της γειτονιάς μας, και να κοιτάξουμε με απλές ιδέες (όπως αυτές με τα ζωγραφιστά κυτία στις παραπάνω φωτό), φαντασία και ελάχιστο χρήμα να ομορφύνουμε τα ντουβάρια που μας περιβάλλουν. Έχω την τύχη και μένω σε μια γειτονιά με μονοκατοικίες και πολλά πεύκα (ακόμη!!!). Αλλά παρόλα αυτά έχω προσέξει ότι όλοι οι ιδιοκτήτες ενώ κοιτούν να έχουν τον κήπο τους στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, το σπίτι φρεσκοβαμμένο και καλοσυντηρημένο, όταν τύχει και το διπλανό οικόπεδο είναι άχτιστο, η απέξω πλευρά του φράκτη τους δεν έχει καν σοβά. Αποτέλεσμα από τα πλάγια βλέπεις ένα πανέμορφο σπίτι πλαισιωμένο από ένα κάδρο από κακοχτισμένα τούβλα ή τσιμεντόλιθους που ξεχειλίζουν από την λάσπη των ενώσεών τους.
Το να δω ένα τέτοιο αισθητικό αποτέλεσμα σε μια γειτονιά στο Κερατσίνι ή στα Ταμπούρια , καθόλου δεν με απωθεί ή με ξενίζει. Αντίθετα εκείνοι οι άνθρωποι έχουν χτίσει τα περισσότερα από αυτά τα σπίτια με προσωπικό μόχθο και με θυσίες τεράστιες, και το τελευταίο που θα αποζητούσε κάποιος λογικός άνθρωπος είναι να έχουν καλλωπίσει τα σπίτια τους στην παραμικρή τους λεπτομέρεια. Αλλά από ανθρώπους που για να χτίσουν αυτά τα σπίτια ξοδέψανε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, έχω την απαίτηση να ξοδέψουν άλλα χίλια για να ομορφύνουν την γειτονιά τους. Είναι οξύμωρο να σε νοιάζει πως δείχνει το σπίτι από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία μόνο και να αδιαφορείς για το πως δείχνει ενταγμένο γενικότερα σε μια γειτονιά, σε μια τοποθεσία, σε ένα δρόμο, στο δάσος. Και δυστυχώς αυτό είναι μια γενικότερη φιλοσοφία των Ελλήνων, που εξηγεί άλλωστε πως και ψηφίζουμε τους δημάρχους που διοικούν τις πόλεις που ζούμε.
Βλέπεις καινούρια πανέμορφα κτίρια χτισμένα στο κέντρο της Αθήνας, από περίφημους αρχιτέκτονες, και (ξέχωρα του γεγονότος ότι δεν έχουν καν θέσεις πάρκινγκ) και ενώ έχουν φυτέψει δεντράκια στο κακόμοιρο το πεζοδρόμιο που δεν χωράει πλέον ούτε ένα πεζό, δεν έχουν κάνει την παραμικρή πρόβλεψη για ειδικό χώρο για τα σκουπίδια, με αποτέλεσμα αυτά γρήγορα να ξεχειλίζουν το πεζοδρόμιο ή το γειτονικό κάδο (ο οποίος ποτέ δεν εμφανίζεται στις φωτογραφίες των διαφόρων ειδικών περιοδικών για το σπίτι).
Στην δικιά μου γειτονιά βλέπεις ένα υπέροχο σπίτι με πανέμορφο κήπο, και τα δίπλα ακριβώς οικόπεδα γεμάτα με τα μπάζα τους και με σκουπιδάκια προερχόμενα από όλα τα όμορα σπίτια.
Αλήθεια αυτοί οι άνθρωποι που πετάνε τα σκουπίδια τους δίπλα από τον κήπο που φροντίζουν τόσο ευλαβικά, πιστεύουν ότι γίνονται αόρατα?
Θα ξοδεύανε ποτέ τόσα λεφτά για ένα Φασιανό ή ένα Γαϊτη για να τον βάλουν σε ένα κάδρο από καρφωμένα στραβά καδρόνια από παλέτες?
Παλιά οι γιαγιάδες μας, γέμιζαν τα μπαλκόνια με γλάστρες. Πόσοι το κάνουνε πλέον? Πόσες πολυκατοικίες βάφονται πλέον? Ευτυχώς που με τους Ολυμπιακούς βάφηκαν μερικές, μπας και παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι.
Για να βελτιωθούν οι πόλεις που ζούμε πρέπει και εμείς να νιώσουμε λίγο δήμαρχοι, να ξοδέψουμε για τη γειτονιά μας, να απαλλαχθούμε από τις προκαταλήψεις μας και στην τελική να βγούμε έξω από τα σύνορα του σπιτιού μας, είτε αυτό είναι μονοκατοικία είτε πολυκατοικία και να δούμε την γειτονιά του ο καθένας απο εμάς σαν να είναι επισκέπτης ή τουρίστας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου