε όλοι πιο άμεσα!
Κάθε μέρα!

Ανώνυμος είπε...

"Μάλλον αυτό που έχω μάθει είναι ότι στα Blogs δεν υπάρχει λάθος και σωστό. Υπάρχουν γνώμες που συμφωνουν και διαφωνούν με σένα.

Και το κυριότερο άνθρωποι που έχουν μάθει να ζυγίζουν τις απόψεις τους και να εκφράζονται όμορφα και δημιουργικά!"

Έβγαλες την ουσία του προβληματισμού σου (μας) για το blogging σε αυτό το τελευταίο κομμάτι. Μερικές φορές χαίρομαι πραγματικά, που σε διαβάζω.

philos είπε...

Τελευταία προσπαθώ να γράφω ποστ όταν μου βγαίνει αβίαστα κάτι.
Σε ευχαριστώ ipodcrates.
Σίγουρα δεν γράφει κανένας Blogger κάθε μέρα πράματα που μας ενθουσιάζουν και που να μας κάνουν να λέμε, να φωνάζουμε ¨"ΝΑΙ, αυτο ακριβως και γω πιστευω ή σκέφτομαι" Αλλα παρακολουθουμε κάποια blogs γιατί ακριβώς ξέρουμε ότι οι άνθρωποι αυτοι έχουν potential, ότι μια στο τόσο θα γράψουν κάτι που θέλαμε και μεις να πουμε ή να γράψουμε.
Και τότε το συναίσθημα ειναι ευχάριστο. Νιώθουμε σαν κάποιος να άνοιξε ένα παράθυρο στον εγκεφαλό μας και απελευθέρωσε και δικές μας σκέψεις.
και χαίρομαι που όλοι οι σχολιαστές μου και οι bloggers που παρακολουθώ μου δίνουν τέτοιες στιγμές αρκετά συχνά.