14 Μαΐ 2008

Βλέπω εικόνες...


... που εγώ δεν έχω δει στην τηλεόραση... Είτε γιατί δεν βλέπω πολύ τηλεόραση, είτε γιατί δεν δείχνουν εκτεταμένα ρεπορτάζ στα δελτία ειδήσεων...

Υπάρχει βέβαια το flickr, τα blogs κλπ... a click away...

Ακούω απλά νούμερα χιλιάδων νεκρών και αγνοούμενων... την πιθανότητα επιδημιών... και μετά τέλος...

Και να θες να προσφέρεις με κάποιο τρόπο δεν μπορείς, δεν είσαι σίγουρος.
Και να θες να πιέσεις δεν μπορείς.

Απλά βλέπεις εικόνες που από μέσα σου πραγματικά εύχεσαι να μην βιώσεις ποτέ.
Δεν είμαι σίγουρος αλλά ίσως από εκεί να πηγάζει όλη αυτή η ανάγκη αλληλεγγύης προς αυτούς τους άτυχους συνανθρώπους μας.

5 σχόλια:

Panagiotis Skouris είπε...

Εγώ προσωπικά βρίσκω πολύ ανησυχητικό το ότι βλέπουμε αυτές τις εικόνες απαθείς…

Σίγουρα μας επηρεάζουν και μας στεναχωρούν, αλλά δυστυχώς στιγμιαία. Και στην Μιανμαρ οι νεκροί είναι πλέον εκατομμύρια. Σα να έχουμε παγκόσμιο πόλεμο.

Τώρα σε ό,τι αφορά την ενημέρωσή μας από τα κανάλια θα έλεγα να μην το ψάχνουμε και πολύ. Αν παρακολουθείς δελτία ειδήσεων στην Ελλάδα μένεις με την εντύπωση ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός είναι περί τα 10.000.000 άνθρωποι. Εμείς δηλαδή. Έξω από το σπίτι μας δεν υπάρχει τίποτε…

Agobooks είπε...

Θεέ μου! :(

Ανώνυμος είπε...

Ψυχοπλακώθηκα. Συγκλονιστικές εικόνες επέλεξες. Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι ειναι ανθρώπινο, οτι είναι μακριά από σένα, εύχεσαι να μην πλησιάσει κι όσο και να θέλεις να λυπηθείς, πονέσεις, βοηθήσεις, συμπαρασταθείς, χαίρεσαι που δεν είσαι εσύ εκεί. Ψάχνεις σκεφτόμενος να δεις αν είσαι αρτιμελής, αν όλα είναι στη θέση τους. Οσο τραγικό και να ακούγεται, άλλο τόσο ανθρώπινη είναι αυτή η ενδεχόμενη "απάθεια" που λέει ο Παναγιώτης.

Οσο για τα ΜΜΕ, ουδέν σχόλιο.

lemon είπε...

Φίλε μου, τι να κάνουμε; Τι κάνουμε;
Καθόμαστε και στεναχωριόμαστε και προβληματιζόμαστε. Μα δεν παίρνουμε τα πόδια μας να πάμε να βοηθήσουμε. Δεν ξέρω, ντρέπομαι, όχι μόνο καμιά φορά, μα συχνά. Δε θέλω άλλα να πιστεύω κι άλλα να κάνω. Μα έλα που έτσι γίνεται.
Ντρέπομαι (για μένα), άλλο δεν έχω να πω.

philos είπε...

Παναγιώτη, χθες το Mega έδειξε κάτι αλλά εγώ το εξέλαβα πιο πολύ ως διαφήμιση ότι έχουμε και μεις δημοσιογράφο εκεί κοντά παρά ότι τους έπιασε ο καημός. Πρώτη είδηση και σε Live ήταν η ανακοίνωση της λήξης της απεργίας.
Εγώ τείνω να συμφωνήσω με την άποψη της freedula. Είναι ένστικτο της αυτοσυντήρησης αυτή η απάθεια. Αλλιώς θα τρελλαθούμε και θα τρέμουμε κάθε ώρα και στιγμή. Αλλά δεν παύει να σημαίνει ότι εμείς οι πιο τυχεροί άνθρωποι που ζουμε πιο πλουσια δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι.
Αυτό το κάτι μπορεί να είναι από το να δώσουμε 50 ευρώ ή κάποια ρούχα ή τρόφιμα σε μία οργάνωση μέχρι και να κινητοποιήθουμε για να πάρει μπρος η Διεθνής Αλληλεγγύη. Κάτι το οποίο και στις δύο περιπτώσεις της Κίνας και της Μιανμαρ είναι δύσκολο γιατί είναι δύο απολυτάρχικα καθεστώτα.

Κοίταζα χθες CCTV9 στην δορυφορική και είδα ότι οι φωτογραφίες είναι μάλλον μέσω των επίσημων ρεπορτάζ της κινέζικης τηλεόρασης αν και δεν είδα σκληρές εικόνες σαν και αυτές των φωτογραφιών.
Στο τέλος μένει να λέμε Ω Θεέ μου και να ντρεπόμαστε ως είδος, που ακόμη επιμένουμε σε σύνορα και ματαιοδοξίες από το να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας σε κάθε σημείο του πλανήτη.