Βρήκα ένα φέρετρο ανοικτό, στην άκρη ενός δρόμου, ορθιο. Το πήγα σε ένα γραφείο τελετών. Άνοιξα την πόρτα μαζί με έναν άλλο άγνωστο, ο οποίος αναρωτιόταν γιατί έπρεπε να έρθει εδώ. Εγώ εξηγούσα στην υπάλληλο ότι κάποιοι μου αφήσανε το φέρετρο χωρίς εγώ καν να έχω ξαναδεί τον νεκρό.
'Ολα λευκά γύρω μου.
Πήγα το μετέφερα σε ένα χώρο όπου κάποιοι ακόμη νεκροί περίμεναν . Ο δικός μου αμίλητος. Τον έβλεπα από πίσω και πάνω, ξαπλωμένο στο λευκό φέρετρο. Δεν έβλεπα πρόσωπο. Οι άλλοι 3-4 νεκροί καθιστοι και οχι ξαπλωμένοι άρχισαν να νιωθουν καλύτερα και να μου λένε ότι θα σηκωθούν σιγά σιγά.
Και εδώ όλα λευκά, και όλοι ντυμένοι στα λευκά.
Ξύπνησα.
Σηκώθηκα, έβαλα καφέ και πήγα να πάρω εφημερίδες.
Ένιωθα περίεργα, μίλησα στην γυναίκα μου και μετά από κανα δυό ώρες άρχισα να το ξεπερνάω.
Την Δευτέρα είχα μια άσχημη είδηση. Έμαθα για το θάνατο του πατέρα ενός φίλου. Συνέβη την Κυριακή. Τον βρήκανε νεκρό στο σπίτι του, σε κάποια πόλη της Λιβύης. Εγκεφαλικό. Μπορεί και όχι. Δούλευε εκεί τα τελευταία 4 χρόνια. Μακριά από το σπίτι, την οικογένεια και τους φίλους του. Τον ήξερα και εγώ αρκετά, μιας και δουλέψαμε για δυο χρόνια μαζί στο ίδιο έργο. Αλλά είναι σαν να ένιωσα αυτό τον πόνο που ίσως είχε εκείνη την στιγμή όταν κατάλαβε ότι δεν θα ξαναχτυπήσει η καρδιά του. Δεν είχε την ευκαιρία να δει τους ανθρώπους που αγάπησε και τον αγαπήσαν. Μακριά από όλους. Μακριά από την θάλασσα, που τόσο αγάπησε, το εξοχικό του στην Εύβοια. Μόνος.
Είμαι σίγουρος ότι αν υπάρχει κάποιο γκισέ παραπόνων εκεί που πήγε, θα είναι στημενος μπροστά και θα χτυπάει το χέρι δυνατά (όπως τον θυμάμαι στο εργοτάξιο, όταν ζητούσε επίμονα κάτι) να τον αφήσουν να γυρίσει εστω για 5 λεπτά πίσω στην Ελλάδα, να πεί ένα τελευταίο αντίο σε όλους αυτούς που θα τους λείψει.
Καλο ταξίδι κύριε Κώστα,
να είστε σίγουρος ότι αυτοι που αγαπήσατε ξέρουν ότι προσπαθήσατε...
Εμείς θα πίνουμε και ένα ουζάκι στο όνομα σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου