Πικνικ στο πάρκο Ριζάρη?

Παρατηρώ με μεγάλη ευχαρίστηση, ότι στην Ελλάδα δεν ασχολούμαστε μόνο με τα μεγάλα ζητήματα του έθνους, αλλά και με τα λεγόμενα μικρά, τα καθημερινά.

Η Κατερίνα antes de armas (sic) ανέλαβε στο φτερό , στην τσαντίλα της πάνω που λέμε - εκεί που χιλιάδες άλλες φορές ο καθένας από εμάς έχει εκφράσει την γκρίνια του, το παραπονό του, τις απορίες του, την αναζήτηση ενόχου, την ανάγκη για απόδοση δικαιοσύνης και μετά από 5 λεπτά, κάποιες ώρες, ή έστω μετά από μια μέρα γυρνάμε σελίδα, έχοντας απλά την ικανοποίηση ότι θίξαμε τα κακώς κείμενα - απλά να επιμείνει.

Να δράσει.
Να κινητοποιήσει.
Να αφυπνίσει.
Να κάνει 5 απλά πράγματα χωρίς καν να κουνηθεί από το πληκτρολόγιο της.

Μιλάω για την πρωτοβουλία της να αφυπνίσει όσο περισσότερο κόσμο μπορεί για την προώθηση κατασκευής μουσείου στο χώρο του παρκου Ριζάρη με τον πλέον σκανδαλώδη τρόπο ("Με το νόµο 3057/2002, που δηµοσιεύτηκε στο ΦΕΚ στις 10.10.2002, και συγκεκριµένα µε το άρθρο 80, παραχωρείται το επίµαχο ακίνητο στο Ίδρυµα Γουλανδρή. Έτσι, ξεπεράστηκε ο σκόπελος του ενδεχόµενου ακυρωτικού ελέγχου από το ΣτΕ σε περίπτωση που εκδιδόταν νέα υπουργική απόφαση."). (Δες "Ε", "Κ", Ριζοσπάστη και εδώ για full story)

Εδώ θα βρείτε μια περιεκτική παρουσίαση της καταστάσης όχι μόνο για το συγκεκριμένο πάρκο, αλλά και για τα υπόλοιπα εναπομείναντα μεγάλα παρκα της Αθήνας, όπως το Πεδίον του Άρεως, το άλσος της Φιλαδέλφειας και το Κτήμα Συγγρού!

Για κάτι τόσο αδήμαντο ίσως για πολλούς, αλλά με τεράστια σημασία, για την ίδια, τους συμπολίτες της και αν το καλοσκεφτούμε για όλους μας, ασχέτως σε ποια περιοχή της Αθήνας ζούμε.

Η Katerinaanteportas προσπαθεί ναα μας κάνει να δούμε και έναν άλλο τρόπο σκέψης, έναν άλλο τρόπο ζωής. Πιο Ευρωπαικό, όπως κατ' επαάληψη έχει τονίσει και η Triantara στο δικό της blog. (1, 2)

Πριν μερικές ημέρες o Eric o άνθρωπος πίσω από το ParisDailyPhoto, ενός blog που αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο την αγάπη ενός ανθρώπου για την πόλη του, με το να προβάλλει καθημερινά στιγμές ευχάριστες αλλά και δυσάρεστες από μια μητρόπολη σαν το Παρίσι (το ίδιο κάνουν και άλλοι 99 bloggers από πόλεις μικρες ή μεγάλες όλου του κόσμου), έριξε την ιδέα για μια συνάντηση με τους φίλους του μέσα από το διαδίκτυο (αξίζει να πατήσετε στο link και να δείτε τον πρωτότυπο τρόπο πρόσκλησης!). Όχι σε κάποιο κοσμοπολίτικο εστιατόριο ή μπαρ ή ξενοδοχείο, από τα δεκάδες που κατά καιρούς έχει φωτογραφίσει, αλλά έκανε ένα κάλεσμα για ένα ταπεινό πικνίκ, απόγευμα Παρασκευής στις όχθες του Σηκουάνα, την ώρα που ξεκίναγε το Μουντιάλ. Το κανόνισε 2 μέρες νωρίτερα. Και ιδού τα αποτελέσματα:

Δεν μάζεψε 100 άτομα, αλλά έφτιαξε μια παρέα, που κάθισαν για λίγες ώρες μαζί, γνωριστήκανε, φάγανε, ήπιανε και χαθήκανε πάλι σε αυτή την απέραντη πόλη. Και το κατάφερε πολύ απλά.
Αν προσέξει κάποιος στο βάθος, δεν φαίνεται να ήταν οι μόνοι που είχαν αυτή την ιδέα. Οι κάτοικοι του Παρισιού βγαίνουν έξω συχνά. Με τον πρώτο ήλιο γεμίζουν τον Σηκουάνα, το πάρκο του Λουξεμβούργου, τις Βερσαλλίες, κάνοντας πικνίκ, παίζοντας, ή απλά λιαζόμενοι. Και μιλάμε για χιλιάδες κόσμου, ξέχωρα από αυτούς που κατακλύζουν τα άπειρα καφέ στα ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑ της πόλης.
Πρόσεξε κανείς κάτι αντίστοιχο στην Αθήνα, εκτός Σαρακοστής στου Φιλοπάππου? Και εκεί πάλι μόνο οικογένειες μόνες τους θα δει κάποιος.
Για να αγαπήσεις μια πόλη πρέπει να βγεις έξω, να την περπατήσεις, να ξαποστάσεις οπουδήποτε νιώσεις ανάγκη και αυτή να σε δεχτεί φιλόξενα, να μην σε κάνει να νιώθεις ξένος.

Για να σώσουμε τα πάρκα μας, πρέπει να βγούμε έξω, να τα περπατήσουμε σαν την Κατερίνα, να ξαπλώσουμε κάτω, να τα κάνουμε προέκταση του σπιτιού μας. Να μην ντραπούμε να δώσουμε ραντεβού με φίλους, να φάμε και να πιούμε μαζί, ακόμη και να γιορτάσουμε έξω.

Αν δει κάποιος το πως γέμισε ζωή η Αρεοπαγίτου τα τελευταία χρόνια θα καταλάβει ότι έχουμε ανάγκη τέτοιους χώρους. Έχουμε ανάγκη τα πάρκα, για να αγαπήσουμε πάλι αυτή την πόλη και μαζί με μας και οι ξένοι επισκέπτες μας.

Είναι καιρός να κάνουμε όλοι μας ότι μπορούμε για να τους δώσουμε πάλι ζωή και αίγλη.
Το σύνθημα δόθηκε...

Αναβάθμιση στο πάρκο Ριζάρη!