23 Μαΐ 2008

Still thinking... still existing!

Σήμερα κλείνω τρία χρόνια από την δημοσίευση του πρώτου μου ποστ.

Θυμάμαι ότι εκείνη την περίοδο κάτι είχα διαβάσει για τα blogs σε κάποιο περιοδικό για υπολογιστές και είπα να δοκιμάσω να δω πόσο απλό είναι να φτιάξεις ένα blog και κατά πόσο θα το χρησιμοποιούσα συχνά.

Κάτι η δουλειά, κάτι το πρώτο μας μωρό τότε, δεν υπήρξα και πολύ συνεπής τον πρώτο χρόνο δημιουργίας του Blog. Από τον Μάρτιο του 2006 έγινα πιο δραστήριος.

Αλλά δεν έπαψα ποτέ να αναρωτιόμουν εδώ και 3 χρόνια ότι αν είχα άπλετο ελεύθερο χρόνο να διαθέσω τι άλλου είδους blog θα ήθελα να άνοιγα.

Πχ… αν ήμουν φοιτητής?

Σίγουρα θα είχα κάνει blogging με τα στέκια μου τότε… Clubbing, καφετέριες, σαντουϊτσάδικα, μπιλιαρδάδικα.

Θα έγραφα για την νύχτα. Έζησα πολύ την νύχτα. Είδα και άκουσα πολλά. Αλλά δεν μου λείπει πια.

Μπορεί να είχα ένα blog με πληροφορίες για το Πανεπιστήμιο, για τα προγράμματα ανταλλαγής φοιτητών, με πληροφορίες αλλά και εμπειρίες φοιτητών από συμμετοχές τους. Το έκανα που το έκανα τότε...

Θα ασχολιόμουν με σχέσεις... δικές μου αλλά και φίλων ή απλών γνωστών. Η φοιτητική ζωή σε καμία εποχή δεν υπήρξε ανιαρή.

Και τώρα θα μπορούσα να γεμίσω εκατοντάδες σελίδες με ιστορίες από τα φοιτητικά μου χρόνια και τις σχέσεις τις δικές μου, τις αγωνίες μου αλλά και από τις ιστορίες φίλων, κολλητών που έζησα από κοντά και συζήτησα για ατελείωτες ώωωωωρες μεταμεσονύχτια σε παγκάκια πλατειών, σε φοιτητικά δωμάτια ξαπλωμένοι σε ντιβάνια και δίπλα τασάκια πνιγμένα στις γόπες μέχρι τα ξημερώματα, σε ταράτσες και μπαλκόνια, σε παραλίες, σε αυτοκίνητα...

Τα χρόνια εκείνα που ο καθένας εξέθετε τα προβλήματά του, τις αγωνίες του, αναζητώντας και δίνοντας συμβουλές στον άλλο χαμένοι στον καπνό και στο αλκοόλ και στις εμμονές μας.

Συζητήσεις χωρίς αρχή ούτε τέλος.


Θα έκανα σίγουρα podcasting. Θα ήθελα πολύ να κάνω podcasting τα απίστευτα debates που έκανα στα φοιτητικά μου χρόνια, αλλά και να βάλω μουσική. Πολύ μουσική. Μου έχει λείψει…

Θα ήθελα να μιλήσω για πρόσωπα. Πρόσωπα νεανικά, φίλοι, όνειρα, προτάσεις.

Μικρές συνεντεύξεις ή προφίλ από καθημερινά πρόσωπα φοιτητών και νέων ανθρώπων γενικότερα... φίλων ή αγνώστων. Πρόσωπα που θα ήθελαν να ανοιχθούν να μιλήσουν, να ακουστούν.

Ή πρόσωπα που με επηρέασαν και ας μην τους το έδειξα ποτέ.


Μπορεί απλά να φωτογράφιζα. Ένα
dailyphoto blog πάντα με εξίταρε. Αλλά θέλει να κυκλοφορείς πολύ σε μια πόλη και πάντα με τα πόδια. Δύσκολο για την καταστασή μου σήμερα! Μπορεί στο μέλλον…


Κάλλιστα τώρα θα μπορούσα να γράφω για την ανατροφή των παιδιών μου για τα προβλήματα μιας οικογένειας και άλλα τέτοια. Το κάνω ως ένα βαθμό. Αλλά πάνω από όλα θέλω το blogging να είναι ψυχολυτικό. Να με χαλαρώνει. Να με κάνει να ξεχνάω τα προβλήματα της δουλειάς ή του σπιτιού. Και να με κάνει να μην σταματάω να σκέφτομαι.

Να το έχω ανάγκη. Να μου λείπει.

Και μαζί του να μην σταματάν να μου λείπουν όλοι εκείνοι οι υπέροχοι άνθρωποι που γνώρισα σε αυτά τα 3 χρόνια εξαιτίας του blogging. Όλους εκείνους που τους σχολίασα και με σχολίασαν, αυτούς που απλά τους διαβάζω και όλους εκείνους που με διαβάζουν αθόρυβα!

Αυτούς θέλω να ευχαριστήσω, γιατί σε μεγάλο βαθμό είναι ο λόγος που βρίσκομαι ακόμη εδώ...

13 σχόλια:

bbchris είπε...

Το blogging είναι ένα είδος αγχολυτικού. Σαν τις βόλτες που δεν προλαβαίνουμε/μπορούμε να πάμε.

Πάντως αν θέλεις μια ωρίτσα να βάζεις μουσική στο radiocasbah.blogspot.com μπορούμε να σε βολέψουμε κατά το «δικά μας παιδιά»!!! :))))

yannis είπε...

Ο παλιός είναι αλλιώς. Εύχομαι να είσαι εδώ for years to come, να σε διαβάζουμε. Το blog σου ωριμάζει μαζί με σένα, γι΄αυτό μόνο πιο ενδιαφέρον μπορεί να γίνει.

(p.s. μεταξύ μας, χαίρομαι που δεν γράφεις για μπιλιαρδάδικα) ;-)

Happy blogobirthday!

Γκρινιάρης είπε...

Χρόνια πολλά philos! Το blog σου μ' αρέσει πολύ όπως είναι και εύχομαι να συνεχίσεις να γράφεις για πολύ πολύ καιρό ακόμη!

philos είπε...

Ετσι είναι Χρήστο. Εχω ενημερωθεί για το εν λόγω blog. Καιρός να ξεσκονίσω λίγο τους δίσκους μου με τον Eric Clapton!
;)

Ιδου ένα ερώτημα jaywalker. Εμείς ωριμάζουμε τα blogs μας. Ή τα blogs εμάς?
Thanks για τις ευχές!

γκρινιάρη, το ίδιο επιθυμώ και για σένα.

Και για να βλέπω καμιά απάντηση στο διαγωνισμό.
Για ακονίστε τα μυαλά σας λίγο. Δεν είναι δύσκολο.
;)
Κάντε καμιά πονηρή σκέψη και θα βρείτε την λύση με ακρίβεια!!!
Αλλιώς περιμένετε μέχρι μεθαύριο να σας πω εγώ τον τρόπο και φυσικά την λύση!

Unknown είπε...

Τα καλύτερα έρχοναι Φίλε!

ci είπε...

Χρόνια Πολλά και από εδώ (ήρθα μέσω twitter οπότε βγήκα στο άλλο πρώτα, όπου ελπίζω να κερδίσω την τηλεόραση:P)!
Ωραίο θα ήταν ένα μπλογκ για τα μαύρα μεσάνυχτα - ναι, μού έχει κολλήσει το τραγούδι!

Klearchos είπε...

Άντε!! Να τα εκατοστήσεις!!

(Δεν θα προλάβεις αν αρχίσεις να γράφεις για αυτά που κάναμε παλιότερα)

;)

Ανώνυμος είπε...

ποστ σου πολλα λοιπον!! ξερεις , νομιζω οτι καθε μπλογκ εχει ξεχωριστη σημασια απο μονο του ειτε ειναι θεματικο ειτε οχι. μια πτυχη ζωης ειναι και αυτο και απλα πρεπει να ξερεις πως θα της συμπεριφερθεις...

keep up the good work!

Ανώνυμος είπε...

Κάθε επαφή με έναν νέο άνθρωπο στη ζωή μας, αποτελεί ένα ακόμα μικρό κομματάκι στον πύργο της ωρίμανσης, της ματιάς πέρα από τον δικό μας μικρόκοσμο, της κατανόησης ότι αξίζει να δινόμαστε σε ότι κάνουμε, όσο νέο κι όσο ξένο κι αν μας φαίνεται αρχικά.

Θέλω να σε ευχαριστήσω ιδιαίτερα που σε γνώρισα. Με έκανες να γελάσω, να νευριάσω, να προβληματιστώ, με τρόπο που δεν μου έδωσε ποτέ την αφορμή να σε πω "ξερόλα" με ότι κι αν καταπιάστηκες και για μένα αυτό είναι το πιο σπουδαίο σου χάρισμα στο γράψιμο.

Να είσαι πάντα γερός και σου εύχομαι πάντα να κάνεις πράγματα που θα σε κάνουν να νιώθεις γεμάτος.

iLiAs είπε...

..να είσαι καλά να postαρεις για πολλά χρόνια ακόμα :)

Debby είπε...

Keep thinking & keep existing!!

By the way, το παντελονάκι του μωρού στην φώτο μου το έχουν φέρει δώρο και είναι πολύ γουστόζικο!

Katerina ante portas είπε...

Πέρασαν τρία χρόνια.. Σαν χθες σε θυμάμαι! Να τα εκατοστήσεις! (τα blog, τα χρόνια blogging, όπως επιθυμείς)
Μας συντροφεύεις και εσύ όχι μόνο με άρθρα, χιούμορ και σχόλια αλλά και κάθε είδους στήριξη! (Μόνο με το twitter-αν και σε ακολούθησα-και με το sync δεν τα κατάφερα!) ;)

philos είπε...

Σας ευχαριστώ όλους!
Citronella, και μένα μου αρέσει και το κομμάτι και το σήριαλ. Έχουμε κοινά γούστα και το ξέρεις!

Κλέαρχε, όταν στερέψουμε από φρέσκες εμπειρίες... και αν εντωμεταξύ δεν έχουμε πάθει αλτςχάιμερ...

συμφωνώ απόλυτα lifewhispers,

freedula, το σχόλιο σου είναι από μόνο του θέμα για πολλά πολλά ποστς...

Ηλία να μαστε όλοι καλά εύχομαι,

Debby, γαλλική φινέτσα και εξαιρετικές συσκευασίες (που κοστίζουν 1 ευρώ... οποτε αν στο φέρανε σε σακουλα μόνο, μάλλον τσιγκουνευτήκαν το 1€! ;ppp)

Κατερίνα, και σενα σε ευχαριστώ γιατί μου γνώρισες πολλούς αξιόλογους bloggers μέσα από τα ποστς σου... Ήσουν από τις πρώτες bloggers που γνώρισα εδώ μέσα και όντως σαν χθες μου φαίνεται...