Δεν θα έλεγα ότι σήμερα ξύπνησα με την καλύτερη δυνατή διάθεση.
Ο μικρός πρωί πρωί άρχισε το κλάμα και την γκρίνια που του έχει προκαλέσει ο πυρετός που έχει τις δύο τελευταίες μέρες, το σπίτι είναι άνω κάτω γιατί έλειπα όλη μέρα χθες λόγω εκλογών στο ΤΕΕ και η γυναίκα μου δεν είχε βοήθεια και τέλος τα πόδια μου ακόμη βγάζουν φλόγες. Τελικά πρόλαβα ήπια 3 γουλιές καφέ και μόλις μετά από λίγο αποκοιμήθηκε πάλι ο ζουζούνος μας είπα να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια μην και τον ξυπνήσω πάλι.
Ώρα 08.02 είμαι στο αυτοκίνητο, που από την κούραση που είχα χθες βράδυ, το άφησα ξεκλείδωτο στην αυλή αντί για το γκαράζ. Το θερμόμετρο στον κήπο δείχνει 10 βαθμούς και τα γυαλιά ηλίου τα νιώθω σαν ζευγάρι από παγάκια στις κόγχες των ματιών μου. 1 λεπτό αργότερα βγαίνω στον κεντρικό δρόμο όπου συνήθως ο ήλιος τέτοια ώρα είναι ευθυγραμμισμένος με τα μάτια μου. Τα μάτια μου ακόμη κολλάνε από τον ύπνο, αλλά σίγουρα αυτό που βλέπω 50 μέτρα μπροστά μου, τα κάνει να ανοίξουν ορθάνοικτα.
Στη στάση του λεωφορείου περιμένει όρθια μια κοπέλα από αυτές που και στην Ερμού να κυκλοφορεί παραμονές Χριστουγέννων θα την προσέξει μέχρι και ο τυφλός ζητιάνος που επαιτεί ξαπλωμένος στο Σύνταγμα. Είναι ντυμένη ανάλαφρα παρά τη χαμηλή θερμοκρασία, με ανοιξιάτικα χρώματα και έχοντας από πίσω στο πλάι της έναν από τους γνώριμους μούργους της γειτονιάς μας, που και αυτός μη θέλοντας να χαλάσει την ειδυλλιακή εικόνα λάμπει κάτω από τις αχτίδες του πρωινού ήλιου και μοιάζει να έχει φορέσει το πιο χολυγουντιανό του χαμόγελο, έτοιμος να φωνάξει "βόλτα" με τη φωνή του Φιλιππίδη! Όλα καλά ως εδώ και εγώ να ήμουν στη θέση του μούργου θα είχα την ίδια ευτυχή έκφραση, αλλά το πρώτο πράγμα που στιγμιαία πρόσεξα στην σκηνή δεν ήταν ούτε η κοπέλα ούτε ο λαμπερός golden retriever.
............Παύση...........
Ήταν μια προβατίνα, μια τεράστια προβατίνα από αυτές που σπάνια βλέπει κανείς στην Ελλάδα, πόσο μάλλον στους Θρακομακεδόνες, σχεδόν ένα μέτρο ύψος - το υπολόγισα εύκολα αυτό μιας και έκρυβε παντελώς τα πόδια της κοπέλας - με τεράστιο πυκνό μαλλί, όρθια μπροστά από την κοπέλα και ακίνητη.
Περνώντας μπροστά από αυτή την ασυνήθιστη συγκέντρωση η κοπέλα ελαφρά σκυμμένη τέντωσε το χέρι της να χαιδέψει την νεοζηλανδέζα (?) προβατίνα, ενώ η προβατίνα με κοιτούσε και νόμιζα ότι θα μου κλείσει το μάτι σαν την προβατίνα στη διαφήμιση γνωστής τράπεζας. Αμέσως μετά την στιγμή που τους προσπέρασα, η προβατίνα απομακρύνθηκε από την υπόλοιπη παρέα της διασχίζοντας αργα και νωχελικά κάθετα το δρόμο για να ακολουθήσει το υπόλοιπο κοπάδι της που ήταν μέτρα μέσα στον κάθετο δρόμο από την απέναντι πλευρά και ενώ της φώναζε ο τσοπάνος που μόλις είχε ξεπροβάλει στο δρόμο.
Προχώρησα και αμέσως έστριψα δεξιά, χάνοντας από το οπτικό μου πεδίο όλους τους πρωταγωνιστές αυτής της ασυνήθιστης παρέας. Προχωρώντας και άλλο και συνερχόμενος σιγά σιγά από αυτό το ευχάριστο πρωινό σοκ, αναθεμάτιζα που δεν είχα την διαύγεια και την ετοιμότητα να βγάλω την ψηφιακή ή έστω να αρπάξω το κινητό μου και να αποθανατίσω ότι προλάβαινα από αυτή την σχεδόν στιγμιαία ονειρική , φελινική θα έλεγα, έτσι άψογα αισθητικά σαν σκηνοθετημένη, σκηνή. Αν είχα το ταλέντο να σκιτσάρω δεν θα καθόμουν να γράψω όλες αυτές τις πολυλογίες και αν είχα κανένα φίλο με το ταλέντο του old-boy, αυτόν θα τον έβαζα να διηγηθεί όλα τα παραπάνω.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι θέλοντας να μην παραμορφώσω στο ελάχιστο την όλη σκηνή, που μου προκάλεσε πλήθος από ευχάριστα και ελπιδοφόρα συναισθήματα στο σημερινό πρωινό, κάθισα και τα κατέγραψα ευθύς αφότου έφτασα στην δουλειά.
Νιώθω ότι ήταν μια μαγική στιγμή που είχα την τύχη να την δω και να την παρατηρήσω από κοντά, που έστω και για λίγο με απομάκρυνε από τις συνηθισμένες δευτεριάτικες έγνοιες και γκρίνιες μου, σήκωσε για αρκετή ώρα τις άκρες των χειλιών μου, μου υπενθύμισε πόσο τυχερός πρέπει να νιώθω με όσα και όσους έχω γύρω μου, και τέλος να κοντεύω να ξεχάσω τις τύψεις μου για το σπουργιτάκι που χτύπησα χθες το πρωί λίγο πιο πέρα από εκείνο το σημείο, πηγαίνοντας βιαστικά προς το Επιμελητήριο.
Καλημέρα σε όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου