Έχει όρια η διαφήμιση? Μέρος Β'

Το μέρος Α' είναι σε σημερινό post του Κλεαρχου και καλό θα είναι κάποιος να διαβάσει πρώτα αυτό στο blog του Κλέαρχου.
Εδώ παίρνω την σκυτάλη και συνεχίζω.
Μόλις είχα διαβάσει και σχολιάσει το Post του φίλου μου και άνοιξα τον reader. Στο δεύτερο post που άνοιξα έπεσα πάνω στην διαφήμιση αυτή για ... εντομοκτόνο που δημιουργήθηκε στην Γαλλία και κεντρικό της θέμα είναι μια Ινδή Θεά.

via (how advertising spoiled me)

Ο Blogger που έγραψε αυτό το post είναι Ινδός.
Διαβάστε το σχόλιο του.

In recent times, probably in the past 5-7 years, the concept of Indian and Indian-ness has faced a big boom in marketing, promotions, music, Hollywood films and most importantly, in advertising. We have seen ads before, like this one which uses an Indian goddess, who many people around the world pray to and worship. How much of an effect does this have on the Indian culture, in the eyes of the rest of the world? For a person who is new to the culture, what understanding would they derive, if they happened to come across an ad like this?

What do you feel about this ad? Apart from the fact that it is definitely a smart idea, how much of an effect do you think it has on the Indian culture and more importantly, the Hindu religion?

Αν κατάλαβα καλά ο Arvind θέλει να πει ειναι:
Tι συμπεράσματα, τι επιπτώσεις θα έχει σε κάποιον που δεν ξέρει την ινδική κουλτούρα, βλέπωντας μια τέτοια διαφήμιση?
Δεν θα βγάλει λάθος συμπεράσματα και ειδικά για την θρησκεία των Hindu?

Τον Arvind δεν φαίνεται να τον νοιάζει τόσο το θέμα της προσβολής της ινδικής θεότητας, αλλά το θέμα ότι κάποιος μπορεί να περάσει την ινδική θεότητα, σαν ένα καρτούν και μόνο, ας πούμε. Και δεν έχει άδικο.
Είναι μια άλλη διάσταση του θέματος, που εγώ ομολογώ ότι δεν είχα ποτέ σκεφτεί.

Μήπως πάλι ένας Ινδός πιστός μπορεί να νιώθει ότι προσβάλλεται από μία τέτοια εικόνα? Τελικά μήπως τα όρια της Διαφήμισης είναι η προσβολή του συνανθρώπου μας ή και η προσβολή της ιστορίας ή της θρησκείας κάποιων ανθρώπων?
Και αν ναι, τότε τι πρέπει να γίνει?
Να ιδρύσουμε ένα παγκόσμιο συμβούλιο που να αποφασίζει τι είναι σωστό και τι όχι? Να γυρισουμε δηλαδή χρόνια πίσω?

Ή μήπως πάλι μέσω της διαφήμισης είναι ένας τρόπος να απομυθοποιήσουμε τα ταμπού που έχουμε όλοι μέσα μας, με το να προβάλλονται τέτοιες διαφημίσεις? Γιατί το χιούμορ πρέπει να σταματάει εκεί που κάποια μερίδα του κόσμου που κατοικεί γύρω μας, νιώθει ότι απειλείται από μια θεότητα?

Και πάλι θα αναφέρω ότι τα όρια της Διαφήμισης είμαστε εμείς. Η αποδοχή ή όχι που θα δώσουμε σε μια διαφήμιση.

Εγω ας πούμε την εν λόγω διαφήμιση εντομοκτόνου, την βλέπω σαν μια εξυπνακίστικη διαφήμιση, όχι σαν μια έξυπνη διαφήμιση. Με λίγα λόγια δεν μου αρέσει. Αν την δική μου γνώμη την έχουν και άλλοι πολλοί και το σημαντικότερο αυτό βγει στις πωλήσεις, τότε δεν νομίζω ότι θα ξαναέχουμε σύντομα την τιμή να δούμε αντίστοιχες διαφημίσεις. Έτσι απλά.

Και καλά τώρα αυτά τα λέω εγώ, ενας πολίτης του Δυτικού κόσμου, με άλλη κουλτούρα και και και.... Ο Ινδός όμως που θα την δει και θα του ανέβει το αίμα στο κεφάλι, και που στην καλύτερη θα νιώσει άσχημα για το τι συμπεράσματα θα βγάλουμε οι υπόλοιποι αδαείς για την θεότητα που λατρεύει ενώ στην χειρότερη μπορεί και να μας κηρυξει και ιερό πόλεμο.
Τι πιστεύει? Μας νοιάζει? Ή αδιαφορούμε για το τι πιστευει?

Αν δεν αντικατοπτρίζει τα γούστα μας, τότε καλύτερα να την αφήσουμε να περάσει απαρατήρητη. Τότε θα έχουμε κανει την μεγαλύτερη ζημιά στις ... κακές διαφημίσεις.